In een prieel bij All Hallows Church in Leeds vroeg een jongeman mij of ik ook dacht dat het kapitalisme de bron van alle kwaad was. Ik vond dat ik hierop niet zomaar een antwoord kon geven en stelde als wedervraag wat hij vond. Niet het kapitalisme, maar: hij wees naar de symbolische plaats van het hart. Daar moest de verandering komen.
Ik ben het daar wel degelijk mee eens, maar het sluit een bevestigend antwoord op de vraag niet uit. De kapitaalverhouding, de geïnstitutionaliseerde, positief gesanctioneerde hebzucht van de een ten koste van de ander, is een kwestie van gezindheid. De vraag dient veeleer te zijn: wat doen we eraan? Het is ook een vrijwel totale verhouding (blijkbaar is er toch het archimedische punt waarvandaan de kritiek mogelijk is, nog steeds).
Jongeman, schreef ik. Op de conferentie van en voor christen-anarchisten in Leeds in juni was ik een van de weinige niet-Engelstaligen en ook een van de weinge middelbaar-tot-oudere aanwezigen. Op zich een bemoedigend teken. En wat is er verder gebleken van de neergedaalde Pinkstergeest? Ik weet dat een aantal aanwezigen actief was in het Klimaatkamp, waarvandaan allerlei acties tegen vervuilende bedrijven zijn gevoerd afgelopen zomer. En de tijd tot een nieuwe conferentie laat nog veel ruimte. Een aankondiging van een mogelijk vervolg en opnamen van de bijeenkomsten in Leeds. De muziek tussendoor is door mij geleverd (ik zou oorspronkelijk als [northern] souldeejay optreden, wat in Leeds uiteraard pikant zou zijn geweest.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten