De taak van de muis

Ja, het was een muis, de schaduw die langs de vloer ging 's avonds laat. Hij of zij ritselde. Of het dezelfde was als vroeger, toen het nog zomer was - we zullen het niet weten. Wel, dat het dier waarschijnlijk solitair was.
Toen Zomermuis zich meldde heeft A. meteen een bakje gifkorrels ("muizenlokdoos") gekocht, toen bleek dat de klapval niet uitlegde hoe hij kon werken. De drogist zei dat het dier zich in een holletje zou terugtrekken en daar zou sterven, als het gegeten had van de blauwe korrels in het doosje.
Ze bleven onaangetast, Zomermuis werd echter na een of twee dagen niet meer gezien of gehoord.
Het doosje bleef staan.
Toen meldde zich Oktobermuis. Ik heb het doosje verplaatst naar de omgeving waar het dier overdag waarschijnlijk school: het gasbuizenstelsel van de oven. En het was weer zaak alle etenswaar op te bergen buiten bereik.
Na enkele weken keek ik eens of er iets met het lokdoosje gebeurd was. Alle korrels waren opgegeten. Je zou denken dat het dier het loodje gelegd moest hebben - maar gekrabbel en gestommel in de nacht (omstreeks de tijd dat ik dit schrijf) bleef hoorbaar. Ik vulde het doosje met het restant van de dodelijk genoemde korrels en hoopte maar steeds dat het dier overdag naar buiten zou gaan - daar was genoeg gelegenheid toe, en we zijn eerder zo van een eenlingmuis afgekomen.

Eergisteravond begon het: een piepen dat deed denken aan een nestje vogels. Af en aan, en niet ver van de vermoede verblijfplaats. Had zij een nestje gehad, was zij dood en waren de kinderen om eten aan het piepen?
Maar eigenlijk was het maar een enkele muizestem. Deze avond werd het bijna onverdragelijk. A. was bang. En zette het op een onbedaarlijk gillen toen Oktobermuis uit de schuilplaats kwam, wankelend - en wellicht heeft het diertje de genadeklap van schrik gekregen van de schrik van mijn lief.
Ik schoof het op een stukje karton waar het de laatste adem uitblies voor mijn ogen. Ik gooide het diertje naar buiten, daar waar het zelf naar toe had moeten gaan toen het nog kon..

Een morele nederlaag. En het einde van een muis. Een tijdje geleden las ik ergens dat het de taak van de muis is opgegeten te worden. Onzin. De taak van de muis is muis te zijn. En het is erg dat wij niet in staat waren het dier daartoe de vrijheid te laten. Maar het gaat nu eenmaal niet.

En is het nu tot zijn of haar vaderen vergaderd? Ik zou het graag willen geloven. En gelovigen in een hiernamaals spreken van een zekerheid die alleen maar toeneemt (Felix Ortt bijvoorbeeld). Maar afgezien van de logische onmogelijkheid van een tijdloze ruimteloze tijd-ruimte waar overledenen "vertoeven": zou het wenselijk zijn voor Muis? Voor Mens?
Wil ik mijn onbekende homo-erectus-voorouders leren kennen, alsnog gezellig? Heeft Muis iemand te zoeken hiernamaals?

Is het meer dan een wijze van uitdrukken?