De witte waterlelie is nooit meer zomaar een lelie - Frederik van Eeden heeft zich tussen de beschouwer en de lelie gedrongen. Het draaikevertje dat Gezelle schrijverke noemt is het kevertje van Gezelle. De Dam hoort een beetje bij Breitner. De Westertoren hoort bij Thijssen (of bij Johnny Jordaan - hier begint het verschil al?).
Een meisje dat haar rokje omlaag moet houden boven een heteluchtrooster is op het randje. Het is wel een tafereel met Mariiyn Monroe, maar heeft zij het zelf bedacht? Zo ja: zij heeft het niet zelf gefilmd, enzovoort. Het creatieve proces dat tot dit vermiddelde neo-archetype heeft geleid is van een collectiviteit en het beeld gaat ook nationale culturen te boven.
Raar genoeg denkt iemand als George W. Bush - als hij tenminste zijn eigen script schrijft, wat nog maar de vraag is - dat de filmrealiteit van de VS een echte historische is. Kort na de aanslagen van 11 september 2001 had hij het over affiches die "in het Westen" hingen: Gezocht - dood of levend. Hebben die affiches er ooit echt gehangen? Hij praatte ongetwijfeld filmbeelden na. Hij deed dit blijkbaar ook met de malle vertoninig "Mission accomplished" - al verwees het naar een film die ik niet ken en die mij (dus) niets zegt.
Het is duidelijk dat hier neo-archetypering overgaat in realiteitsverlies. Waar ligt de grens? En als het waar is van de huidige baasjes in de VS - zijn er dan nog mensen in die entourage die deze filmcowboy die islamitische Injuns wil laten afknallen tot de werkelijkheid en de orde terug zullen roepen?
(Met dank aan TomDispatch).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten