Was de godsdienst van de Griekse wereld iets wat als geformaliseerd en uniform te presenteren zou zijn? Bijvoorbeeld als geloof in de Twaalf Goden (tevens godinnen)? Kan het meer zijn dan een wisselend gevoel voor het numineuze, zoals mooi geëvoceerd in Mary Renaults The king must die?
Is een onsterfelijke waarin niet meer geloofd wordt gestorven? De vraag kan anders gesteld worden - bijvoorbeeld over Griekenland, waarvan nu de reconstructionisten van het oude geloof de tempels van toen opeisen voor rituelen: is het geloof in de oude goden gestorven of is het in syncretisme ondergronds gegaan, voortlevende in volksgeloof dat in de orthodoxe wereld nog wel eens erkend zou kunnen worden als het niet te gek wordt? Wij weten van het geloof van de Grieken vanaf Hesiodus en Homerus, die ongetwijfeld deels mondelinge tradities vastlegden, tot aan de sluiting van de Akademeia in 529 door Justinianus - en dit beslaat al een periode van zo'n dertien eeuwen. Reconstructie ziet voorbij aan de verschillen in tijd en plaats. Daarnaast: is er aan Zeus heden ten dage ook echt religieuze ervaring verbonden? Het zijn vragen die opkomen bij het nieuws over het opeisen van tempels.
De reconstructie is vooral een onderneming van intellectuelen die tevens ecologie en eenheid met de natuur nastreven. Na zestien eeuwen onderdrukking mag het weer, zeer tegen de zin van de nationale Orthodoxe kerk: Grieks polytheïsme.
Meer over reconstructionisme van het polytheïsme en een site van gelovigen in de Twaalf Goden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten