Het was heet en ongewoon vochtig in Haifa, in de zomer van 1998. Een paar stappen vanuit de studentenkamer waar ik verbleef brachten je naar een natuurpark dat bij de berg Karmel hoort. Ik zag een keer twee hondachtigen wegrennen - vossen? 's Nachts hoorde je wolfachtig gehuil. En ik las gezeten op een steen over mystiek zonder godsdienst. Zo dicht bij in de tijd, zo ver weg. Ik zou niet meer naar Israel willen, misschien zelfs durven gaan.
Een van de mensen die ik ontmoette aan de universiteit van Haifa was een moderator op het gebied van de kritische theorie, dus iemand die ik binnen de grenzen die de kritische theorie zelf biedt een geestverwant kon noemen.
Terug in Nederland hoorde ik een interview met hem 's ochtends vroeg op de BBC World Service. Avner Cohen had een boek geschreven over Israel en de bom. De interviewer suggereerde dat Avner C. het moeilijk zou krijgen als hij naar Israel terug wilde gaan. Dat leek Avner sterk, hij had niets illegaals gedaan, louter openbaar beschikbare bronnen bestudeerd.
Maar ik zie dat hij aan allerlei universiteiten verbonden in - in de Verenigde Staten. Ik vraag mij af of hij zijn geluk beproefd heeft - hij is in ieder geval niet in Israel gebleven..
Israel heeft officieel de bom niet - Uri Avnery of Avner Cohen kunnen hoog en laag springen - officieel is officieel. Maar intussen wordt er nauwelijks bedekt op gezinspeeld dat als de Verenigde Staten niet "zelf" preventief kernbommen gaan gooien op Iran, Israel dat wel eens "namens" zou kunnen doen.
Eindpunt van een land dat zijn in ieder geval zijn bestaansrecht, en misschien ook zijn bestaan ontleent aan genocide. Het heeft niet zoveel zin te analyseren wat er wanneer is misgegaan. Ook als bovenstaand scenario niet wordt uitgevoerd is de enkele gedachte dat het zou kunnen gebeuren voldoende om Israel tot schurkenstaat te bevorderen - in de categorie waarin de Verenigde Staten zich zelf al een tijdje bevinden.
Er moet ook een tijd zijn geweest dat "rechts" niet bijna alleen gevormd werd door destructieve en in wezen zelfvernietiging nastrevende gestoorden - want zo kunnen veel van de bestuurderen in Washington DC genoemd worden. Iemand in Israelische bestuurskringen zou er toch op moeten wijzen, al was het maar een ambtenaar (of wat meer ambtenaren) dat het niet in het belang van Israel is buurlanden aan te vallen of te destabiliseren. Dit geldt voor Iran, dit geldt voor Irak - waar het autonome Koerdistan inmiddels goed bevriend is met Israel - het zal voor Syri�ë gelden. Mocht men in Washington denken dat regime change in Damascus de bondgenoten in Tel Aviv goed zal uitkomen dan bewijst dit vooral dat men geen enkel idee heeft van wat dit land te wachten staat bij omverwerping van de door Alawieten (Noeseiri's) gedomineerde Baathpartij. Het is een abject bewind, dat is niet voor discussie vatbaaar. De ellende is dat er geen alternatief is zonder Syri�ë zelf en de betrekkelijke rust in dit buurland van Israel en Turkije op het spel te zetten - het lijkt misschien leuk voor een bepaald soort politici, nog een Arabisch land dat in semi-burgeroorlog verkruimelt, maar de afloop zal Washington en Tel Aviv minder uitkomen dan de status quo. Zachtgesteld.
Wat is het alternatief voor hopen dat niet alle rechts gespuis dat de macht heeft in allerlei landen zwaar gestoord is? Bijvoorbeeld hopen op verkiezingswinst voor Peretz in Israel? Op verdere afbrokkeling van het Bushregime? En tegelijkertijd hopen dat er spontaan in Syrië� een mooie rechtvaardige en misschien zelfs democratische samenleving komt?
Het wonder van een plotseling zich krachtig manifesterende vredesbeweging - het wonder dat nodig is dezer dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten