Drumslagen, aanzwellend orgel, koper, gitaarwerk - de spanning wordt opgebouwd. En dan de stem: "I'm gonna wait 'til the midnight hour". Als een nummer, en een artiest, de paradigmawisseling - die ik overigens nooit geheel aanvaard heb - van rhythm & blues naar soul belichaamt voor mij, is het Wilson Pickett. The midnight hour is gebaseerd op een spiritual die ik vooralsnog niet ken. Het was ook wel een beetje een schok toen ik er nog niet zo lang geleden achter kwam dat de instrumental van Little Mac and the Boss Sounds de originele versie is. Het doet niets af aan de verdienste van Picketts versie, en aan Pickett in het algemeen.
Donderdag 19 januari is hij overleden aan een hartaanval. Hij was in de VS al zo vergeten en onbelangrijk dat hij het lot van zovele zwarten heeft gedeeld en nogal wat tijd in de gevangenis heeft doorgebracht de laatste decennia. In de VS begrijpt men niet dat hij in Europa tot het einde volle zalen trok. Men begrijpt daar zoveel niet.
Luisterend naar zijn Cole, Cooke & Redding, op de wijze van Abraham, Martin & John kan ik slechts een gevoel van verdoofdheid vermelden. Pickett heeft het hier over zijn eigen dood en de ontvangst die Nat, Sam en Otis hem bereiden. Ga zitten jongen, je zult wel moe zijn.
Vaarwel Wilson.
Luister naar o.a. In the midnight hour.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten