Op dit kladblog heb ik met een ijver een betere zaak waardig geannoteerd commentaar geleverd op de top-880 over de jaren tachtig, van Veronica.
Veronica was in de jaren tachtig al even irrelevant als nu. Het was simpelweg afgelopen met dat station na de bomaanslag in 1971, eventueel na het vertrek van Barend en Van Dorp, een jaar later. Maar het was een gelegenheid om bij de jaren tachtig te verwijlen.
Een decennium waarin ik voor het grootste deel van de tijd medewerkte aan het onder de aandacht brengen van de relevante muziek, op de Amsterdamse stations Radio Kemphaan, RVZ, Radio 100 en het legale Radio Amsterdam Noord. Het laatstgenoemde station was wel letterlijk ondergronds maar had een familieradio format - wat in de praktijk betekende dat je kon doen wat je wilde, als het maar niet te veel house was. Nu was ik in 1987 al enigszins uitgeluisterd op house, dus dat gaf geen probleem.
De jaren tachtig, muzikaal gesproken... Sappho, Ofra Haza, Billy Bragg, The Weather Prophets (afbeelding - hun Almost prayed kan als motto gelden voor dit log), Queen Ida, Monsoon, Shakatak, Everything But The Girl, Big Sound Authority, Jo'burg City Stars, Jonathan Butler, Ronnie Jordan, Schoolly-D, Sly & Robbie, Working Week, Anita Baker, Gwen Guthrie, Joyce Sims, Lynn White, The Red Skins, Attila the Stockbroker, Ice T, Melle Mel, Barrington Levy, Ini Kamoze, de Bhundu Boys, Ijahman Levi, Latin Quarter, Orchestra Super Mazemba, Gil Scott-Heron, The Everly Brothers weer bijeen, Steve Earle, The Go-Betweens, The Triffids, Do-Re-Mi, The Red Guitars, Big Audio Dynamite, The La's, al die eenmalige Chicago-acts - laat ik maar stoppen met opsommen - de lijn die er in zit is dat ik ze gedraaid heb, waardeerde en dat ze niet voorkomen bij Veronica.
Evenmin dat ene album van André Hazes dat zijn niet-fans nou juist wel waardeerden (ik ook dus).
De laatste singles van The Searchers als opflakkering uit de wavetijd.
De plaatselijke of Nederlandse bandjes die langskwamen met hun singles of voor ons optraden: The Other Side, The Ex, De Lullabies, Tändstickörshocks, PV's Dream (tevens deejay Rip van Winkel alias Frank Lub), de Fatal Flowers - enzovoort.
Elvis Costello. Schelden op The Smiths in de wetenschap dat ze "van ons" waren. De 12"-es die een collega op mijn verzoek meenam voor mij uit Londen waardoor ik als eerste in Amsterdam de Happy Mondays, de Stone Roses en Jesus Jones kon draaien. Dat gaf nogal wat telefoontjes. Vijf maanden later stonden de Stone Roses nr.1, en dit gaf mij toch een intens gelukkig gevoel. Veronica kent ze niet. Bespaar me uw gezeur over de jaren tachtig. Muzikaal gesproken. En de rest...
Dat komt misschien nog wel een keertje. Of niet. (De betrokkenheid van Radio Kemphaan bij het "Dierenbevrijdingsfront". De onbekende rol die Radio 100 en speciaal het Festival Europa Tegen De Stroom in - met ons bijbehorende programma Transkul waarin het eerste interview met een vrijgelaten Václav Havel door Jan-Willem Dingemanse - speelde bij de omwentelingen in Midden- en Oost-Europa - op dat ogenblik iets om over te juichen...).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten