Of hij bij de laatste wake bij het grenshospitium aan de Wenckebachweg is geweest weet ik niet eens meer - ik meen van wel. Hij had aangekondigd dat hij zou stoppen met het bezoeken van mensen in de grensgevangenis nu deze ging sluiten en gedeeltelijk verhuisd werd. Hij zou ook met de wakes stoppen, want die verhuisden ook. Het leek een "natuurlijke" beslissing wat kalmer aan te gaan doen, voor een man van achter in de zeventig.
Pas daarna vernamen wij dat hij ongeneeslijk ziek was. En zondag 18 december is hij overleden.
Toen ik kennismaakte met de - voor mijn gevoel op dat ogenblik - katholiekgetinte kringen van vredeswakes, zwaai- en gebedswakes en bezoeken heb ik hem gezegd dat ik anarchist was. Hij lachte op zijn speciale manier en antwoordde: "Maar dat zijn we toch allemaal."
Een man die grote woorden schuwde en tegelijk ook op zijn 77ste even trillend verontwaardigd was over onrecht als iemand van 17 zou zijn. En hij was er vrijwel altijd. Hoe Sieg te typeren? Laat ik het zo zeggen: christen zijn is geen gegeven, geen identiteit. Het is een streven. Eigenlijk kun je alleen maar voortdurend christen worden. Sieg was op weg christen te worden.
Wat mij trof was zijn regelmatig geuite oproep bij de wakes te bidden voor degenen die verantwoordelijk zijn voor dit beleid. Hiermee is misschien wel alles samengevat. Requiescat in pace.
(Illustratie: omslag van een bronnenuitgave mede verzorgd door Sieg Verheij)
1 opmerking:
Rust zacht, Sieg, en dank je voor je motiverende steun in de strijd!
Annabelle
Een reactie posten