Daar vraagt u mij wat - heeft het je leven veranderd? Het was de laatste dag waarop ik de warme maaltijd als dagelijkse routine bij mijn moeder gebruikte. Ik was pas een maand het huis uit en vond het voor mijzelf in ieder geval verstandig een bepaald deel van de dag een oogje in het zeil te houden. Het was natuurlijk ook gemakkelijk. En toen ik er mee gestopt was, na die elfde september dus, belandde zij binnen de kortste keren in het ziekenhuis.
Dat komt: in de dagen daarna waren wij druk met het voorbereiden van de demonstratie. Die was op de vijftiende, de dag waarop Victor Jara werd vermoord, al wisten we dat op die dag nog niet.
Eten bij de mensa ging toch sneller, en het was natuurlijk dichterbij.
Welke demonstratie zegt u? Nou, daar heb ik het wel al over gehad, lijkt mij zo.
O, die elfde september? We kregen een mail van de voorzitter van de personeelsvereniging dat de borrel om vijf uur gewoon doorging ook al - en toen een onbegrijpelijke mededeling die op een wat ongepaste grap leek. De Washington Post gaf op het net geen gehoor. De Telegraaf wel - veel meer online nieuws had je toen nog niet. Terwijl ik met wat collega's verbijsterd naar het scherm keek kwam de cheffin, blijkbaar gestoord door het geroezemoes, naar ons toe. "O dat," zei zij, "dat weet ik al meer dan een kwartier." Ze was niet verrast of geschokt blijkbaar en had het zeker niet nodig gevonden er iets over te zeggen tegen anderen. Sindsdien wist ik zeker dat ze niet helemaal goed snik was. De borrel ging door maar het gesprek werd gevormd door onwetende en verbijsterde speculatie.
En daarna? Mijn afkeer van het cultuurtje van slachtoffer spelen is alleen maar groter geworden. Het regime in Washington weet enerzijds niets anders te produceren dan gejammer over 11 september, en heeft intussen een veelvoud van elfde septembers uitgevoerd in Afghanistan en Irak. Ze hebben er zelf meer soldaten aan verloren dan er mensen door de aanslagen van 11 september zijn gedood. Geopolitiek heb ik inmiddels heimwee naar de zekerheden van de Koude Oorlog. Als opvolger van de Sowjet-Unie trekt Rusland geen strepen in het zand: tot hier en niet verder. Het is de enige mogendheid die de VS kan weerstaan, nog steeds, en het gebeurt niet.
En die elfde september 2001 maakte achteraf gezien een einde aan de opkomende massale antikapitalistische beweging, die zich kort tevoren zo spectaculair had gemanifesteerd in Genua bijvoorbeeld. De beweging werd - aangeslagen - afgeleid door de agenda van Washington: tegen de volgende invasie of mogelijk volgende oorlog van de neocons. Het wenkend perspectief is weer enigszins zoek. Dat was vermoedelijk de bedoeling, want de plannen van de aanslagplegers en Washington verschillen niet zoveel. Hierboven plaats ik mijn eerste geschreven reacties uit het Globaal-nummer van De AS, dat al in aanbouw was toen "het" gebeurde, ergens begin 2002 geschreven.. Leesvoer - na het corrigerende nalezen heb ik het vreemde gevoel: gunst, heb ik dat toen geschreven?
Kunt u hier iets mee? Prettige dag verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten