Rijden door de wonderschone Vallei der Nazarenen (of de Groene Vallei) in Syrië - de pasgekochte cassette van Thérèse Hindo afspelend - mooier kan het nauwelijks.
Wat zo akelig eurocentrisch het Midden-Oosten genoemd wordt is gezegend met prachtige vrouwenstemmen op geluidsdragers. Hindo dus (wij waren de eerste niet-Syrisch-Orthodoxen die haar draaiden in Nederland, tien jaar geleden). Fairouz natuurlijk. Sœur Marie Keyrouz. Amal. Vanochtend kon ik mij ergeren aan het blijven hangen van La ahada yalam van Amal Murkus - gelukkig was het een verhelpbaar euvel (bij cd's is het vaak bedreigender dan bij vinyl).
Toen het album verscheen, een kleine negen jaar geleden, meende ik dat Fairouz een opvolgster had - een jonge Arabisch-Israelische zangeres, met "multiculturele" begeleiding, zoals het zou horen vanuit Israel, maar zoals het verder niet gaat. Prachtige stem en ook nog een mooie vrouw.
Maar er is nog steeds geen opvolgalbum gekomen. Het laatste bericht dat ik over haar ben tegengekomen is dat ze in Jeruzalem op een oud-festival heeft opgetreden afgelopen herfst. Daar is de eerste foto vandaan.
Haar doopnaam betekent hoop, en dat is alles wat resteert dezer dagen voor het gebied tussen Jordaan en Middellandse Zee.
Hoe ontoevallig is het overigens dat alle genoemde zangeressen uitdrukkelijk christen zijn? (Christen is hier niet een zelfgekozen identiteit die je kunt uittoeteren, maar bepaalt je politieke en vaak ook etnische plaats in het Midden-Oosten).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten