In de Utne reader deze maand een stuk over Nauru, het eiland dat terwille van fosfaatwinning zo goed als weggegraven is. Een vergelijkbaar stuk van dezelfde schrijver hier [pdf].
Het eiland is door koloniale uitbuiters (tegenwoordig noemt men dit globalization) weggegraven omdat het geheel gevormd wordt door fosfaat dat als grondstof voor kunstmest elders moest dienen. Het resultaat is een onbewoonbare kale atolrand met tienduizend inwoners die wellicht ook nog vanwege de stijgende zeespilegel geëvacueerd moeten worden.
Uit de lucht ziet het eiland er toch wel groen uit.
De gids van de verslaggever verhaalt op vlakke toon met holle blik van de tijd dat het eiland nog groen was en dat er vlees van vogels gegeten kon worden. Geen vogels meer, geen bomen.
(De afbeelding is een noddy, zoals men die er vroeger at - de vogel lijkt op wat in het Nederlands een duiker heet).
De schrijver, Hitt, ziet Nauru als voorbeeld voor ons allen, het resultaat van het zien van de natuur als iets wat geëxploiteerd moet worden. De kanarie in de mijnschacht, die langzamerhand slagzij maakt.
Nauru heeft als landencode .nu, wat in het Zweeds en het Nederlands heel handig "nu" betekent en dus een gewild internetdomein oplevert. Nauru is niet arm in geld, het is "alleen maar" miet meer bewoonbaar. Een witte stofwolk stijgt op van het eland, door de nog steeds doorgaande fosfaatwining, en de witte bodem zorgt voor verdere verhitting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten