Gisteren 2 februari kwam er een einde aan mijn werkzaamheden bij een hogeschool met vestigingen overal in Holland en misschien ook elders (lees de zin hardop en zie de aanwijzing bij welke...). Voor mjn gevoel is een hogeschool nog steeds een inrichting voor hoger onderwijs met slechts een of enkele faculteiten. Technische Hogeschool, Landbouwhogeschool, Economische Hogeschool. Maar ze zijn allemaal universiteit gaan heten en het hoger beroepsonderwijs heeft bezit genomen van de uitdrukking. Compleet met de termen student, college en tentamen. Klink ik elitair? Tant pis - dan ben ik dat... Ik ben hier niet alleen in.
Maar goed, deze reserve heeft mij er niet van weerhouden vier maanden hard te werken ter wille van de bibliotheekcatalogus van dit concern van bijeengeveegde scholen. Het was een karwei op projectbasis dat precies binnen de gestelde tijd door mij - geheel solo - voltooid is. Iets om met enige voldoening op terug te zien.
De gehele instellling gaat voor algemeen-christelijk door, maar dat moet je weten. De ongelooflijke hoeveelheden pillen met kletskoek over management en bedrijfsorganisatie enzovoort zijn de meestgeleende, dus de meest bestudeerde (en daarbij de meest achterovergedrukte, wat veel goeds belooft aangaande die managers, nietwaar). Je moet er niet aan denken dat dit ook op universiteiten doorgaat voor kennis die verworven dient te worden. En dat terwijl deze hogescholen juist onderwijs kunnen bieden dat echt ergens over gaat: scheepsbouw, vliegtuigbouw, landbouw en veeteelt, bierbrouwen, ecologie... Zonder spijt heb ik de titel Jaarboek Anarchisme, waar ik toch zelf aan verbonden ben, uit de catalogus verwijderd. Verdiep u dan maar in principes van marketing (ja natuurlijk, mijn hart huilt...)!
Geen eten en drinken, geen mobiele telefoon in de bibliotheek! Een regel waar slechts op één plaats tamelijk effectief de hand aan gehouden wordt, merkte ik. Jongeren kunnen niet buiten hun flesje of blikje en hun reepje of chips, geen ogenblik. En die mobiele telefoon en mobiele geluidsdrager, die strijd is al helemaal vergeefs.
Maar waar blijkbaar bij voorbaat geen kruid tegen gewassen is, is het Verplichte Overleg. Niks niemendal cum libello in angello, er zal gekwekt worden. Gezamenlijk Leren is de leus en de praktijk. Het resultaat is oorverdovende herrie en gekakel in de bibliotheek, ooit toch een bijna spreekwoordelijke oase van rust en stilte.
Een mooie illustratie van de resultaten van de idee dat Gezamenlijk te Leren valt merkte ik toen in een lokaal waar ik regelmatig plaatjes draai de rust zo had toegeslagen dat het barmeisje met de enkele aanwezigen een trivia-quiz via de computer deed. Ik had pauze en luisterde mee. "Wat is de hoofdstad van Drenthe?" Eh... Deventer..." opperde iemand. "Dat ligt niet eens in Drenthe," ze ik, "dit is toch een ongelooflijke vraag. Iedereen weet toch dat het Assen is." "Volgens mij is het Meppel," zei het barmeisje. "Ja, Meppel," zei iemand anders, "dat ligt wel in Drenthe." Verbluffende logica. "We stemmen er over," besliste het barmeisje. De stemmen gingen naar Meppel.
Aanschouwelijk onderwijs over het punt dat kennis niet democratisch is en nooit kan zijn, en ook niet door overleg te verwerven is. Misschien breekt het inzicht ooit weerdoor dat in de bibliotheek stilte dient te heersen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten