Sombere correspondent

Correspondent Eddo Rosenthal ziet het fout gaan met Israel. Het zou wel eens kunnen aflopen met dit land.
Hij ziet het overspoeld door een islamitisch-fundamentalistische tsunami. In plaats van het (seculiere, door christenen ontwikkelde) Arabische nationalisme nu het nog meer te vrezen islamitisch fundamentalisme?
Als Israel van de kaart geveegd zou worden, zoals de retoriek luidt, zou er dan toch ook iets ernstig mis moeten zijn inmiddels met de Verenigde Staten.

Het slot van zijn artikel inTrouw:
"Veel Israeliers zijn overlevenden of nakomelingen van overlevenden van de holocaust. De holocaust is een geslaagde poging tot de uitvoering van genocide op het grootste gedeelte van het Europese Jodendom. Israel heeft zich tot op de tanden bewapend, opdat het niet opnieuw zal gebeuren. Het landje slaat wild om zich heen, schendt dagelijks de mensenrechten in Palestijnse gebieden, en bombardeert al wekenlang de hoofdstad van het buurland Libanon. Het zijn tekenen van onderdrukte radeloosheid, en de stille angst dat de Joodse staat het onderspit zal delven als de fundamentalistisch-islamitische tsunami aan blijft zwellen.
Ik wou dat ik met overtuiging kon zeggen: zover komt het niet. Maar de vooruitzichten zijn somber. De laatste weken bezorgt mijn Jeruzalemse correspondentschap me dan ook slapeloze nachten."

Het merkwaardige is: de laatste keer dat ik in de VS was vertrok ik met het gevoel:dit kan niet lang meer doorgaan. Apocalyptische gevoelens die precies dat zijn: gevoelens. Zelfs als er aanwijzingen zijn dat ze naar iets geldigs verwijzen is nog steeds niets zeker, en is het tij te keren. Vrede sluiten, bijvoorbeeld. Eerlijk delen. Misschien een anarchistische osmose van deze staten, van alle staten dan maar meteen? Ik schrijf het op. Geloof ik het? Het zou de beste oplossing zijn, dat wel.
Ik kan de sombere gevoelens van Rosenthal wel begrijpen - al lijkt alles op iets anders te wijzen.