Schatkamer van literatuur

Je moet er niet aan denken, maar er staat al heel wat Nederlandse literatuur integraal op het internet.
Hier is het overzicht.
Laat ik zeggen, in het interesseveld van deze site zijn speciaal Hadewijch, Ruusbroec, Lodensteijn, Frederik van Eeden en Cor Bruijn van belang - naast zeker ook Heimans & Thijsse. Zo op het eerste gezicht - en wie weet wat er nog bij zal komen.
Men kan toch beter met een boeksken in een hoeksken zitten, dunkt mij - maar het staat er.

De geest van 1830

Mijn leraar Nederlands declameerde eens een gedicht dat die naam niet waard was, als voorbeeld van nationalistisch plat gerijmel. Ik herinnerde mij het aldus:

Eens komt de grote dag
Waarop wij allen wachten
Dan gaan we naar de grens
Om Belgen af te slachten

In de roerige dagen voorafgaande aan het Kroningsoproer van 1980 parafraseerde ik het voor de radiomicrofoon als volgt:

Eens komt de grote dag
Waarop wij allen wachten
Dan gaan wij naar de Dam
Om vorsten af te slachten

Ik veronderstelde het rijm en daarmee de toespeling bekend - ten onrechte, bleek al snel. En hoe roerig Amsterdam ook was destijds, een bloederige revolutie leek er toch ook niet aan te komen.
Hiervandaan de vermoedelijk complete tekst. Ik kan mij nu voorstellen waarom mijn leraar het niet verder declameerde. Inmiddels weet ik nog steeds niet wie de dichter van dit fraais is - of is het spontaan door soldaten bijeengegaard?

BELGENLIED

Maar eens dan komt de tijd,
Waarop wij allen wachten.
Dan gaan we naar de grens,
Om Belgen af te slachten.

Dan schiet de zeven-veld
Met welgemikte schoten,
dat godvergeten tuig
kartetsen voor de kloten.

De kerels hakken wij
De lullen van de lijven
En 's avonds in't kwartier
Schofferen wij de wijven.

En mocht' er onverhoopt
Nog kinderen van komen
Dan hangen wij dat tuig
Aan de allerhoogste bomen.

Voor vriendinnen van vroeger

Als ik mij in een adsl-vrije zone in Nederland bevind luister ik nog wel eens naar Met het oog op morgen, een aanwensel uit de dagen toen Nederland wereldnieuws was en leek te blijven. Het nieuws- en krantenoverzicht houdt je op de hoogte van wat al met al ook weer niet schokkend mag heten, dezer dagen.
Een tijdlang bleef ik niettemin hangen als luisteraar omdat de muziek mij wel beviel. Soms was het muziek die ik zelf had kunnen uitzoeken. Maar dit is niet meer zo, en dan gaat iets geheel anders opvallen.

Waar menen die presentatoren hun recht op een door-en-door arrogant toontje aan te ontlenen? Omdat het een gerenommeerd en relatief veelbeluisterd programma gaat? Is dat een reden om onprofessioneel te gaan doen, of de Bekende Nederlander te gaan spelen?
Op de heetste dag van het jaar, en misschien wel uit de recente Nederlandse geschiedenis, komt Henk van Hoorn ons mededelen dat "we" hysterisch doen over het weer. Het is al dagen ongeveer 35 graden, een temperatuur waarop Nederland en zijn menselijke (en andere) bewoners niet gebouwd zijn. Van Hoorn vindt dat we niet moeten zeuren. Wie is Henk van Hoorn eigenlijk? De hitte is vermeldenswaard, niet wat Van Hoorn vindt van wat wij daar van moeten vinden.
En tja, John Jansen van Galen. Presenteren kan hij eigenlijk niet - maar dat kunnen Van Weezel en Sanders bijvoorbeeld ook niet -, dus hij doet het dan maar evengoed.
Maar hier druipt de algehele minachting voor de luisteraar en de geïnterviewde uit de luidspreker. Mijnheer heeft een dubbele naam en dat zullen we weten (dit is het toontje!). En plotseling komt het boven. JJvG heeft bij de Haagse Post gewerkt, het weekblad dat iedere week een nieuwe trend wenste te signaleren. Hoogstpersoonlijk luidde hij de jaren zeventig een jaar eerder dan redelijk was uit (begin 1980) onder het zelfbedachte motto Het Ik-tijdperk. Hij had het niet over mijn decennium. En er stond ons nog iets te wachten.

Maanden later, maar nog in 1980 las ik een of ander verslag van de man waarin hij met uitgesproken minachting schreef over meisjes die een trui bij wijze van jurk droegen. Hier had hij het mede over Mij Geliefden ook al had hij die niet beschreven - vermoed ik. Ik wist het collectieve abonnement op het blad ter discussie te stellen, wat mij betreft moest het weg uit het assortiment. Dit lukte. Een overwinning terwille van gewaardeerde meisjes in trui-jurken. Dag, John Jansen van Galen. Dag HP.
Hij zal het moeilijk hebben dezer dagen - ze zijn terug - wie weet lopen ze om hem heen in de studio...
Reinhard Mey heb ik zelf in voorraad, dus eh.. dag Oog maar weer.

Goed voor je zelfvertrouwen, meisje

Zes jaar was het meisje. Vijf keer per maand ging zij naar schoonheidswedstrijden, die ze regelmatig won. Niets bijzonders. Er zijn meisjes van haar leeftijd die wel tien keer per maand naar zo'n wedstrijd gaan. Dat is geen exploitatie, maar goed voor hun zelfbeeld, zegt men. In 2001 waren er in de VS 25.000 van dit soort wedstrijden voor dergelijke kleine kinderen. Het meisje is in beton gegoten in de kelder gevonden. Vermoord. Door wie blijft de vraag. Dat haar ouders hoe dan ook een hoofdrol spelen als verantwoordelijken is duidelijk.
Hier wordt dit alles nog goedgepraat ook.
De media die nooit serieus zullen berichten over Irak kwijlen bij het verhaal.
Het Romeinse Rijk gooide grote wilde dieren en eventueel wat christenen in de brood-en-spelenvertoning. Tot de eerste op waren en de tweeden in de meerderheid.
Het Vierde Rijk van de Verenigde Staten van Amerika gooit zijn jongste kinderen in de vertoning en wil niet eens weten dat dit pornografisch is.
(Ik ben in dubio over de gepastheid van de illustratie. Zie het dilemma over het antisemitisme van de neocons, eerder).

Een slordig half miljard meer

In het kader van de oorlogshitsing wordt altijd met tamelijk willekeurige cijfers gesmeten over hoeveel moslims er eigenlijk op Aarde zijn. Wie een Grote Dreiging wil suggereren noemt anderhalf miljard. Wie de Tegenstander wil kleineren heeft het over een miljard. Afgezien van de pretentie van de godsdienst zelf dat eigenlijk iedereen moslim is maar het niet weet. Zo ken ik er nog een paar.
Wat mij betreft overbodig, maar het moet waarschijnlijk nog even gezegd, dat ik islam of moslims niet als tegenstander of gevaar zie.
Hieronder heb ik globaal de inwonertallen van vrijwel homogeen-islamitische landen bijeengezet. (Dit vrijwel- is ook nogal variabel: Libanon heeft een groot christelijk bevolkingsdeel, evenals Egypte - maar hier staan grote groepen moslims in Ethiopië laat staan Nigeria tegenover). Rekening houdend met diaspora en niet vermelde landen met grote groepen moslims (speciaal India) lijkt mij een globaal aantal van 1,5 miljard niet overdreven. Het is nogal een verschil met 1 miljard...

Marokko: 32,209,101
Algerije: 32,129,324
Mauretanië:: 2,998,563
Senegal: 10,852,147
Gambia: 1,546,848
Mali: 11,956,788
Tunesië: 9,974,722
Libië: 5,631,585
Egypte: 76,117,421
Niger: 11,360,538
Tsjaad: 9,538,544
Soedan: 39,148,162
Eritrea: 4,447,307
Djibouti: 466,900
Somalia: 8,304,601
Comoren: 651,901

Afgerond subtotaal Afrika: 300 miljoen

Palestijnse Gebieden: 2,311,204
Libanon: 3,777,218
Syrië: 18,016,874
Turkije: 68,893,918
Irak: 25,374,691
Koeweit: 2,257,549
Qatar: 840,290
Bahrein: 677,886
Verenigde Arabische Emiraten: 2,523,915
Oman: 2,903,165
Jemen: 20,024,867
Saoedi-Arabië: 25,795,938
Jordanië: 5,611,202
Azerbeidzjan: 7,868,385
Iran: 67,503,205
Afghanistan: 28,513,677
Turkmenistan: 4,863,169
Kazachstan: 15,143,704
Kyrgyzstan: 5,081,429
Oezbekistan: 26,410,416
Tadzjikistan: 7,011,556
Pakistan: 159,196,336
Bangladesj: 141,340,476
Malediven: 339,330
Maleisië: 23,522,482
Brunei: 365,251
Indonesië: 238,452,952

Subtotaal Azië: grofweg afgerond 900 miljoen

Albanië: 3,544,808

Weilandei?

Een speurtocht op het net levert mij geen wetenswaardigheden op over weilandeieren. Plotseling doken ze op op het toch al zo drukke schap met eierdoosjes in de levensmiddelenwinkel. Een EKO-keur hebben ze in ieder geval niet. Ze zijn duurder dan graseieren, ze zijn groter, merkwaardigerwijze - misschien is dat een gezond teken voor de kip - maar een afbeelding van een kip tussen grashalmen zegt niets. Voor scharreleieren hoeft er ook niet gescharreld te kunnen worden. Dat ze duurder zijn dan graseieren suggereert een minder intensieve teelt (die wordt niet gesubsidieerd door de belastingbetaler, dus valt altijd duurder uit). In afwachting. Nu de koeien langzamerhand uit de weilanden verdwijnen moeten we zeker geloven dat er kippen komen rond te lopen?
NRC-Handelblad heeft de keurmerken op een rijtje.

Republikeinen in de maak

Eens even kijken: er is nu de Partij voor de Vrijheid, die laat weten dat godsdienstvrijheid niet
heilig is. Ben je aan je stand verplicht met zo'n partijnaam. De lijsttrekker heeft een behoorlijk nichtige uitstraling - dat kan een prae zijn, maar Fortuijn had iets meer in huis. Dertien zetels denkt hij dat hij gaat krijgen, deze Wilders. De eerste treffer op zijn naam in de zoekmachien hier, vulgair maar grappig.
Het duo Pastors en Eerdmans rekent op vijftien zetels.
Nawijn begint zijn Partij voor Nederland. De naam is nog zu haben voor een website, maar daar heeft de partij nog even geen tijd voor gehad. Er is natuurlijk ook helemaal geen partij. Over het aantal zetels dat de rebellenclub wil binnenhalen is nog niets bekend, er is ook nog geen programma.
De LPF wil aan een andere naam. Die nieuwe naam zal de zetels binnenhalen.
En dit alles terwijl het ultrarechtse gesticht vanzelf al in de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie opduikt. Met Verdonk prominent op de tweede plaats, met Docters van Leeuwen van de BVD en de "platte" officier van justitie Teeven - die niettemin voor een wet-en-ordemannetje doorgaat - wordt het nog pret in die hoek. Tenzij ze in de regering komen. Met het CDA als de christelijke vleugel heeft Nederland dan zelf zijn Republikeinse gekkenhuis aan de macht, en dat in een koninkrijk.

Weer een klassieker online

Het Evangelie van Boeddha van Paul Carus is naar mijn weten het enige leverbare boek dezer dagen waaraan de naam Felix Ortt als auteur (vertaler) verbonden is. Het lijkt mij een slechte zaak mensen te ontmoedigen het te kopen of te lezen. Een nieuwe Indiase uitgave van het Engelse origineel (gedateerd 2006) staat hier afgebeeld.

Maar wie een boek online wil lezen: hier kan het bijvoorbeeld. De tekst uit 1894.

Even de kansel op

Uit de brief gedateerd 7 augustus 2006 van het moderamen van de PKN aan de kerkenraden (hun spelling) en predikanten:

"Voor onze Protestantse Kerk is er nog een ander punt van groot belang. In onze kerkorde hebben wij onze onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël uitgesproken. Wij vereenzelvigen volk en land niet zonder meer, maar beseffen dat voor het joodse volk de staat Israël deel is van de Joodse identiteit. De onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël is geen keuze die we ook anders kunnen maken, maar een gegeven. Zonder deze verbondenheid is de kerk geen kerk. Tegelijkertijd leren wij uit de aan Israël geopenbaarde Wet en Profeten, dat de levende God opkomt voor het recht van de verdrukten en vervolgden. Ook dat is voor de kerk niet een keuze die ook anders uit kan vallen, maar een gegeven. Zonder Israël én zonder het diaconaat kan de kerk niet over zichzelf spreken.
In de gegeven situatie kan het een verzoeking worden om van dit gegeven toch een keuzemodel te maken en het ene ten koste van het andere te verabsoluteren. Daarbij wordt aan de kerk soms een gebrek aan duidelijkheid in de ene of de andere richting verweten. Het eigene van onze kerk is echter gelegen in het vasthouden aan dit gegeven, ook waar het hartverscheurend wordt. Het kiezen voor een eenzijdig politiek standpunt wijzen wij duidelijk af.

Wij hopen op een zo spoedig mogelijk einde van de vijandelijkheden en roepen alle betrokken groeperingen en regeringen op een rechtvaardige vrede te bewerkstelligen."

Laffe lauwheid en braafheid - het met-ons-kunt-u-alle-kanten-op-maar-waarom-zou-het-u-ook-eigenljk-nog-interesseren van een genootschap dat onderscheid maakt tussen joods volk en Joodse identiteit (die laatste is dus wel een hoofdletter waard) en tussen de Protestantse Kerk en de kerk (dit blijkt evenwel deze zelfde PKN te zijn).

Van Degene op wie dit genootschap zich wel zal beroepen, ook al komt dit in de naam niet to uitdrukking, moest er nogal wat verbondenheid opgegeven worden. Waar blijft dit geneuzel in het licht van Lucas 18:22? Of Matt. 10:37? Maar ja, de PKN ziet tenslotte ook niet zoveel in het opgeven van aardse rijkdommen om Christus te volgen, en zal ook licht ontsteld denkend aan het Gezin terugdeinzen voor die andere opdracht.

Op het gevaar af een Zware predikant te lijken stel ik - nu alleen maar even - deze twee verzen tegen de onopgeefbare verbondenheid van de PKN met Israël. Dat deze uitgesproken verbondenheid alleen al door de woordkeuze leidt tot identificatie met een kernmacht waarvan het streven naar vrede niet direct is opgevallen de afgelopen zestig jaar - niet zo gek voor een staat, zeker niet voor een pas gevestigde -, het was voor iedereen te voorzien behalve voor de bedenkers van deze kerkorde. Een kerkorde die zich met een staat verbindt, om het even welke, wordt vanzelf een kerkwanorde. Hetgeen iets anders is dan anarchie in de positieve betekenis.

Nou, vooruit, nog een passus, Rom. 2:10,11:
Maar heerlijkheid, en eer, en vrede een iegelijk, die het goede werkt, eerst den Jood, en ook den Griek. Want er is geen aanneming des persoons bij God.

Zo zij het.

Gijzeling van een half uur

Trouw was afgelopen weekeinde op het Flevofestival in het Noordbrabantse Liempde (nou ja, North Sea Jazz is ook niet meer aan de Noordzee).
Jan-Peter Balkenende ook. De binnenkomst van de Leider gaat zo:

"Daar is dan de blauwe auto van de minister-president. Handen schudden met de burgemeester van Boxtel. Hij nodigt Balkenende uit op een klapstoeltje te gaan zitten. ’Jesus rocks!’, schalt het ondertussen vanaf het grote podium. ’Jesus I need you!’. De premier doet zijn jasje erbij uit.

Plotseling ontwaren festivalbeveiligers de Trouw-fotograaf. Die mag hier helemaal niet zijn, zeggen ze. Mag wel, zegt de fotograaf. Niet. Wel. De beveiligers maken resoluut een einde aan de discussie. Met vier mannen werken ze de fotograaf tegen de grond. Camera en mobiele telefoon vallen in het gras. Bij armen en benen pakken de mannen de fotograaf op en dragen hem het terrein af. Door de hekken, langs de gebedstent. Een meisje dat net naar buiten komt, kijk verschrikt en haast zich weer naar binnen. De met blauwe plekken en rode striemen toegetakelde fotograaf komt na een half uur te zijn vastgehouden in een kantoortje vrij, en hervat zijn werk."

Als onze dappere moslimbestrijder nu jong zou zijn zou hij het wel weten: dan ging hij hierheen. Destijds ging hij naar de toogdagen van het gereformeerde jongerenwerk.

Het festival liep over van de jongelui die er vast van overtuigd zijn dat zij een zeer speciale taak voor Gods heilsplan met de wereld (die maar eens snel ten einde moet komen) hebben. Die ouwe kan het toch ook niet alleen aan. Bijvoorbeeld als het om Israel gaat.

Toch waren er met het christen-anarchisme sympathiserende jongeren. Zij organiseerden een sweatshop, onder het motto: werken voor dertig cent per uur. (Wat eerlijk gezegd voor een beetje sweatshop nog veel is). Ik heb er (nog) geen verslag van gevonden. Ik kan mij niet voorstellen dat dit nu een prettige of inspirerende omgeving is. Ach, wat druk ik mij weer voorzichtig uit.

Laten we ze gewoon bij de naam noemen: christen-fascisten - Balkenende en al zijn moslimbombarderende zich christelijk noemende vriendjes en vriendinnetjes.

Sikkeltjes boven de Benedenstad

18 augustus, boven de Nijmeegse Benedenstad: drie gierzwaluwen. Op doortocht naar het zuiden en zich niet houdend aan de regel dat zij de kustlijn moeten aanhouden (boven de duinen zie je de doortrekkers omstreeks deze tijd regelmatig).
Tot volgend jaar? Eerlijk gezegd benauwt mij het vooruitzicht dat zomers in de toekomst zullen lijken op deze. Maar zelfs als alle auto- en vliegverkeer in een klap ophouden zal dit niet te voorkomen zijn.

De Oude weent

Televisiebeelden van een neonazi-demonstratie - er wordt ook een korte blik gegeven op de tegendemonstranten. Al die aandacht voor met name de NPD, die in de jaren zestig even de vijfprocentsbarrière voor de Bondsdag wist te nemen, is op zichzelf verdacht. Maar daar gaat het nu even niet om.
Een van de kaalhoofdige jongelingen droeg een zwart t-shirt met de tekst Odin statt Jesus. De zoekmachine levert meer dan tienduizend treffers op deze tekst. Wat draagt deze tekst uit?
Jezus van Nazareth wordt in de evangeliën rabbi genoemd, en het is ook geen vraag of Hij Jood was. Deze nazi's propageren een niet-Joods geloof, en menen dat hun god Germaans is - en dus beter. Waarmee geïllustreerd is dat deze kreet in het geheel niets te maken heeft met echt geloof, maar een speciale manier is om antisemitisme uit te dragen - ten koste van Asatru, het herleefde geloof in de goden van Noord-Europa. Degenen die deze t-shirts dragen gaan een stap verder dan hun voorlopers: de alte Kameraden hebben de Kerk nooit durven vervolgen en hun politieke neopaganisme was nooit meer dan dit - politiek gestuntel.
Het goddelijke heeft geen nationaliteit. Meer hierover morgen.

Druiven uit Soer

"...zijn tamelijk opzienbarende loopbaan als freelancer"... ik heb het even moeten opzoeken bij mijzelf. En dat was 1992.
Collega Sonja fileert hier Harald Doornbos in Libanon. Hij had al eerder de vrijheid genomen de verslaggeefster van Il Manifesto die op weg naar het vliegveld onder vuur was genomen door de Yanks in Baghdad voor een anti-Amerikaans element uit te maken dat het aan zichzelf te danken had.
Opzienbarend... Ik moet zeggen dat ik een beetje tegen Harald opkeek destijds, althans tegen zijn moed om als freelancer naar oorlogsgebieden te gaan: Koerdistan in de dagen van de Golfoorlog, het uiteenvallende Joegoslavië. Het leek in het verlengde te liggen van zijn dwepen met de ETA en de PKK in die dagen. Vrienden/collega's wezen mij er op dat het vooral machismo was, dat opzoeken van het gevaar. En toen werd hij officieel verslaggever van de GPD op de Balkan. Hetgeen betekende dat hij buiten beeld kwam. Ik vernam dat hij ook regelmatig te horen was op Hilversum 1, of hoe heet dat gedoe tegenwoordig, dus dat ontging mij ook. Maar ik was bij en medeverantwoordelijk voor zijn radiodebuut: een soort live afgedraaid hoorspel Burengerucht naar aanleiding van de aanslag op de woning van staatssecretaris Kosto. Misschien had ik daar ook het macho-element in moeten zien, evenals zijn rare optreden de laatste keer op Radio 100, toen wij als gaste onze collega Ingeborg hadden meegenomen naar de studio. Misschien kon Harald niet goed tegen aanwezigheid van leuke jonge vrouwen (inclusief de andere helft van "wij"). Plotseling wilde hij beslist niet serieus doen voor de microfoon. Een wat genante vertoning.

En is dat traditie geworden? Tyrus noemt hij op zijn weblog Tyre, dat is Engels, begrijpt u - ik betwijfel of hij het Arabisch machtig is - en het Engels bij nader inzien ook niet, want anders maak je niet zo'n fout met het woord appartement, zoals Sonja schrijft. En op zijn weblog [nee, ik ga niet verwijzen] gaat hij tekeer tegen wat hij noemt "loosers" - jawel, Engelskennertje -, ingezondenstukkenschrijvers en dergelijken. Harald Doornbos heeft het gemaakt. Hij heeft Vrij Nederland gehaald, wat weinig tot geen collega's uit de laatste dagen van De Waarheid beschoren is geweest. En het vraagt gelijkschakeling. Op opzienbarende wijze.

Dam tegen dam

Het is een kwestie van tijd of er reeën ten noorden van IJ en Noordzeekanaal zullen rondlopen. Het water is een barrière, maar omdat er dijken en wegen met bermen zijn is deze horde wel te nemen. Naast het soayschaap, waarover ik het eerder gehad heb (er is nu ook een kudde op Schiermonnikoog), is het enige bijzondere wilde zoogdier dat ik de afgelopen jaren in de Kennemerduinen heb waargenomen een boommarter geweest. Een enkele. Omdat het de eekhoorn, hoofdvoedsel van deze marter, niet goed gaat zie ik de boommarter niet blijven. Maar reeën moeten er wel terecht kunnen komen - ze lopen al volop rond in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Predator is hier de vos. Aan beide hebben jagers zo'n hekel dat ze hen graag afknallen. Dit heet dan wildbeheer.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen lopen ook damherten rond. Ontsnappelingen uit een hertenkamp, zoals ook de soayschapen van Kennemerland (en de zwarte zwanen en nijlganzen daar, maar deze terzijde)? En het zijn er inmiddels vele honderden. Net als de soayschapen zou de enige predator hier in de buurt het autoverkeer kunnen zijn, een vos kan geen damhert aan. Dus de jagers staan alweer te trappelen. En er is - illegaal - wel degelijk geschoten in het afgelopen najaar. De Amsterdamse gemeenteraad heeft dit weliswaar verboden - maar ja, de Amsterdamse gemeenteraad, daar zeg je zoiets...
De man die het faunabeheer doet in de Amsterdamse Waterleidingduinen is zelf jager. Moet kunnen. Wat zou deze gemeenteraad ook kunnen inbrengen tegen corruptie?
En de damherten? Het laatste idee is een soort Israelische muur om de Amsterdamse Waterleidingduinen. Twee meter hoog. Kunnen ze er niet meer uit, en dus ook niet meer in bermen gezien worden. En dit zal natuurlijk niet alleen tegen damherten gericht zijn.

Een naam voor dat continent

Het net is net als die platenzaak (boekwinkel) die je binnenloopt in de hoop X te vinden, en je gaat weg met iets geheel anders.
Hoe ik er op kwam weet ik dus niet meer... maar vandaag stuitte ik op de enige toegestane naam voor het continent aan de overkant van de Atlantische Oceaan.

Europa lijkt op het oog doorzichtig Grieks: land van de ruime blik. Maar dat betekent het niet. Het is heel goed mogelijk dat het samenhangt met Erebos, het land aan gene zijde van de zonsondergang. En dan is de naam "Pelagisch", voor-Grieks en dus waarschijnlijk semitisch. (Ik heb dit ooit uitgezocht voor Van Dale). Enfin, erev tov, goeienavond, Avondland dus.
Afrika betekent land van de Afri, het volk dat aan de overkant van Sicilië woonde of woont (Tunesië heet in de volksmond Ifriqiya).
Azië is een andere aanduiding voor Anatolië, het land van de rijzende zon, thans Klein-Azië geheten. Ook deze naam is waarschijnlijk semitisch.
Australië is nog zo'n eurocentrische naam (alleen de naam Europa is dan niet eurocentrisch, gein...) - Zuidland.

Amerika is smadelijk vernoemd naar een zogenaamde ontdekkingsreiziger, Amerigo Vespucci. De naam wordt dan ook nog eens extra opgeëist door het machtigste land van het continent en van de wereld. Op bezoek bij collega's op dit continent wil de president van de Verenigde Staten van Amerika nog wel eens naar deze verenigde staten verwijzen als "Amerika". Wat denken zijn collega's daarvan? Van "Verenigde Staten" is ook geen bruikbaar bijvoeglijk naamwoord te maken, bijvoorbeeld. Maar op dit punt wil ik wel proberen politiek correct zijn.
Bij de vijfhonderdste verjaardag van de zogenaamde ontdekking van het continent is door een conferentie namens nazaten van de oorspronkelijke inwoners besloten de aanduiding voor het continent te kiezen zoals gebruikt door de Kuna. Dit is een volk dat woont op het scharnierpunt van de twee helften, op de grens van Panamá en Colombia (het lijkt mij dat dit land ook wel van naam veranderd zou mogen worden). Abya-Yala dus. Ik vrees dat het een hele klus zal worden de naam algemeen ingang te doen vinden.

Een bedevaartsoord met eigen station

Zonder mij ooit een pelgrim te voelen houd ik van de speciale plaatsen in de omgeving van Egmond - de abdij uiteraard, en de Adelbertusakker, die helaas door het kappen van nogal wat hoge bomen te veel aan de openbare weg is komen te liggen om nog een echt oord van stilte en meditatie te kunnen zijn. En Onze Lieve Vrouwe Ter Nood, dat zelfs een eigen station heeft dat er niet naar uitziet dat het veel wordt gebruikt. De plaats - Heiloo als naam zegt al genoeg - is van oudsher als heilig aangevoeld.
Er is een lommerrijke kruisweg en een openluchtkapel. Aan de andere zijde van het hek is een klooster. Verleden jaar zag ik er tot mijn verrassing een non/zuster druk in de weer met de mesthoop. Dit Julianaklooster leek mij zo een levend en levensvatbaar klooster.
Zo te zien zag ik de voorbereidingen van een opnieuw in gebruik nemen van dit klooster, dat verbonden zal zijn met het bedevaartsoord.

Baardige bommengooiers

De Kerk als beweging voor anarchie?
Een van de dingen die zo te zien altijd opnieuw uitgelegd moeten worden aan een al dan niet oprecht onnozel publiek, inclusief deszelven voorlichters in de vorm van De Media: anarchie en anarchisten, dat zijn toch bommengooiers?
Zo bekeken zijn Bush, Blair en Olmert de grootste anarchisten van deze tijd - pas ik een uitspraak van Arthur Lehning maar even aan de huidige situatie aan. Dit uitentreure te moeten uitleggen is al vervelend - reden waarom ik er eigenlijk op het net van begin af aan grootmoedig van heb afgezien. Sterker nog, ten aanzien van iemand als Dave Andrews, die het wiel opnieuw uitvond wat betreft christendom en anarchie, voelde ik een zeker ongeduld, waarvan ik niet weet of het tussen de regels door te lezen is.
Maar ja, de boodschap moet waarschijnlijk inderdaad steeds opnieuw uitgelegd worden - het is deel van een gevecht tegen het grootste ideologische apparaat dat de warenmaatschappij bij de hand heeft. De kranten en de televisie staan nu eenmaal niet bol van Tolstoj, Ortt, De Ligt, Ellul, Eller enzovoort.
Binnenkort hebben ze een kans die ze wel zullen laten liggen:
Op 1 september aanstaande geeft Dave Andrews een seminar in Dwaze Zaken, Prins Hendrikkade 50, Amsterdam. Aanvang: 20.00 uur. Het thema is: het opbouwen van gemeenschappen gebaseerd op compassie. Een bijdrage van vijf euro of meer wordt verwacht van de deelnemenden.

Stop de persen: Sixties waren in een klassenmaatschappij

De Jaren Zestig worden nog steeds met een soort wierookgeur omgeven - misschien wel letterlijk, met een verwijzing naar met India dwepende hipppies. Maar zoals ieder decennium was dit er een in een klassenmaatschapij. The Sunday Times besteedt er een beschouwing aan.
Centraal in de beschouwing staat een televisiefilm Cathy come home van een arbeidersgezin dat gaandeweg aan lager wal raakt en dakloos wordt. In de recensie wordt het niet vermeld, maar het is een van de eerste films geregisseerd door Ken Loach (daar hebben we hem weer). De film was de aanleiding tot de oprichting van de daklozenbelangenvereniging Shelter - die dezer dagen blijkbaar ook dakloos is op het net, ik kon alleen de afdeling Cymru vinden.

De bries die de gerst doet ruisen

Een weinig deskundige recensie wekte de indruk dat het titellied van The wind that shakes the barley oorspronkelijk in het Gaelic was. Dit is niet waar. De schrijver heet Robert Dwyer Joyce (1830-1883), verzamelaar van volksmuziek, maar deze heeft hij zelf geschreven. De eerste plaatopname is van Sarah Makem, stelt Arnold Rypens, die ik slechts zal tegenspreken als ik het beter weet...

THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY

I sat within the valley green, I sat me with my true love
My sad heart strove the two between, the old love and the new love
The old for her, the new that made me think on Ireland dearly
While soft the wind blew down the glen and shook the golden barley

'Twas hard the woeful words to frame to break the ties that bound us
But harder still to bear the shame of foreign chains around us
And so I said, "The mountain glen I'll seek at morning early
And join the bold united men, while soft winds shake the barley"

While sad I kissed away her tears, my fond arms round her flinging
A yeoman's shot burst on our ears from out the wildwood ringing
A bullet pierced my true love's side in life's young spring so early
And on my breast in blood she died while soft winds shook the barley

But blood for blood without remorse I've taken at Oulart Hollow
And laid my true love's clay cold corpse where I full soon may follow
As round her grave I wander drear, noon, night and morning early
With breaking heart when e'er I hear the wind that shakes the barley.

De Indianen van Europa kopen hun land terug

De Ierse Gaeltacht is adembenemend mooi en leeg - en zo te zien geldt dit ook voor Schotland. De schoonheid en stilte zijn echter niet onschuldig. Deze streken zijn uitgehongerd door de ijzeren vuist van een laissez-faire-regime: de mislukking van de aardappeloogst in Ierland 1845-1851, Schotland 1846-1857. In Ierland wordt het aantal doden als gevolg van honger op wellicht een miljoen geschat. En twee miljoen mensen vertrokken, naar Groot-Brittannië, Noord-Amerika, Australië. De leegte van Ierland en Schotland is dus een schuldig landschap (de ontvolking van het Engelse en Welshe "platteland" is op vergelijkbare wijze in zijn werk gegaan, maar zonder hongersnood).
In Ierland was het erfrecht er speciaal op ingesteld om katholieken dwars te zitten: boerenbedrijven werden tot steeds kleinere eenheden opgesplitst. In de Schotse Hooglanden werd de verdrijving van de keuterboeren (crofters) voor de schapenteelt voorgesteld als een lesje in modern leven en een manier om die luiaards een keer echt aan het werk te krijgen (de moraal van de Kirk, klaarblijkelijk). Honger en ontvolking, die nu vaak als genocide wordt bestempeld. (Voor de slachtoffers maakt het niet veel uit, maar het staat niet vast dat speciaal de ontvolking van de Gaelicsprekende gemeenten werd nagestreefd - het was wel het resultaat - en de Sassenachs hoorden die taal ook niet graag).

Het parlement van Schotland heeft intussen de bewoners van deze streken in de verlatenheid het eerste (en in de praktijk enige) aankooprecht voor hun eigen land toegekend. De Afwezige Eigenaren worden ook wel steeds afweziger: de emir van Dubai? Kolonialisme als boemerang... Het kost wel geld. Voor South Uist wordt ruim een miljoen euro gezocht. Intussen wordt gedroomd van en zelfs gewerkt aan de herbebossing van de Hooglanden.

Een vergeten Commune

Twaalf dagen heeft de radenrepubliek van Luimneach (Limerick Soviet) bestaan, van 15 tot 27 april 1919. Een boek erover van Liam Cahill is geheel online. De arbeidersraad gaf zijn eigen geld uit. Een schip met Canadees graan werd in de haven in beslag genomen, uitgehongerd kon Limerick voorlopig niet worden. Waar het onder andere op stuk liep was tekort aan brandstoffen en... na een oorspronkelijk aarzelende houding verklaarde de Kerk zich tegen. Sinn Féin kon moeilijk tegen Mijnheer Pastoor ingaan.
De Commune was het hoogtepunt en in feite het eindpunt van de radicaal-socialistische arbeidersbeweging in Ierland.
Hoewel ik meende toch het een en ander van de Ierse geschiedenis te weten is deze episode mij tot nu toe ontgaan. Iemand vermeldde het te betreuren dat de nieuwe film van Ken Loach niet over deze Commune gaat. Als de Commune (sowjet) vergeten is, buiten Ierland dan vooral, is dit waarschijnlijk juist omdat dergelijke gebeurtenissen niet aan de grote klok gehangen mogen worden - de bourgeoisie was wel even bang dat "het" over zou slaan, tot naar Engeland aan toe. Het mocht niet zo zijn.

Op de camping

De niet-opvoedingsmethoden zijn inmiddels gezonken cultuurgoed geworden. Misschien komt het doordat van overheidswege kennisverwerving aan de school wordt toegedicht en de leerplichtige leeftijd langzamerhand geen ondergrens meer kent - nu wordt er al gezwetst over driejarigen die wel naar de basisschool (het woord alleen al!) kunnen. Dus als ouder hoef je ze niets te leren - en al helemaal niet hoe om te gaan met anderen. Ram die maar met je eigen winkelwagentje. Als ze er last van hebben komen ze wel voor zichzelf op. (Gaan ze In Overleg met jou).

De buren hebben zich nooit voorgesteld. Ze waren er al te lang om dit initiatief dan maar zelf te nemen. Misschien moet het nog steeds eens, na zo'n zes jaar. Maar de lust vergaat je wel.
Ze snijden steeds een stukje pad af rakelings langs de tuin. Groeten is er niet bij, hoezeer je ook steeds merkt dat ze langslopen. De kinderen hebben ook geleerd dat je zoiets niet doet: groeten. We hebben geld genoeg om niet te hoeven groeten, is bij deze mensen de houding. De kinderen worden zoveel mogelijk losgelaten op het openbare algemene grasveld. Uit het zicht van de ouders, die gezellig een glaasje op hun terras drinken, dat een kwartslag gedraaid ten opzichte van het kindergedoe ligt. Zij horen en zien niets. Dat genoegen is voor de anderen. Tenzij er onder leiding van ma bloemen geplukt worden uit de tuin van een ander die het niet ziet, en daarna op de grond gegooid. Hier worden geen manieren onderwezen, maar het volstrekte tegendeel ervan.

De kinderen hebben zoveel spullen - het valt niet te categoriseren, is het speelgoed? - dat zij het overal kunnen laten slingeren. Liefst ook in de tuinen van anderen. De eerste paar keren dat ik zo'n bal of een ondefinieerbaar ding zag liggen gaf ik het nog een formidabele trap, onbekende verten in. Omdat ik niet zo'n trapper ben viel de uitkomst meestal tegen. Zodoende ben ik inderdaad de boze buurman geworden die ieder kind haat en vreest: de bal gaat, na degelijk lekgeprikt te zijn, de vuilnisbak in. Evenals de meeste andere dingen - en ik ben toch ook weer niet de boze buurman, want ik heb nog nooit gemerkt dat ze het missen. Anders zou het trouwens nooit in mijn tuin achtergelaten zijn - hij is er niet, gauw terugpakken... ben je gek - deze kinderen hebben zoveel dingen dat ze waarschijnlijk aan geen ding gehecht zullen zijn. Ook al gaat alle brabbelige praat altijd over wat er "van mij" is, echt iets "van mij" is er niets.

Ze stralen dan ook een verveling uit die laat weten: ik heb het wel al gezien. Dit zal bevorderd worden doordat ze zijn toegerust met namen van wereldberoemde filmsterren die hun houdbaarheid evenwel bij de geboorte van de koters allang gepasseerd waren: Kevin en Keanu. Klinkt ook lekker, op zo'n Nederlands grasveld. En dat voor de rest van je leven. Nee, het zijn geen Takes of Jan-Jaapjes, dat is duidelijk.
Omdat wij ons door deze naaste buurtjes die voortdurend in ons gehoors- en blikveld van hun ledigheid moeten getuigen geterroriseerd voelen hebben we wel eens steun gezocht bij anderen.

Aan hun Andere Kant verblijft een echtpaar van tachtigplussers. Ze berusten en blijven zo veel mogelijk weg uit het hoogseizoen. Pretmakers maken meestal alleen in dat seizoen pret - en inderdaad, in voor- en najaar is het weldadig rustig (in de winter is de camping onbewoonbaar).

Reactie een, onze Buurvrouw Andere Kant: dan moet je maar op een hutje op de hei gaan zitten. (Haar puberdochter wordt regelmatig letterlijk besprongen door de jongetjes, wat natuurlijk met veel herrie gepaard gaat - "o, ik geniet zo van het geluid van trappelende kindervoetjes" zegt Ma Puber fijntjes). Nu dachten wij eigenlijk al in een hutje op de hei te zitten.

Reactie twee, van vrouw die wel degelijk zelf opvoedt: "Ja, het zijn mensen die wat moeilijk zitten in de stad. En ze zijn zo hartstikke, zo helemaal gek van de zee." Gek van de zee - dit betekent dat de lawaaiverveling liefst ook op het strand uitgeleefd moet worden - dat weet deze vrouw dan in ieder geval! Hebben ze zich aan haar voorgesteld? Blijkbaar.
Beseffen deze mensen hoe neerbuigend zij praten over wat ze natuurlijk nooit licht-asociale volkse types zullen noemen - "ze zijn zo gek op de zee?"

Merkwaardige gedachte dat ik dit niet zou zijn. Maar ja, ik kom ook voor het duin, het bos, de weidsheid van de polders, en om rustig te kunnen lezen of schrijven, dus helemaal gek van de zee (nu ik over deze uitdrukking nadenk - maar goed...) ben ik natuurlijk niet. Afgezien van het feit dat ik alleen al hoorbaar meer Ons Soort Mensen ben, die de pech heeft de herrie uit de eerste hand te mogen genieten.

De Volkskrant en de VPRO - en eigenlijk zijn ze zelf al niet levend genoeg meer om te beseffen dat deze geliefde media al sinds mensenheugenis niet meer Verlicht of Progressief zijn.
Aanleiding: Kopje koffie, Buuf?

Dat hadden we niet afgesproken

Als ik al niet geërgerd mocht zijn over het overduidelijke bevoordelingsbeleid ten aanzien van de Zaanse grootgrutter door de (quasi-)overheid - op ieder station van enige omvang een winkel, in ieder winkelcentrum een gegarandeerde plaats - dan zouden er nog twee heel goede redenen zijn om AH niet meer te begunstigen.
De eerste is de algemene ergernis die mij als bewoner van de Amsterdamse binnenstad bekruipt over de massa's die er hun weg naar vinden. Niet te geloven - zondagmiddag, doordeweekse avonden - hele files mensen met boodschappentassen gevuld met spullen die je blijkbaar het best (vinden zij) bij Albert Heijn kunt kopen.

De genoemde overheidsbevoordeling klinkt sterk door in dat zondagsgewinkel: alsof het gratis wordt uitgedeeld, voortdurende drukte voor de winkels die ik regelmatig in beeld heb. In de Amsterdamse binnenstad is Albert Heijn de enige overgebleven ketensupermarkt - en een geheide publiekstrekker op zondag. Waarom zondag? Is het onder andere terwille van dit concern dat de zondagsrust weg is uit Amsterdam? Wat ben ik mij er van bewust dat we die hadden - Amsterdam zal nooit de rust van een dorp op de Veluwe hebben, maar op zondag overspoeld te worden door de winkellustige hordes uit die streken bijvoorbeeld - Rokin en Binnen Amstel volkomen verstopt met hun auto's want ze moeten naar de Bijenkorf waar slechts elf tramlijnen naartoe gaan -, waarom?

En dan - het zal speciaal voor de grachtengordel gelden - het affreuze publiek, speciaal omstreeks het avondspitsuur. Daar komen de moeders met hun kindjes. Kindje krijgt eigen mini-winkelwagentje met vlaggetje. Kindje laadt dit vol. "Wat hadden we afgesproken, Karel-Jaap/Merel?" Kindje mag alleen Onbespoten Spullen. Of Spullen Zonder Suiker. Of weet ik veel. Kindje rijdt tegen zoveel mogelijk grote mensen aan. Moeder ziet niets of hoort niets. Als het terechtgewezen zou dienen te worden - en die situatie blijkt zeker en vast als zijn of haar pad weer dat van mammie kruist - dan krijg je als onschuldige winkelbezoeker het lesje Opvoeding door Overleg mee te genieten. Kind wordt nooit terchtgewezen. Er is altijd iets afgesproken met kind. Of kind moet maar eens goed nadenken. Dat kun je namelijk zo goed op je derde of vierde. Dat hoef je niet te leren, dat is je van nature meegegeven.
Ik merk dat dit soort moeders (een enkele keer vaders) speciaal AH opzoekt. Ze lezen ook vast de Volkskrant (eventueel NRC-Handelsblad) en kijken naar de VPRO.
En op zekere dag besloot ik dat het mij te veel werd. Het valt niet mee voor een binnenstadbewoner, maar supermarktlevensmiddelen zijn ook buiten de grachtengordel te bekomen. En verder zijn er inderdaad langzamerhand steeds meer "etnische" levensmiddelenwinkels in de binnenstad - niet zo rammelig-goedkoop als in de oude arbeiderswijken, maar Madelonnetje en Jan-Dirkje mogen daar niet komen. Je weet nooit of het daar wel onbespoten of suikerarm genoeg is.

Sombere correspondent

Correspondent Eddo Rosenthal ziet het fout gaan met Israel. Het zou wel eens kunnen aflopen met dit land.
Hij ziet het overspoeld door een islamitisch-fundamentalistische tsunami. In plaats van het (seculiere, door christenen ontwikkelde) Arabische nationalisme nu het nog meer te vrezen islamitisch fundamentalisme?
Als Israel van de kaart geveegd zou worden, zoals de retoriek luidt, zou er dan toch ook iets ernstig mis moeten zijn inmiddels met de Verenigde Staten.

Het slot van zijn artikel inTrouw:
"Veel Israeliers zijn overlevenden of nakomelingen van overlevenden van de holocaust. De holocaust is een geslaagde poging tot de uitvoering van genocide op het grootste gedeelte van het Europese Jodendom. Israel heeft zich tot op de tanden bewapend, opdat het niet opnieuw zal gebeuren. Het landje slaat wild om zich heen, schendt dagelijks de mensenrechten in Palestijnse gebieden, en bombardeert al wekenlang de hoofdstad van het buurland Libanon. Het zijn tekenen van onderdrukte radeloosheid, en de stille angst dat de Joodse staat het onderspit zal delven als de fundamentalistisch-islamitische tsunami aan blijft zwellen.
Ik wou dat ik met overtuiging kon zeggen: zover komt het niet. Maar de vooruitzichten zijn somber. De laatste weken bezorgt mijn Jeruzalemse correspondentschap me dan ook slapeloze nachten."

Het merkwaardige is: de laatste keer dat ik in de VS was vertrok ik met het gevoel:dit kan niet lang meer doorgaan. Apocalyptische gevoelens die precies dat zijn: gevoelens. Zelfs als er aanwijzingen zijn dat ze naar iets geldigs verwijzen is nog steeds niets zeker, en is het tij te keren. Vrede sluiten, bijvoorbeeld. Eerlijk delen. Misschien een anarchistische osmose van deze staten, van alle staten dan maar meteen? Ik schrijf het op. Geloof ik het? Het zou de beste oplossing zijn, dat wel.
Ik kan de sombere gevoelens van Rosenthal wel begrijpen - al lijkt alles op iets anders te wijzen.

Radio Geronimo

Als je het terughoort besef je nog beter hoe gedrogeerd ze geweest moeten zijn - de diskjockeys van voorheen Radio Geronimo op het schip van Caroline. Het station heette toen Radio Seagull. Hugh (Nolan), Barry (Everitt) en John (Farlow, de vlotst sprekende) wisselden moeiteloos gierende gitaarsoli af met klassieke werkjes (Elgar's Pomp and circumstance, afgebroken voor het Land of hope and glory begint, of Teddybear's picnic - totally amaaaazing). Die gierende gitaren zijn eigenlijk niet (meer) om aan te horen. Toen deden ze het in de fading wel aardig terwijl je diep in de nacht een boek las of de treurigheid van het leven zat te overwegen, of wat dan ook.
Radio Geronimo ken ik van uitzendingen op 205 m, laat op de avond vanuit Monte Carlo. Een paar keer achter elkaar Ohio van Crosby, Still, Nash & Young draaien - let's really make 'em sweat. De droom van het Radicale Radiostation - nog steeds duur, maar altijd goedkoper dan vanaf een schip - wat ik ooit in De Vrije Socialist in romantische onwetendheid heb voorgesteld.
Geronimo had last van de draaggolf-met-fluittoon van BBC Radio 4, en omdat in die dagen ook Radio Nordsee International gestoord (jammed) werd, werden namens Geronimo zakjes jam tegen de gevel van de BBC gegooid. Bij Peace News liep nog een tijd een discussie of zoiets een geweldloze actie mocht heten.

En toen was Geronimo weg - vervangen door iets wat MCI heette, gepresenteerd door Tommy Vance, Dave Cash en Keny Everett. Dat klonk ook wel naar zeezender (RNI was gestopt, dus er was een gat te vullen). Maar het bleek niets te maken te hebben met 'what was going on here before."

Nu verneem ik evenwel dat hun collega BBC-overstapper John Peel op de achtergrond ook voor Geronimo werkte (zie de foto). En wat Ronan O'Rahilly er toe bracht het station als Seagull op zee te brengen voor een maand of negen - hippie-sympathieën? Loving awareness...
De site van Geronimo, toch een bron van inspiratie van deze niet-hippie-radioman.

Gouden Hoorn

Heb ik dit geschreven? Het is een merkwaardige gewaarwording geconfronteerd te worden met eigen teksten, op papier, op het net. Gedrukte teksten, met name uit De AS van mijn hand zie ik nog wel eens terug als zo'n nummer ergens tussen een stapel opduikt. Maar verder?
De grootste vervreemding zullen de van onze redactie buitenland-stukken opleveren, uit diverse bladen. Maar dit hieronder?
De kerk als bonenveldje staat mij nog geheel voor ogen. Dat ik er deze impressie over geschreven heb niet. Zo heb ik steeds het gevoel dat ik iets moet doen aan Mar Mousa, als tegenwicht tegen die Islam is een sinaasappel-onzin. Het blijkt al gebeurd. Ken uw eigen schrijfsels...


BONENVELD

De Syrische kerk - voorzien
van bema maar opgevuld
met teelaarde - staat
op een welvarend erf.
Een herder kijkt op zijn gemak
liggend
toe terwijl wij de bonen
boven de bema tellen.
Vanuit de verte roept een muëzzin.
Hier heerst de stilte van de Heer.


Uit goudenhoorn.org, nu ook voorzien van een weblog.

De liefde overleden

De single was uit in 1967, opnieuw in 1973, en weer in 1976. Wie weet daarna ook nog, maar het idee dat het een hit zou kunnen zijn was toen wel opgegeven. Bij alle drie de gelegenheden was ik blij dat zoiets moois zomaar op de radio te horen was (Caroline natuurlijk steeds). Ironischerwijze zorgde het de derde keer eenmaal ervoor dat ik die nacht niet alleen zou zijn. Het meisje in mijn gezelschap werd er ook nogal door getroffen.
3 augustus jongstleden is Arthur Lee, zanger en frontman van Love, overleden aan leukemie. Rust in vrede, Arthur.

ALONE AGAIN OR...

Yeah
Said it's alright
I won't forget
All the times I've waited patiently for you
And you'll do just what you choose to do

And I will be alone again tonight my dear

Yeah
I heard a funny thing
Somebody said to me
You know that I could be in love with almost everyone
I think that people are the greatest fun

And I will be alone again tonight my dear

(repeat)

Zij bood opmerkelijke inzichten aan

Het zag er niet naar uit dat Nederland ernstig zat te wachten op een politicoloog/historicus, gespecialiseerd in de geschiedenis van politieke theorieën en dan meer bepaald het christen-anarchisme. Dus ben ik omgeschoold tot wetenschappelijk bibliothecaris. Een beroep dat toen ik het papiertje had in onvermoeibare bezuinigingsronden geheel is weggepoetst door zoveel mogelijk interim-managers.
Ach ja, het bibliotheekwezen.
Mijn lief is byzantinologe, en weet heel veel van de Heilige Syncletica. Ze zou van meer vroege kerkmoeders of -leraressen kunnen weten en doen weten, maar Nederland zit vooral te wachten op interim-managers. Zij werkt derhalve in een bibliotheek. Toevallig, niet?

Ik moedig dan ook van harte het initatief van het weblog Boezembibliothecaresse aan. Wat heet..

In Bagdad dreigt ramp groter dan Rwanda

Anneke van Ammelrooy schrijft als Anna Zayer vandaag 3 augustus in Trouw dat het project "etnische zuivering" in Bagdad zijn voltooiiing nadert. De stad is inmiddels verdeeld in een soennitisch westelijk en een sjiitisch oostelijk deel. Alleen Adhamiya, het soennitische deel ten oosten van de Tigris, moet - als het aan de sjiitische milities ligt - nog gezuiverd worden. Het gaat om een kwart miljoen mensen.
Waar de plaats voor de diverse christenen in Bagdad is mag men zich ook afvragen. Velen zijn inmiddels naar Syrië gevlucht.
Volgens Zayer stuurt de VS extra militairen om tussenbeide te komen. Ik geloof hier niets van. Waarom zou het regime in Washington nu plotseling enige interesse hebben in het onderlinge gedoe van die Irakezen? Een zich voorbereiden voor een eventuele aanval op Syrië ligt veel meer voor de hand.
Citaat: "Is het zenden van enkele duizenden manschappen extra naar Bagdad voldoende als sommigen uit zijn op een massamoord van de omvang van Rwanda? Om het ergste te voorkomen of teneinde de klok terug te zetten wordt voorgesteld de huidige regering te vervangen door een regering van nationale redding; anderen pleiten voor een ouderwetse staatsgreep."

Twee kanttekeningen: de altijd even onbekwame kopjesgever van Trouw heeft er boven gezet wat hier ook boven staat. Dat beweert Zayer niet. Het is trouwens allemaal al erg genoeg.
En: ja, de energieke Arabische officieren die een staatsgreep plegen, ter redding van het vaderland, voor de eer van de Arabische natie en ook een beetje voor het socialisme, waar zijn zij gebleven? Degene die met ijzeren vuist na zo'n staatsgreep het land bij elkaar heeft gehouden is door de VS-militairen voor de leeuwen van een rechtbank gegooid. Het zou niet de eerste keer zijn dat er een staatsgreep plaatsvindt in een door de Yanks bezet land, Zuid-Vietnam is ook hier het grote voorbeeld.
Dat "erger voorkomen" in feite neerkomt op de bekentenis dat Saddam Hoessein beter had kunnen blijven zitten illustreert de waanzin van het Vierde Rijk wel heel sterk.

Wordt allen biertherapeut!

Via het Wereldcafé in Leuven - ik vertrouw er op dat het hier niet zo druk is dat het dan daar ook te druk wordt - vernamen wij van de Leuvense biertherapeuten. Dat klinkt als een interessante aanwijzing voor een loopbaanwisseling.
Het blijkt een genootschap dat zich zorgen maakt over vervlakking en verdere commercialisering van waar België beroemd om is. Proeven is deel van de zware taak...
Vanuit Nederland gezien lijkt die bezorgdheid wat vreemd - maar iemand moet zich inzetten voor de Oude Geuze!
Als ik (weer/nog) in Leuven woonde zou ik zeker biertherapeut worden (blikt wat onzeker naar beneden, knelt die broekband niet weer?).

De altijd wat pijnlijke periode tussen twee feesten

Ons dierbaar Leuven moet in het stille zomerseizoen regelmatig opgeleukt worden, anders is het zo stil. Vrijdagse muziekpodia in juli, Beleuvenissen - het was simpelweg te heet, en dan, wilde ik echt Jo Lemaire anno 2006 zien en horen?
Halverwege augustus is er Marktrock, met niet direct de nieuwste acts (dit jaar onder andere de Pet Shop Boys).
Vanuit de hoek van de gangbare dwarskakkers een anti-festival. Veel punk. Maar wat voor weer zal het halverwege augustus zijn?
De site van de organiserende kraakgroep is sinds februari 2004 niet onderhouden. Men heeft waarschijnlijk iets beters te doen.
Toch - van Marktrock ken ik Big Bill, een ware ontdekking - maar hij doet niet meer aan muziek.

Tijd verknoeien in de lucht

Omdat veel "zwarte" muziek niet tot de gangbare media doorbrak (-breekt?) in en dus ook niet vanuit de VS valt er steeds veel te ontdekken. Vorig jaar pas raakte ik bekend met Oscar Brown Jr., vanwege zijn overlijden, ontdekkingen van dit jaar zijn Walter Jackson en bovenal Terry Callier. Zijn bladmuziekuitgeverij heet God is greater. Amen.

ORDINARY JOE

And for my opening line
I might try to indicate my state of mind.
I turn you on,
I tell you that I'm laughing just to keep from crying
Bringing music when you hear it,
Keep on trying to get near it.
A little rhythm for your spirit
well now that's what it's for
Come on in, here's the door

And I've seen a sparrow get high
And waste his time in the sky
He thinks it's easy to fly
He's just a little bit freer than I

Now here's a mystery
And maybe you can help to make it clear to me
When you're fast asleep
Then what is it that's lighting up the dreams you see
Only your tears can't conceal it
And only your prayers may not reveal it
You've got soul so you can feel it
And when you make the scene
Well you know what I mean

Hey I've seen a sparrow get high
And waste his time in the sky
He thinks it's easy to fly
He's just a little bit freer than I


Down here on the ground
When you find folks are giving you the runaround
Keep your game uptight
And if you must just take your secrets underground
Now politicians are trying to speech you
Mad colour watchers are trying to teach you
Very few will really try to reach you
If you're lost in a stack
That's OK, come on Black

Now I'd be the last to deny
That I'm just an average guy
And don't you know each little bird in the sky
Is just a little bit freer than I

Hey ordinary Joe
Although they say you're just a lazy so-and-so
What they think is real
Ain't nothing but an animated puppet show
So don't let time and space confuse you
And don't let name and form abuse you
Let that Big Joe Williams blues you
In the light of the sun you can see how they run

I've seen a sparrow get high
And waste his time in the sky
He thinks it's easy to fly
He's just a little bit freer than I

Twee derden

Kun je over collectieve waanzin glashelder en verhelderend schrijven? Blijkbaar.
Dit stuk van libertarian Gary North maakt duidelijk waarom de haast "van nature" antisemitisch ingestelde fundamentalisten in de Verenigde Staten zo pal achter Israel staan. [Hun antisemitisme uit zich schril in hun klachten over de liberal media - de meeste Joden in de VS zijn nu eenmaal liberal]. En niet eens omdat de Joden uit de VS daar naartoe moeten: ze betalen erg veel voor de emigratie van Russische Joden (intussen zijn er spijtoptanten en is de stroom wel tot staan gekomen). De meerderheid van de Joden moet teruggekeerd zijn in het Heilige Land. Dan komt Jezus de onsterfelijken halen - dit zijn allemaal christenen, en toevallig natuurlijk juist degenen die hierin geloven (de Rapture heet dit).
Een andere eis is dat twee derden van de Joden in het Heilige Land omkomen (en voor eeuwig verdoemd zullen zijn) om het ware rijk van Jezus mogelijk te maken.
Kortom: deze mensen zijn zo dol op Israel dat het voor twee derden moet worden uitgeroeid. Dat mag en dat moet volgens hun redenering, maar wel pas nadat zij onsterfelijk ten hemel zijn gevaren. Het zou een ramp zijn als Israel eerst van de kaart zou worden geveegd: dan zouden zij niet onsterfelijk zijn.
Twintig miljoen mensen geloven deze wartaal in de Verenigde Staten. Er zitten invloedrijke leden van de Republikeinse Partij onder deze patiënten.

Gatenkaas als bijbel

Bijbel.gif heet het bestand van het afgebeelde geschrift. De bijbel als gif?
Het is weer eens een ander diatessaron: schrap uit die verzameling oude geschriften wat je niet uitkomt. De gewoonste zaak van de wereld, buiten maar ook in de kerk. Enkele jaren geleden werd ik min of meer verpletterd door een homilie van "zomaar" (wat nou, zomaar) een pastoor: kunnen we ooit in het reine komen met de bergrede?
Nee dat kunnen we niet! De pastoor is inmiddels tot zijn Schepper geroepen, dus hij hoeft zich die vraag ook niet meer te stellen.
Het is onzin en niet economisch verantwoord - weg ermee derhalve!

Het aardige van zo'n ideologisch opgeschoonde bijbel zou natuurlijk zijn dat je de complete canonieke versie er bij zou moeten hebben om te zien wat er zoekgemaakt is. Een aardig initiatief van Time to turn, een gezelschap waar de EO-jongerennestgeur wel omheen blijft hangen - en zo welmenend dat het flauw is om dit op te merken.
Maar: Aanbevolen door prof. De Rijke - geef me een breuk, om ook eens vlot te doen.

Vegetarisch worden - sterretjes zien

Pamela Anderson heeft wereldkundig gemaakt wat in kringen van vegetariërs al oud nieuws is: niet-vleeseters hebben een orgasme waarbij dat van vleeseters afsteekt als een natgeworden trektouwtje. Nou ja, als je vegetariër bent, ken je het vast zelf ook wel, die veelkleurige sterrenfonteinen, dat bruisende gevoel alsof er champagne door je aderen stroomt, die langdurig aanhoudende tinteling alsof je afwisselend ondergedompeld wordt in ijswater en de 37 graden van de blue lagoon te IJsland. Vegetarisme heeft vele voordelen;-)

Aldus lijsttrekster Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren op haar weblog, een stukje waar ik bij binnen kwam, op haar log dus, vandaag.

Hm... Ik was nog niet zo lang vegetarisch geworden en had ook een betrekkelijk nieuw lief. Nu geschiedde het in die dagen dat ik inderdaad die sterretjes zag enzovoort bij de beschreven gelegenheid, solo en in intiem gezelschap. Maar hoezeer ik de ervaring ook waardeerde, ik had toch een zeker probleem.
Alles deed mij pijn: alle mogelijke spieren - die rond de edele delen, mijn zij, nek, hoofdpijn of liever een zekere duizeligheid plaagde mij regelmatig. Vage maar toch lastige klachten.
Mijn huisarts vroeg of ik vegetariër was. Jazeker! antwoordde ik trots. Hoe lang? (Antwoord: de desbetreffende periode). De huisarts fronste. "Wat eet je dan zoal?" "Vooral deegwaren - met tomatensaus en kaas." Vegetarisch en toch smakelijk (we waren kort daarvoor naar Sardinië geweest).
Kijkkijk. De huisarts beval in het algemeen "cliënten" aan vegetariër te worden omdat dit het eten van veel verse groenten met zich meebracht.
Het punt was namelijk: mijn broekband knelde enkele belangrijke langs de gehele romp lopende spieren af en daardoor kwamen die pijntjes. Of, met andere woorden, door de deegwaren was er iets te veel van mij gekomen.
Besmuikt bracht ik de sterretjes ter tafel. Zouden die daar ook een gevolg van zijn? Heel goed mogelijk, vond mijn huisarts - maar hij zag in dit genot terecht geen reden om niets aan mijn gewicht te doen of liever, om niet gevarieerder te gaan eten.

Dus: vegetariër worden is niet genoeg - eet lasagne, maccheroni, spaghetti, fusilli, gnocchi, tagliatelle - met vooral extra belegen zoniet oude kaas, of verse grana van het blok. Genieten!