Als ik mij in een adsl-vrije zone in Nederland bevind luister ik nog wel eens naar Met het oog op morgen, een aanwensel uit de dagen toen Nederland wereldnieuws was en leek te blijven. Het nieuws- en krantenoverzicht houdt je op de hoogte van wat al met al ook weer niet schokkend mag heten, dezer dagen.
Een tijdlang bleef ik niettemin hangen als luisteraar omdat de muziek mij wel beviel. Soms was het muziek die ik zelf had kunnen uitzoeken. Maar dit is niet meer zo, en dan gaat iets geheel anders opvallen.
Waar menen die presentatoren hun recht op een door-en-door arrogant toontje aan te ontlenen? Omdat het een gerenommeerd en relatief veelbeluisterd programma gaat? Is dat een reden om onprofessioneel te gaan doen, of de Bekende Nederlander te gaan spelen?
Op de heetste dag van het jaar, en misschien wel uit de recente Nederlandse geschiedenis, komt Henk van Hoorn ons mededelen dat "we" hysterisch doen over het weer. Het is al dagen ongeveer 35 graden, een temperatuur waarop Nederland en zijn menselijke (en andere) bewoners niet gebouwd zijn. Van Hoorn vindt dat we niet moeten zeuren. Wie is Henk van Hoorn eigenlijk? De hitte is vermeldenswaard, niet wat Van Hoorn vindt van wat wij daar van moeten vinden.
En tja, John Jansen van Galen. Presenteren kan hij eigenlijk niet - maar dat kunnen Van Weezel en Sanders bijvoorbeeld ook niet -, dus hij doet het dan maar evengoed.
Maar hier druipt de algehele minachting voor de luisteraar en de geïnterviewde uit de luidspreker. Mijnheer heeft een dubbele naam en dat zullen we weten (dit is het toontje!). En plotseling komt het boven. JJvG heeft bij de Haagse Post gewerkt, het weekblad dat iedere week een nieuwe trend wenste te signaleren. Hoogstpersoonlijk luidde hij de jaren zeventig een jaar eerder dan redelijk was uit (begin 1980) onder het zelfbedachte motto Het Ik-tijdperk. Hij had het niet over mijn decennium. En er stond ons nog iets te wachten.
Maanden later, maar nog in 1980 las ik een of ander verslag van de man waarin hij met uitgesproken minachting schreef over meisjes die een trui bij wijze van jurk droegen. Hier had hij het mede over Mij Geliefden ook al had hij die niet beschreven - vermoed ik. Ik wist het collectieve abonnement op het blad ter discussie te stellen, wat mij betreft moest het weg uit het assortiment. Dit lukte. Een overwinning terwille van gewaardeerde meisjes in trui-jurken. Dag, John Jansen van Galen. Dag HP.
Hij zal het moeilijk hebben dezer dagen - ze zijn terug - wie weet lopen ze om hem heen in de studio...
Reinhard Mey heb ik zelf in voorraad, dus eh.. dag Oog maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten