De BBC heeft dezer weken een serie op zondagavond over "hoe de rock" ons geslachtsleven veranderd heeft.
Nu moet ik toch echt met een schokkende bekentenis komen: ik had geeneens een geslachtsleven voor de rock. Heus niet.
En hoewel ik niet kan of zal ontkennen dat er enig verband is tussen pop/dansmuziek en mijn geslachtsleven weet ik ook heel zeker dat het feit dat ik geen geslachtsleven had voor de rock niets met de rock te maken heeft. Pfoe, wat een bekentenis, nietwaar?
Maar dat bedoelen ze helemaal niet. Het is weer eens een variatie op de inmiddels echt wel uitgemolken formule "I love the sixties etcetera". Het begon namelijk met de jaren zestig. De jaren zeventig heb ik gezien en aangehoord omdat we de muziek leuk vonden en het gezeur maar voor lief moesten nemen.
En middle class-gezeur was het. Dit was nu de eerste keer dat ik vernam dat ook punk witte middle class muziek was. In Nederland - ja, dat wist ik al - al die studenten die ruim twee jaar later Anarchy in the UK ontdekten... Dat het in Engeland ook het geval was - enfin, weer een illusie....
In een flitsje van niet meer dan tien, vijftien seconden wordt ons verteld dat de werkende klasse het bij soul hield. En de gays bij disco. Het was verder niet het vermelden waard. Beelden van dansenden met in het midden een meisje met zo'n vermaard cirkelbeschrijvend rokje. Maar gauw weer terug naar de punk. Want die heeft "ons" geslachtsleven pas echt veranderd. Je moet het programma gezien en gehoord hebben om het te kunnen geloven.
Komt het ooit nog goed tussen de mainstream media en mij? Het is alleen maar slechter geworden...
Moet ik hier nu een betoog gaan afsteken over de gepeperde teksten van de arme Verenigde Staten blues en hillbilly, die vanaf het begin van de opgenomen verhandelbare muziek over de lichamelijke kanten van de liefde gingen? Ach, laat ook maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten