De Zerie belde op. Ik had mij maanden eerder zonder enige illusie ingeschreven bij dit detacheringsbureau. Ze hadden een baan voor mij. Vijf minuten eerder had ik de advocaat aan de lijn gehad die mij was aanbevolen door het Arbeidsbureau (zo heette het toen nog) - het gesprek eindigde met de afspraak: "we gaan hem aanpakken". "Hem" was mijn toenmalige "werkgever". Ik moest even naar lucht happen en vragen of de Zerie mij over vijf minuten weer zou bellen omdat dit een te wonderlijk toeval was dan dat ik het kalm kon bespreken. Ze hielden zich er aan en bleken het verzoek niet merkwaardig te vinden.
Het kennismakingsgesprek vond plaats in het koffiehuis van Oibibio (het is nog zo kort geleden allemaal, maar ook dit is er niet meer). Eerst legde de directeur het organisatieprincipe uit van het bureau - hoe de "werknemers" betrokken werden bij besluitvorming, over kringen en besluiten bij volstrekte consensus. Het herinnerde mij aan Kees Boeke, hetgeen merkwaardig aandeed voor zo'n bureau.
Hij ritselde wat met het papier van mijn curriculum vitae en zei toen: "Ik zie dat je redacteur bent van De AS, daar ben ik jaren abonnee van geweest. Dat het nog bestaat..." "Heb ik dat laten staan in mijn cv? Een vergissing.. Maar dan is het mij nu duidelijk: jullie organisatiemodel is sociocratisch." Hij keek blij vanwege mijn herkenning en wees mijn publicaties op het gebied van christen-anarchisme aan (blijkbaar had ik enige zelfbevestiging nodig gehad dat ik dit allemaal had meegestuurd). Hij zou die artikelen opzoeken. Er stond toen nog niets van op het net.
Ik kreeg werk om de hoek, geen vijf minuten lopen. En eenmaal binnen in deze organisatie - de KNAW, hier eerder genoemd - kwam ik achter een vacature die ik de eerste tijd via het detacheringsbureau vervuld heb. Mij dunkt dat ze meer dan tevreden konden zijn.
Maar ach - sociocratie... Bij mijn volgende uitzendbaan zag ik niet zoveel in reizen door het land 's avonds voor dergelijke vergaderingen, ik ben er geloof ik niet meer geweest. En toen dit werk ophield kon ik mij melden bij het Centrum voor Werk en Inkomen, want zo heette het Arbeidsbureau inmiddels. Had ik een ontslagbrief?
Er was iets van de Zerie binnengekomen wat ik nog niet had opengemaakt. Ik kon mij niet voorstellen... ik had het schrijven bij mij op de volgende afspraak en las... de man aan het loket kon bijna meelezen... "bemiddelen niet meer voor jou (tutoyeren kon blijkbaar nog, vond men) .. hebt de organisatie in opspraak gebracht." Daar was mij niets van bekend, maar hoe kan men zich daar tegen verweren?
"Nou, dan weet ik zeker dat je geen uitkering krijgt," zei de man van het CWI - die veroorloofde zich ook al de vrijheid van het tutoyeren. "Ik heb ik weet niet hoeveel jaren premies betaald, dus waarom niet?" "Ja, je kan je wel verzekeren tegen brand, maar als je dan je huis in de fik steekt krijg je ook niets." Wat ik tegen het CWI-inktvisje niet teruggezegd heb - het was allemaal wat veel tegelijk: die brandverzekering sluit ik vrijwillig af. Premies voor de zogeheten volksverzekeringen worden je als loonslaaf ongevraagd en ongewild afgeperst.
"Ik pooier niet meer, ik heb nu een uitzendbureau." Kort voor dit alles was de cheffin van het bureau - zij had iets gehad met de terugtredende sociocratische directeur - vertrokken. Wat er nu voor volk zat wist niet dat de Zerie misschien enige reden had tevreden te zijn met en over mij. Voorzover zogenaamde werkgevers daar ooit enige boodschap aan hebben.
Hoe dan ook, er ging met dit detacheringsbureau voor het bibliotheekwezen toch iets ernstig mis. Er was voortdurend personeel nodig voor het Legermuseum in Delft. Het vaste personeel daar stal als de raven en werd er geleidelijk aan uitgebonjourd. Wat er te stelen valt in het Legermuseum is mij niet geheel duidelijk. Maar men dacht niet dat hier werken iets voor mij was (dit was in de periode toen mijn werkloosheid zich aankondigde). Op iets anders heb ik maar helemaal niet gesolliciteerd: de bibliotheek van voorheen de BVD. De christen-anarchistisch geïnspireerde sociocratie leek geen beletsel om personeel te werven voor de algemene inlichtingen- en veiligheidsdienst. Maar doordat de Zerie vooral linksgericht volk aantrok zou het toch een probleem moeten zijn geweest. Een voormalige redactrice van Ravage die even collega op mijn toenmalige werk was probeerde het - lacherig uiteraard - ook nog bij de BVD. Zij werd niet aangenomen. Over sociocratie is eigenlijk niets (meer) te vinden op hun site. Zelfs geen vacature bij de BVD of het Legermuseum. Maar u weet nu in wat voor vijvers er gevist wordt om daar personeel voor te krijgen. De illustratie geeft aan hoe u alsnog bij de AIVD terechtkomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten