Omdat absolute macht nu eenmaal onmogelijk is keert de macht- en geldzucht van de neoconservatieven zich op den duur tegen henzelf. New Labour neocon David Blunkett maakte zich vorig jaar al volstrekt onhoudbaar door zijn onsmakelijke priv�leven in het openbaar uit te spelen - en door de mand te vallen door misbruik te maken van zijn ministersambt voor het ritselen van de verblijfsvergunning van de gouvernante van zijn vermeende minnares.
Blijkbaar was hij zo onverbrekelijk verbonden met Tony Blair dat hij binnen de kortste keren weer minister moest worden, en weer door de mand moest vallen. Er is geen reden medelijden te hebben - tenzij het zijn hond geldt.
En een week later wordt dan eindelijk Tony Blair terechtgewezen door het Lagerhuis. De inzet was wetgeving die "terrorisme" moest bestrijden. Het land is nog nooit in zo groot gevaar geweest als nu, en daarom moet het mogelijk zijn verdachten van terrorisme negentig dagen op te sluiten zonder tenlastelegging en zonder rechterlijke tussenkomst. Een vrijbrief - maar dit wordt niet ter sprake gebracht - om door middel van zogenaamde onorthodoxe ondervragingsmethoden bekentenissen af te dwingen. De suggestie met het opgevoerde verhaaltje over het enorme gevaar is dat "uiteraard" moslims opgesloten zullen worden volgens deze wet. Toen ze voor de moslims kwamen...
Blair meende indruk te moeten maken door zijn naamgenoot, hoofdcommissaris van politie van Londen, te laten pleiten voor de negentigdagendetentie. De politie heeft die negentig dagen echt nodig, zei de hoofdverantwoordelijke voor de standrechtelijke executie van de volstrekt onschuldige Jean-Charles de Menezes.
Dit was de Tories, misschien toch paleoconservatieven, te veel. Oppositieleider Michael Howard zei dat het op deze manier gehoor geven aan de wens van de politie een stap op weg naar de politiestaat was. Om dit te onderstrepen zei Tony Blair nog eens dat het niet een stap naar de politiestaat was, maar dat de politie haar zin moest krijgen. Wat zou volgens deze Blair dan wel een politiestaat zijn?
Het zijn vreemde tijden - nooit gedacht dat ik het zo hartgrondig eens zou zijn met de voorman van de Tories...
Tony en Ian Blair hebben hun zin niet gekregen. De termijn was veertien dagen, het zijn er nu achtentwintig geworden - niet de gevraagde negentig. Een hellend vlak is het in ieder geval toch al. De eerste nederlaag van Blair in ruim acht jaar. Het begin van het einde - regime change lite, binnenkort?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten