Waarom ga je niet naar Barbara Lewis in Charleroi? is mij gevraagd. Tja, waarom niet? Degene die het vraagt zal het niet begrijpen, vrees ik.
Hello stranger hoort in de fading aangekondigd te worden door Doug Kerr, ik weet niet of ik het een 63-jarige vrouw op het podium wil laten zingen. Some day we're gonna love again is van The Searchers, het was hun eerste single die niet de Britse top-10 haalde en Bryan Vaughan hoort het aan te kondigen: "Some day we're gonna search again". Het niet halen van de top-10 was belangrijk en schokkend voor mij, toen. Het blijft hun beste nummer. (Dat het oorspronkelijk van Barbara Lewis was merkte ik pas toen ik voor het eerst een lp van haar op de kop tikte, vele jaren later. Des te beter.) En vooral het element van nu-of-nooit bevalt mij niet. 63 klinkt een stuk minder bejaard dan het vroeger voor mij klonk, dat is nogal eenvoudig te verklaren.
En ik merk dat een paar jaren als het om opgenomen muziek gaat een generatie kunnen uitmaken. Voor Northern-Soulfans is een nummer typisch The Twisted Wheel of The Wigan Casino, voor mij (en toch niet alleen voor mij?) is het Errol Bruce, Eddie Anthony, Emperor Rosko of Rick Dane [en meer namen]. Caroline draaide wat goed lag in de Londense clubscene, en dit hield ook toen al recurrent muziek uit de jaren veertig of vijftig in - naast R&B: Big Band, swing, wat nu Big City Sound schijnt te heten, bossa nova en jazz (wat ik toen niet als jazz herkende). Een leeftijdskwestie, heb ik met collega Sista Soul uit Californië vastgesteld. Laat mij maar de plaat en de herinnering aan de radio en laat de jonkies hengelen naar een handtekening van Barbara Lewis. De jonkies... Zelfs de Arctic Monkeys (zucht) hebben haar gecoverd, lees ik op Wikipedia. Ik hoef gelukkig niet meer net te doen alsof ik dat interessant vind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten