Van Doorn brengt deze zaterdag de episode in herinnering, toen Godfried Bomans politiebescherming moest krijgen omdat hij had geschreven over een pamflet van de Rode Jeugd, dat hij opruiend had gevonden. Zelfs de aimabele Bomans, zegt Van Doorn.
Maar die kende ik al. Nieuw voor mij was dat Bomans ook onder vuur is genomen over het verhaal van de kluizenaar die er de brui aan geeft. Het is mooi geweest, hij heeft er geen zin meer in. Alle notabelen van het dorp, waarvan de kluizenaar de topattractie is, spreken er schande van. Een sprookje in de geest van Kierkegaard, die vaker vaardig over Bomans had mogen zijn. Het viel dan ook niet goed.
In tegenstelling tot wat men nu graag denkt of zich meent te herinneren is Nederland ook vóór 2002 geen toonbeeld van tolerantie geweest. Meer nog dan de Bomans/Rode Jeugd-affaire is er de zaak Zo is het toevallig ook nog eens een keer. Een uitzending van begin 1964 zorgde voor groot oproer in weldenkend Nederland. Toen er nieuws uitbrak over deze uitzending meende ik nog dat de meute tekeer zou gaan tegen enkele grappen over leden van de koninklijke familie. (De grappen waren zelden opzienbarend leuk, overigens, maar dat kun je haast niet zeggen vanwege het vervolg - de aardigste was de halleluja-nixandehanda-sketch van Gerard Reve, dunkt mij). Alles hangt met alles samen: het was ook de uitzending waarin Bomans nogal goedkoop op de hak werd genomen door Jan Blokker die hem zo schatplichtig is.
Drollen in een doos. Scheldpartijen. Bedreigingen. De wetenschap dat de presentatoren allemaal Joden waren. En dat vanwege een sketch die nu onopvallend op het net staat.
Ach, tolerant, feministisch, o zo prosemitisch Nederland. Ze zijn er zelf in gaan geloven, lijkt het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten