Alles welbeschouwd

Was er een tijd waarin de ideologie van de heersers enige samenhang
vertoonde? Of op zijn minst enige correspondentie met een intersubjectief
waar te nemen werkelijkheid?
De warboel van het zogeheten neoconservatisme - in aanbouw hieronder - leidt
tot deze vraag.
Hoe het ook zij, dat het de ideologie is van een kapitalisme dat zijn beste
tijd gehad heeft is duidelijk. Wij weten inmiddels dat deze beste tijd, de
gouden tijd, achter ons ligt: in globale jaartallen was deze tussen 1945 en
1975.
In grote delen van de "Eerste Wereld" is nauwelijks meer industri�le
productie. Hier is de consumptiemaatschappij zoals in de gouden tijd zo
gekritiseerd (en terecht, daarover geen misverstand) gerealiseerd.
Rentenieren tot de hoofdsom op is. De Verenigde Staten naderen dat laatste
stadium al. Nederland kan nog even voort, of drijft verder als vanouds op de
handel.
En dan de opstand tegen dit alles... Is Frankrijk opnieuw de
koortsthermometer van het kapitalisme? Dat de opstand in Banlieuestan
meteen in oorlog tussen culturen wordt vertaald is niet zo
verbazingwekkend. Behalve op het vlak van de retoriek is er echter geen
verbinding tussen binnen- en buitenstad, of tussen campagne en banlieue, of
alle drie - voorzover nu te overzien.
En dan - het is een opstand, niet iets wat op een revolutie lijkt,
vooralsnog. Woede die zich in nachtelijke brandstichtingen uit. Het symbool
bij uitstek van de gouden tijd van het kapitalisme, en van de
consumptiemaatschappij, de automobiel, wordt als voornaamste doelwit
beschouwd en als zodanig door de overheid geteld.
En toch - het zal je kar maar wezen... Er is een goede kans dat de auto's
die in brand gestoken worden van banlieuebewoners zelf zijn. Er is geen
moreel onderscheid, maar het maakt het allemaal niet mooier. Het is niet
mooi, en het is een opstand tegen een aartslelijke werkelijkheid.
Het zou goed zijn als de verbinding met scholieren-, studenten- en
arbeidersbeweging inderdaad gelegd werd.
Deze toestand doet denken aan de binnensteden van de Verenigde Staten
1967-68: how I yearn to burn, baby, burn. Op Indymedia is de Occitaanse
variant Crema, pichon, crema gelanceerd.
Dooddoener: de tijd zal tamelijk snel leren waartoe dit leidt.