Als je het terughoort besef je nog beter hoe gedrogeerd ze geweest moeten zijn - de diskjockeys van voorheen Radio Geronimo op het schip van Caroline. Het station heette toen Radio Seagull. Hugh (Nolan), Barry (Everitt) en John (Farlow, de vlotst sprekende) wisselden moeiteloos gierende gitaarsoli af met klassieke werkjes (Elgar's Pomp and circumstance, afgebroken voor het Land of hope and glory begint, of Teddybear's picnic - totally amaaaazing). Die gierende gitaren zijn eigenlijk niet (meer) om aan te horen. Toen deden ze het in de fading wel aardig terwijl je diep in de nacht een boek las of de treurigheid van het leven zat te overwegen, of wat dan ook.
Radio Geronimo ken ik van uitzendingen op 205 m, laat op de avond vanuit Monte Carlo. Een paar keer achter elkaar Ohio van Crosby, Still, Nash & Young draaien - let's really make 'em sweat. De droom van het Radicale Radiostation - nog steeds duur, maar altijd goedkoper dan vanaf een schip - wat ik ooit in De Vrije Socialist in romantische onwetendheid heb voorgesteld.
Geronimo had last van de draaggolf-met-fluittoon van BBC Radio 4, en omdat in die dagen ook Radio Nordsee International gestoord (jammed) werd, werden namens Geronimo zakjes jam tegen de gevel van de BBC gegooid. Bij Peace News liep nog een tijd een discussie of zoiets een geweldloze actie mocht heten.
En toen was Geronimo weg - vervangen door iets wat MCI heette, gepresenteerd door Tommy Vance, Dave Cash en Keny Everett. Dat klonk ook wel naar zeezender (RNI was gestopt, dus er was een gat te vullen). Maar het bleek niets te maken te hebben met 'what was going on here before."
Nu verneem ik evenwel dat hun collega BBC-overstapper John Peel op de achtergrond ook voor Geronimo werkte (zie de foto). En wat Ronan O'Rahilly er toe bracht het station als Seagull op zee te brengen voor een maand of negen - hippie-sympathieën? Loving awareness...
De site van Geronimo, toch een bron van inspiratie van deze niet-hippie-radioman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten