Thuiskomst

Er was na het bericht over Roy Pippin nog een week om hem een kaart te sturen.
Uit een interview:

I love near death experience reports, communications with "the other side" anything on ancient Egypt and the Pyramids etc. There is a new life once we leave these earthly vessels behind. I know - I've talked with my friend Terry almost 40 years. He died of bone cancer in 1967. HE saved me from dying several times, it's real Dee guaranteed! Like in "ghost" (Demi Moore, Patrick Swayze & Whoopie Goldberg) - you take the love with you, I know it. Hope you do too. I hope to hear back, have a wonderful, happy and productive life, you will be in my thoughts and prayers.
Peace, Love and Respects,
Roy
God Bless

Mijn kaart behelsde derhalve een "We kennen elkaar niet, maar we zullen elkaar nog zien."

Roy Pippin was niet geheel onschuldig, en had spijt van wat hij wel gedaan had: cocaïnesmokkel. Over de moorden waarom hij zelf vermoord is zei hij steeds dat hij onschuldig was. Hij was sinds 1 januari in hongerstaking en heeft toch zijn executiedatum gehaald.

Zijn laatste woorden:

“Go ahead warden, murder me. Take me home Jesus.”

Wat kan ik nog zeggen?

Mystiek geluid

Het staat mij bij dat ik voor de aardigheid heb meegestemd voor de grootste Nederlander in de eerste fase. Van de voorgedragen lijst herinner ik mij nog dat ik Domela Nieuwenhuis, Anna-Maria van Schurman, Jac. P. Thijsse en Godfried Bomans heb aangevinkt. *)

En natuurlijk Hadewijch. Pikant - want geen Nederlandse, maar met terugwerkende kracht Belgische. Nederland verliest veel literatuur, schilderkunst en geschiedenis in het algemeen zonder het geamputeerde zuiden.

Een mystieke brief van Hadewijch, vol van minnepijn - van die ene Minne, uitgesproken met betoverende stem door Marijke van Campenhout. Zo mooi kan Nederlands althans Brabants klinken.
Ic dole allene.
(De link laat twee luisteraars per uur toe. In het onverhoopte geval dat u een negatieve melding krijgt: probeer het later nog eens..)

*) NAGEKOMEN NOOT: Domela was niet eens een keuzemogelijkheid, herinnering is in zo'n geval geen goede raadgeefster. Mijn echte eerste en enige vijf uit het lijstje (hoe diep kan een mens zinken dat hij het tevoorschijn haalt):

- Sweelinck, Jan Pieterszoon
- Spinoza, Baruch de
- Erasmus, Desiderius
- Thijsse Jac. P.
- Hadewych

**) Nog nagekomener: excuses - de url met de voordracht van het gedicht van Hadewijch is intussen verdwenen.

Goede Vrijdag?

Er is geen imperialisme mogelijk zonder racisme, stelt Hannah Arendt zo terecht. En zonder seksisme evenmin, natuurlijk.
Snik snik, de zaal in Bath, misschien toch een rechts bolwerk, kon bij Question time niet voldoende applaudisseren en jammeren over het lot van een 26-jarige vrouw, moeder van een kind, echtgenote en zo volledig bereid terwille van Haar Land Arabieren en andere moslims te bestrijden. En nu hebben de moslims haar te pakken, in plaats van andersom, zoals het hoort.
En ja - of het de hoffelijkheid is, uitgevonden door Perzen en Arabieren, of het juist extra exploiteren van het gegeven dat er een vrouw zat tussen de gevangengenomen zeerovers van de Sjatt el-Arab - Iran speelt het spel in dit geval mee. De vrouw wordt uitgebreid in het zonnetje gezet, en vraagt inmiddels haar opdrachtgevers de bezetting van Irak te beëindigen.

Ik kan niet bewogen worden tot medelijden. Wie zich welbewust ophoudt in de wateren van een door middel van oorlogsmisdaden bezet gehouden land - in wateren waarvan alleen vaststaat dat er geen grens vaststaat - kan weten wat er kan gebeuren. Dit geldt in het algemeen overigens voor iedereen die vrijwillig het ambt van beroepsmoordenaar aanneemt. Maar het is niet onmogelijk dat de knechtjes van het imperialisme hun eigen racistische verhaaltjes geloven - dat zij hen niet kunnen raken, daar zijn ze te inferieur voor.

Juist voor het vak van beroepsmoordenaar valt de menigte nog steeds in katzwijm. Onze Soldaten, Onze Mariniers, Onze Zeelieden. Mensen die bij andere gelegenheden hun gezonde afkeer van Blair zouden tonen zuchten mee over de schandelijke inbreuk op VN-regelingen en internationaal recht door.... Iran!?!
Is dit hoekje en zijn soortgenoten nu echt het enige overblijfsel van de vrije pers waar de vraag gesteld kan worden: uitgerekend Blair die dit durft te beweren?
Beroepsmoordenaars die door collega's - degenen die zij geacht werden te vermoorden - gevangen worden genomen mogen altijd dankbaar zijn voor een humane behandeling - of de verklaringen voor de treurbuis hierover nu spontaan zijn of niet (de kans op het eerste is zeer klein). Hun is het moorden en plunderen in ieder geval tijdelijk onmogelijk gemaakt. En er is een belangrijk verschil: de Iraniërs verdedigen hun eigen land - dit heeft niets te maken met enig standpunt ten aanzien van militarisme of staat. De Britten bevonden zich op een plaats waar zij niets te zoeken hadden behalve provocatie.

Afgezien van het feit dat er niet zoiets is als één bewind in Iran kan de vraag zijn: ze hebben de kolonialen opgebracht, ze zouden hen zeker nu de vijftien Britten hebben bekend ook weer vrij kunnen laten - waarom doen zij het niet? Er worden Russische bronnen geciteerd die melden dat de aanval op Iran op uitgerekend Goede Vrijdag, 6 april, zal plaatsvinden. Niet op Bushehr, waar nog steeds Russen werken aan de aanleg van een kerncentrale. Ik twijfel niet aan het vermogen van de Russische inlichtingendienst de plannen van Washington te doorzien of te voorzien - Rusland heeft zelf Iraanse volken binnen zijn grenzen, het heeft alleen daarom al belang om te weten -, maar: waarom dit laten lekken? Ik houd het er op dat dit desinformatie is en tevens een bedekte waarschuwing aan het adres van Washington - juist maar niet alleen met betrekking tot Bushehr. Men wil in Washington en Londen nog wel eens openlijk over het hoofd zien dat Rusland nog steeds in staat is beide landen te verpulveren - er wordt tegelijkertijd regelmatig gescholden op Moskou en gespeculeerd op de wijsheid en terughoudendheid van de Russische regering. Maar misschien moet de wijsheid en terughoudendheid van dit bewind (vreselijk om daar inderdaad op te rekenen, maar wat is het alternatief?) ook eens met zich meebrengen dat het duidelijk stelt: geen verdere agressie op onze zuidflank. Het kan zijn dat men in Washington intussen zo ver van de werkelijke wereld verwijderd is dat dit niets zou uitmaken. Inderdaad, het kaptalisme kan zich nog steeds als Grote Finale opblazen (naar: Paul Sweezy), de gehele mensheid in zijn val meeslepend.

Masochisten, imbecielen, gekken, ironische types

..dit zijn de kwalificaties op de site van RTP over de deelnemers aan de verkiezing van de grootste Portugees .
Nederland kon niet Anne Frank kiezen, want die was Duits. Duitsland kon niet Adolf Hitler kiezen, want die was Oostenrijks - het zal niet het enige bezwaar zijn geweest. De Britten kozen Churchill. Het was natuurlijk vooral een oefening in futiliteit, een speeltje voor de massa die Nationaal Besef en Nationale Saamhorigheid moet worden bijgebracht. In Portugal was de lijst van de tien Grootste Portugezen aller tijden:

1º António de Oliveira Salazar - 41,0%
2º Álvaro Cunhal - 19,1%
3º Aristides de Sousa Mendes - 13,0%
4º D. Afonso Henriques - 12,4%
5º Luís de Camões - 4,0%
6º D. João II - 3,0%
7º Infante D. Henrique - 2,7%
8º Fernando Pessoa - 2,4%
9º Marquês de Pombal - 1,7%
10º Vasco da Gama - 0,7%



Wie nummer drie is - ik zou het niet kunnen zeggen - een diplomaat, in ieder geval geen televisiester. Nrs. 4-10 zijn min of meer historische figuren waar weinig op af te dingen valt - redelijkerwijze zouden de schrijvers Camões en Pessoa bovenaan hebben gestaan. De nrs. 2 en 1 zijn bijna spiegelbeeldig - zij het dat de man die het land een dictatuur van een kleine halve eeuw heeft opgelegd glansrijk heeft gewonnen. Dan is het hoofd van de Sowjetgetrouwste communistische partij van West-Europa op de tweede plaats ook geen verrassing meer.
Is het masochistisch, imbeciel, gek of ironisch de katholieke integralist/corporatist met zijn geheime politie en foltercellen en zijn koloniale oorlogen (die tenslotte zijn Nieuwe Staat ten val hebben gebracht) zo glansrijk te verkiezen? Het zegt vooral iets over dit soort verkiezingen. Adenauer? Pim Fortuijn (of Willem de Zwijger)? Churchill? En Joost mag weten wie waar verder is geëindigd? Alsof er geen componisten, dichters, schrijvers, schilders of filosofen zijn.

Toch is inderdaad het kiezen van een dictator die in het algemeen als fascistisch wordt aangemerkt (politiek-filosofisch is het aanvechtbaar, maar in de praktijk maakt het niet uit, net zo min als met betrekking tot Franco) wel heel opmerkelijk. Men had in ieder geval de vrijheid deze consequentieloze verkiezing te houden en om deze door de dictator te laten winnen. Of dit valt in het patroon van de Wereldwijde Verrechtsing - eerlijk gezegd denk ik dat de kiezers ook hier hun eigen middelmatigheid die in het algemeen door politici wordt belichaamd bevestigd willen zien. Eerder dan hun krankzinnigheid of masochisme - al dienen ook deze gevreesd te worden.



Afgebeeld: Humberto Delgado, de generaal die het opnam tegen het fascisme; Otelo Saraiva de Carvalho, de strateeg die tenslotte het fascisme ten val heeft gebracht (twee militairen op mijn lijstje - als antimilitarist kan ik slechts zeggen: dat kan alleen in Portugal); Teresa Silva Carvalho, als vertegenwoordigster van de nova canção - mij dierbaarder dan fado. Pessoa en Camões mogen ook...

De dag waarop ik over paddo's had geschreven, of: Reach out of the darkness

Het dagelijkse nieuws getuigt van een voortdurende boze droom. Heeft het leger van de Verenigde Staten zonder enige aanleiding Irak aangevallen en bezet, met Britse en Nederlandse hulp? Verschijnen de zalvende mieuze koppen van de politieke hoofdverantwoordelijken niet ongeveer dagelijks op het scherm om zalvend en mieus te zijn en te zeggen dat ze beslist geen spijt hebben?
Intussen nadert het aantal vluchtelingen voor de bezetting van Irak het aantal van vier miljoen. Ambtenaren van het Blair-regime hebben het cijfer van 650.000 doden aan Iraakse kant ten gevolge van de bezetting zeer aannemelijk genoemd, maar mieus en zalvend als altijd verscheen Tony op de buis om te zeggen dat het aantal volstrekt onacceptabel was (dat klopt, maar dat bedoelde hij niet). De half miljoen dode Iraakse kinderen als gevolg van de sancties vanaf 1990 waren acceptabel volgens Albright, al komt zij daar nu op terug.
Dagelijks zien wij genocide als acceptabel beleid gepresenteerd, en de daders staan klaar hun werk voort te zetten tegen Iran.
Wat een tijden!

*

Een nieuwe traditie voor mij: woensdagochtend luisteren naar collega's Frisco Jen en Howard The Vinyl Avenger op KPFT Houston, Pacifica Texas - Reach out in the darkness, een programma zoals ik het zelf zou kunnen maken zij het dat ik zoveel meer "zwarte" muziek zou draaien. (Zelfs progressieve witte Noordamerikanen lijken niet over de kleurbarrière heen te kunnen stappen). Als ik in de buurt ben zal ik zeker langskomen. Daar was sprake van voor dit jaar maar het plan vervluchtigt.
Als Houston zich opmaakt voor het daglicht en het programma is afgelopen is het in Nederland tijd voor lunch. Gisteren moest ik dat zeker doen want ik had mijn afspraak met de oogarts weten te vervroegen, en omdat ik door de kwaal van het dubbelzien wel met de tram moest was het nodig ruim de tijd uit te trekken.

Het onderzoek duurde af en aan zo'n tweeëneenhalf uur. De conclusie, niet verrassend, was dat elk oog afzonderlijk in orde was - ze weigeren alleen samenwerking. "Het kan een neurologische kwestie zijn," zegt de oogarts. Zij ziet blijkbaar dat ik een sombere blik trek. "Maar het hoeft niet zo te zijn, hoor." Er wordt een behoorlijk snelle nieuwe afspraak geboekt. O ja, en voor de zekerheid ook nog even de bloeddruk meten.
De baliemedewerkster die geruststellend onslim overkomt ("Heeft u een geboortedatum?") meet de bloeddruk. "Er moet iets mis zijn, dit kan niet." 195 over 105, onmogelijk - "dat is een wiskundige uitdrukking die zeker niet mijn bloeddruk weergeeft," ijl ik. Ze meet nog eens. Nu is het 211 "over" 110. Zij haalt de oogarts er bij. Die belt meteen de internist van de eerste hulp - "u kwam voor uw ogen en u eindigt met opname" - ik ontstel zichtbaar verder: "Was de uitslag dan geen vergissing?" "Dat hopen we maar".
In verdoofde verbazing zombie ik met mijn dubbele blik (als Roy Orbison met zonnebril - maar het was zonnig zodat het niet zo opviel) naar de Eerste Hulp. Het ruikt naar bloed in mijn hoofd - de schrik over deze ontwikkeling laat mij wankelen.

Bij Spoedeisende Hulp - vertrouwenwekkende naam - wordt opnieuw de bloeddruk gemeten. 214 "over" 108, ja dat is echt te hoog vindt de verpleegkundige. Ik word zo opgehaald uit de wachtkamer. Het staat al vast dat er een hartfilmpje gemaakt zal worden. Ik besef dat alleen al de schrik over dit alles de bloeddruk verder zal doen oplopen.
Voor de spoedeisende internist moet men naar een kamertje, het mijne is aan het einde van een rij grauw uitziende mensen met sondes in hun neus en uitslaande meters aan hun zijkant. "Moet ik echt gaan liggen?" Het vriendelijk omklede antwoord luidt: ja. Een nieuwe bloeddrukmeting levert geen geruststellender resultaat op. Ik word met bed en al de kamer uitgereden voor een "thorax". "Kunt u staan?" vraagt de fotograaf. "Dacht ik wel." Hoe verdedig ik het idee dat ik ook weer niet zo ziek ben als alles om mij heen het tegendeel suggereert? Bedoelen ze dit met een hartfilmpje?
Terug mag ik lopen. Dat kan ik tenslotte nog wel. Maar eigenlijk wordt liggen toch de gewenste positie gevonden. Een co-assistente met corporaal accent gaat een vragenlijst na, die zo ongeveer mijn hele medische verleden onthult. Ik voel mij redelijk gezond als ik het zo naga. Alleen die bloeddruk... De eerste keer heb ik niet als medisch punt erkend, het was slechts een gebroken hart. De tweede keer was overspannenheid. De derde keer pas was een medisch probleem geworden: aanvaring met bazin. Pillen. Vergelijkbare aanvaringen hebben daarna twee keer weer tot medicalisering van een probleem dat elders lag geleid. En nu zijn we vijf jaar verder, en ik heb geen verklaring. Tenzij de stress die moeizaam lopen door slecht zicht met zich meebrengt voor de bloeddrukverhoging zorgt, bedenk ik nu.

Bij de vragenlijst die de coassistente afwerkt hoort de vraag of ik drugs gebruikt heb. Ik schiet in de lach. Niet veel uren eerder heb ik hier over mijn eerste en enige ervaring met paddestoelen geschreven, dus het is openbaar: ja! Ook al stelt het niets voor. Ik weet niet of ze het opschrijft.
Ik kan haar aankijken. Ik zie niet meer dubbel. Tussendoor is mij een bloeddrukverlagende pil toegediend en is bloed afgetapt. Tenslotte komt een verpleegkundige noppen op mijn lichaam aanbrengen op plaatsen waar zij eerst iets met een spuitbus heeft aangebracht. De zuignappen zijn verbonden met een piepend instrument. "U weet wat het is, neem ik aan." "Nee, dat weet ik niet." Ze excuseert zich. "Heeft u dit nooit meegemaakt? Ik maak een ECG, populair uitgedrukt: een hartfilmpje." Ach so. Verdere verontrusting na die thorax.
En dan meet zij de bloeddruk, die is niet omlaaggegaan door de pil, wat blijkbaar de bedoeling was. De coassistente luistert met stethoscoop naar hart en longen. "Goed," zegt zij. En dan lig ik verder met de bloeddrukmeter tamelijk knellend aan mijn arm. Ik ben hier inmiddels bijna vijf uur.

De internist is een jonge vrouw die ik zeker mooi gevonden zou hebben als ik mij vrij en blij had mogen voelen - ach wat, dat vond ik ook zo wel. Binnen maximaal een half uur zijn de uitslagen bekend en kunnen ze zeggen wat ze gaan doen. Zij verontschuldigt zich ervoor dat het lang duurt allemaal. De coassistente merkt mijn nog voortdurende schrik en geeft geruststellende schouderklopjes. "Het komt allemaal goed. Absoluut." Ik barst bijna in snikken uit van opluchting want zij weet natuurlijk al het een en ander.
En weer verstrijkt een half uur. Een laatste meting levert nog steeds enorme cijfers op, 214 "over" 110 als ik het mij goed herinner. "Dit zijn niet de omstandigheden om u rustig te krijgen," begrijpt de interniste. Ik krijg recepten mee en moet zeer spoedig terugkomen. Het uitgebreide onderzoek heeft geen verontrustende vondsten opgeleverd. Alleen de bloeddrukcijfers zijn verontrustend. Een verpleegster brengt mij nog even een rustgevende pil. Seresta, blijkt. Dan sta ik buiten, in de lentezwoele avond.
"Está livre", klinkt het in mij, want als ik toch mijn leven moest laten langsflitsen voor het medisch dossier kon ik ook in de geest nog even in Lissabon langs. Ik kijk om mij heen op straat. Loop naar de tramhalte waar de liefste heen is - om mij op te halen in plaats van te bezoeken. Van schrik zie ik niet meer dubbel.

De recepten lever ik dezelfde avond in bij de apothekersassistente, eigenlijk ook freelance-journaliste, die mij op Koninginnedag 2005 een boekje had voorgehouden op een brug over de Singel: "Moet je kopen. Goed boek." Zij had het net zelf gekocht en zat er in te lezen. Het heette Jullie deugen niet! Zoiets zal Harry Mulisch nooit meemaken.
Misschien krijg ik de gelegenheid voor wat opvolgers te zorgen. Opgeklommen uit een diep dal van schrik. Bijgetekend.
De donkere nacht eensklaps voorbij.

Met witte stippen

Stakkers noemt Thijsse de Siberische sjamanen die contact zoeken met de andere wereld door vliegenzwammen te nuttigen. Dit gebruik illustreert vooral dat de paddetoel in feite niet giftig is maar hallucinogeen. Voor veel mensen die zeker nooit zouden overwegen alcohol te verbieden is er geen verschil tussen beide. Derhalve is er een meerderheid in de Nederlandse Tweede Kamer voor het verbieden van hallucinogene paddestoelen. Dat wordt nog een toer als ze gewoon in de wei of in het bos groeien.

Een kwarteeuw geleden ongeveer leverde het tijdschrift Gramschap gedroogde exemplaren van Nederlandse Psylocybe (kaalkopje) in een plastic zakje als bijlage, naar vermeld door het blad verzameld in het gras van Zeeuwsch-Vlaanderen. Ik heb er met wat maten een avond voor uitgetrokken om de geleverde paddestoelen op te roken, op zoek naar een geestverleggende ervaring. Misschien, of zelfs waarschijnlijk, hadden we ze moeten eten. Jammer dan. Een herkansing komt er niet, voor dit soort experimenten ben ik voor mijn gevoel echt te groot, te oud. Als ze enig effect hadden is het ons ontgaan.

Het is weer een typerend staaltje van hype (toevallig een term die afkomstig is uit de drugswereld) dat 's lands volksvertegenwoordiging er een spoeddebat aan wijdt omdat een meisje na het gebruiken van paddestoelen van een brug is gesprongen.Tragisch. Maar niet te voorkomen door strenge wetgeving. Twee van de partijen die zich sterk maken voor dit verbod voeren het woord vrijheid in hun naam, dit is natuurlijk niet het enige punt tegen dit naamsmisbruik.

Psychotrope stoffen zijn waarschijnlijk zolang de mens bestaat gebruikt als middel om in contact te treden met de andere wereld, of om mystieke ervaringen op te roepen. Het gebruik voor dit doel is van oudsher zo wijdverbreid dat een verbod aanvechtbaar zou kunnen zijn op grond van de godsdienstvrijheid. Maar sinds enkele jaren geleden de joods-christelijke Verlichting is bedacht in deze streken staat godsdienstvrijheid in het algemeen op de tocht.
En wat te zeggen van het gebruik "zomaar", voor de ervaring? Het is en blijft door en door hypocriet om hier klachten tegen te vernemen uit hoeken waar nooit iets tegen het gebruik van alcohol zal worden ingebracht.

Of chemisch opgeroepen mystieke ervaringen echt zijn - ik zou er niets over durven zeggen. Perceptieveranderingen die hiermee in verband staan kunnen ook op andere manieren ontstaan en kunnen tegelijk een biochemische oorsprong hebben: meditatie, ascese, het verblijf in ijle lucht op heuvel of berg en meer. Of bijvoorbeeld: veertig dagen in de woestijn verblijven.
Hoe het ook zij: sjamanen zijn geen stakkers. En wie niet over alcohol wil praten moet ook over paddestoelen zwijgen.

Aldous Huxley!

Donker

Het zal door de naar het lijkt onstuitbaar voortdenderende oorlogstrein komen dat ik mij dezer dagen in la noche oscura del alma bevind. Het gaat wel weer over - eh, Deo Volente.
In ieder geval is het zielsverheffend dat de tekst van Juan de la Cruz op het net staat.

U leest geen Spaans? Geen nood: ook in het Engels staat hij op het net.

En hoewel een boek altijd te prefereren blijft is dit toch een verworvenheid.

Zestien miljoen ex-anarchisten

Goed anderhalf jaar geleden was voor onze anti-vakbonds-vakbondsactiviste D66 nog het natuurlijke onderdak. Maar de toekomst van die partij zag er toen wel somber uit. Het werd dus de PvdA, vooral ook omdat Rick van der Ploeg hier ongetwijfeld meer in zag. Hoezo Van der Ploeg? Ja hoor eens, als u dat niet begrijpt ga ik het niet aan uw neus hangen.
Toch ziet het er voor de PvdA ook weer niet zo zonnig uit. Het is best mogelijk dat de club overvleugeld zal worden door de Socialistische Partij, eerder vroeg dan laat. Maar ja, de SP heeft makkelijk praten, die draagt bijna nergens bestuursverantwoordelijkheid. Draag je die eenmaal, dan piep je wel anders.

Wat heeft ons vosje verder nog te zeggen in Trouw, onder de kop Niet opportunistisch reageren op de SP? "De voorheen anarchistische Nederlanders willen sterke leiders. Ze hebben behoefte aan duidelijkheid. Dat verklaart het succes van Wilders."
Misschien kan Rick ook eens uitleggen dat negen toch echt minder is dan drieëndertig. Of hij wel weet wat anarchistisch betekent zou ik niet durven zeggen.

En het rare is: ik geef nu, anderhalf jaar later, meer voor de toekomst van D66 dan voor die van de PvdA. Het kan verkeren. Ook al is drie minder dan drieëndertig.

De honden van de oorlog

Vergeleken met het dodental aan de Iraakse kant is het cijfer bij de VS in feite verwaarloosbaar. Het cijfer, dan. Want een getal aan doden is niet zomaar een getal, ook al wil de Bushdynastie het wel zo zien.
En bij de ruim 3340 dode VS-militairen moeten nog zeker 770 huurlingen en ander niet-militair volk geteld worden. En er komen er dagelijks bij Niet alleen met de cijfers aan de Iraakse kant wordt geknoeid.

Onze offers

In Lichtpunt op de BRT was Robert Fisk aan het woord over de Grote Beschavingsoorlog. Behartenswaardige dingen zei hij - de tijd van de goede vrolijke koloniale oorlog ver weg is voorbij. In de tijd toen de VS tegen de Koreanen en de Vietnamezen vocht deden dezen iets terug in de VS zelf. De Britten konden ongestraft huishouden tegen bevrijdingsbewegingen op Cyprus en in Kenia, het was en bleef ver weg. Dat is en blijft voorbij - ook al zijn er geen Jordaanse troepen in Brussel, geen Egyptische in Parijs of Libische in Londen. Er zijn nu meer Kruisvaarders in de islamitische wereld, 22 keer zo veel als in de tijd van de Kruistochten. En waarom is het taboe te vragen naar de motieven voor de meervoudige misdaad van 11 september 2001?

Het verhaal voor de terugtocht van de VS-militairen uit Irak is gereed, en wordt juist door de Democraten verkondigd: zij zijn onze offers niet waard. (Fisk bleef in de eerste persoon spreken, tegen beter weten in).

Het nazisme of fascisme en het bolsjewisme worden in "het noorden" als het grote kwaad van de twintigste eeuw gezien. Maar vanuit zuidelijk perspectief is een veel groter kwaad dat in het noorden niet genoemd wordt of gezien: het kolonialisme. Een -isme dat nog of weer voortleeft.

Fisk zei scherper geformuleerd wat ik Anton Wessels een paar jaar geleden heb horen zeggen over het brengen van democratie in het Midden-Oosten en het zogenaamde gevaar van de islam.
Het programma Lichtpunt is wel weggestopt in de kijkcijferluwe uren.

Antwoord bekend

De zanger, David Rovics, is Jood en atheïst, en Wobbly. Voor bij het filmpje de tekst:

Who would Jesus bomb?

I've seen you in the markets
I've seen you in the streets
And at your political convention
Talking of your crusade
Talking of your nation
And other things too terrible to mention
And you proclaim your Christianity
You proclaim your love of God
You talk of apple pie and mom
Well I've just got one question
And I want an answer
Tell me, who would Jesus bomb?

Maybe Jesus would bomb the Syrians
'Cause they're not Jews like him
Maybe Jesus would bomb the Afghans
On some kind of vengeful whim
Maybe Jesus would drive an M1 tank
And he would shoot Saddam
Tell me, who would Jesus bomb?

I've seen you on the TV
And on the battleships
I've seen you in the house upon the hill
And I've heard you talking
About making the world safer
And about all the men you have to kill
And you speak so glibly
About your civilization
And how you have the moral higher ground
While halfway around the world
Your explosives smash the buildings
Ah, if you could only hear the sound

But maybe Jesus would sell land mines
And turn on his electric chair
Maybe Jesus would show no compassion
For his enemies in the lands way over there
Maybe Jesus would have flown the planes
That killed the kids in Viet Nam
Tell me, who would Jesus bomb

Yes I hear you shout with confidence
As you praise the lord
And you talk about this God you know so well
And you talk of Armageddon
And your final victory
When all the evil forces go to hell
Well you'd best hope you've chosen wisely
On the right side of the lord
And when you die your conscience it is clear
You'd best hope that your atom bombs
Are better than the sword
At the time when your reckoning is here

'Cause I don't think Jesus would send gunships into Bethlehem
Or jets to raze the towns of Timorese
I don't think Jesus would lend money to dictators
Or drive those SUV's
And I don't think Jesus would ever have dropped
A single ounce of napalm
So tell me, who would Jesus bomb?

De stank van risjes

Een CPN-er, thans ongetwijfeld GroenLinkser, vroeger met sympathie voor Janmaat en thans voor Wilders?
Jazeker. Meindert Fennema. Misschien beroept hij zich op zijn Friesheid dat hij nooit een kurses plllat praote heeft gevolgd om goed CPN-er te mogen worden, steeds zijn bekakte zelf gebleven.

Een zogenaamde discussie over de loyaliteit van mensen met meer dan een paspoort, als Kamerlid of als minister of staatssecretaris, had rigoureus afgesneden moeten worden, in ieder geval in de Tweede Kamer. Dit is niet gebeurd om redenen die volstrekt niet duidelijk zijn. Laat ik het expliciet uitwerken.
Wilders heeft gezegd dat het hem niet uitmaakt of het om islamitische dragers van meer dan een paspoort gaat of niet - als het om Noren gaat zou hij ook alarm slaan. Als we hem op zijn woord geloven zal hij de volgende stap moeten zetten.
Joodse Kamerleden of ministers of staatssecretarissen kunnen als zodanig de Israelische nationaliteit krijgen. Hebben zij een meldingsplicht over dit tweede paspoort? Ik zou denken van niet. Zien wij er naar uit dat Wilders hun loyaliteit ter discussie stelt? Al evenmin. Heeft hij er geen kunnen ontwaren? Het kan - mij interesseert het ook niet of er dezer dagen mensen zijn aan wier Nederlandse loyaliteit op deze wijze getwijfeld kan worden.
Tenminste een mogelijk slachtoffer van de jacht van deze racistische herrieschopper weet uit welke hoe de wind waait. Ed van Thijn had dan ook aanwezig zullen zijn op het forum over en ongetwijfeld tegen Wilders in Amsterdam, afgelopen woensdag 21 maart. Wegens ziekte verhinderd liet Van Thijn een verklaring voorlezen waarin hij de discriminatie van moslims ‘een van de meest virulente vormen van racisme’ noemde en een vergelijking maakte met de opkomst van het antisemitisme, dat hij zelf als kind aan den lijve ondervond.
Rond deze Wilders hangt de stank van risjes. Hij heeft acht medestanders in de Tweede Kamer - vroeg of laat zal er onbedaarlijke heibel uitbreken in deze fractie, zoals het ultrarechts betaamt. Als dit niet gebeurt, is Nederland er helemaal ernstig aan toe - met een hoogleraar politicologie die hem gelijk geeft en die hier op zijn beurt niet op aangesproken wordt is het al erg genoeg.

Het Golfincident?

In 1975 sloten het Iran van de sjah en het Irak van de Baath-partij onverwacht een verdrag waarbij de opstandige Koerden in Irak, tot dan gesteund vanuit Iran, in de kou stonden, als zo vaak. Iran en Irak werden onwaarschijnlijke vrienden.
De huidige kolonialen in Irak beroepen zich op de toen afgesproken grens in de Sjatt el-Arab. Hiermee wordt er aan voorbijgegaan dat Irak in 1979 overgenomen was door Saddam Hoessein, en dat in Iran de sjah door een volksrevolutie verjaagd was. Het verdrag werd door Saddam Hoessein opzijgezet en hij begon een oorlg tegen Iran, met de omstreden Sjatt el-Arab als officiële casus belli. Dat de Verenigde Staten van harte achter Irak stonden tijdens deze moordende oorlog is bekend, maar wordt nooit breed uitgemeten in de media, want hoe verklaart men vervolgens de oorlog van de VS en Groot-Brittannië tegen Irak?
Het buitengewoon onsmakelijke mannetje John Bolton (uiterlijk, en dat mag je niet noemen, maar ja, hij staat ook zedelijk gesproken als viespeuk bekend) kreeg gisteravond op de BBC volop de kans te zeggen dat Irak was aangevallen vanwege de beroemde massavernietigingswapens en zijn gruwelijke dictator. Het verhaal van de afgelopen vijf jaar blijft het zelfde uit die hoek. George W. Bush en Tony Blair zijn buitengewoon moedige mannen die het aandurven democratie in te voeren in barbaarse streken. Enzovoort.

Maar goed, terug naar de overeenkomst tussen sjah en Irak van 1975 - die dunkt mij en dunkt ieder normaal mens vervallen is na de oorlog van 1980-1988, de enige echte Golfoorlog. Tussen Irak en Iran zullen best zaken te doen zijn over grenzen, ware het niet dat Irak een kolonie van de VS en Groot-Brittanië is. Banden tussen Iran en Irak mogen niet, Iran wordt voortdurend beschuldigd van inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van Irak (je moet maar durven? ze durven gewoon) en zou nu plotseling wapens leveren aan die in 2003 nog zo gevaarlijke Irakezen die zelf niet in staat toe zijn ze te bouwen.

De Britse kolonialen bewaken naar eigen zeggen de zeewegen van Irak, en houden voortdurend schepen aan in wat zij aanmerken als Iraakse territoriale wateren. Wij worden geacht te begrijpen dat het normaal is dat Britten dit doen, alsof ze nooit zijn weggeweest uit Irak. Iran heeft zijn eigen idee over de grens van de territoriale wateren, en heeft vijftien van deze Britse zeerovers opgebracht. Merk op hoe in dit bericht de naam van de Golf zwenkt van Perzische via enkel Golf naar Arabische Golf.
De Boltons, Bushen en aanverwanten zullen, in navolging van Johnson in de Golf van Tonkin in 1964, uitgekeken hebben naar een Incident in de Golf dat als casus belli tegen Iran kan dienen. Wie weet hebben ze dit incident nu via de Britse poedel.

Mijn Europa - 4

Hoe ik er terechtkwam - het doet er niet meer toe, maar in ieder geval heb ik in 1980 de Journées Libertaires van de universiteit in Montpellier meegemaakt, min of meer. In die dagen was Montpelhièr nog een bolwerk van herlevend occitanisme: er waren tweetalige straatnaambordjes, op het openbaar vervoer was het katharenkruis aangebracht en meer. Alleen al door het woordbeeld geeft Occitaans een zuidelijker gevoel dan het Frans uit de omgeving van Parijs, en dus voelde je je in deze stad in een ander land.

De eindborrel van de anarchismedagen werd opgeluisterd door een heuse Occitaanse zangeres, Jacmelina, met gitaar. Haar ijle, onversterkte stem kon niet op tegen de rumoerig doorpratende en -drinkende meute. Ze stopte er teleurgesteld mee.
Boos op de ongevoelige concertverstoorders heb ik een LP van haar gekocht, de afgebeelde plaat, om thuis alsnog te kunnen luisteren: Te causissi, ik kies jou. Het was tevens mijn kennismaking met de gesproken taal, die weer heel anders klinkt dan het woordbeeld zou doen denken.

Ik ben verscheidene keren teruggeweest in Montpelhièr en kon de neergang van het openbare occitanisme zo waarnemen. Als je het openbaar vervoer privatiseert hoef je geen katharenkruisen meer te verwachten. No-nonsense gemeentelijk beleid rekent af met de tweetalige straatnaamaanduidingen, tenzij deze als toeristische attractie kunnen gelden. Ook de winkel van het Institut d'Estudis Occitans verdween. Langzaam verglijdt het idee van een renaissance.

De te fabula narratur. Dit vermeldt een site over Carcin (Quercy op zijn Frans):

Scolarisation et francisation allant de pair, l'occitan devient hors la loi à l'école. Les instituteurs se font les exécutants zélés d'une politique d'élimination de l'idiome vernaculaire: ils apprennent aux enfants à avoir honte de la langue de leurs parents. Le français est présenté comme un moyen d'ascension sociale ce qui explique la faible résistance à l'entreprise de francisation. Ce travail de propagande est complété auprès des jeunes gens par le service militaire obligatoire.

Die dienstplicht komt vast ook wel terug, maar in ieder geval: met alle gezwets over invoering van het Engels in het Nederlands onderwijs doet Nederland aan zelfkolonisatie, en onvermijdelijk wordt het Nederlands als onderwijs- en wetenschapstaal gedegradeerd - en daarmee de wetenschap en het onderwijs zelf, want wie het Engelse gebrabbel kent van Nederlandse wetenschappers (dat is dan weer een Duits woord..) weet zo al: dit kunnen we overslaan.

Omdat je via het internet gemakkelijk verkeerde verstaanders aantrekt nog maar even: deze notities hebben niets met nationalisme te maken, integendeel - met Friedrich Engels, Michael Bakoenin en Lew Tolstoj wens ik de (natie)staat bij het oudvuil - zo spoedig mogelijk op te halen.

Mijn Europa - 3

Binnen Europa behoor je over land te reizen - per trein of per bus. Het kan geloof ik niet eens meer, en in ieder geval is het zeker niet goedkoper, dus vermoedelijk zal ik wel nooit meer per trein naar Lissabon reizen, om een dierbare bestemming te noemen.
In 1982 heb ik Portugal van zuid tot noord bereisd, van Vila Real de Santo-Antonio tot Monção, per trein en bus. 25 aprl heb ik meegemaakt in Viana do Castelo, in wat in de revolutietijd als het reactionaire noorden gold - maar de verschillen waren inmiddels verbleekt: het noorden niet meer reactionair, het zuiden geresigneerd.
De terugreis per trein maakte een verblijf in Parijs onvermijdelijk. Destijds een grote cultuurschok ten opzichte van Portugal. In een Parijse platenzaak vond ik een LP van een duo, geheten Marieke en Bart, die volksliederen uti Frans-Vlaanderen zongen.
Ik heb mij nooit Europeser gevoeld dan op het ogenblik dat ik die plaat draaide, kort na aankomst in Amsterdam. De rinkelende belletjes van het voermanslied Zoete Mariton - en de andere liederen. Vlaamse muziek uit Frankrijk, gekocht op doorreis uit Portugal.

De zogeheten natiestaat is nergens verdraaglijk, dus ook niet in Europa. Zonder diversiteit in taal, cultuur en godsdienst is Europa alleen een project van het kapitaal - een economische machine die zich instelt op het invoeren van proletariaat van buitenaf - eerst zogeheten gastarbeiders, later multiculturele samenleving genoemd en thans een integratieprobleem - en nu de zogeheten kenniswerkers: geplande braindrain van ontwikkelingslanden en diskwalificatie van de voorhanden werkenden in Europa.
Een gehomogeniseerd Europa dat zich beroept op de onlangs uitgevonden joods-christelijke traditie (joods-christelijk! je moet het maar durven bedenken!), op nationale eenheidstaal en een gebrabbelde lingua franca van televisie-Engels - een mislukte versie van de Verenigde Staten van Amerika, die zelf allang hun schone toekomst achter zich hebben. Een nachtmerrie.

Maar of het Europa dat nog een zekere mate van historische authenticiteit heeft stand kan houden? Evenals over het socialisme in Portugal destijds houd ik mijn hart er voor vast - en hoe het daarmee is afgelopen weten we inmiddels. Portugal is Europa geworden, met een maoïst "van toen" aan het hoofd.

Mijn Europa - 2

ZOETE MARITON

Ziet de arme peerdebeesten,
die daer langs de strate gaen;
zy en hebben schier geen steenen
om naer Cassel toe te gaen.

(Bis:)
Zoete Mariton, Mariton, Maritaine,
zoete Mariton, ton ton.



Of luister:
't Is karnaval voor de Duinkerkenaer
(Real Player)

Mijn Europa - 1

LO PAïS QUE VÒL VIURE

Es lo ciprès quilhat
La Corbièra salada
Es lo vilatge mòrt
La tèrra abandonada.

Vos vau parlar d'un païs
Que vòl viure
Vos vau parlar d'un païs
Que moris.

La tèrra la coneissètsz
Es la vòstra, amics
Es la teuna, vinhairon.

Tu me disiás ma maire:
« Ont vas viure mon filh ? »
Tu me disias ma maire:
« N'i a tant que son partits ! »
E Marcelin Albert
E la Comuna de Narbona
E los qu'an tuats los Crosats
E Marcelin Albert
E la Comuna de Narbona
Totis los qu'an cantat: Libertat !

Ma maire me rementi
Tot çò que disiás
Vòli cantar lo vent
Que parla en lenga d'òc
E Marcelin Albert
E la Comuna de Narbona
E los qu'an tuats los Crosats
E Marcelin Albert
E la Comuna de Narbona
Totis los qu'an cridat: Libertat !

Vos ai parlat d'un païs
Que vòl viure !

Nieuwjaar

Om 1.07 Nederlandse tijd op 21 maart, dag- en nachtevening, begin van de lente op het noordelijke halfrond, van de herfst op het zuidelijke, is het mazdeïstisch nieuwjaar, gevierd in Iran, Koerdistan en omliggende landen waar de godsdienst gesticht door Zoroaster is aangehangen of nog wordt aangehangen.
Noruz mubarak!

Hoop

Rijden door de wonderschone Vallei der Nazarenen (of de Groene Vallei) in Syrië - de pasgekochte cassette van Thérèse Hindo afspelend - mooier kan het nauwelijks.
Wat zo akelig eurocentrisch het Midden-Oosten genoemd wordt is gezegend met prachtige vrouwenstemmen op geluidsdragers. Hindo dus (wij waren de eerste niet-Syrisch-Orthodoxen die haar draaiden in Nederland, tien jaar geleden). Fairouz natuurlijk. Sœur Marie Keyrouz. Amal. Vanochtend kon ik mij ergeren aan het blijven hangen van La ahada yalam van Amal Murkus - gelukkig was het een verhelpbaar euvel (bij cd's is het vaak bedreigender dan bij vinyl).
Toen het album verscheen, een kleine negen jaar geleden, meende ik dat Fairouz een opvolgster had - een jonge Arabisch-Israelische zangeres, met "multiculturele" begeleiding, zoals het zou horen vanuit Israel, maar zoals het verder niet gaat. Prachtige stem en ook nog een mooie vrouw.
Maar er is nog steeds geen opvolgalbum gekomen. Het laatste bericht dat ik over haar ben tegengekomen is dat ze in Jeruzalem op een oud-festival heeft opgetreden afgelopen herfst. Daar is de eerste foto vandaan.
Haar doopnaam betekent hoop, en dat is alles wat resteert dezer dagen voor het gebied tussen Jordaan en Middellandse Zee.

Hoe ontoevallig is het overigens dat alle genoemde zangeressen uitdrukkelijk christen zijn? (Christen is hier niet een zelfgekozen identiteit die je kunt uittoeteren, maar bepaalt je politieke en vaak ook etnische plaats in het Midden-Oosten).

Praktisch idealisme

Volgens de grondwet vertegenwoordigt ieder Kamerlid iedereen in Nederland. Dat zegt deze site ook: U hebt 150 volksvertegenwoordigers. Maar welke moslim wil zich door Wilders vertegenwoordigd zien, of welke beschaafde niet-moslim trouwens? Er zijn dan ook leden die op deze site rondweg zeggen wie zij vertegenwoordigen. En daar hoor ik niet bij. De gevoelens zijn wederzijds. Ik kan alleen constateren dat deze Kamerleden zich niet aan de grondwet houden.
Jarenlang ben ik naar mijn weten uitstekend vertegenwoordigd geweest door de Pacifistich-Socialistische Partij. Als pacifist en socialist kon je je niet beter wensen, wat Kamerleden betreft. De twijfel zette in bij het naderen van de fusie met twee dubieuze clubs en de EVP. En daarna? De Groenen haalden alleen de Eerste Kamer. Zonder zeer treurig te zijn heb ik mij niet vertegenwoordigd geweten in de Tweede Kamer voor een jaar of achttien. Geen ramp, daar ben je anarchist voor, nietwaar. En met de Partij voor de Dieren is dit in ieder geval gevoelsmatig opgelost.

Bij de site hoort een soort vragenlijst die als je hem invult het Kamerlid of de Kamerleden oplevert waarmee je je verwant mag voelen - dat is neem ik aan de opzet. Welnu, het interesseert mij niet wat de huwelijkse staat is van een Kamerlid, haar geslacht, haar al dan niet kinderen hebben, zijn muzikale interesse of lievelingssport en of hij zich identificeert met welk kekrgenootschap dan ook. Vegetarisme strekt wel tot aanbeveling, maar is ook weer geen vereiste. Het enige criterium dat ik belangwekkend vond was republikeinse gezindheid. En dan moest je een politiek filosoof noemen. Uit het aangeboden lijstje heb ik Ferdinand Domela Nieuwenhuis aangevinkt, het zou mij benieuwen wie zich met hem identificeert (niemand dus, onverrassend).
Ik kwam uit bij Esther Ouwehand van de PvdD, diervriendelijk en republikeins. Daar kijk ik niet van op. De politieke filosofie die beide Kamerleden van de PvdD opgeven trof mij als interessant: praktisch idealisme. De twee schrijfsters van een boek met die titel (ze krijgen bijna een rolberoerte van het lachen, zoals u ziet - waarom of waarover? moet er uitgedrukt worden dat je als pi'er vooral lol in het leven hebt?) hebben een webportaal met betrekking tot praktisch idealisme. Het bevalt mij matig dat autorijden en vlees eten hier acceptabel worden genoemd (als het maar Verantwoord is - dat is het hem nu juist). Maar als richtlijnen voor het dagelijks leven kunnen de aanbevelingen er wellicht mee door.

Iets wat praktisch idealisme heet heeft precedenten in de ethisch-religieuze sfeer. In ieder geval heeft Jac. van Rees zich er mee geassocieerd toen er geen georganiseerd christen-anarchisme meer was in Nederland. Ik hoop dat het mij spoedig gegeven zal zijn hier nader op terug te komen.

Leeft de bliksemslingerende nog?

Was de godsdienst van de Griekse wereld iets wat als geformaliseerd en uniform te presenteren zou zijn? Bijvoorbeeld als geloof in de Twaalf Goden (tevens godinnen)? Kan het meer zijn dan een wisselend gevoel voor het numineuze, zoals mooi geëvoceerd in Mary Renaults The king must die?
Is een onsterfelijke waarin niet meer geloofd wordt gestorven? De vraag kan anders gesteld worden - bijvoorbeeld over Griekenland, waarvan nu de reconstructionisten van het oude geloof de tempels van toen opeisen voor rituelen: is het geloof in de oude goden gestorven of is het in syncretisme ondergronds gegaan, voortlevende in volksgeloof dat in de orthodoxe wereld nog wel eens erkend zou kunnen worden als het niet te gek wordt? Wij weten van het geloof van de Grieken vanaf Hesiodus en Homerus, die ongetwijfeld deels mondelinge tradities vastlegden, tot aan de sluiting van de Akademeia in 529 door Justinianus - en dit beslaat al een periode van zo'n dertien eeuwen. Reconstructie ziet voorbij aan de verschillen in tijd en plaats. Daarnaast: is er aan Zeus heden ten dage ook echt religieuze ervaring verbonden? Het zijn vragen die opkomen bij het nieuws over het opeisen van tempels.

De reconstructie is vooral een onderneming van intellectuelen die tevens ecologie en eenheid met de natuur nastreven. Na zestien eeuwen onderdrukking mag het weer, zeer tegen de zin van de nationale Orthodoxe kerk: Grieks polytheïsme.

Meer over reconstructionisme van het polytheïsme en een site van gelovigen in de Twaalf Goden.

Van tragedie naar komedie

Ik heb van begin af aan de partij ondermijnd. Ik heb vergif gemaakt om in kameraad Stalins thee te gooien waardoor zijn snor zou uitvallen. Ik heb op tien kolchozen alle schapen vergiftigd en ik heb moertjesfabriek Glorieuze Oktober gesaboteerd waardoor het Plan niet gehaald is. Ik heb gestookt onder Nationaliteiten zodat oproerige elementen in de Kaukasus en Centraal-Azië zich zouden verzetten tegen de Sowjetmacht. Ik heb contacten gelegd met Hitler, Roosevelt [die nog familie van mij is ook], Mussolini en de paus. Ik verdien de doodstraf ten volle en ben blij dat kameraad Stalin mij de kans geeft deze te ondergaan.

Goede bolsjewieken moeten toch gedacht hebben: dat de partij zo geïnfiltreerd was. Een goede bolsjewiek hoefde ook niet na te denken. Dat deed de partij wel.

De Republikeinse Partij met zijn Democratische aanhangsel in de Verenigde Staten wordt steeds bolsjewistischer. Alleen is het wat moeilijk voor de Partij zijn macht ook buiten de VS te doen gelden, behalve door bombardementen. Buiten het CDA en andere neoconkringen heeft de club bijvoorbeeld in Nederland geen aanhang.

De geschiedenis herhaald als komedie. De bekentenissen van de nr. 3 van Al-Qaeda, die 11 september 2001 gepland heeft, het Panamakanaal wlde opblazen, Clinton en de paus wilde vermoorden en eigenhandig een journalist in Pakistan vermoord heeft - is er nog iemand die deze showbekentenissen gelooft?

"'I'm a very dangerous mastermind,' said Mohammed, who confessed to the kidnapping of the Lindbergh baby, the Brink's robbery, St. Valentine's Day Massacre, and the Lincoln and McKinley assassinations. Mohammed also accepted responsibility for spreading hay fever and cold sores around the world and for rained out picnics."
En als goed moslim heeft hij natuurlijk volop varkenspest en mond- en klauwzeer verspreid en verder heeft hij er voor gezorgd dat George W. Bush de verkiezingen gewonnen heeft.

(Op de foto Lew Borisowitsj Rosenfeld, partijnaam: Kamenew - prominent beklaagde voor een militair tribunaal in 1936).

Nieuwer-Amstel, Noord-Amerika

De kleine details van de landkaart zijn het fascinerendst, vooral van de staatkundige kaarten. Eilanden overal ter wereld zijn nog steeds (Br.), (Fr.), (Port.), (Sp.), (Noorw.), (Ned.) of (V.S.). De fascinatie van Boudewijn Büch hiermee heb ik altijd kunnen aan- en meevoelen.
De vastelandsvlekjes op de kaart zijn in de loop van de afgelopen zestig jaar geleidelijkaan verdwenen of gaan als officieel-onafhankelijk land door het leven: Gambia, Belize, Djibouti, Oost-Timor, Equatoriaal Guinea. De losse eindjes van de geschiedenis van het Europese kolonialisme - de laatste overblijfsels zijn Ceúta en Melilla, ooit delen van het grotere Spaans-Marokko.

In de eerste atlassen die mij in mijn jongste jaren onder ogen kwamen was er nog een Franse kolonie op de Chinese kust (Kouang tchéou-wan) en een reeks kleine op de kust van India: Yanaon, Pondichéry, Mahé en meer, tot in Bengalen aan toe. De eerstgenoemde schoot mij te binnen bij het lezen van een stuk over de afwikkeling van het Europese kolonialisme in China - Macao en Hongkong zijn betrekkelijk laat weer bij China gekomen, Formosa/Taiwan is een twijfelgeval - maar het is naast Japans wel degelijk Nederlands geweest (en gezien de Europese naam ongetwijfeld ook nog Portugees). Over de Franse kolonie op de Chinese kust is opmerkelijk genoeg de Engelstalige Wikipediabijdrage uitgebreider dan de Franse.

En hoe zit het met de Nederlandse koloniale vingers in de Chinese pap? Speurend op het internet kom je zowaar bij een Duitse Wikipedia uit, die alle Nederlandse koloniën opsomt - Nederlands eigenlijk avant la lettre, maar we kunnen op goede gronden de Republiek wel als Nederland interpeteren. De VOC heeft ook korte tijd de Pescadoren bezet gehouden. In de opsomming verlies je Formosa al snel uit zicht.Tonkin? Hoi An in Vietnam (de foto)? Dat er zo uitgebreide Duitse informatie over de Nederlands expansie op het net te vinden is hangt samen met het onderwijs in het Nederlands en over Nederland in de aangrenzende bondsstaten. Opmerkelijk. Alsof je in Nederland leert over de aangrenzende oostelijke gewesten, die cultureel en historisch deel uitmaken van de historische Nederlanden - laat staan dat de kolonies Nieuwer-Amstel (daar had ik eerlijk gezegd ook nog nooit van gehoord) of Nieuw-Walcheren (Tobago, waar Albert Helman nog een tijd gewoond heeft en conservator van het nationaal museum was) in het onderwijs langskomen. Je mag blij zijn dat/als Indonesië (altijd zo te noemen) of Suriname ter sprake komen in het onderwijs.

Via Nieuw-Walcheren en Nieuwer-Amstel komt men tenslotte in het Nederlandse wikipedia-web over het koloniale verleden - tot en met de zoutpannen op de kust van Venezuela.

Toen het kapitalisme plotseling links werd (en markteconomie)

Dick Pels heeft de ideologische Werdegang van Pim Fortuijn dunkt mij goed geschetst. Fortuijn was nooit CPN-er, maar zat er retorisch gesproken als PvdA-lid destijds aan de universiteit niet ver vanaf. De retoriek was antikapitalistisch, maar werd nooit marxistisch of emotioneel - en het eigenbelang was nooit ver weg. En toen de ideologische wind draaide werd hij een bewonderaar van het ondernemerdom, in die merkwaardige sfeer en met die vreemde argumenten die in de jaren tachtig het heersende vertoog uitmaakten. We zijn voor het kapitalisme, maar we zijn links gebleven. Kijk eens hoe echte veranderingen door de ondernemers worden doorgevoerd, terwijl die volgevreten arbeiders en die logge staat de vooruitgang in de weg staan.

Vanaf daar wordt het Fortuijns eigen verhaal, tot aan de fatale zesde mei. De meesten bleven op het pluche waar ze toch al waren, of haalden eindelijk het pluche dankzij de ideologische ommekeer die op de een of andere manier toch continuïteit suggereerde.

Er zijn verschillende wegen waarlangs de acceptatie en volledige omhelzing van de bestaande orde is voorbereid. Ideologische hegemonie - op zijn gramsciaans veroverd door de Chicagoboys zoals Milton Friedman: retorisch tegen de staat en voor de vrije markt. Het klonk goed, die vrijheid.



De nu lopende documentaireserie The trap op de BBC hecht waarde aan de speltheorie en het donkere mensbeeld dat er bij hoort, en daarnaast - tot nu toe - aan het individualisme zoals gepredikt in de antipsychiatrie (ook al had deze een socialistisch verfje).

In Frankrijk werd de ideologische gelijkschakeling vooral filosofisch voorbereid, als een ontdekking na de onthullingen van Solzjenitsyn over de Goelagarchipel. Je moest wel goed gelovig bolsjewiek zijn geweest om dit echt een ontdekking te vinden - liberalen, christenen, anarchisten en zoveel meer mensen - bovenal de ontvangenden van de Sowjetzegeningen - wisten het al. Toch was het een verfrissende ervaring al die met het oostblok koketterende soixante-huitards ideologisch afscheid te zien nemen van Lenin en meestal ook van Marx. Ook hielden zij op met het afwijzen van het kapitalisme in het algemeen. Dit werd nu de beste garantie van vrijheid verklaard. Een derde stroompje, deze zogeheten nieuwe filosofen, en speciaal Frans.

De drie ideologisch gelijkschakelende stroompjes kwamen samen in de lotgevallen van Libération - de krant van de beweging van '68, in de eerste plaats van de anarcho-maoïsten (een paradox die in 1973 nog kon) van La Gauche Prolétarienne. Binnen tien jaar was de klus geklaard - de krant moest voortbestaan, was het uitgangspunt en het water dat in de wijn gegoten werd kon gepresenteerd worden als pure champagne van het duurste merk en die giet je natuurlijk niet in wijn - die drink je in plaats van.
Dus: echt revolutionair was pas het ondernemerdom! Enzovoort, de bekende boven kort geschetste riedels - en Serge July, hoofdredacteur door de jaren heen, zal er in geloofd hebben. En toen Rothschild de krant opkocht en hij de laan uitvloog, viel hij toen van zijn nieuwverworven en tegelijk zo oude geloof af? Niet waarschijnlijk. En er wachtte hem geen armoede.

Meer over de lotgevallen van Libé en July hier en hier.

Spookstad

Uit een BBC-verslag over het Schotse Helensburgh, bij de kernwapenbasis Faslane:

- "Without it, the economy would really be in dire straits. There are a huge amount of people who either work at the base or in a job linked to it.

"Some shops are struggling already and if the base was to go, this would be a ghost town. There is not a lot else here to support the economy." [einde citaat].

En als de basis blijft en het echt menens is met die kernwapens, reken dan maar dat het een spookstad zal worden! De spreekster rekent erop dat de basis alleen zal blijven om de economie van de streek overeind te houden. Een treffende reden om voor 30 miljard euro nieuwe onderzeeërs te bestellen en de bewapeningswedloop in stand te houden..

Geen zachte landing

Uit NRC-Handelsblad van gisteren 14 maart:

- Amerikanen hebben hun reële inkomen de afgelopen jaren niet of nauwelijks zien stijgen, en ze sparen al helemaal niet meer. De enige manier om de huishoudelijke bestedingen toch op te voeren kwam van een groeiend krediet. En hun stijgende prijs maakte huizen daarvoor het perfecte onderpand. Aan die stijging is nu een einde gekomen [einde citaat].

Er wordt in de Verenigde Staten niet gespaard en wel op de pof geleefd. Een elementair lesje uit de economische kringloop: S=I, oftewel de grootte van de besparingen is gelijk aan die van de investerignen.
Toen ik deze vergelijking opgedist kreeg vroeg ik mij af of hier echt een wiskundig verantwoorde vergelijking, een identiteit gepresenteerd werd. Economie is geen exacte wetenschap.
Maar bij benadering zal het waar zijn. Er hoort dus een punt boven het isgelijkteken te staan.
En dit simpele lesje wordt aanschouwelijk gemaakt in de Verenigde Staten dezer dagen. Geen inkomen of in feite negatief inkomen, geen besparing, geen investering: de industrie en in toenemende mate ook de diensten gaan naar het buitenland. En intussen draaien de geldpersen om voortdurend oorlog te financieren.

De vraag is niet of dit ooit misgaat, maar wanneer - en met een krach als in 1929, of erger.

Mokums straatbeeld 2

Ware liefde ook...

Mokums straatbeeld 1

Een tweepersoons zwerfmatras met gebruiksspoor.

Snufje zout

Op de bijeenkomst van de UK Jesusradicals afgelopen jaar was ik betrokken bij het heroprichtingsplan van het blad A pinch of salt.
Noch mijn makker Keith noch ik zitten echt op meer werk te wachten. Afwachten dus wat er van komt. Tot nu toe niet veel. De site is er inmiddels.

Versterving

Tot Pasen geen wijn, P&W of vlees, kopt Trouw vandaag over een gezin dat zich aan de veertigdagentijd houdt.
P&W? Iets seksueels - bedenkt u zelf even wat ik ook kan bedenken (verscheidene varianten mogelijk). Toch maar in de zoekmachine kijken.
Wist u het al, wat dat is, P&W? In de onlineversie is het in een oogopslag in zijn volle onnozelheid te constateren.
Afgezien van de wijn - en niet alleen in de vorm van het Bloed van Christus, zeg ik er maar bij - is het zo te zien voor mij het hele jaar door veertigdagentijd. Wat een versterving!

De troost van een studie

Het is toch prettig te vernemen dat mijn voorspelling over de samenstelling van de nieuwe Eerste Kamer wordt bevestigd door het Parlementair Documentatiecentrum van de Universtiteit Leiden. De zetels van de grote partijen gaan weg bij de coalitie, naar SGP en Onafhankelijken. De meerderheid van de coalitie wordt dus geheel gevormd door de winst van de ChristenUnie.

Moet je er echt voor gestudeerd hebben om zoiets te voorspellen? Ik vraag het mij af, maar ik kan het niet onbevangen zeggen. Want ik heb er inderdaad voor gestudeerd. Voor mijn gevoel is de wetenschap van de politiek die ik gestudeerd heb (of nog studeer) iets anders, maar misschien helpt het wel.

Zaken zijn zaken

De makers van Zyklon B hebben een tak in Israel. Richard Wagner mag niet in Israel, maar zaken zijn zaken. BASF heeft vast spijt. Hoechst ook. Wagner niet. Bayer, als derde poot van IG Farben, kon ik zo snel niet vinden in Israel.

Bayer, groot geworden met het vermoorden van mensen - niet alleen door de ontwikkeling van Zyklon B, maar ook van heroïne en ypriet (mosterdgas). Maar waarover heeft NRC-Handelsblad een scoop vandaag? De geldschieter van de Partij voor de Dieren, Nicolaas Pierson, heeft zaken gedaan met Bayer en Bayer doet aan dierproeven - ook voor de impregnatie van klamboes die door Pierson verhandeld worden. Papperlepap, zo'n Bayer toch.
Ik zie die krant zelden, maar zou dit concern er nooit adverteren, of Hoechst, of BASF? En weet NRC-Handelsblad van de achtergrond van deze concerns? Dan verdient NRC-Handelsblad aan genocide. Klein puntje, maar misschien toch het vermelden waard. (En toch ook in het geheel niet verrassend - de Nieuwe Rotterdamsche Courant was met De Telegraaf de enige krant die een verschijningsverbod gekregen heeft na de bezetting).

Tranend heb ik het u gemeld

Even klagen.
Zelf heb ik de moeite niet genomen om te kijken, maar er moeten fraaie verhalen over oogproblemen op het net staan. Ook over wat mij heden plaagt: bij vermoeidheid dubbelzien, liefst onder elkaar. Een plaag bij oversteken - ik wacht of te lang of steek te roekeloos over - (die auto's [het is er maar een natuurlijk] zijn nog ver weg, maar kan ik diepte/verte wel schatten met dit probleem? Fietsen is nog lastiger.
Junks vragen mij volop om geld op straat, blijkbaar vermijd ik hun blik niet. Een jongmens spreekt mij aan met de vraag of ik aan het cruisen ben ("Klopt het dat u naar mij keek?") - de eerste belangstelling uit die hoek in jaren, maar ik zou dan de ouwe zijn die het jonkie verwent, neem ik aan. Als homo's geen interesse meer hebben word je echt oud - ik zei al, nu klaag ik eens lekker.
Hopen dat je geen bekende tegenkomt op straat, wiens of wier hoofd op en neerdanst in dubbel formaat.
Achteraf zijn er ook grappen over mogelijk. Ik neem afscheid van mijn huisarts, "goedenmorgen, u beiden". De meisjes op het terras in de zon donderdag lieten niet zes, maar twaalf benen in volle glorie zien - dat is meer dan die jarenzestiggrieten hierbeneden. Ja, in letters is het leuk. "Feestjes zijn dubbel zo druk. Gezellig," zegt een website voor lotgenoten.
Niettemin hoop ik er toch van af te komen, en liefst subito. Duimen voor de antibiotica, om te beginnen.

Word toch echt vrijzinnig protestant!

Ze fietsten voor mij uit, mijn lief en haar streekgenote/vriendin, en stoutmoedig besloten beiden hun bovenlichaamskleding uit te trekken en verder te rijden in hun bikinitopje. Het was in de zomer maar blijkbaar geen bouwvakvakantie - want we passeerden wegwerkers. "Nou zeg, wordt er niet gefloten?" zei lief met een mengsel van verbazing en verontwaardiging. Nee. Maar het was België, en misschien zijn zelfs de bouwvakkers daar ingetogen. Beide meisjes waren negentien. Echte zorgen over het niet fluiten kunnen ze niet gehad hebben.

Maar Modern Tobben houdt ook jammeren over niet (meer) nafluitende bouwvakkers in. En de VPRO vindt het nodig dat ene communistische overblijfseltje, 8 maart, te vieren met een treurdocumentaire over niet meer fluitende bouwvakkers. "We blijven niet aan de gang." Maar voor klagen is het nooit te laat.

Ach, de VPRO - sinds Van Kooten en De Bie ermee gestopt zijn zie ik er niets meer van, en wat ik er over hoor of lees of zie bij het langszappen maakt mij duidelijk dat dit de juiste keuze is. Maar vandaag, vrijdag 9 maart, hadden ze mij toch even tuk. Ik kreeg een vragenformulier opgestuurd waarop mijn mening over bloggen en iets over mijn persoonlijke motivatie werd gevraagd. Dit terwille van iets wat Dutch Bloggies moet heten. Een jury nomineert alvast wat de beste weblogs van Nederland zijn, voor 2006, of waas ich viel. Geen stijl, retenkoel en dergelijke, dat zijn de beste. Dicht tegen hun pensioen zittende VPRO-types bepalen dit. Een van hen behoort nog tot de oprichters van de Stichting Jeugdsentiment Jaren Vijftig, dus u weet het referentiekader... Ze moeten bewijzen retenkoel te zijn, en best wel heel erg rechts. Indymedia, Eurodusnie, Ravage, De Vrije, onder de kleineren [hoewel?] Time to turn, Stan van Houcke of Sonja Eindpunt, of Christianarchie - stel je voor! Zelfs "hun eigen" Wim de Bie komt niet op de nominaties voor - die is tenslotte al de AOW-gerechtigde leeftijd gepasseerd, ojee. En zo lijkt het mij een eer voor de niet-genomineerden.

Pathetisch jongens, houd je nou maar bij de Flying Burrito Brothers, dan ben je with it genoeg!

Ernst Stern

Een verloren berichtje in de courant: de theoloog Ernst Stern is overleden en gisteren begraven. In het artikel naar aanleiding van zijn overlijden staat dat hij werkzaam was bij de Hervormde Jeugdraad in Amsterdam, vanaf 1969 - ik moet hem toen wel ontmoet of gezien hebben, de naam komt mij ook wel bekend voor, maar mijn herinnering is enigszins vaag hierover. De enige bewuste ontmoeting was met de man in de hoedanigheid van buurman van mijn werkplek in de Amsterdamse Kinkerbuurt, ergens tussen 1992 en 1998, vroeg in die periode want volgens mij is hij verhuisd terwijl ik er nog werkte.
En hij heeft meegewerkt aan het Christen-Anarchismenummer van De AS, buiten mijn weten of medewerking (ik heb helaas niet de gehele redactie kunnen doen destijds in 1991, dankzij de Nederlandse overheid).
Ik weet dat hij in de vorm van een dissertatie een anarchistische uitleg heeft gegeven aan het zo onverteerbare Romeinen 13. Bevrijdingstheologen zien in Rom. 13 een sarcastische aanmaning over het Romeins gezag, heb ik begrepen, maar dat is niet de teneur van de dissertatie, die ik tot mijn spijt niet ken.
En dan heeft hij een omvangrijk tweede boek geschreven, dat mijn financiële kracht te boven gaat, en dat mij misschien door zijn omvang ook afschrikt. Het betreft een filosofie voor de rechten van de mens. Ik kan slechts deze schamele dingen vermelden over de enige naoorlogse theoloog die zich intellectueel op het terrein van het christen-anarchisme heeft begeven in Nederland. Ik schaam mij.
Hij ruste in vrede.

Ach wat, de provincie

Met de gebruikelijke ergernis de uitslagenavond van de Statenverkiezingen bekeken - het beste dat ik er van kan zeggen is dat het programma niet voor reclame werd onderbroken. Voor het eerst in zeventien jaar had ik afgezegd als lid (voorzitter zelfs) van het stembureau - het beeldschermwerken eist zijn tol van mijn ogen, die zonder leesbrilletje niet meer willen samenwerken. Daar moet iets aan gedaan worden, maar gisteren was dit nog niet gebeurd. Zodoende heb ik de televisiebeker helemaal kunnen ledigen, hand voor een oog.
Het blijkt dat men in NOS-achtige kringen het lawaai van het beebietje met het Mozartkugelnblikjeskapsel over de dubbele nationaliteit van twee staatssecretarissen zo ongeveer tot hoofdpunt van de verkiezingen heeft verklaard. Alsof het verlies van de PvdA niet te verklaren is aan de hand van de AOW-plannen, de gebleken corruptie van Wim Kok (nooit uitgemeten in de staatsmedia, maar wel bekend bij het publiek) en de coalitie in het algemeen - plus het duidelijke alternatief van de SP op rood en de Partij voor de Dieren op groen (want ja, GroenLinks, daar hoeven we het ook niet over te hebben). Het bleek in een of andere peiling dat veertien procent van de kiezers de kwestie van de paspoorten belangrijk vond. Het is dan ook niet belangrijk, NOS-types!
Ernstiger nog: ons werden de uitslagen van de Statenverkiezingen bespaard. Alleen de Eerste Kamer werd belangrijk verklaard. Ik moet nog zien dat de SGP ook echt een zetel inlevert met 0,1% verlies. Bij het overzicht werd vermeld dat de Overigen dertien zetels hebben. Dat is dus meer dan de PvdD of D66 - en toch worden de provinciale lijsten niet geteld voor een Kamerzetel. Die zogenaamde Onafhankelijke zetel (twee periodes was het Marten Bierman van de Groenen, die de doorslaggevende stem tegen het referendum gaf in 1999, ook al wordt deze altijd aan Wiegel toegeschreven) is wel degelijk haalbaar.
Ook zonder de fortuynisten van Leefbaar Zuid-Holland (1 zetel) zijn de Overigen goed voor een zetel, en ze zouden wel gek zijn als zij er geen gebruik van maakten - voor een vrije Fries of Zeeuw in de Eerste Kamer, of wie dan ook...
Deze ene zetel gaat evenals de mogelijke restzetel van de SGP bij een van de groten weg, maar de coalitie komt niet in gevaar, helaas.

[Wim de Bie zocht een partij voor een zeer belangrijk punt - de Groenen of de Partij voor de Dieren, onderste vakje, zou ik zeggen - heb ik ook gedaan].

De voortdurende schande van Chagos

Misschien juist omdat ik Jonathan Charles van de BBC in het algemeen arrogant en rechts vind overkomen is zijn reportage over de Chagossianen extra verrassend en overtuigend. Alle koloniale smeerlapperij, over Tarzans, Vrijdags en Birds, komt aan de orde. En als verrassende bonus: Chagossiaanse muziek, die sterk door trommels wordt gekleurd.
Er is in ieder geval een geluidsdrager met Chagossiaanse muziek, die online te bestellen is.

Naast de muziek was voor mij nieuw in de reportage dat menigeen na 1835 naar de eilanden ging onder contract, om terugkeer naar de Seychellen, Mauritius of een ander herkomstland te verzekeren, maar dat de meeste zogenaamde contractarbeiders bleven. In 1835 is de slavernij op de eilanden afgeschaft, De contractarbeid kwam hiervoor in de plaats.
Binnenkort zal het regime-Blair weer een schandelijke poging doen de rechten van de Chagossianen in een gerechtshof aan te vechten. Tenslotte zijn de eilanden handig om Iran te kunnen bombarderen in een humanitaire operatie.

De oorlog thuisgebracht

Bij de Hogeschool INHolland krijg je na inloggen een soort intern bulletin - iets wat eigenlijk nooit enige interesse bij mij losmaakte, maar ik hoorde dan ook niet echt tot de doelgroep.
Op een ochtend in december stond er een fotootje van een studente ter begeleiding van het nieuws dat zij vermoord was. Ik vermoedde dat het als nieuws een klein bericht zou zijn, of helemaal niet. Ik had het er met een collega even over en herinner mij scherp dat ik spontaan zei: wie wil er nou zo'n leuk meisje vermoorden?
Alsof er gradaties zijn in de aanvaardbaarheid of begrijpelijkheid van moord.

Omdat ik geen zicht had op de nieuwswaarde van het bericht heb ik het er hier niet over gehad. Tot ik op het weblog van Marianne Thieme plotseling het verhaal terugvond. Nadine Beemsterboer had haar leven aan lieve diervriendelijke dingen willen wijden, ter nagedachtenis aan haar is er een stichting voor opgericht.

Door wie en waarom is zij dan vermoord? Op het wie is het antwoord: de vriend met wie zij het uitgemaakt had, maar die zij wel vriendschappelijk wilde blijven begeleiden. Als iemand die zulks enkele malen heeft mogen meemaken zou ik denken: If I can't have your love, I don't need your sympathy. Maar het was niet maar een vriendje dat rijp voor de dump leek: het ging hier om een veteraan uit een van die humanitaire oorlogen waar de regimes-Kok-en-Balkenende zo van harte aan deelgenomen hebben en nog deelnemen. Dat wil zegen: het deelnemen wordt overgelaten aan degenen die geen echte baan kunnen vinden en zich dan maar laten opleiden tot beroepsmoordenaar.

Ach, de bloem der natie - als zij niet op de vlucht slaat voor echte militairen of guerrilleros is zij geheel vrijwillig betrokken bij het inbeuken van deuren, het overhoop halen van huizen, het roven, het in groepsverband verkrachten en bovenal het doodschieten van de objecten van de allerhumanitairste interventie.

In 2005 heb ik het in Seattle mogen meemaken: toegeroepen en uitgescholden te worden door een zwerver die in de queue voor een hulporganisatie stond: "Vuile buitenlander! (waaraan zag hij dat - in de VS!?) Denk er aan, ik heb in Irak gevochten." O vast wel, en daarom ben je nu dakloos.
De moord op Nadine Beemsterboer is niet de eerste die door een Nederlandse Sam Stone is gepleegd, en het zal de laatste niet zijn. Naast het overhoophalen, verwoesten en moorden in vreemde landen heeft het regime ook de verantwoordelijkheid voor wat zijn uitgestuurde dienaren thuisgekomen zullen doen.

Baudrillard is niet gestorven

De Volkskrant meldt het overlijden van Baudrillard - en om de diepe intellectuele armoede bij dit blad te illustreren worden wat titels van de filosoof in het Engels genoemd, want Frans is men daar niet machtig. Dan Le Monde maar, en liever nog Libération, waar een uitgebreid dossier te vinden is.
En hier is zowaar een bibliografie tot 2000 in ieder geval.

Wat kan ik zeggen, juist in de dagen waarin ik mij speciaal bezighoud met het simulacrum van de jaren zestig, die nooit hebben plaatsgevonden?
Nou één dan: de consumptiemaatschappij is gedoemd altijd oorlog te voeren. Als iets van wat Baudrillard gesteld heeft dagelijks aanschouwelijk wordt gemaakt is het dat wel.

Tijd voor de sjahada

Een virtuele vriendin stuurde mij deze twee quizzen: Which religion is the right one for you? en What philosophy do you follow?
De vragen zijn opvallend sturend en ik kan alvast zeggen dat de samenstellers v/m een beperkte voorraad filosofie en een zeer Amerikaanse visie op het christendom hebben.
Kortom: ik ben een utilitarist en een moslim. Ik kan beide uitslagen wel begrijpen op grond van wat ik eerder over de quizzen schreef. Het diervriendelijke utilitarisme (Peter Singer is er een late volgeling van) is dan nog niet eens zo'n gekke uitslag.

Jezus als profeet is toegeschreven naar de uitslag: moslim. Om dit echt te vinden kan men ook helemaal niets zijn, of boeddhist, of wat dan ook. De gedachte van vrijzinnig christendom is de samenstelster echter geheel vreemd. Een essentialistische quiz - enfin, leutig om te doen en u te verbazen over uw uitslag.

Het evangelie volgens de ChristenUnie

Allah bestaat niet, God wel, kopte ooit een interview met André Rouvoet (ja, prachtige voornaam hoor, mijnheer, nog mooier dan Gerard tenslotte).
Het is waarschijnlijk dit diepe inzicht dat ten grondslag ligt aan de profilering van de ChristenUnie via Van Middelkoop op het ministerie van oorlog. Een opbouwende missie hebben Onze Jongens en Meisjes in Tarin Kut (dat om pedagogische redenen in andere transliteratie wordt gespeld, zo zijn we ook wel weer). En het loopt uit op het gouden citaat:
"Die mensen stinken en die kinderen zijn irritant" (soldaat Jan-Willem den Hollander - nomen est omen).
Moeten ze ook maar in de echte God geloven, zal Van Middelkoop zeggen.
Ach, de ChristenUnie was een best leuke oppositiepartij, soms. Niets is blijvend. Maar dit had wel wat langer zo mogen blijven.
De ChristenUnie heeft de strijd tegen de belijders van de niet-bestaande - eh, wat? - van ganser harte op zich genomen. Wie het zwaard ter hand neemt zal er door vergaan. Maar inmiddels worden kinderen met bommen van een ton aan gewicht bestookt uit naam van de wel bestaande god.

Twintigste-eeuwse oerbeelden...

Een meisje op een heteluchtrooster met opwaaiende jurk is nooit meer zomaar een meisje op een heteluchtrooster met een opwaaiende jurk. Enkele ander iconografieën ontleend aan films....
Dat dit dansje van Laurel en Hardy iconografisch is drong pas tot mij door toen ik het verband zag met een dansje dat Paul Merton en Ian Hislop doen in een bloemenveldje, ter aanbeveling van Have I got news for you? Het lijkt mij evenwel dat dit dansje minder onschuldig overkomt dan het oorspronkelijke - of beoordeel ik Laurel en Hardy verkeerd?

Ongeduldig stampend met een voet (poot?): nog een iconografie - van de beroemdste eend ter wereld.