Druiven uit Soer

"...zijn tamelijk opzienbarende loopbaan als freelancer"... ik heb het even moeten opzoeken bij mijzelf. En dat was 1992.
Collega Sonja fileert hier Harald Doornbos in Libanon. Hij had al eerder de vrijheid genomen de verslaggeefster van Il Manifesto die op weg naar het vliegveld onder vuur was genomen door de Yanks in Baghdad voor een anti-Amerikaans element uit te maken dat het aan zichzelf te danken had.
Opzienbarend... Ik moet zeggen dat ik een beetje tegen Harald opkeek destijds, althans tegen zijn moed om als freelancer naar oorlogsgebieden te gaan: Koerdistan in de dagen van de Golfoorlog, het uiteenvallende Joegoslavië. Het leek in het verlengde te liggen van zijn dwepen met de ETA en de PKK in die dagen. Vrienden/collega's wezen mij er op dat het vooral machismo was, dat opzoeken van het gevaar. En toen werd hij officieel verslaggever van de GPD op de Balkan. Hetgeen betekende dat hij buiten beeld kwam. Ik vernam dat hij ook regelmatig te horen was op Hilversum 1, of hoe heet dat gedoe tegenwoordig, dus dat ontging mij ook. Maar ik was bij en medeverantwoordelijk voor zijn radiodebuut: een soort live afgedraaid hoorspel Burengerucht naar aanleiding van de aanslag op de woning van staatssecretaris Kosto. Misschien had ik daar ook het macho-element in moeten zien, evenals zijn rare optreden de laatste keer op Radio 100, toen wij als gaste onze collega Ingeborg hadden meegenomen naar de studio. Misschien kon Harald niet goed tegen aanwezigheid van leuke jonge vrouwen (inclusief de andere helft van "wij"). Plotseling wilde hij beslist niet serieus doen voor de microfoon. Een wat genante vertoning.

En is dat traditie geworden? Tyrus noemt hij op zijn weblog Tyre, dat is Engels, begrijpt u - ik betwijfel of hij het Arabisch machtig is - en het Engels bij nader inzien ook niet, want anders maak je niet zo'n fout met het woord appartement, zoals Sonja schrijft. En op zijn weblog [nee, ik ga niet verwijzen] gaat hij tekeer tegen wat hij noemt "loosers" - jawel, Engelskennertje -, ingezondenstukkenschrijvers en dergelijken. Harald Doornbos heeft het gemaakt. Hij heeft Vrij Nederland gehaald, wat weinig tot geen collega's uit de laatste dagen van De Waarheid beschoren is geweest. En het vraagt gelijkschakeling. Op opzienbarende wijze.