"Verliezen de libertijnen in Nederland terrein? De kersverse fractieleider van de ChristenUnie, Arie Slob, denkt van wel. Hij constateerde deze week dat veel christenen in Nederland de deelname van zijn partij aan het kabinet als een bevrijding ervaren. Kregen ze de laatste decennia steeds meer het idee dat ze hun geloof aan de kapstok moesten hangen als ze naar buiten gingen, nu hebben ze het gevoel dat ze meetellen."
Nederlands Dagblad, 17 februari 2007. Voor de zekerheid: ik volg deze krant al jaren, in tegenstelling tot Wim de Bie, ik ben er tenslotte zelf door geïnterviewd.
Christenen... Er was een tijd dat we trouw Songs of praise keken - achteraf weet ik niet meer waarom, de Ander zei eens: we zijn eigenlijk wel ver heen hiermee. Ach, er wordt echt wel eens mooi gezongen...
Maar het is ook het programma bij uitstek waarin je hijgerige mensen hoort zeggen dat zij... christen zijn. Niet doopsgezind, vrijgemaakt-gereformeerd, anglicaans, zevendedagadventist... nee, christen. Zij hebben het licht gezien na aan drank, drugs en slechte vrouwen (mannen) geweest te zijn, en nu zijn ze christen.
In de praktijk gaat het om mensen die zich beter weten dan alle anderen die misschien zeggen dat ze zevendedagsadventist, remonstrant, doopsgezind, servisch-orthodox, rooms-katholiek of helemaal niets of atheïst zijn. Bescheidenheid is hun vreemd. Zij zijn christen. Geïmpliceerd is: die anderen niet.
Dit griezelige volk heeft in de ChristenUnie blijkbaar zijn stem gekregen met het kabinet-Balkenende IV. De nieuwe fractieleider zegt het zelf. Er is al enig gemopper te horen geweest vanuit CDA-kring, waar iemand zich herinnerde waar de C in de naam voor stond. Er staat ons allen nog heel wat te wachten.
[Afbeelding: Anúna, die ook eens opgetreden hebben in Songs of praise, waarom ik dit programma veel vergeef. Luister hier.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten