De gijzeling en verkrachting van Libanon

Verschrikte Israelische jonge vrouwen die jammeren bij een vals alarm doen het in het zogeheten westen op de voorpagina beter dan verkoolde Libanezen die door een Israelische fosforbom zijn geraakt. Dit laatste dient niet geweten en derhalve niet vermeld te worden. Maar zelfs indien wel - arme donkere mensen zijn gewend en bestemd om slachtoffer te zijn van hoogtechnologisch martel- en moordtuig. Van dit front geen nieuws.
Zo wordt door de serviele media de woordvoerder in Jeruzalem of Tel Aviv met alle achting aan het woord gelaten om zijn zegje te doen. Eventuele woordvoerders van de tegenpartij (dit kan alleen een Palestijn zijn, Hizballah wordt zeker niet aan het woord gelaten) moeten altijd even toegeven dat het puur slecht is dat er zomaar Israelische soldaten krijgsgevangen zijn gemaakt (dit dient dan ontvoerd genoemd te worden) en dat er zomaar raketten worden afgevuurd op doelen in Israel. Ook hier geen nieuws.

Wel een beetje bijzonder was het een van die woordvoerders in Tel Aviv of Jeruzalem in levensecht Amerikaans te horen knauwen dat Hizballah het arme Libanon gegijzeld houdt en verkracht heeft. Namens een regime dat willens en wetens een net wederoplevend Libanon tot puin bombardeert, honderdduizenden mensen op de vlucht jaagt en zo een nieuwe burgeroorlog hoopt uit te lokken toch een zeer bijzondere formulering. Weet u hoe iemand genoemd zou worden die deze beeldspraak volkomen terecht op Israel toepast? U mag nooit meer raden.

Nu ik het er toch over heb: Arthur Silber, overtuigd belijder van de Griekse beginselen, heeft een beschouwing toegezegd over de seksuele uitstraling van de heren Bush en Blair. Ik ben wel benieuwd hoe iemand van deze overtuiging er over zou schrijven, maar ik waag mij er nog maar eens aan als heteroseksueel (waar is mijn emmertje?). Blair is eigenlijk al irrelevant - hoogstwaarschijnlijk zijn verreweg de meeste Britten deze figuur al jaren zat en hopen zij vergeefs van hem af te komen. Zijn gedoodverfde opvolger, Gordon Brown, heeft een mannelijker uitstraling, zeker - dat is ongeveer het enige verschil - in tegenstelling tot zijn landgenoot Blair komt hij ook nog wel Schots over. Maar Blair is en blijft mammies eigen papkindje dat toch al heel leuk uit zijn woordjes komt voor de televisie. Dit laatste kan van Bush niet eens gezegd worden. Het is mij werkelijk een raadsel hoe voor een grote groep VS-ingezetenen dit stamelaartje met zijn hoge stemmetje en zijn eeuwige leipe grijns een mannelijkheidsideaal zou kunnen uitstralen. Wat zegt dit over de Verenigde Staten? Kom op Arthur, waar blijf je!?