Het terrein stond bekend als het zandlandje - de enige wegaanduiding die ik mij van de plaats herinner luidde Platanenweg. Ik weet niet of dit een bestaande weg is in huidig Amsterdam. Het was een bijzondere plaats om te gaan spelen, eigenlijk net iets te ver van huis, tussen Wibautstraat en spoordijk. Later werd er het gebouw van Het Parool neergezet.
Ik woonde nog wel aan de Weesperzijde, maar ging op school in de Indische Buurt, waar ook de winkel was die ons in leven hield. Het hoorde die dag bij het pendelbestaan: er was kermis op het zandlandje. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik op een kermis was, en dan nog wel op die heilige plek. Ik moet mijn ogen uitgekeken hebben, en zoals dat hoort, allerlei andere zintuigen kregen hun deel.
Het was al donker toen we naar huis terugliepen van de kermis. Er speelde bij de draaimolen een muziekje dat ik bleef horen op de weg naar huis, het werd ijler, maar het was hoorbaar - en het leek geheel bij de kermis te horen. Het zat voorgoed in mijn geestesoor gebrand.
De kermis kwam niet terug, en niet veel later verhuisde ik weg van de Weesperzijde - vaarwel buurt waar ik kind was geweest.
Het duurde een jaar of dertig voordat ik het muziekje weer hoorde. Als intro bij het nummer Private investigations van de Dire Straits. Ik heb een tijd gespeeld met het idee via een verzoekprogramma op BBC World Service te vragen hoe dit intro heette - maar het verzoekprogramma verdween en ik had mijn vraag niet gesteld.
Deze avond stelde ik de vraag aan het internet. Het intro heet Carousel Waltz, inderdaad - iets wat bij een draaimolen hoort - en enig verder zoeken levert op dat het van Rodgers & Hammerstein is. De musical Carousel is van 1945, You'll never walk alone hoort er ook bij, de film is van 1956 - wat aardig dicht bij de kermis aan de Wibautstraat ligt.
En zo lost het internet een intrigerend raadsel dat mij mijn hele leven begeleid heeft op, in korte tijd. En de muziek is zelfs als fragment te horen. Een vreemd gevoel. Maar het moest er tenslotte ooit van komen.
