Stuck in Lodi again

Justin Raimondo heeft een verhaal waaruit de totale corruptie van het VS-justitiesysteem naar boven walmt. Een FBI-provocateur die speciaal met een familie van immigranten in Californië naar Pakistan meereist als pseudo-broer respectievelijk -zoon, predikt de jihad tegen de onwillige mannen die hem toch blijven vertrouwen - maar weet hen tenslotte toch een keer een madrassa in te krijgen. En blijkbaar is dat genoeg. Terroristen! Tientallen jaren gevangenisstraf! De provocateur (snitch) die toch ook in die madrassa is geweest is kroongetuige.
Raimondo besluit dat dit niet de manier is om de oorlog tegen de terroristen te winnen. Hoezo - was dat dan de bedoeling? Waar zou dat uit moeten blijken?

Welkom aan de reactionaire radicalen

Mijn verzoek om echt conservatisme wordt gehonoreerd waar ik bij sta. Hier een weblog gewijd aan reactionaire radicalen - genoemd naar een recent boek onder die titel dat onder andere aandacht besteedt aan Dorothy Day. En op de verjaardag van G.K. Chesterton (een orthodox-christen-anarchist ) vermeldt het log wat mooie citaten. Altijd goed om te vermelden.

Witz

A man arrived from Europe at Ben Gurion International Airport with two large bags. The customs agent opens the first bag to discover it is full with money in different currencies. The agent asks the passenger, "How did you get this money?"

The man says, "You will not believe it, but I traveled all over Europe, and went into public restrooms. Each time I saw a man peeing, I grabbed his organ and told him: "Donate money to Israel or I'll cut off your thingamebob."

The customs agent is stunned and mumbles: "Well...that's a unique and very interesting story...and what do you have in the other bag?"

The man says, "You wouldn't believe how many people in Europe do not support Israel."

(Nota bene van de National Review...)

Conservatisme

Een vraag die ik als Aladin ooit vernam: waarom maken vliegen van die rechthoekige bewegingen om de lamp? Interessante vraag. Maar het roept ook meteen een beeld van voorbij, voorbij op. Wanneer was het zo ver dat je zo goed als geen vlieg meer in huis zag? Een vlieg hoorde er vroeger bij, nu is bij mij - en vast niet bij mij alleen - de eerste gedachte: ligt er iets te rotten of zo, op de fruitschaal?
De huisvlieg of kamervlieg is niet meer zo gewoon, zeker niet in de stad.
Dan is het eigenlijk ook niet zo verbazend meer dat het met de huismus, die zijn/haar jongen voert met insecten ook hard achteruit is gegaan in deze streken. In Grand Rapids was het ouderwets: overal hoorde en zag je ze - een stap terug in de tijd, zou ik bijna denken. En dat terwijl de huismus in Noord-Amerika door mensen is ingevoerd.

Vlak voordat ik daarheen vertrok werd werd het Actieplan Huismus gepresenteerd.
Een huismus zien in Amsterdam is tegenwoordig zoiets als een tram die vroeger gewoon was. Er is veel te weinig echt conservatisme in deze wereld.

Hemelvaart

Handelingen 1:
7 En Hij zeide tot hen: Het komt u niet toe, te weten de tijden of gelegenheden, die de Vader in Zijn eigen macht gesteld heeft;
8 Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal; en gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria, en tot aan het uiterste der aarde.
9 En als Hij dit gezegd had, werd Hij opgenomen, daar zij het zagen, en een wolk nam Hem weg van hun ogen.
10 En alzo zij hun ogen naar den hemel hielden, terwijl Hij heenvoer, ziet, twee mannen stonden bij hen in witte kleding;
11 Welke ook zeiden: Gij Galilese mannen, wat staat gij en ziet op naar den hemel? Deze Jezus, Die van u opgenomen is in den hemel, zal alzo komen, gelijkerwijs gij Hem naar den hemel hebt zien heenvaren.

Het was op een Hemelvaartsdag dat François HaverSchmidt als modern dominee de strijd opgaf en zijn toga aflegde. "Ik wil het wel geloven, maar ik kan het niet." Het was niet eens modern-verantwoord om het te willen geloven maar hij had zijn best gedaan.
Toch is het een passage die men net als het wandelen over water best als verslag van een waarneming kan accepteren zonder dat er veel uitleg of exegese aan verbonden hoeft te worden. Een symbolische uitleg zou al helemaal vergezocht zijn. Op de een of andere manier vergt het niet te veel moderne inspanning ("vrijzinnig" moet het nu heten) om het verhaal als verhaal - te geloven.
Ik heb Tjeu van den Berk eens horen zeggen: zelfs als Hij met de snelheid van het licht omhoog is gegaan is Hij nu nog niet eens halverwege dit melkwegstelsel. Maar Hij ging niet senkrecht nach oben. Hij verdween uit het zicht in een wolk.

Geloof gaat over het niet-geziene, het wordt helder weergegeven in Hebr. 11:1:
Het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken, die men niet ziet.

Voor een keer een betere weergave in de nieuwe bijbelvertaling:
Het geloof legt de grondslag voor alles waarop we hopen, het overtuigt ons van de waarheid van wat we niet zien.
(Het zeventiende-eeuwse "bewijs" is niet dat van de eenentwintigste eeuw tenslotte).

Toch wonderlijk dat in Nederland dat in de publieke sfeer zo goed als niets meer heeft met het christendom de veertigste dag na Pasen zowaar een vrije dag is, waarop zelfs winkels gesloten zijn. Laat het ook maar eens een gelegenheid tot theologiseren zijn alhier.

Mijn eigen zonnedans - een Hemelvaartsoverweging

Foto: Roel Rutten; lijn 9, Stationsplein, 12 februari 1968, 's ochtends vroeg. Meer van deze mooie beelden: hier.

Vanonder het treinviaduct hoort een tram aan te komen. Eigenlijk natuurlijk lijn 5, maar lijn 7 heeft ook enige historische papieren voor de Wibautstraat, halte Gijsbrecht van Aemstelstraat. Een straat waarvan een of ander hoog persoon bij de opening van het Amsterdamse metrolijntje in 1977 triomfantelijk zei: "Hier zal nooit meer een tram rijden."
Psychoanalytici zullen fijntjes grijnzen: tunnel, tram. Maar zelfs als dit niet een dag- maar ook een nachtdroom zou zijn weet ik dat zij het volkomen mis hebben.
Mijn nachtdroom speelde zich echter onveranderlijk af aan het Rokin. "Ze rijden weer." Daar, op lijn 16. En van de andere kant van lijn 4. De blauwen, de motorwagens 396-475, rijden weer. Koortsachtig reken ik in mijn droom uit welke ik nog kan tegenkomen. Tien zouden er kunnen rijden, alles is nog niet verloren. Een concrete opsomming met grootwagennummers wordt het zelden. Misschien klopt dat aantal van tien globaal zelfs nog, althans heeft het lang geklopt.

Mijn nachtelijke zonnedans eindigt in de slachtpartij door de inmiddels zelf nu verdwenen achtassers en nu dan door de schommelende ondingen die op grote schaal besteld zijn door een zeer goed betaalde jonkheer aan het hoofd van het Gemeentelijk Vervoerbedrijf. De verloren prairie van het Rokin loste op en in het algemeen werd ik dan wakker.

Wat betekent het? Een A la recherche du temps perdu, een nachtelijke elegie voor een verloren stad met verloren trams?

Ik weet dat de beelden zijn opgewekt door de verwondering van het plotseling zien rijden van twee stellen achter elkaar, in 1962, op lijn 24 en 25, op het Rokin ter hoogte van het Spui. Tweeassers op deze lijnen? Het werd mij later uitgelegd dat dit samenhing met lijn 17, de beoogde sneltramlijn naar Osdorp die met het nieuwste materiaal moest rijden, zodat het oudste elders weer opdook. In die dagen waren deze tweeassers overheersend op de lijnen 5, 16 en 27, en sterk gezichtsbepalend op lijnen 3 en 10. Geleidelijkaan verschenen zij op alle lijnen, maar hoofdzakelijk als spitsmaterieel.
Ik was nog scholier, maar in de nadagen - dat laatste jaar liep ik 's ochtends naar school om een beetje opgefrist en vooral ook op tijd aan te komen. Ter hoogte van de Muiderpoort heb ik die winter nog enkele keren in de vale schemering volle verlichte tweeassers zien langskomen. Een "verkeerde" lijn 10 (te laag genummerd), een op lijn 9 - misschien die van de foto hierboven. Eind maart was het in feite afgelopen, al reed de laatste op het einde van de winterdienst dan op lijn 16, 29 mei 1968 - maar dat heb ik achteraf gelezen, het was de laatste dag van mijn eindexamen.
Zouden de dromen ook gekomen zijn als ik Amsterdam verlaten had om te gaan studeren?

In ieder geval zijn ze inmiddels weggesleten. Het realiteitsprincipe overheerst misschien. Op de halte komt niets meer voorrijden. Het Rokin wordt overhoop gehaald voor een metrolijntje waarmee je over zes jaar liefst een minuut eerder op je bestemming in Zuid bent."Heb je tenminste nog iets aan je vrije middag".

En ach, van dat mooie plan van mij voor groene busjes hebben "ze" alleen de Opstapper in gebruik genomen. Waarover voortdurend wordt gepraat - hoe onrendabel die lijn is.

Beslan made in USA?

Een zeer opmerkelijke analyse over de nieuwe Koude Oorlog die Washington aan het organiseren is. Waarbij je je kunt afvragen of Rusland (eventueel met China) de grens zal aangeven die de VS niet kunnen overschrijden in Iran zonder een wereldoorlog te ontketenen. Het erge is dat je niet weet met de types die nu aan de macht zijn in de VS.
De schrijver ziet eventueel de VS ook als macht achter de gijzeling in Beslan. En nee, het is geen paranoïde Rus.
De siloviki die er steeds in genoemd worden zijn mensen uit kringen van de geheime dienst, zoals Poetin zelf.

Die siel van lijn 6

Terugfietsend van het foto's maken op en rond de Amstelveenseweg schoot mij de vraag te binnen: heeft een tramlijn een ziel? Dit in de orttiaanse betekenis: een richting- en doelgevend beginsel dat het individuele bestaan transcendeert.
Juist bij de Amsterdamse tramlijn 6 kan deze vraag opkomen. Tussen 1958 en 1977 bestond de lijn niet, maar het beginsel, de ziel dus, was er blijkbaar wel. Er was een Werkgroep Openbaar Vervoer in de Agglomeratie Amsterdam voor nodig en goed lobbywerk, maar de herrijzenis kwam. De naam van P.H. Kiers is onlosmakelijk verbonden aan deze herrijzenis. Hij woonde ook in de buurt van het zuidelijke eindpunt.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Het idee vanuit kringen van het GVB was bij het ingebruiknemen van de metrolijn Bijlmer-Weesperplein, dat er een versterkingslijn Plantage Parklaan - Dijkgraafplein zou komen, lijn 11. Hoewel in een deel van dit traject de historische tramlijn 11 weer tot leven zou komen, was het uiteindelijke resultaat, Plantage Parklaan - Stadionplein onder lijnnummer 6, bijna een ware herrijzenis. Vooral in de tijd toen lijn 6 via het Oosterpark naar het Station Muiderpoort was verlegd. Zo had het moeten blijven, met de bijbehorende verlenging naar het VU-ziekenhuis. Het heeft niet mogen blijven omdat er steeds geknoeid moest worden met het traject: de verknoping met lijn 10, de teruglegging naar de Plantage Parklaan en op een gegeven ogenblik een verdwijning van Overtoom en Amstelveensweg. Men zou zweren dat er een complot gaande was. En in feite is dit ook het geval gebleken. Net als bij de verlegging naar het Centraal Station over Marnixstraat en Rozengracht is er op toegezien dat de dienstregeling niet rationeel was afgestemd op andere lijnen op een deel van hetzelfde traject. Convooirijden met lijn 16, of lijn 1. Een paar seconden na lijn 17 vertrekken vanaf het Centraal Station, zodat er zo goed als niemand in lijn 6 zat. En dan motiveert het GVB de opheffing met onrendabelheid, slechte bezetting en te weinig rijden. Alsof men het er zelf niet naar gemaakt heeft. En alsof er niet een behoefte zou kunnen zijn in de oostelijke binnenstad en Oost aan een verbinding met het VU-ziekenhuis en andere bestemmingen op de route.

De ziel wordt op 28 mei van het concrete bestaan losgekoppeld. Het ordenend beginsel blijft. Sinds Amsterdam de openbaarvervoersvoorziening tussen Stadionbuurt en Oost heeft gehad - of de lijn nu 19 heette of 6 - bestaat dit beginsel voort. Het is niet ongedaan te maken, op straffe van beschadiging van het weefsel van de stad zelf. Dit zal de bestuurderen niet kunnen schelen. Maar ik ben opgelucht dat het niet zonder protest voorbij zal gaan en wie weet overleeft de ziel van lijn 6 de incompetentie van een corrupt stadsbestuur alsnog.

Voor wie dit esoterisch voorkomt - zo is het niet bedoeld, ik kom er op terug.
Het ligt ook nog wat emotioneel. Laat ik zeggen - een deel van mijn ziel bevindt zich nog steeds in Oost.

Lijn 6 - nu nog op de Amstelveenseweg

(Alle foto's zijn te vergroten door ze aan te klikken).


Grover kan het niet, dit is geen reclame, dit is pure propaganda. Op de halte is een reclameaffiche aangebracht dat aankondigt dat per 28 mei het openbaar vervoer beter wordt in Amsterdam. Het is de halte Stadionplein. De vertrekstaten van de twee lijnen die hier vanaf die dag niet meer zullen rijden, en nergens meer, zijn er nog, maar de lijnnummers zijn gemakshalve al van de haltepaal verdwenen. Lijnen 6 en 23, van oudsher twee stadionlijnen, die tegelijkertijd definitief opgeheven zijn in 1958. Buslijn 23, oorspronkelijk Hoofddorpplein - Osdorp, kon dankzij een verlenging naar Buitenveldert alsnog als een erfgenaam van de tramlijn gezien worden. Net zo min als lijn 6 is de bus opvallend leeg, maar van hogerhand wordt hij onrendabel genoemd. Sinds wanneer moet een enkele lijn rendabel zijn? Een vraag die ik al eerder gesteld heb.

Het kleuterbestuur van het zogenaamde stadsdeel waarin zich het Olympisch Stadion bevindt vond dat dat hele stadion maar weg moest voor prettige nieuwbouw in het betere inkomenssegment. De sloop is nog net voorkomen. Maar na de doortrekking van lijn 16 naar het VU-ziekenhuis moest schielijk de lus van Stadionplein/Stadionstraat weg om ruimte te maken voor toch een deel nieuwbouwtje spelen op het Stadionterrein. Het laatste stukje rails dat lijn 1, 6, 16 en 23 (zij het niet per se gelijktijdig) heeft gedragen, in wat de Eosstraat heet (is dat een nieuw bedachte naam? nooit van gehoord.)



De infrastructuur wordt op kosten van het algemeen aangelegd, maar de overheid wil natuurlijk niet achterblijven in het markteconomietje spelen - even zag het er naar uit dat de railaanleg op de Oostelijke Handelskade naar het passagiersterminal in de haven maar helemaal niet meer gebruikt zou worden. Te lastig, vonden ze bij het stiekem verzelfstandigde GVB. Wat maakt het uit dat daar een museum, een muziekcentrum, een passagiersterminal en een hele woonwijk ligt (en binnenkort de centrale openbare bibliotheek). Vanaf 28 mei mag lijn 25 het aan het IJ gaan proberen, en sinds kort rijdt lijn 16 toch maar weer door. Naar het Passenger Terminal Amsterdam, want zo hoort dit bij markteconomietje spelen.




Na de verdwijning van de klassieke achtassers 602-724 werd lijn 6 nog een tijd bediend door de ontmantelde blokkendozen van lijn 20. De laatste tijd reden er vooral waggelende combino's rond. Gelukkig staat hier een vertrouwde blokkendooos met een behoorlijke filmkast, naast een even goed herkenbare lijn 16. De meerkoetenfamilie kwam pas in beeld bij het plaatsen van de foto - het eindpunt is al met al tamelijk landelijk, ook al is de omgeving helemaal woon- en werkwijk tegenwoordig.






In de eerste jaren reden er (ook) drieassers op de lijn, waarvan de bijwagen per definitie een conducteur had. De lijn was alweer jaren een conducteurslijn - deze op de 800 had er wel zin in om op de foto te komen. Maar voordat ik afgeknipt had was de tram al weer wat verder...Ik hoefde niet uit te leggen waarom ik ze maakte, ook niet aan de collega's van lijn 16. Die lijn heeft geen conducteurs - het zal eenzaam worden aan de Van de Boechorststraat.














De foto werd onbedoeld artistiek door de weerspiegeling: Van de Boechorststraat/VUMC, 23 mei 2006.










In al zijn voorlopige hersteldheid heeft lijn 6 toch bijna 29 jaar rondgereden. Op het wachthuisje hangt deze oproep opgeplakt. Treurig dat een partij als de SP het voortouw moet nemen, maar goed dat het niet onopgemerkt voorbij zal gaan:

De zwarte Voltaire

"De zwarte Voltaire" noemt opperneocon Jaffe Vink van Trouw Ayaan Nogwat in de courant van zaterdag.
Komkom zeg! de schrijfster van De zoontjesfabriek en niet te vergeten de scenarioschrijfster van Submission I wordt op deze wijze toch wel erg tekort gedaan. Bovendien was er vast al eens een zwarte Voltaire. DuBois of zo, ja, het is wat moeilijk bij te houden voor Vink (die dus niet zwart is).
Nee Ayaan is Einstein, Bohr, Heisenberg en niet te vergeten George W. Bush in één persoon. En nog zwart ook, Vink.

De bombardeer-de-moslims-koste-wat-kost-neocon-brigade hoefde natuurlijk niet als een stelletje racisten door de mand te vallen. Maar een zo openlijke minachting voor de zwarte medemens uiten is toch wel heel bijzonder.

De diversiteit van Europa

We can jot in words like circumcision
'cause we ain't going in for Eurovision
rapte Kenny Everett een kleine kwarteeuw geleden. Ach, de tijden. Enerzijds een familie-televisieprogramma, anderzijds een lange vervelende zit door onverstaanbare kweelpartijen. Destijds. Bij vlagen muzikaal relevant. Meestal niet.
Nog in 1989 zond Zwitserland een lied (niet eens zo slecht) in in het Rheto-Romaans.
Nu is het allemaal maar al te verstaanbaar. Het kreupele woordarme Engels dat men kent van reclame en beroerde televisie "I love you, you make me cry, why o why did you say goodbye", de inzending ongetwijfeld van het nieuwste NAVO-protectoraat Crna Gora volgend jaar.
Italië is er allang me egstopt. Spanje en Frankrijk doen hun best niet meer. Het Verenigd Koninkrijk nog wel - het had beslist het aardigste nummer, een novelty-rap over tienerleed - maar het vervelende voor het VK is dat iedereen Engels denkt te verstaan en dat hun teksten simpelweg niet verstaan worden. Duitsland exploiteert de nichtenkant nogal opzichtig (Brokeback mountain-verwijzingen), in Nederland lalt De Leeuw een eind weg en geeft hij op genante wijze de stemmen door die onveranderlijk naar Turkije gaan. Blijkbaar is het alleen in Nederland en Duitsland een homofestijn. Maar wie is er gediend met het Eurovisiesongfestival?
En als je de puntentellingen bekijkt kun je je werkelijk afvragen of dit festival soms de reden was waarom Joegoslavië en de Sowjet-Unie uit elkaar gevallen zijn.
Misschien moet het maar weer verplicht worden in ieder geval in de landstaal te kwelen. En dan graag bijdragen in Cymraeg of Lellans uit het Verenigd Koninkrijk en in het Gaelic uit Éire.

Iain Duncan Smith rediviva

...ja, vrouwelijke uitgang - want dat wordt Verdonk natuurlijk. De achterban - de mensen in het land, de borreltafelliberalen die vinden dat die [.... - kwalificatie niet uitgesproken -...] Hirsi Ali "ons" al te veel centen heeft gekost - zal haar tot lijsttrekster van de VVD kiezen. Vervolgens komt de VVD niet in de regering. Dan zou zij fractievoorzitter moeten zijn. Dezelfde fractie grotendeels die haar dinsdag venijnig op de vingers heeft getikt. En net als de quiet man wordt zij vervolgens terzijdegeschoven door degenen met wie zij het meest te maken zal hebben.
En op zich is dit natuurlijk democratischer dan dat zij als baasje wordt neergeplant van buitenaf "door de mensen in het land". Paradoxen van een schijndemocratie.
IDS was zeker voordat hij gekozen werd tot Toryleider minder brokkenpiloot dan Verdonk.

Fortuijn trekt postuum een spoor van middelmatige halvegaren die denken dat zij het gat dat door de politieke moord van 6 mei 2002 gevallen is kunnen vullen. Verdonk is tot nu toe het pijnlijkste voorbeeld. Nederland blijft zitten met de onvervulde belofte die misschien nooit waar te maken was, maar ook in dat geval zouden er niet zoveel bij voorbaat mislukte avonturiers hoeven rond te waren.

De onopgemerkte revolutie van Nepal

Een stille revolutie is het niet, maar de internationale aandacht is alweer verdwenen. Gisteren, 18 mei, is de koning van Nepal van alle macht ontdaan, tot en met de zeggenschap over zijn opvolging. In feite betekent dit het einde van het koninkrijk - het zal een kwestie van tijd zijn voordat hij zelf wordt afgezet. Ook is Nepal tot een seculiere staat verklaard, tot gisteren was het hindoeïsme (om het zo maar te noemen) de staatsgodsdienst. Af en toe helpen mensen op straat het parlement, tevens Constituante, een handje met het opschieten, zoals dinsdag (foto).

Iets over Harry Bout, langst vastzittende Nederlander

Hij is op zijn tweede geëmigreerd, spreekt met een Indisch-Nederlands accent Amerikaans-Engels en is geladen over "de Amerikanen." Nederland heeft de roep van een vrijzinnig land - waarom toch? Het kan alleen ontleend zijn aan het gedoogbeleid ten aanzien van hennepproducten. Of het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht. En nog zo het een en ander. Maar dat de Nederlandse overheid een benauwend en benepen netje over haar objecten werpt - hij wil het niet geloven. "Moet je met een gordel om in de auto zitten?" "Nu ook in de touringcar!" "Moet je een helm dragen op de motor?" "Ook op de bromfiets." Het valt allemaal wat tegen. Toch - wij Nederlanders, tegenover hen.

En dan de orwelliaanse passage in de vorige uitspraak van een gerechtshof over zijn zaak. Ja, het klopt dat de Conventie van Wenen is geschonden doordat hij geen contact met het consulaat heeft kunnen hebben in 1985, maar het staat niet vast dat hij hierdoor in zijn belangen is geschaad. Als je het op valse gronden tot levenslang veroordeeld worden gewoon vindt, en vindt dat consulaire bijstand hierbij niets uitgemaakt zou hebben, dan kun je daar best gelijk in hebben. Al ligt de tegenstrijdigheid al in de formulering begrepen.
"This seems to be a contrived argument." Harry briest en zijn woede is niet te stuiten. "Een rechtertje in Michigan beledigt hiermee het hele Nederlandse volk. Dat wordt als een stelletje bedriegers afgeschilderd." Zo kun je contrived lezen - een andere, en waarschijnlijk de juiste is: met de haren er bij gesleept. Het blijft grof. Inderdaad, een rechtertje in Michigan, een deelstaat waar naar iedere Nederlandse provincie behalve Flevoland een plaats vernoemd is, waar je struikelt over de (Oost-)Nederlandse familienamen - veel -kampen, -ma's en -stra's -, waar tulpenfestivals gehouden worden en gevulde koeken en chocoladehagel op de schappen liggen in de supermarkt - maar waarvan ik mij toch afvraag of men enig idee heeft waar Nederland ligt en wat de hoofdstad is (twee antwoorden goed te rekenen). Michigan onderhoudt geen diplomatieke betrekkingen met Nederland. Alles welbeschouwd doen de Verenigde Staten als geheel dat nauwelijks of niet - het heeft de afgelopen jaren tergend lang geduurd voordat het regime een hoerafiguur gevonden had die in Den Haag wilde gaan zitten.

Maar waarschijnlijk zal het gevecht om Harry Bouts lot op het diplomatieke niveau gevoerd moeten worden. Om tenminste één persoon uit deze Goelag te redden.

(Op de foto: de Hervormde kerk van Overisel, Michigan).

Lucubratieve consideraties

Mijn moeder was dezer dagen nogal van streek van een telefoontje dat anoniem gebleven is. "Ik ben een jonger zusje." Mijn moeder gooide de hoorn op de haak. Zij heeft twee broers, een van hen is overleden. Dat pa het niet heel nauw had genomen met de echtelijke trouw wist ze wel - maar een dergelijke directe confrontatie is toch wel kras.
Het leidt tot enig zelfonderzoek naar hoe die mevrouw het dan had moeten aanpakken, hoe je het zelf had aangepakt aan een van beide zijden van de telefoon. Zowel mijn moeder als mijn oom legden verband met een televisieprogramma dat ik niet ken en dat om dit soort drama zou draaien. En het was in ieder geval niet De kleine waarheid die al dan niet toevallig herhaald wordt. Ik kan mij niet goed voorstellen dat men een dergelijk contact zoekt op grond van een televisieprogramma.

Een jonger zusje kan redelijkerwijs alles tussen de 48 en 83 zijn in dit geval. Zij kan dus ook nog jonger zijn dan ikzelf, of van mijn leeftijd. "Son, I have to say no, that girl is your auntie but your granny don't know." De wereld steekt gevaarlijker in elkaar dan men wel zou kunnen denken.
Vrouwen kunnen de levende resultaten van buitenechtelijk geslachtsverkeer moeilijker wegstoppen dan mannen, al zou de bellende mevrouw het hebben kunnen meemaken dat zij van de moeder is afgenomen, dat deze is weggstopt in een tehuis voor gevallen vrouwen en de dochter bij een pleeggezin. Ik denk dat ik er wel benieuwd naar zou zijn - of nog ben. Zoveel tantes heb ik niet.
De kans dat ik een dergelijk telefoontje zou krijgen lijkt mij nul. Maar dan - dat zou ik ook denken van de kans op onbekend nageslacht van mijzelf dat rond zou kunnen lopen op deez' aardkloot en dat een keer zou opbellen: "pappie, eindelijk." Nul procent? Bij benadering - en in die "benadering" schuilt net de onzekerheid en verbijstering die je ongetwijfeld bekruipt als je zo'n telefoontje krijgt.

Baruch/Bento/Benedictus

Op welk bankbiljet stond hij ook alweer? Op het Nederlandse geld was hij in ieder geval niet veilig. Misschien wel dankzij minister van buitenlandse zaken Van Aartsen.

In de Amsterdamse Jodenbreestraat had (en heb je vast en zeker nog steeds) vele uilskuikentoeristen die het Rembrandthuis niet weten te vinden. Het was niet altijd makkelijk beleefd en vriendelijk te blijven als mensen er weer eens naar vroegen in nr. 24, waar boekhandel Het Fort van Sjakoo was en is gevestigd.
Eén keer had ik een opmerkelijke vraag. "Waar is het geboortehuis van Spinoza? Het moet hier ergens zijn." Ik stapte naar de rand van het fietspad en wees een stoeptegel aan: hier ongeveer. "En de Joden Houttuinen, waar hij ook gewoond heeft - dat is nu dat gebouw," zei ik, wijzende naar het Maupoleum dat inmiddels is vervangen door een gebouw dat er sterk op lijkt.
Deze fijnproevers-toeristen konden niet verwerken dat het geboortehuis van Spinoza niet het behouden waard was gevonden. Maar ja, je hebt prioriteiten - en Rembrandt van Rijn doet het wat toeristische exploitatie betreft beter, net als Anne Frank. De Nachtwacht kent iedereen. Wie kent de Ethica, of de Tractatus politico-theologicus?
Zoals niet ieder huis waar Anne Frank verbleven heeft het behouden waard is bevonden, is er ook maar een huis in Amsterdam waar Rembrandt gewoond mag hebben, en het Spinozahuis is al helemaal niet in Amsterdam, de geboortestad van Spinoza.

Oud-fractievoorzitter en ex-minister Van Aartsen, zoon van zijn vader, volgens Trouw van 17 mei: "Vroeger namen we juist dit soort mensen als Ayaan op. In die traditie kreeg Spinoza hier onderdak. Nu spuwen we ze uit."
Had niemand deze figuur even kunnen vertellen dat Spinoza geboren en getogen Nederlander-avant-la-lettre was? En welke partijen er in de regering zaten toen de strenge wetgeving tegen vreemdelingen doorgedrukt werd (door staatssecretaris Job Cohen, altijd weer goed om er even bij te zeggen)?
Hirsi Dinges vergelijken met Spinoza - zoiets noemen we niet alleen in de oude Mokumse Jodenbuurt een chotspe.

Ceterum censeo

Voor mijnheertje Ellian is vast ook een leuk plaatsje bij het American Enterprise Institute, om weer even bij het uitgangspunt terug te komen.
"We zijn hier bezig met studeren en discussiëren," aldus AHA gisteren op haar nieuwe werkkamer in de Green Zone van Washington DC, gefilmd op de televisie uitgezonden. Studie? Discussie? Bij het AEI?

YOU MUST BE JOKING

Maar het Nederlandse publiek laat zich wel foppen hierover. De staatsmedia zien het oproepen tot oorlog tegen de moslims nog steeds als interessante dissidentie.
En tot tegen drie uur 's ochtends- op zich mooie dramatische - Nederlandse televisie volgen om tenslotte Verdonk als een vermoeide pudding te zien bezwijken zonder dat ze gevallen is. Ik merkte dat ik bij de - blijkbaar felle - laatste toespraak van Verhagen - al wegraakte (hij viel mij eerder op de avond mee, kejje nagaan). De Balkenbende zal de rit wel uitzitten, en ach, wat is het alternatief als het om kabinetten gaat...

Val van een neocon

De woorden publieke intellectueel of enkele intellectueel vallen met betrekking tot Ayaan Hirsi Ali, en het al even onvermijdelijke maaiveld. Voorspelbaar en allemaal veel te grote woorden. Intellectueel is Ali echt geen hoogvliegster - evenmin als haar bestrijders. Ik vraag mij af wat de motieven waren van de PvdA-omroep enerzijds en Verdonk anderzijds. Dat Nawijn het zijn opvolgster lastig wil maken hoort bij zijn taak als Kamerlid. Mij dunkt dat hij hierin geslaagd is.
Ali mag neoocon zijn, maar dat is geen reden haar op de misselijke manier te behandelen die haar dezer dagen ten deel is gevallen.

Ik kan mij eerlijk gezegd al niet voorstellen dat de gevangenisdirectrice Verdonk nog het einde van het kalenderjaar haalt als minister, laat staan dat zij lijsttrekster wordt van de tweede of derde partij van Nederland. Deze mevrouw is haar houdbaarheidsdatum toch allang gepasseerd - 2011, Verdonk? Ondenkbaar. Burgemeester van een marginale VVD-gemeente lijkt een mooie promotie. Naar de gevangenis kan zij niet terug, tenzij zelf achter slot en grendel. Ik hoop dat ik wederom voorspellende gaven blijk te hebben.

Nou moe...

Donderdagmiddag 11 mei schreef ik dat Nederland te klein is geworden voor het genie Hirsi Ali.
's Avonds diezelfde dag werd zij in een of ander fluttig actualiteitenprogramma afgeschilderd als bedriegster. Reden om haar naar de Green Zone van Washington DC te verwijzen.
En dan komt vandaag het bericht dat zij per 1 september inderdaad naar de Green Zone gaat, naar de club van Richard Perle en andere genieën.
Wie weet of zij er tenslotte wenend tot de conclusie komt dat zij toch zwart of moslim is.
Een snelle Werdegang voor een PvdA-apparatsjik...
Als alles echt helemaal misgaat verder open ik maar een praktijk als helderziende. Zoveel gelijk in zo korte tijd, het is wat moeilijk te verwerken.

Professioneel

Van Doorn vond het afgelopen zaterdag nodig te keer te gaan tegen webloggers, die tenminste niet aan de eisen van professionele journalistiek hoeven te voldoen. Tja, ik heb bij slechts vier kranten gewerkt, en daar ben ik vast de enige mee.

De ellende van uw zogenaamde professionele journalisten, hooggeleerde heer, is dat zij ofwel erg goede maatjes zijn met degenen over wie zij moeten berichten (parlementaire verslaggevers met name) of in het algemeen de Ideologische Consensus moeten onderschrijven om überhaupt aan het werk te kunnen bij de commerciële pers. En dus is een bericht over een of andere voetballer belangrijker dan de aanklacht tegen het kastje op de rug van Bush, om maar wat te noemen. Ik hou ze arm, hou jij ze dom.
Ik hoor dat de BBC flink heeft moeten bezuinigen om een Arabischtalig televisiestation te kunnen oprichten. Stel je voor dat Al Jazeera geen concurrentie krijgt van de Vierderijksmedia.
Hier een bericht van Al Jazeera over de uittocht van christenen (en de niet genoemde Mandeeërs) uit Irak.

Dus niet alleen op Nieuw-Guinea

"Mountain top removal", om steenkool te winnen blaas je eenvoudig weg de berg op, laat het puin in het dal vallen, liefst in de beken die van de berg afstromen of -stroomden, en voorzover er nog waterafvoer is dump je daarin het afval van de steenkoolwinning.
Very big in America right now.

John Prine's Paradise, vooral bekend in de versie van The Everly Brothers, die uit de betrokken streek komen, ook van Jackie DeShannon. Dus hierover gaat dit...

PARADISE

When I was a child my family would travel
Down to Western Kentucky where my parents were born
And there's a backwards old town that's often remembered
So many times that my memories are worn.

Chorus:
And daddy won't you take me back to Muhlenberg County
Down by the Green River where Paradise lay
Well, I'm sorry my son, but you're too late in asking
Mister Peabody's coal train has hauled it away

Well, sometimes we'd travel right down the Green River
To the abandoned old prison down by Adrie Hill
Where the air smelled like snakes and we'd shoot with our pistols
But empty pop bottles was all we would kill.

Repeat Chorus:

Then the coal company came with the world's largest shovel
And they tortured the timber and stripped all the land
Well, they dug for their coal till the land was forsaken
Then they wrote it all down as the progress of man.

Repeat Chorus:

When I die let my ashes float down the Green River
Let my soul roll on up to the Rochester dam
I'll be halfway to Heaven with Paradise waitin'
Just five miles away from wherever I am.

Repeat Chorus:

De mens - bijna uitgestorven

In dit stukje uit nota bene Natural History wordt over de Ainu al in de verleden tijd gesproken. Het dateert van 1966.
Zes mei jongstleden is Shigeru Kayano, het eerste en enige Japanse Ainu-parlementslid overleden. Hij verhaalt hoe hij gediscrimineerd werd door zijn collega's in het parlement. Het racisme in Japan is niet mals, vermeldt ook bijvoorbeeld de Minority Rights Group in het rapport Japan's Minorities.
Een inkijkje in de Ainu-taal die even geïsoleerd is als bijvoorbeeld het Baskisch (geen familie te vinden dus) in het Esperanto.
Het onontbeerlijke Ethnologue vermeldt dat er nog vijftien mensen zijn die Ainu spreken, in Japan. Over Rusland worden in het geheel geen cijfers gegeven - Wikipedia stelt dat er in het geheel geen Ainu meer gesproken wordt (de laatste Ainu-sprekende op Sachalin is in 1994 overleden) maar schat wel het totaal aantal sprekers in Japan aanzienlijk hoger: ongeveer duizend. Maar wellicht gaat het hier om aangeleerde of tweede taal.
Zoals bij veel volkeren in de (sub-)Arctische wereld is de naam van het volk identiek aan de aanduiding voor "mens". Dat een geheel volk voor onze ogen kan verdwijnen en tot het eind er op volgt gediscrimineerd wordt is iets wat mij buitengewoon droevig stemt. Inderdaad, de Ainu is de mens.
Bezoek het Ainu-museum.

Serendip - zegt u dat wel

Er zijn belangrijkere en betere onderwerpen om zich mee bezig te houden, maar dit was zo'n opmerkelijk toeval...
De Vereniging Arbeiders Radio-Amateurs heeft op de zelfde dag waarop ik het vorige stukje schreef in een zogenaamd actualiteitenprogramma nog eens uit de doeken gedaan wat al bekend is: dat mevrouw Hirsi Ali op valse gronden asiel heeft gekregen in Nederland. Pg Cohen heeft er voor gezorgd dat dit thans echt helemaal niet meer kan (vermelden ze er niet bij). Dat Hirsi Ali tot 2002 ook een pg was dient ook even niet vermeld te worden.
Het heeft geleid tot krantenkoppen die suggereren dat Hirsi Magan maar uitgezet moet worden. Ja, naar neoconparadijs de VS (althans de Green Zone daarvan, de witte kern van Washington DC), zoals ik al geschreven heb.
Maar het zou de linkerzijde sieren als zij er helemaal niet op in ging. Laat de showfiguur van ultrarechts maar lekker op valse gronden in Nederland vertoeven en als aangeschoten wild op "de moslims" schelden. Past bij die CIA-top die hoeren leverde aan VS-parlementariërs. Past bij Richard Perle of Dick Cheney, die dik verdienen aan de slachting van Irakezen waartoe zij zelf oproepen. Enzovoort.
Maar zelfs als Hirsi Dinges geen ikoon van het neoconvolkje was geweest zou er reden zijn verder te zwijgen. Een barmhartig toelatingsbeleid geldt voor iedereen, ook en juist voor mensen wier opvattingen je niet aanstaan.

Hier ligt Serendip

Eerder heb ik hier iets vermeld over de diepdenker Ellian, die een eigen weblog bijhoudt over hoe goed hij bezig is.
Ik heb mij vergist. De bescheiden webmaster van dit fraais, en van het weblog van mevrouw Ali wordt door een achternaamloze Sylvia [niveau!] (een kraakster?) bijgehouden.
Dat deze ideologen schaamteloze ijdeltuiten zijn wordt er alleen maar door onderstreept. Wie zou een weblog over zichzelf accepteren, gemaakt door een anonyma die de indruk wekt dat de betrokkene het weblog zelf maakt?
Een weblog is hovaardig. De publiciteit opzoeken zoals Ellian en Ali en zoveel andere Nederlandse neocons is narcistisch. Een kwalificatie van het accepteren van een site die openstaat voor voor de hand liggende (!) scheldpartijen op immigranten met andere inzichten kan ik wel achterwege laten.
Ellian, Ali, Nederland is te klein voor jullie grootsheid. Ook voor jullie is er een Green Card beschikbaar, meldde de ongevraagde reclame mij zojuist. Ik zou die veilige oorden aan de overkant maar snel opzoeken.

Sjanghai

Eerlijk gezegd heb ik ook niet zo goed gelet op het mogelijk belang van de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie. Lidstaten: Rusland, China, Kyrgyzstan, Oezbekistan, Tadzjikistan en Kazachstan. Op 15 juni wordt er tenminste een nieuwe lidstaat bij uitgenodigd; de islamitische republiek Iran.
Als de organisatie ook een militaire component heeft - er zijn twee kernmogendheden lid, en India en Pakistan staan ook op de lijst van potentiële leden - is dit in de huidige omstandigheden een reden tot opluchting. Ze zullen in Washington toch niet zo gek zijn een kernoorlog met Rusland en China te provoceren, vijftien jaar na de Koude Oorlog? Of toch?
Meer hierover hier.

Een profetes betreurd

Nog net voor Galbraith overleden, maar het nieuws is pas later tot mij doorgedrongen: misschien wel een belangrijker en "echter" politiek econoom die ons verlaten heeft, op 89-jarige leeftijd, 25 april jongstleden: Jane Jacobs. Ik noem haar politiek econoom omdat zij allerlei studies heeft gevolgd en deze niet heeft afgemaakt, en zij vooral schreef over de stad als economische eenheid of kern.
Haar zwanezang, Dark age ahead, verwijst naar de stad als redder van de beschaving, en misschien kan die redding nog of weer gebeuren. Als maatschappijcritica die niet in een hokje in te delen is schetst zij de zogenaamde globalisering van dezer dagen als de feitelijke ineenstorting van de dominante macht, de Verenigde Staten. Dit is een profetische visie die zich haast versneld voor onze ogen afspeelt.
Jacobs sprak zich als Canadese-door-keuze ook uitdrukkelijk uit voor een onafhankelijk Québec, de onbetaalde rekening van alles wat er de afgelopen eeuwen mis is gegaan in Noord-Amerika. Een idee dat haar ook niet geliefd maakte bij de zittende machthebbers.

Haar visie op de stad speelde mee bij mijn essay over het openbaar vervoer in Amsterdam, elders op christianarchy.org.

Andere vermeldenswaardige werken: The death and life of great Amercian cities, The economy of cities en Systems of survival. Zij was nog aan het schrijven vlak voor haar dood. Wij zullen haar, net als Galbraith, missen.

Revolutie in India en Nepal

Langzamerhand dringt het door: zogenaamde maoistische guerrillastrijders hebben een aardig deel van India in handen. China ziet er niets in, net zo min als in de Nepalese guerrilla. The Guardian weet meer.
In Nepal wordt na de grote opstand met algemene staking van de afgelopen tijd inmiddels afgerekend met het koninklijk regime. Een Constituante zal naar redelijkerwijze verwacht mag worden later dit jaar de republiek uitroepen. De maoisten worden in het politieke proces betrokken. Een revolutie wordt geconsolideerd. Voor zolang het duurt, wellicht.

Barricaden op de gracht

Vol jeugdige hormonen ongetwijfeld, en dadendrang die een uitweg zoekt - er is geen andere verklaring.

De beursgenoteerde onderneming Ajax doet naar verluidt ook aan voetbal, en had een of andere beker gewonnen. Dit vast wel heuglijke feit wordt gevierd, tegen iedere redelijkheid in, vanaf het balkon van de Stadsschouwburg. En er komt volk af op deze viering. In de loop van de avond rent het door destraten en langs de grachten, roepende: "Joden! Joden!" en "Kankerlijders!". Of de laatstgenoemde kwalificatie voor de eerstgenoemden geldt is onzeker.
Materiaal voor barricaden is dankzij allerlei vage werkzaamheden namens de deelraad overal voorhanden. Er sneuvelt glaswerk. De bedoeling is onduidelijk. Mocht deze overtollige energie eens in echt verzet worden omgezet... De politie voert charges uit. Het is feest.
Het lijkt mij overigens wel gepast dat de schade van deze feestelijkheden op de aandeelhouders van de desbetreffende onderneming wordt verhaald. Samen met de huur van de Stadsschouwburg. Omdat dit regime nu eenmaal vrijemarktje speelt als het uitkomt, zal dit niet gebeuren.

De nieuwe coalitie is duidelijk

MInister Bot, zoontje van zijn vader nietwaar, heeft Kazachstan warm aanbevolen voor het voorzitterschap van de OVSE. Europa - jawel. Ik weet niet of Kazachstan ook meedoet aan het Eurovisiesongfestival of aan de Europese Kampioenschappen voetbal, maar de OVSE moet kunnen. Maakt niet uit dat er een dictator zit die opposanten opsluit. Of dat ze de kennis voor de atoombom in huis hebben, als voormalige Sowjetrepubliek. Bot heeft een lucratief contract voor de Shell in Kazachstan geregeld, dus u begrijpt. Met Bos en Kok al bij de Shell is het duidelijk wie de nieuwe coalitie gaat vullen en waarom. Ook weer niet zo verbazend. Moeten die dure verkiezingen eigenlijk wel georganiseerd worden?

De val van een stroman

Labours zendtijd voor de politieke partijen op de BBC, voor de gemeenteraadsverkiezingen van 4 mei - voordat het filmpje begint kan ik al zeggen: "dit gaat alleen over David Cameron." Inderdaad. David Cameron deugt niet, Vote Labour.
Zielig - ook voor degenen die geen zin hebben om op de Tories te stemmen of hier geen reden toe zien is Labour allang geen alternatief meer. Traditie is geen reden om op dit corrupte neoconsbendetje te stemmen. De traditie schrijft ten hoogste voor dat je maar niet op een andere parij stemt - dus helemaal niet gaat stemmen (in het noorden met name).
En de Tories hadden één uitstekend authentiek conservatief verkiezingspunt, precies het punt waarop de neoconlabourites vuur spuwden: Cameron wil zich als "groen" profileren. Of het geloofwaardig en echt is, is natuurlijk nauwelijks een vraag. Maar het is iets waar deze partij op aangesproken kan worden. En geen mooier echt conservatief punt dan "groen". De Greens hebben trouwens ook aardig gewonnen bij de verkiezingen. En dat de British National Party wint - men zou kunnen zeggen: waarom nog op de moslimjagers van Labour stemmen als de real thing bij de hand is?
Mijn eerste gedachte was toen ik vernam dat Jack Straw, trouw ijveraar voor oorlog tegen Afghanistan en Irak, in ongenade gevallen was, was: "Hij heeft zich te duidelijk tegen avonturisme jegens Iran uitgesproken." Ook voor oorlogsmisdadigers zijn er blijkbaar nog grenzen binnen de misdadigheid. Een Antiwarcolumnist vermoedt dat Bush zelf op Straws ontslag heeft aangedrongen. Het belooft niet veel goeds.

Terzijde: ben ik nu slecht als ik (zeg dat ik wel) geniet van een foto met mooie jonge vrouwen die op de ticket van Cameron tot Toryraadslid zijn gekozen? Nu wel eerlijk groen zijn, dames! (Ze ogen niet eens als Tories, kejjenagaan).

Een keer

"This borders between pacifism and treason, combining the best qualities of both. The fact that you won't be hearing this song on the radio is more than enough justification for the writing of it." Schrijft Phil Ochs op de hoes van de LP I ain't marching anymore. Sinds gisteren bezit ik deze plaat. Een aantal jaren geleden vond ik in Parijs de "elektrische" versie, nu heb ik dan ook de akoestische. Deze tekst van Phil vraagt om nadere uitweiding.

Op 12 december 1965 iets over achten draaide Paul Noble dit nummer op Radio Caroline. Het was zijn laatste programma, ingeblikt, hij was al van het schip. Hij kondigde het niet af of aan. Toch kwamen lied en boodschap in een klap bij mij over, de bijzondere omstandigheid dat een dierbare deejay verdween maakte de boodschap extra duidelijk. (Twee dagen daarvoor was Keith Skues al van Caroline verdwenen, de week ervoor Bryan Vaughan. Het maakte mij bepaald niet vrolijk - zijn programma zou worden overgenomen door Tony Blackburn, iets waar Paul zelf ook openlijk zijn walging over uitsprak). Ik moest echt naar school - zal toch wel weer te laat zijn gekomen - het afscheid van Paul Noble heb ik verder gemist.

Het was de eerste en enige keer dat ik het op de radio hoorde, en ik wist niet eens wie het nummer zong (de titel van het nummer was overduidelijk). Het heeft jaren geduurd tot ik wist van wie het was en nog langer totdat ik de plaat - dan echt eigenhandig op de radio kon draaien.

Er kan aan de tekst alleen maar toegevoegd worden dat hij - nader uitgebreid - helaas nog steeds van toepassing is. Meer dan ooit misschien wel.

I AIN'T MARCHIN ANYMORE

Oh I marched to the battle of New Orleans
At the end of the early British war
The young land started growing
The young blood started flowing
But I ain't marchin' anymore

For I've killed my share of Indians
In a thousand different fights
I was there at the Little Big Horn
I heard many men lying I saw many more dying
But I ain't marchin' anymore

Chorus:
It's always the old to lead us to the war
It's always the young to fall
Now look at all we've won with the saber and the gun
Tell me is it worth it all

For I stole California from the Mexican land
Fought in the bloody Civil War
Yes I even killed my brothers
And so many others But I ain't marchin' anymore

For I marched to the battles of the German trench
In a war that was bound to end all wars
Oh I must have killed a million men
And now they want me back again
But I ain't marchin' anymore

(chorus)

For I flew the final mission in the Japanese sky
Set off the mighty mushroom roar
When I saw the cities burning I knew that I was learning
That I ain't marchin' anymore

Now the labor leaders screamin'
when they close the missile plants,
United Fruit screams at the Cuban shore,
Call it "Peace" or call it "Treason,"
Call it "Love" or call it "Reason,"
But I ain't marchin' any more,
No I ain't marchin' any more

Meer over Phil Ochs. En na enig scrollen hier meer over de opmerkelijke loopbaan van Paul Noble.

Glosse over het VS-kapitalisme

Artikel gelezen over man die met vriend samenwoonde, voor zijn gevoel getrouwd was, drie eigen zoons en twee adoptief-zoons samen met vriend. Vriend overlijdt, laat erfenis na aan zijn levensgezel. Liefhebbende neven vechten het testament aan en krijgen nog gelijk van de rechter ook. De nabestaande staat met lege handen met advocatenkosten voor zichzelf en de neefjes op de koop toe.
Hoe kan kapitalisme functioneren als er op deze manier in feite geen enkele rechtszekerheid bestaat ten aanzien van eigendomsrechten, en rechters maar wat raak beslissen?
Antwoord: niet. De VS zijn geen kapitalistische maatschappij. Ik kan de libertarians hierin alleen maar gelijk geven.

Landen als werkkampen

Gezien in mega-supermarkt in Grand Rapids: t-shirts met de tekst Proud to be an American (waarmee VS-burger wordt bedoeld). Van rechts komt een woeste arend aanvliegen met de klauwen uit. Made in Haiti.
Een ander t-shirt met de stars and stripes en daaronder: America 2006. Made in Honduras.
Weer een ander met opdruk van een of andere sportploeg. Made in Cambodia.
De VS hebben niet alleen hun goelag-archipel in eigen land en elders (Guantánamo enz.). Ze hebben ook hun eigen werkkampen in de vorm van zogenaamde Derdewereldlanden.

Ziekten voor aanstellers

Ik werkte bij de Universiteitsbibliotheek. Mijn lief - zij was door het lot geroepen er ook te werken - was door de cheffin (ik noem haar maar even bij name: Marja Keyser) weggestuurd omdat zij er "blijkbaar geen zin meer in had". Ik noemde dit openlijk broodroof, maar bleef - de verhoudingen waren verstoord, maar ik liet mij niet ook broodroven. Dacht ik.
Ik zat te werken, weken later - het had zo'n routineaspect dat ik een walkman ophad, door de kopfoon klonk symbolisch It's over van Jimmie Rodgers (*1934). Er werd op mijn schouder getikt, Marja K. Ik nam de kopfoon af en zij zei met quasi-bezorgde blik en toon dat het haar was opgevallen dat ik mij niet aan de officieel voorgeschreven half uur pauze hield. Dat klopte. Niemand deed dat. Zijzelf ook niet. Ik was tezeer overvallen en verbouwereerd dan dat ik anders kon reageren dan met de toezegging dat ik braaf zou zijn.
Binnen enkele minuten drong het schandelijke en bedreigende van mevrouws woorden door. Ik kreeg een zwevend gevoel en plotseling felle hartkloppingen. Ik moest weg. Ik meldde mij onmiddelijk bij iemand anders ziek en ging naar een andere stad, snel lopen, weg weg weg.

Het gevoel van bijna-hartaanval herkende ik van de periode waarin mijn toenmalige lief besloten had er de vriend van haar beste vriendin "bij" te nemen - iets wat negen maanden doorging en eindigde in het einde van onze relatie. Pas later dacht ik dat ik misschien een soort hartklacht had. Gebroken hart? Aanval?
"Nee, stress," zei mijn huisarts, na die tweede keer op de UB. Ik was erg verbaasd. Stress? Was dat niet een of ander luxeziektetje van mensen die toch ook iets moesten bedenken? Nee, het was iets wat acuut kon toeslaan en kon voortduren in de vorm van verhoogde bloeddruk (in mijn geval). Daar kreeg ik pillen tegen. Alsof die iets aan de oorzaak konden verhelpen.

Harry Bout vertelde ons gisteren dat hij als een soort robot had gehandeld en geleefd nadat hij had moeten merken dat zijn vriendinnetje zijn vriend Al had doodgeschoten in het huis van zijn moeder. Hij kon alleen mechanisch handelen, zichzelf opdrachten geven: Harry, nu ga je lopen - en dan liep hij. Enzovoort.
De robottoestand bepaalde zijn handelen in de uren en dagen na de moord.
Twee jaar na de gebeurtenissen, hij zat al gevangen voor de moord die hij niet gepleegd had, kreeg hij te horen wat de verklaring was voor zijn irrationele robotachtige handelwijze. "Shock," had de arts gezegd. Hij kon het ook toen nog nauwelijks geloven. Shock, dat was iets spectaculairs, en eigenlijk een beetje aanstellerigs. Op de een of andere manier dichtte voor mij dit verhaal het laatste gat waardoor enige twijfel had kunnen doorsijpelen over zijn betrokkenheid bij de moord (in ieder geval bij het wegmoffelen van het lijk). Je moet hem gezien hebben zoals hij er bijna twintig jaar nadat de arts hem dit gezegd heeft over vertelt: deze man is nog steeds oprecht verbaasd over zijn eigen handelen destijds.
Shock? Ik?

Wat dit zegt over de behoefte aan waarheidsvinding bij het juridische complex in de Verenigde Staten? In In these times las ik zojuist een mooi citaat: "De waarheid is de ergste vijand van de staat."
Ik ga niet een raadseltje opgeven over wie dit gezegd heeft. Het is van Joseph Goebbels.