Harry Bout is een Nederlander wiens levenspad het mijne gekruist heeft - indirect of direct, het verschil is niet van belang.
Hij is de Nederlander die het langst in den vreemde gevangen zit. En dat nog wel voor iets wat hij niet gedaan heeft. De afgelopen maanden is zijn zaak aan de orde geweest in diverse gedrukte media: Nieuwe Revu, Dagblad van het Noorden (tevens Tubantia en BN/De Stem). Vandaag komt het langste en ingrijpendste artikel in de zondagseditie van De Telegraaf.
Hoe het mogelijk is dat degene die de moord gepleegd heeft waarvoor Harry Bout vastzit vrij rondloopt is een van de raadselen rond de dodelijke kermis van het VS-rechtssysteem. Misschien was het niet eens een moord, maar doodslag althans zelfverdediging. Het lijkt in de hele zaak geen rol gespeeld te hebben.
Donderdagochtend fietste ik met een foto van Harry B. naar de burelen - Station Sloterdijk is snel te bereiken op de fiets, maar dan begint de ellende van een stadsinrichting zonder stad. De tocht maakte mij nog eens duidelijk hoe treurig het er met dit land voorstaat: CWI, Belastingdienst, Arboned, al die inktvissengebouwen waar mensen werken die het leven van anderen zuur moeten maken. Een grimmige vaststelling: er wordt in dit zogenaamde industriegebied bijna niets GEMAAKT. Er zijn wat drukkerijen, een daarvan is die van De Telegraaf. Ook dat is al een hele vaststelling: die wordt (er) dan nog wel gemaakt.
De foto waarmee en waarvoor ik de fietstocht heb gemaakt staat waarschijnlijk niet in deze zondagsTelegraaf.
Maar toch een hele prestatie voor de tweevrouwsgideonsbende van freeharrybout.org (zie het menu links).
Ziehier de tekst van het verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten