Alan Freeman was de eerste Australiër die in Groot-Brittannië het vak van popmuziekpresentator introduceerde - ik zou discjockey moeten zeggen, maar voor Nederlandse oren is dit een gedevalueerd woord. Strak en vlot, met de juiste eigen frasen - zo was zijn presentatie, speciaal zondagmiddag in Pick of the pops. Sommige zinswendingen zitten in mijn geheugen gebrand: I wonder [pauzetje] poppickers... Zal er niet meer uitgaan.
In 1965 werd ik boos op hem, toen hij op Luxemburg over Twinkle's The end of the world zei: it might be on the way, but I think it is on the waaay... Als loyaal Twinkleliefhebber kon ik dit niet accepteren. Maar natuurlijk moet ik het deze aartsvader vergeven nu hij overleden is, eergisteren 27 november. Bij dezen. Alright? Stay bright!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten