Bij de Hogeschool INHolland krijg je na inloggen een soort intern bulletin - iets wat eigenlijk nooit enige interesse bij mij losmaakte, maar ik hoorde dan ook niet echt tot de doelgroep.
Op een ochtend in december stond er een fotootje van een studente ter begeleiding van het nieuws dat zij vermoord was. Ik vermoedde dat het als nieuws een klein bericht zou zijn, of helemaal niet. Ik had het er met een collega even over en herinner mij scherp dat ik spontaan zei: wie wil er nou zo'n leuk meisje vermoorden?
Alsof er gradaties zijn in de aanvaardbaarheid of begrijpelijkheid van moord.
Omdat ik geen zicht had op de nieuwswaarde van het bericht heb ik het er hier niet over gehad. Tot ik op het weblog van Marianne Thieme plotseling het verhaal terugvond. Nadine Beemsterboer had haar leven aan lieve diervriendelijke dingen willen wijden, ter nagedachtenis aan haar is er een stichting voor opgericht.
Door wie en waarom is zij dan vermoord? Op het wie is het antwoord: de vriend met wie zij het uitgemaakt had, maar die zij wel vriendschappelijk wilde blijven begeleiden. Als iemand die zulks enkele malen heeft mogen meemaken zou ik denken: If I can't have your love, I don't need your sympathy. Maar het was niet maar een vriendje dat rijp voor de dump leek: het ging hier om een veteraan uit een van die humanitaire oorlogen waar de regimes-Kok-en-Balkenende zo van harte aan deelgenomen hebben en nog deelnemen. Dat wil zegen: het deelnemen wordt overgelaten aan degenen die geen echte baan kunnen vinden en zich dan maar laten opleiden tot beroepsmoordenaar.
Ach, de bloem der natie - als zij niet op de vlucht slaat voor echte militairen of guerrilleros is zij geheel vrijwillig betrokken bij het inbeuken van deuren, het overhoop halen van huizen, het roven, het in groepsverband verkrachten en bovenal het doodschieten van de objecten van de allerhumanitairste interventie.
In 2005 heb ik het in Seattle mogen meemaken: toegeroepen en uitgescholden te worden door een zwerver die in de queue voor een hulporganisatie stond: "Vuile buitenlander! (waaraan zag hij dat - in de VS!?) Denk er aan, ik heb in Irak gevochten." O vast wel, en daarom ben je nu dakloos.
De moord op Nadine Beemsterboer is niet de eerste die door een Nederlandse Sam Stone is gepleegd, en het zal de laatste niet zijn. Naast het overhoophalen, verwoesten en moorden in vreemde landen heeft het regime ook de verantwoordelijkheid voor wat zijn uitgestuurde dienaren thuisgekomen zullen doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten