Hoe leuk is martelen?

Yee, die dit spelletje op zijn site heeft geplaatst, had er bij gezet dat hij niet wist van wie het eigenlijk was. Dit wilde ik als onbetaalde Aladin niet op mij laten zitten. Dus ik gaf hem een link die niet naar hem verwees - het bleek een soort pornosite te zijn.
Of ik hem geholpen heb weet ik niet, maar ik kreeg een mail van hem of ik een foto wilde sturen om een saluut te brengen, te wuiven naar het publiek, eventueel met een anti-Bush-boodschap. Een foto van mijzelf in Vaaghuyzen waarbij ik een plaat opzet tijdens de gedenkingsdraai voor de invasie in Irak leek mij wel gepast. Dus daar sta ik in de diavoorstelling, met narcis ter viering van de lente en om de innere Emigration uit te drukken - was ik maar in Cymru...

Doe het spelletje en vraag u af of u op den duur niet medelijden krijgt met de man die u een eindeloze vrije val laat maken en die u af en toe met de muis moet voortslepen. Zelfs als u weet dat hij mensen laat martelen, mensen laat bombarderen of doodschieten, doodstraffen laat uitvoeren en alles en nog wat u kunt bedenken. W. is toch een mens. Het figuurtje op het scherm niet. Toch moet je dit laatste af en toe tot je door laten dringen. Ik althans.

De korte adem van de uitgeefwereld

En daar is het bij gebleven - bij twee nummers dus. Had ik een abonnement moeten nemen? (Alsof ik het blad in mijn eentje had kunnen redden). Ik zou moeten kijken tot welk concern met zetel vermoedelijk in een buitenland - niet dat het veel uitmaakt - en een aardige beursnotering uitgeverij Tirion behoort. Een blad als Vliegend hert, als het enige betekenis had kunnen hebben, was een project voor de lange adem geweest - gezien de onderwerpen die het behandelde, had kunnen behandelen, had moeten behandelen.
Een belangwekkend blad om voor naar de kiosk te gaan - te mooi om waar te zijn.

Kunt u niet missen

Zit ik bijna de gehele werkdag achter de computer te speuren naar Steekhoudende Argumenten Tegen Ali, en grijp ik vermoeid naar het ochtendblad - het is allang geen ochtend meer - en dan heeft J.A.A. van Doorn een voortreffelijk requisitoir over de verhouding tussen VVD en Ali. Minder scherp dan Umar maar daardoor doeltreffender (het betoog komt in feite op het zelfde neer).
Van Doorn is het soort rechtse schrijver waarvan er langzamerhand steeds minder komen. Maar dat gebrek heeft zogenaamd links ook. Trouw heeft op die flank een goede met Koen Koch. Mensen die niet "maar wat" schrijven - zeldzaam dezer dagen.
Op het net is het artikel Hirsi Ali en VVD: tijd voor afscheid vooralsnog niet te vinden.

...komend uit der kind'ren keeltjes....

"Lof en prijs" vind ik nog steeds een onverteerbare en onbegrijpelijke regel. "Prijs" in de betekenis van "prijzen van" - of als synoniem van lof dus - ben ik nog nooit ergens verder tegengekomen en het gaat tegen mijn taalgevoel in.
Je moet het kinderen niet te moeilijk maken, en al helemaal niet letten op negentiende-eeuwse auteursrechten. Heije mag blij zijn dat we zijn liedjes nog zingen.
Zo hoorde ik laatst in de supermarkt kwelen: "ja dan kwam hij zeker wel" in stede van "ja gewis dan kwam hij wel." Laat de kindertjes geen mysterieuze taal zingen of horen die bij het mysterie Sint-Nicolaas hoort en die net iets te moeilijk of ouderwets is. Bejjegek. De pabo-alumnus of -alumna voor de klas zoude er toch ook geen snars van snappen...

De grote stad

Er zit een lijn in dit alles. Gelukkig.
Ebru Umar is de opvolgster van Theo van Gogh als columnist in de Metro. Zij vond eerst gastvrijheid op zijn Gezonderoker-site, dus het is een redelijk passende keuze.
Zij verwoordt het onbehagen dat ik voel bij de interventies van Hirsi Ali in de Nederlandse politiek vlijmscherp. Zij gaat ver in de confronterende taal die zij tot Ali richt ("asiel verkregen op valse gronden"). Merkwaardig genoeg is het een eenzijdige pennestrijd. Ali reageert niet op dergelijk voetvolk.
En dan komt het volgende onbehagen weer. Ook al valt men links en rechts over Umar heen - zij is in de vrijheid om Ali aan te vallen allochtoner dan zij zelf zou willen. Het is wat pijnlijk de antidiscriminatiebrigade achter Umar aan te sturen.

Al weet je het nooit. Hiltermann was zo'n nationaal instituut dat hij wel werd vervolgd toen hij zijn twijfels uitte over de multiculturele samenleving. Het strekte hem tot eer dat hij zich niet verdedigd heeft met het argument dat hij Argentijn was...
Ebru Umar als nationaal instituut... welke gedachtenpolitieagent gaat er naar de officier van justitie?!

En Pia Beck erbij

Ik zong het een keer uit volle borst - "O Anja Meulenbelt/op jou ben ik toch zo gesteld/ik las je boekje en ik dacht/op jou heb ik toch steeds gewacht."
Ik werd tot de orde geroepen door een Zeer Vrouwvriendelijke mannelijke collega die vond dat ik door dit te zingen de vrouwenbeweging belachelijk probeerde te maken.
Te veel eer. Het bestaat echt. Potpourri van Vrouwenkoor De Sirenen. Niet te vinden in cyberspace - bij dezen dan. Een uitgave van Van Gennep. Het onnozele kreupelrijm dat over helemaal niets gaat schiet mij te binnen met de blik op het vorige stukje. Maar ik moest er al aan denken toen ik het verhaal over de gesubsidieerde aanval op de SGP las.

Mijn moeder wil er niet meer van weten, en misschien weet zij het niet eens meer - "mijn" decennia zijn bij haar weggezakt of aan het wegslijten. Maar zij was regelmatig bezoekster van het Vrouwenhuis, na omstreeks 1975.
Ergens op een trap in dit huis zag zij Anja Meulenbelt lezen in het prachtboek De schaamte voorbij. Mijn moeder had mijn commentaar gelukkig niet nodig om dit boek een verschrikking te vinden. De lezeres vroeg mijn moeder wat zij van het boek dacht. Op de negatieve reactie zei Anja Meulenbelt dat zij het wel een goed boek vond.
Maar ja, Anja Meulenbelt bleek achteraf Marjan Sax te zijn. Het zou anders te mooi zijn geweest. Zelfde krullenbos. Toen.
En kijk eens wat er van Meulenbelt geworden is - de filosemitische ondertoon van haar bekentenisroman heeft zijn bestemming gevonden.

Toch een vreemde gewaarwording je moeder te horen aankomen met een verhaal over een studiegenote.

Tot des Heren lof en prei

"Alle lof," zei Allah.
"Vandaag maar geen spinazie."
[De foto is uit de tovertuin van Ebru Umars columns].

Waar niet allemaal mensen wonen tegenwoordig...

Wat een tijden toch! Normaalgesproken zou een van de vele interne ruzies in de VVD hooguit wat geamuseerdheid bij mij oproepen. Maar het lawaai dat neoconpinup Hirsi Ali produceert gaat de gebruikelijke ruzies in die club ver te boven.
Ali wil artikel 23 van de Grondwet schrappen, het pacificatieartikel waarin openbaar en zogeheten bijzonder onderwijs aan elkaar gelijk gesteld worden. Ali doet dit blijkbaar met de bedoeling om toekomstig islamitisch onderwijs tegen te houden. Want islamitisch onderwijs leidt tot terrorisme - dat is de nauwelijks verborgen boodschap onder dit streven.
Het artikel geldt als het sluitstuk van een soort stammenstrijd in Nederland tussen denominaties: de verlichte, veelal (ex-)hervormde liberalen die het openbaar onderwijs begunstigen; de roomsen, de diverse naar zwaarte te sorteren splitsingen van de Hervormde Kerk die hun School met den Bijbel enzovoort willen. Als je Arend Lijphart wilt geloven is door deze pacificatie bijna een burgeroorlog voorkomen. Wie weet, Nederland is wel het land waar de gezeten burgerij het roerige volkje zo veel mogelijk probeert te kalmeren. Het lukt niet altijd even goed, misschien lukt het steeds minder.

Hans Wiegel, de brallende blaag van de VVD uit de jaren zeventig, komt inmiddels op voor het pacificatieartikel. "De boel een beetje bij elkaar houden" is bij uitstek de bedoeling van dit artikel. Het heeft ook de ruimte gegeven aan de christen-anarchistische schoolexperimenten van Ortt, Van Mierop en Boeke, moet ik er bij zeggen.
Ik weet ook niet wat de zich noemende liberaal Ali er tegenover wil stellen. Puur staatsonderwijs blijkbaar. En zij gaat Wiegel verbaal te lijf. Hij heeft makkelijk praten vanuit Diever, in Het Land van Ooit. Weer niet uitgesproken boodschap: daar ziet het niet zwart van de allochtonen.

Tja - juist doordat Ali het zo makkelijk maakt te reageren maakt zij het moeilijk. Blijf met je rotpoten van onze rotWiegel af, zou ik bijna zeggen - maar dat is een reactie die verwijst naar een tijd dat "we" blijkbaar "onder ons" waren. Dat ik het ooit zou schrijven, o tempora!
Zo dan maar; Mevrouw Ali, in Diever en elders in den lande wonen ook mensen. Ja, het is bijna niet te geloven, u met uw grotestadsachtergrond, al weet ik even niet welke grote stad, kunt dit niet bevroeden, maar het is echt waar. En misschien hebben mensen uit Diever, of ze nu Hans Wiegel heten of niet, ook recht van spreken. Dat hoort bij de boel bij elkaar houden. Het hoort zelfs bij zoiets als democratie. Dit volsta.
[foto: deel van het orgel van de hervormde kerk in Diever].

Kippevel

Uit de eerste column van Ebru Umar in Metro, een blad dat ik niet vaak zie. Geschreven voor de politieke moord in Nijmegen, maar omstreeks de verjaardag van die andere moord, in Amsterdam.

"Johan Remkes, Piet Hein Donner en Jan Peter Balkenende beweren Mohammed B. niet gekend te hebben voor 2 november, hoewel het aannemelijker is dat hij een infiltrant van de AIVD was."

Gij zegt het.

Tramspotting

Beetje betreurenswaardige foto. Lijn 27 hoort hier niet, en als mw. 401 al op deze lijn heeft gereden dan waren de grootwagencijfers niet zo groot uitgevoerd. Een museumtramlijnopname, kortom.
Aansluitend bij mijn eerdere vraag over lijn 23: deze heeft officieel in 1958 voor het laatst gereden. Klaarblijkelijk zijn de betrekkelijk dure lijnkleurglaasjes daarna bewaard, om vier jaar later dienst te doen op lijn 27.
Maar het past wel mooi bij het vorige stukje: ik word op mijn wenken bediend - de lokale zender Amsterdam TV zendt een gedeelte uit van "GVB honderd jaar" met veel beelden van trams in het stadsbeeld. Lijn 27 komt niet in beeld, helaas. Het GVB bestaat meer dan 105 jaar intussen. Mooi toeval wel.

De aflevering is zojuist, dinsdagmiddag herhaald. Mooie beelden van meerijden op het voorbalkon van een Union op lijn 1, een 236-er (vermoedelijk) op lijn 5 in de Haarlemmerstraat en een eerste drieasser op lijn 26. Het aanrijden op de monumentale trappen van het Tropenmuseum gaat nog steeds zo in zijn werk - maar zonder lijn 26 of drieassers.

Met aantekenboekje of liefst fototoestel

Vliegtuigen zeggen mij niet veel. Treinen meer, maar het land afreizen om treinen waar te nemen, dat is ook zoiets..
En in Amsterdam zit de klad in het vak van het tramspotten, zoals ik het maar zal noemen.
De gouden tijden waren die waarin een tram veertig jaar of meer mee kon, en niet na twee jaar afgeragd bij het schroot kon, zoals de combino die het stadsbeeld geheel vult - en die wellicht het (bedoelde) grafschrift voor de tram wordt...

Nee, de tijden waarin je kon noteren welke 301-311-wagens er op lijn 5 actief waren en welke uitzonderlijke insluipers er rondreden op deze lijn. Of uitstapjes van de serie Utrechtenaren. De nadagen van de tweeassers toen 396-475 op ongeveer alle lijnen vertegenwoordigd was. 397 gezien op lijn 13E. Of de lange nadagen van de drieassers, 1973-1983. Combinatie van 500+1000 gezien op lijn 4...

Het is niet gevaarlijk of besmettelijk hoor mensen. En het leidt tot goede dingen, soms. Vooral in verband met vliegtuigen dus.

(Nu ik het er toch over heb: ik weet zeker dat lijn 23 ten minste een keer voor een evenement is ingezet bij het Sloterplasbad, met middeninstappers als bijwagens. Gegevens ontbreken. En iemand beklaagde zich ooit dat in de eerste tijd van lijn 1 naar Osdorp de mensen wel eens "afgescheept" werden met trams met houten banken, dus een 446-475er neem ik aan. Maar dat kon toch helemaal niet meer?)
Dus als iemand in cyberspace deze vraag ooit ontdekt...

U heeft dit niet gezien of gehoord, wel?

Vliegtuigspotters aller landen...

Vliegtuigspotters zorgen dezer dagen voor steeds toenemende meldingen van CIA-martelvluchten boven Europa. Er is bijna geen land meer over waar ze niet gezien zijn. Ook op Schiphol zijn ze inmiddels waargenomen:
"The big one" - Boeing 737-(N313P of N4476S)
"the little fast ones" -
Gulfstream v - N379P, N8068V-
Gulfstream iv -N85VM, N227SV-

Er is sprake van Polen en Roemenië als landen waar geheime martelkampen zijn. Maar dit kunnen rookgordijnen zijn. Een landing bij Constantsa kan nog best een "vrachtje" voor Moldavië betekenen. Een landing in Noord-Polen kan leiden tot een transportje naar bijvoorbeeld Kaliningradskaja Oblast of Belarus. De NAVO-protectoraten in voormalig Joegoslavië zijn mogelijke kandidaten - zou pikant zijn: een concentratiekamp voor moslims in Bosnië-Hercegovina of Kosovo. Maar pikant is hoe dan ook het verkeerde woord.
Goede kandidaten lijken mij ook Oekraïne en Georgieuml;, die met de nodige inspanningen van de CIA in het VS-kamp zijn gebracht. De Washington Post had een lijst van "democratische landen in Oost-Europa" waar dergelijke kampen zouden zijn. Democratisch zijn ze toch allemaal tegenwoordig? En: des te demo des te martel, zal wel voor de CIA gelden.

Alles hangt met alles samen

Op zoek naar gegevens over de Van Welderenstraat en omgeving kwam ik te weten dat het monumentale postkantoor van Nijmegen verkwanseld is aan een projectontwikkelaar.
De TPG Post van de hoogst integere commissaris Wim Kok heeft zo'n gebouw voor een appel en een ei bij de zogenaamde privatisering in handen gekregen en nu komt een zekere grootgrutter uit Zaandam en allerlei ander gezellig winkelgedoe in het gebouw. Het gezellig winkelen in de koopgoot van de Marikenstraat is niet voldoende. Waar je met je brief en dergelijke naar toe moet mag men uitzoeken.
De omgeving is hartstikke onguur - zeggen degenen die een verklaring denken te geven voor de moord op Louis Seveke - maar projectontwikkelaar T. weet er raad mee.

Balletjes in de lucht

Over de moord van 15 november jongstleden in Nijmegen wordt nogal wat zogheten radiostilte in acht genomen. Wie heeft wat te verbergen?
Het eerste merkwaardige verhaal was dat de liquidatie van Louis Seveke plaatsvond in een louche straat. De Van Welderenstraat heeft een wat ongure hoek, maar die is bepaald niet bij de plek van de liquidatie. Het is een heel normale winkel- en uitgaansstraat verder, bepaald druk zelfs. De suggestie is dan dat het "iets" met drugs te maken had en dat Louis op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd was.
Hiert staat tegenover dat een kersvers ooggetuigeverslag van weblogger Willem Claassen vermeldde dat het om een kalm uitgevoerde standrechtelijke executie ging. De moordenaar ging weg na zich er van vergewist te hebben dat zijn slachtoffer dood was. Schiet je voor de tweede keer als het om een "vergissing" gaat en kijk je dan voor de zekerheid of de moord wel voltooid is?
Moeilijk zich in te denken in het gedrag van een moordenaar. Een behoorlijk koelbloedige ook nog die rustig in zijn auto stapte en wegreed. Er was blijkbaar ook een chauffeur.
Het weblog waarop het ooggetuigeverslag stond is twee dagen na de moord gewist.
Vreemder is nog dat de politie klaarblijkelijk een signalement heeft, videopnamen en zelfs in ieder geval een foto. Het signalement wordt niet bekend gemaakt. Elsevier wist te melden dat Louis ook onderzoek deed naar de onderwereld. Maar de contacten tussen zogeheten boven- en onderwereld in Nederland reiken tot in de crypte van wijlen prins Claus.
Hier wat verdere vraagtekens in Klompenengels - en dit is Henk Ruyssenaars in cyberspace...

De nuttige idioten van de sociaal-democratie

Indymedia is onder andere vermaard wegens de zionistische complotten die er regelmatig onthuld worden, en de stevige solidariteit met een stuk Palestijnse strijd als tegenwicht.
Wilde haren - tenslotte moet er ooit een baantje in zitten als Lid van de Milieubeweging of de Vrouwenbeweging of de Vakbeweging en anders wel in de Eerste Kamer voor Groen Links of de SP. Weet hoe je scheldt als Linkso of als Autonomo. Op de SGP bijvoorbeeld. Zo:

"De overdreven gezagsgevoelig bekendstaande christenfundamentalistische partij sgp is het er niet mee eens dat de subsidiekraan dicht gaat na het vonnis van de rechter.
Ze tekenen beroep aan bij de bestuursrechter tegen het besluit van Remkes om per direct de subsidie te stoppen.
Remkes is trouwens zelf ook destijds in hoger beroep gegaan tegen de uitspraak van de rechter, maar is tot de uitspraak uiteraard wel verplicht het spekken van de sgp te stoppen.

Het gaat trouwens om 800.000 euro per jaar.
(Daar kan je een hoop goeie vrouwvriendelijke dingen mee doen!)

In het nederlands dagblad van 18 november 2005 zegt partijvoorzitter Kolijn dat de geldsituatie nijpend is, maar dat ze allerlei acties om geld op te halen uitstellen tot na de uitspraak van de bestuursrechter.

Tsja, dan moet je maar geen vrouwen discrimineren.
Het is niet zo consequent om wel te verwachten dat de belastingcentjes van vrouwen besteed moeten worden aan jouw politieke partijtje als vrouwen er geeneens lid van mogen worden.

Hierbij zie je een foto van anti sgp stoepkrijt bij het ministerie van binnenlandse zaken. Krijtje schreef dat als protest tegen het feit dat Remkes in hoger beroep ging tegen de beslissing van de rechter om de subsidiekraan dicht te doen." [aan deze foto is hier geen bandbreedte besteed; spelling indymedia].

Mijn vriend Vrijeredacteur Cornelis schreef hier tegen in:

"Misselijkmakende afleidingsmanoeuvres, dit alles.
Het Clara Wichmanninstituut wordt gesubsidieerd door Wim Koks eigen INGBank, de verkwanselde Postbank dus, een multinational. Moet ik daar soms achter staan? Afgezien van een zich naar een anarchiste vernoemende establishmentinstelling die processen voert. Clara Meijer-Wichmann was tegenstandster van het strafrecht.

Op interventies hierover op devrije.nl kreeg ik vriendelijke reacties van de fractieassistente (!) van de SGP. Het zich noemende Wichmanninstituut staat boven het voetvolk verheven. Dat is te goed om er op in te gaan. Zo gaat dat als je door de INGBank wordt gesponsord.
Dat je het als vrouw niet verder schopt dan assistente in de SGP is treurig, maar een wonderlijke overeenkomst tussen het anarchisme en het antirevolutionaire gedachtengoed is het streven naar souvereiniteit in eigen kring. Ze doen maar zolang ik er geen last van heb. En dat heeft niemand buiten die club. Gezeik zonder enige ironie over "mijn belastingcenten" - wat een Telegraafsentiment.
Hoe welkom ben je als man bij het Wichmanninstituut, Postbankrekeninghouder?

SGP-leden betalen ook belasting, SGP-sympathisantes al evenzeer. Als ze in die kringen zo willen denken - ik kan niet zeggen dat ze mijn zegen hebben - om in stijl te blijven-, maar dat geldt voor geen enkele partij en ik ga niet net doen of de SGP erger is dan de PvdA of de LPF."

Deze interventie is terzijdegezet door de firma Indymedia. Ik bied het maar gastvrijheid omdat ik het ook meermalen over deze zaak heb gehad. De auteur van het eerste verhaal, Krijtje van de Stoep - u weet wel -, krijgt subsidie van een rijke dame met PvdA-sympathie�en ("Mama Cash" oftewel Marjan Sax). Deze nuttige idioten van de sociaal-democratie koketteren met het omcirkelde aatje in handspiegel.
Je zou er nog bijna SGP-sympathisant om worden.

Groen zijn de velden

Getoonzet door José Afonso (door deze ook gezongen),
gisteren gedraaid in de Mono in de versie van Teresa Silva Carvalho.
Commentaar van iemand: je verstaat er geen reet van maar het raakt je toch. (De bewoording spijt mij, maar zo was het nu eenmaal).
Laat staan als je het wel verstaat.
Een Nederlandse vertaling ben ik aan het maken als Werk in Uitvoering. Ik belast mij bij dezen ermee dit af te maken.
De prachtige stem van Teresa moet u missen. (LP Ó rama que linda rama, gedraaid naar aanleiding van de dertigste verjaardag van de contrarevolutie).

Het gedicht:

Verdes são os campos

Verdes são os campos,
De cor de limão:
Assim são os olhos
Do meu coração.

Campo, que te estendes
Com verdura bela;
Ovelhas, que nela
Vosso pasto tendes,
De ervas vos mantendes
Que traz o Verão,
E eu das lembranças
Do meu coração.

Gados que pasceis
Com contentamento,
Vosso mantimento
Não no entendereis;
Isso que comeis
Não são ervas, não:
São graças dos olhos
Do meu coração.

Luís de Camões

Obrigado a Sombra, medeblogger - die mij het overtikken bespaarde.

Winter 2005

In Groot-Brittannië� wordt met een strenge winter gedreigd. En met een komend tekort aan aardgas. De Tories hebben de levering geprivatiseerd, en daar klaagt de New Labour-regering nu over. Dit gezwets laten we verder voor wat het waard is.
Maar hoe kan men nu al weten dat het een koude winter wordt?

Uit België�:
Zuidenwind de dag voor Sinte Martijn
Het zal een zachte winter zijn

Er stond zuidwestenwind op 10 november, zeker en vast! Daardoor was het ook nog zo zacht.

Kleinschalig geteelde koffie?

Wandelend door Portland Oregon kwam ik een koffiebar tegen die kleinschalig geteelde koffie van Papoea-Nieuw-Guinea aanbeval. Geteeld door kleine boeren in de hooglanden, was de suggestie. De noordwestkust van de VS is nationaal bekend doordat ze er behoorlijke koffie kennen - dat vindt men elders in de VS maar raar.
PNG en Oregon liggen aan de zelfde oceaan dus er leek enig verband.
Ik vraag of de koffie hier geproefd kan worden. Korzelig wordt mij een proefbekertje voorgezet. Ik had bedoeld: schenkt u deze koffie hier ook (op de ruit stond namelijk dat je er pakken van kon kopen).
Het bleek "de koffie van de maand". Zeer behoorlijk, redelijk bitter. Maar ik ga niet met een pak PNG-koffie naar Nederland vanuit Oregon.
Dit blijkt niet te hoeven. De onbepoten supermarkt in Amsterdam verkoopt ook al kleinschalige koffie van PNG. Zo ekologisch verantwoord. Help de paradijsvogels. Houd het paradijs in stand. Het zal best. Maar enige twijfel over de houdbaarheid van het begrip "kleinschalig" bekruipt mij wel...

Een opgepikt cijfer: PNG is goed voor 2% van de wereldkoffieproductie.

De zonnebril van de gorilla

In de hete augustusdagen van 1975, toen rechts in Portugal in het offensief ging met grootschalige brandstichtingen, zeiden Portugese kameraden het al: de Portugese Pinochet is allang bekend.
Maar hij was toen nog niet bekend. Vandaag dertig jaar geleden trad hij naar voren. Zijn naam: Ramalho Eanes.
Portugal werd geen Chili op zijn Pinochets, maar werd keurig in het gareel van NAVO en EEG gedrongen. De foto is wel een echo van Pinochet, nietwaar?

Zou geen gek idee zijn

Uit toon en inhoud van enkele stukjes hieronder zou men misschien kunnen opmaken dat ik iets tegen parlementaire vertegenwoordiging heb. Het is allesbehalve ideaal, maar het zou al heel wat zijn als het naar behoren en op democratische wijze functioneerde. Dat doet de zogeheten volksvertegenwoordiging natuurlijk niet. Heeft zij het ooit gedaan?

Heeft u een partij waargenomen die bij voorbaat beloofde uit gemeenschappelijke midelen opgebouwde voorzieningen te verkwanselen voor een appel en een ei en deze vervolgens buiten iedere verantwoordelijkheid van het algemeen te verklaren, zodat ze de tucht van de markt kunnen voelen? Meestal met de onkreukbare vader van alle Nederlanders drs. W. Kok als commissaris. Hij heeft zelf voor die verkwanseling gezorgd, en hij moet ook eten, nietwaar?

"De zorg" is het nieuwste, onder de valse vlag van een zogenaamde algemene volksverzekering. Niet algemeen, niet voor "het volk", en geen verzekering. Verder klopt het. Het onderwijs zal het laatste bolwerk zijn. Na zoveel jaren gezucht te hebben onder de vernieuwingsdecreten kan het overlaten aan de markt niet ver weg meer zijn. De stemmingmakerij over artikel 23 van de Grondwet zal als rookgordijn dienen.

Lallende borreltafel - Hirsi Ali, Wilders, de centrumdemocraat Van Baalen - het gespuis zit vooral bij de VVD. Maar de nationale Hekking, Verhagen, mag er ook wezen. Halsema, die - typerend voor die partij - na zoveel jaar ook nog eens de zegeningen van de marktwerking ontdekt.
Het kabaal over iemand die niets gedaan heeft en derhalve wordt vrijgesproken door de rechter dat allerlei types produceren is vooral een belediging van een functie en positie die ook ik als anarchist enige waardigheid toedicht. Angstwekkend, er is een parallel met Weimar - al zal het niet zo aflopen.
Parlementaire democratie, het zou geen gek idee zijn. Om te beginnen - met democratie, bedoel ik.

[Op de foto: Johannes Agnoli, anarcho-socialistisch denker over het verval van de parlementaire democratie.]

De nieuwe partizanen

Zaterdag 12 november draaide ik in Vaaghuyzen als ode aan de opstand in de banlieue (hoe staat het daar eigenlijk mee?) Nous sommes les nouveaux partisans van D. Grange. Typische studentenstemmen, leuk net meisje (met de gitaar - de foto blijkt uit 2004 - m'enfin...). En de tekst maakt wat weemoedig - waar zijn die fabrieken? Misschien zijn er in Frankrijk nog wat...

Enfin, oordeel zelf - het plaatje blijkt met spettertjes en al als mp3 op het net te staan.
En u kunt meezingen, als het glasheldere Frans van Dominique u te moeilijk is.. Hopelijk staan de diakrieten er bij u op het scherm wel...

"�coutez les nos voix
Qui montent des usines,
Nos voix de prol�taires
Qui disent y en a marre.

Marre de se lever
Tous les jours � cinq heures
Pour prendre un car, un train
Parqu�s comme du b�tail.

Marre de la machine,
Qui nous saoule la t�te.
Marre des cheffaillons,
Du chrono qui nous cr�ve.

Marre de la vie d'esclave,
De la vie de mis�re.
�coutez les nos voix,
Elles annoncent la guerre!

Nous sommes les nouveaux partisans,
Francs-tireurs de la guerre de classe!
Le camp du peuple est notre camp,
Nous sommes les nouveaux partisans!

Regardez l'exploit�
Quand il rentre le soir

Et regardez les femmes
Qui triment toute leur vie

Vous qui bavez sur nous
Qui dites qu'on s'embourgeoise.

Descendez dans la mine
A six-cent m�tres de fond!

C'est pas sur vos tapis
Qu'on meurt de silicose.

Vous comptez vos profits,
On compte nos mutil�s.

Regardez-nous vieillir
Au rythme des cadences,
Patrons regardez-nous,
C'est la guerre qui commence!

Nous sommes les nouveaux partisans,
Francs-tireurs de la guerre de classe!
Le camp du peuple est notre camp,
Nous sommes les nouveaux partisans!

Et vous les garde-chiourmes de la classe ouvri�re
Vous sucrez sur notre dos, �a ne vous g�ne pas

Vos permanents larbins nous conseillent la belote
Et parlent en notre nom au bureau du patron!

Voter, manipuler, recommencez Grenelle
Vous ne nous tromperez pas
Maintenant �a ne marche plus!

Il n'y a que deux camps,
Vous n'�tes plus du notre!
A tous les collabos, nous on fera la guerre!

Nous sommes les nouveaux partisans,
Francs-tireurs de la guerre de classe!
Le camp du peuple est notre camp,
Nous sommes les nouveaux partisans!

Baladez vous un peu dans les foyers putrides
O� on dort par roulement quand on fait les 3/8

La r�volte qui gronde aux foyers noirs d'Ivry
Annonce la vengeance des morts d'Aubervilliers

C'est la r�volte aussi au coeur des bidonvilles
O� la mis�re s'entasse, avec la maladie

Mais tous les travailleurs immigr�s sont nos fr�res
Tous unis avec eux, on vous d�clare la guerre!

Nous sommes les nouveaux partisans,
Francs-tireurs de la guerre de classe!
Le camp du peuple est notre camp,
Nous sommes les nouveaux partisans!

La violence est partout, vous nous l'avez apprise
Patrons qui exploitez, et flics, qui matraquez

Mais � votre oppression, nous crions: R�sistance!
Vous expulsez Kader, Mohammed se dresse!

Car on expulse pas la r�volte du peuple
Peuple qui se pr�pare � reprendre les armes
Que des tra�tres lui ont vol� en 45
Oui bourgeois contre vous le peuple veut la guerre!

Nous sommes les nouveaux partisans,
Francs-tireurs de la guerre de classe!
Le camp du peuple est notre camp,
Nous sommes les nouveaux partisans!"



(Uit de Lange Mei, uiteraard - hup, daar is de revolutionair met de waterpomptang)

Ook een toverlamp moet middelmatig wezen

Nog een bureau waar ik ingeschreven stond - en niet veel van verwachtte...
"Ken je het programma Aladin?" Eh, nee, ik had er wel vaag van gehoord. "Nou het geeft ook niet, ze leren het je in een dag." Bij de Provinciale Bibliotheek van Holland midden in de Grote Waterwolf. Ik word op sollicitatiegesprek uitgenodigd.
Aladin blijkt nu niet een of ander vaag computerprogramma te zijn, maar een vraagbaak van de openbare bibliotheken. Bibliotheekgebruikers of anderen stellen een vraag per email en krijgen daar zo snel mogelijk antwoord op.
Hogerop was men zo snugger geweest een advertentiecampagne te voeren op televisiestations "waar jongeren graag naar kijken", en nu was er een forse achterstand - het regende vragen en die werden niet snel, maar soms pas na vier weken beantwoord. Er moet dus tijdelijk extra personeel aangenomen worden.
Je moest er wel plezier in hebben om rare vragen te beantwoorden. Men zou mij op de proef stellen door er een paar voor te leggen. Hiervan herinner ik mij alleen nog deze: waar blijft de wind als het niet waait? Ik schiet in de lach en formuleer voor de vuist weg mijn antwoord. Men kijkt er van op. Men vindt het gesprek heel leuk verlopen en ik ben aangenomen. Knijp mij.

Dit is werkelijk de leukste baan in loondienst die ik ooit gehad heb, en ik neem aan dat ik inmiddels kan stellen: ooit gehad zal hebben. Het deed aan werken op de krant denken, maar daar ben ik geen loonslaafje geweest. Dat het naar verhouding slecht betaalde maakte niet uit voor mij. Iedere serieuze vraag was een uitdaging die binnen drie kwartier of een uur (al naar gelang de zwaarte) moest worden opgelost. De handbibliotheek van de PB stond ter beschikking. En natuurlijk bovenal het internet. En - daar was ik niet voor aangenomen, maar het was mooi meegenomen - mijn academische vorming en brede interesse.

Er was het een en ander aan rommel tussen de vragen en er waren er heel wat tussen die de vragensteller waarschijnlijk geen reet interesseerden maar die mijn blik op de wereld verruimden. Een spectogram van een onbekende ster - het bleek te vinden op het net. Er is een rekenformule voor de afstand naar de horizon (gemeten vanaf het strand op een onbewolkte dag). "Welke bevolkingsgroepen waren er in het Russische Keizerrijk?" Toen ik de vraag aan de hand van het zodoende ontdekte ethnologue.com beantwoord had met zo'n 150 of 200 volkeren schoot mij te binnen dat het natuurlijk een zeurvraag voor het studiehuis was, ge�nspireerd door een verzuurde leraar met voorheen communistische sympathie: "boeren, arbeiders en kapitalisten" was natuurlijk het gewenste antwoord.
Ook bibliografische en aanverwante vragen over films en dergelijke - speurwerk te verrichten achter de bureaustoel. Genieten wat mij betreft. En dan als baan!

Toen het geld voor de tijdelijke krachten op was en de achterstand een beetje weggewerkt, werd de vaste kracht die het werk deed prompt ziek. Hij nam zijn werk serieus en kon er niet tegen dat er dingen werden voorgespiegeld, al dan niet via advertentiecampagnes, die gewoonweg niet waargemaakt konden worden.
Ik werd gebeld om voor hem in te vallen. En toen hij zich beter had gemeld was het ongeveer weer tijd om de nieuwe televisiecampagne op te vangen - om de achterstand ditmaal bij voorbaat voor te blijven.
"Daar hebben we vijf extra mensen voor nodig, dus er moeten er drie geworven worden, " zei de vaste kracht. De cheffin grinnikte. Ik keek onbegrijpend. "Ik begrijp hem wel," zei de cheffin. "Jij telt voor twee." Zoveel waardering was bijna bedwelmend. En het zag er naar uit dat het tijdelijke werk misschien wel vast kon worden.

Er zaten krap twee weken tussen dit ogenblik en het opvangen van de nieuwe campagne. Op de plaats die ik inmiddels mijn vaste waande was een makeupspiegeltje opgehangen. Een meisje van de IT-afdeling was weggereorganiseerd en was nu Aladin geworden. Zij gold als een van de drie opvangkrachten. En zij zou het waarschijnlijk - nogal met tegenzin - moeten blijven doen.
Bij de lijst van beantwoorde vragen viel het mij wel op dat de meerderheid door mij was gedaan. Op den duur ging dit irriteren. Ik heb er een opmerking over gemaakt. Er was wel iets minder geworden aan sfeer en arbeidsvreugde, helaas.
En toen niemand een stel zeikvragen over management - duidelijk voor een of ander tentamentje - wilde beantwoorden was ik de Bluthund die terugmailde dat we er niet voor duidelijk huiswerk waren. Geheel gratis en voor niets maakte ik daarbij een toespeling op de spelfouten die de vragensteller had meegeleverd (van het type: "dit betekend").

Het bleek een hockeybal van het Nederlands elftal die doorleerde voor een echt vak (wat heet) en die "het" niet nam. Cheffin tegen mij: "Ik ben niet altijd blij met je," met de klemtoon suggererende dat dit in het algemeen wel zo was (ze zinspeelde nog op een vaste aanstelling). Ik kreeg complimenten van collega's uit den lande - hoefde niet, maar was wel vleiend... En toen de campagne voorbij was werd tegen mij gezegd: "we zien je wel weer over een paar weken."

Ik ben zo dom en goed van vertrouwen geweest maar niet de moeizame gang naar het Centrum voor Werk en Inkomen te nemen. Het zou wel goed komen, ik kon wel even freewheelen. Maar het aantal weken tikte door. Was het de vakantie?

Ik moest maar eens op gesprek komen bij het uitzendbureau, kreeg ik te horen toen ik een keer belde. Daar wist men mij te vertellen dat ik verbeelding had en daarom niet meer gewenst was bij Aladin. Daarnaast had ik gezorgd voor een oproerige sfeer op de afdeling. En had ik niet een klant afgezeken?
Ik heb de dolkstoot eigenlijk nog steeds niet verwerkt. De loftuitingen over het werk van deze Aladin kwamen niet van mijzelf. Ik deed gewoon het werk zoals het mij goed leek, en werd "dus" als dubbel tellend aangeduid. En de rest van de aantijgingen? De oproerige sfeer en de ontevreden hockeybal hingen samen - iemand moest iets doen, en dat was blijkbaar ik geweest. Er was naar toe gewerkt, en dat ging op een brommerige manier, inderdaad. Het was geen leuke klus, iemand afpoeieren die Aladin zelf leek te willen afzeiken.
Smiling faces sometimes pretend to be your friend, mijn lijflied sindsdien.

Ik was het punt waarop ik WW kon aanvragen royaal gepasseerd. De dolksteek was nog wel wat zwaarder derhalve dan alleen de kletspraatjes die mij verkocht werden via het uitzendbureau - niet direct natuurlijk. Overigens namen de meisjes van het uitzendbureau de tijd: elk twee uur, dat is wel wat anders dan hoe de Zerie met zijn mensen omgaat.

Summa: het idee achter Aladin is mooi. Een voorziening van "het algemeen" is beschikbaar om gratis vragen te beantwoorden. Het lijkt een stukje socialisme in praktijk.
Maar de conclusie is dat het beantwoorden niet goed moet worden gedaan.
Want het is niet per se mijn idee dat met de bovenbeschreven dolkstoot Aladin willens en wetens een van zijn beste antwoordzoekers heeft weggejaagd. Een gratis overheidsvoorziening moet middelmatig zijn - omdat middelmatigheid nu eenmaal de standaarddeugd is onder het kapitalisme. Stelt u zelf maar de vraag aan de middelmatige ambtenaar die er over gaat (ik vermoed dat de vaste kracht die ik vervangen heb de WAO ingewerkt wordt of is). Een zelfgecomponeerde ballade met de tekst "ik word er gek van" was zijn vaste uiting vanachter de computer. Daar kon natuurlijk voor gezorgd worden, daar heb je tenslotte managers voor.

Schon da gewesen

Het echtpaar Bush op bezoek in Mongoli�ë. Bovenal valt hun kleurloze kleding op, op de foto. Verder wordt vermeld dat zij op bezoek zijn bij een lid van de Coalition of the Willing. Er zijn 150 Mongoolse militairen in Irak.
Werkelijk? Heeft men de goede smaak gehad dit land, ingeklemd tussen Rusland en China, tot bondgenoot te kopen en mee laten doen aan de overval op Irak? Heb ik dit gemist bij Michael Moore?
De Yanks weten dat de Mongolen eerder zijn langsgeweest en een van de belangrijkste centra van beschaving van de Oude Wereld, Bagdad, met de grond gelijk hebben gemaakt en de bevolking over de kling gejaagd. "Nu helpen ze mee aan de opbouw van een beter Irak," laat het VS-ministerie "van defensie" weten. Sommige dingen zijn zo ongelooflijk dat ze wel waar moeten zijn.

Ach, nu ik het toch over Mongolië� heb - even uitzoeken levert op dat de reizende schrijver die zich aldaar in de plaatselijke politiek mengt, Tjalling Halbertsma, niet de PvdA-charlatan voorheen uit de Amsterdamse gemeenteraad is. Dat valt dan alweer mee.

Hoe kom je bij de AIVD?

De Zerie belde op. Ik had mij maanden eerder zonder enige illusie ingeschreven bij dit detacheringsbureau. Ze hadden een baan voor mij. Vijf minuten eerder had ik de advocaat aan de lijn gehad die mij was aanbevolen door het Arbeidsbureau (zo heette het toen nog) - het gesprek eindigde met de afspraak: "we gaan hem aanpakken". "Hem" was mijn toenmalige "werkgever". Ik moest even naar lucht happen en vragen of de Zerie mij over vijf minuten weer zou bellen omdat dit een te wonderlijk toeval was dan dat ik het kalm kon bespreken. Ze hielden zich er aan en bleken het verzoek niet merkwaardig te vinden.

Het kennismakingsgesprek vond plaats in het koffiehuis van Oibibio (het is nog zo kort geleden allemaal, maar ook dit is er niet meer). Eerst legde de directeur het organisatieprincipe uit van het bureau - hoe de "werknemers" betrokken werden bij besluitvorming, over kringen en besluiten bij volstrekte consensus. Het herinnerde mij aan Kees Boeke, hetgeen merkwaardig aandeed voor zo'n bureau.
Hij ritselde wat met het papier van mijn curriculum vitae en zei toen: "Ik zie dat je redacteur bent van De AS, daar ben ik jaren abonnee van geweest. Dat het nog bestaat..." "Heb ik dat laten staan in mijn cv? Een vergissing.. Maar dan is het mij nu duidelijk: jullie organisatiemodel is sociocratisch." Hij keek blij vanwege mijn herkenning en wees mijn publicaties op het gebied van christen-anarchisme aan (blijkbaar had ik enige zelfbevestiging nodig gehad dat ik dit allemaal had meegestuurd). Hij zou die artikelen opzoeken. Er stond toen nog niets van op het net.
Ik kreeg werk om de hoek, geen vijf minuten lopen. En eenmaal binnen in deze organisatie - de KNAW, hier eerder genoemd - kwam ik achter een vacature die ik de eerste tijd via het detacheringsbureau vervuld heb. Mij dunkt dat ze meer dan tevreden konden zijn.

Maar ach - sociocratie... Bij mijn volgende uitzendbaan zag ik niet zoveel in reizen door het land 's avonds voor dergelijke vergaderingen, ik ben er geloof ik niet meer geweest. En toen dit werk ophield kon ik mij melden bij het Centrum voor Werk en Inkomen, want zo heette het Arbeidsbureau inmiddels. Had ik een ontslagbrief?
Er was iets van de Zerie binnengekomen wat ik nog niet had opengemaakt. Ik kon mij niet voorstellen... ik had het schrijven bij mij op de volgende afspraak en las... de man aan het loket kon bijna meelezen... "bemiddelen niet meer voor jou (tutoyeren kon blijkbaar nog, vond men) .. hebt de organisatie in opspraak gebracht." Daar was mij niets van bekend, maar hoe kan men zich daar tegen verweren?
"Nou, dan weet ik zeker dat je geen uitkering krijgt," zei de man van het CWI - die veroorloofde zich ook al de vrijheid van het tutoyeren. "Ik heb ik weet niet hoeveel jaren premies betaald, dus waarom niet?" "Ja, je kan je wel verzekeren tegen brand, maar als je dan je huis in de fik steekt krijg je ook niets." Wat ik tegen het CWI-inktvisje niet teruggezegd heb - het was allemaal wat veel tegelijk: die brandverzekering sluit ik vrijwillig af. Premies voor de zogeheten volksverzekeringen worden je als loonslaaf ongevraagd en ongewild afgeperst.

"Ik pooier niet meer, ik heb nu een uitzendbureau." Kort voor dit alles was de cheffin van het bureau - zij had iets gehad met de terugtredende sociocratische directeur - vertrokken. Wat er nu voor volk zat wist niet dat de Zerie misschien enige reden had tevreden te zijn met en over mij. Voorzover zogenaamde werkgevers daar ooit enige boodschap aan hebben.

Hoe dan ook, er ging met dit detacheringsbureau voor het bibliotheekwezen toch iets ernstig mis. Er was voortdurend personeel nodig voor het Legermuseum in Delft. Het vaste personeel daar stal als de raven en werd er geleidelijk aan uitgebonjourd. Wat er te stelen valt in het Legermuseum is mij niet geheel duidelijk. Maar men dacht niet dat hier werken iets voor mij was (dit was in de periode toen mijn werkloosheid zich aankondigde). Op iets anders heb ik maar helemaal niet gesolliciteerd: de bibliotheek van voorheen de BVD. De christen-anarchistisch geïnspireerde sociocratie leek geen beletsel om personeel te werven voor de algemene inlichtingen- en veiligheidsdienst. Maar doordat de Zerie vooral linksgericht volk aantrok zou het toch een probleem moeten zijn geweest. Een voormalige redactrice van Ravage die even collega op mijn toenmalige werk was probeerde het - lacherig uiteraard - ook nog bij de BVD. Zij werd niet aangenomen. Over sociocratie is eigenlijk niets (meer) te vinden op hun site. Zelfs geen vacature bij de BVD of het Legermuseum. Maar u weet nu in wat voor vijvers er gevist wordt om daar personeel voor te krijgen. De illustratie geeft aan hoe u alsnog bij de AIVD terechtkomt.

Twee disticha (niet ingezonden voor een Prijs)

Hoera! zegt mijn prostaat
We eten weer tomaat.

*
En temidden van die rommel
zit het Kamerlid Van Bommel.

Het volkje van de heuvel in actie

Men vraagt zich af wat een projectontwikkelaar hier te zoeken heeft. In ieder geval hebben de mensen van Dundurn het schenden van deze rots voorkomen. Het volkje van de heuvel woont er, en het was een steen waar Schotse koningen zijn gekroond.
Het volkje van de heuvel wordt in het Engels klaarblijkelijk fairies genoemd, en dan krijg je al gauw beelden van kleine breekbare vliegende meisjes voor ogen (het is te vertalen als elven, maar ook als feeën).

Pas op - bijvoorbeeld, de elf die als rode draad door de autobiografie van Marten Toonder loopt is een "gewoon" mens van vlees en bloed, niet groot maar zeker niet klein. Elven zijn net gewone mensen.
Afgezien van de kwestie of Toonder er zelf niet een was of is (een ander verhaal, oplettend lezertje, ik kom er als het Volkje het goed vindt op terug).

De projectontwikkelaar zal de rots sparen. We nemen er een dubbelgemout glas levenswater op. Sláinte!

De gehaatste vrouw van Nederland

HP/De Tijd (rechts en toch onleesbaar - is dat iets voor de marketingafdeling?) heeft minister Verdonk op het omslag de lopende week, onder het motto: de meest gehate vrouw van Nederland. Is dit zo? Is daar reden toe? Ik ben eerlijk gezegd niet van plan deze Schund tot mij te nemen - deze dumpplaats van tot het fortuynisme bekeerde Volkskranttypes kan deze omslag toch alleen maar ironisch bedoelen. De suggestie is: links is tegen Verdonk. En links zet - ten onrechte natuurlijk - de toon in dit land. En dat is slecht.
Als het niet zo is kondigt het blijkbaar weer een zwenking aan. De Haagse Post heeft de afgelopen veertig jaar voortdurend een niche moeten zoeken (De Tijd is irrelevant: hoe katholiek is dit fusieproduct?), dus het is denkbaar.
Rita Verdonk is niet als enige verantwoordelijk voor een schandelijk beleid. Het is de lallende borreltafel van het parlement die haar beleid dekt. Het is nota bene Job "de boel bij elkaar houden" Cohen die de huidige strenge wetgeving tegen zogeheten vreemdelingen doorgezet heeft - lang voordat de kortstondige vuurpijl - of het kortstondige dwaallicht - Fortuijn het vertoog van de centrumdemocraten ook echt in het centrum van de Nederlandse politiek bracht.

En over borreltafel gesproken: justitieman Donner III vindt dat er niets gezegd mag worden want de strenge wetgeving is democratisch tot stand gekomen. Here we go again - het is legaal. Democratie is een juridische procedure. Geen ideaal. Kan Donner III dat nog even in Washington DC komen vertellen?

Wonder nodig

Het was heet en ongewoon vochtig in Haifa, in de zomer van 1998. Een paar stappen vanuit de studentenkamer waar ik verbleef brachten je naar een natuurpark dat bij de berg Karmel hoort. Ik zag een keer twee hondachtigen wegrennen - vossen? 's Nachts hoorde je wolfachtig gehuil. En ik las gezeten op een steen over mystiek zonder godsdienst. Zo dicht bij in de tijd, zo ver weg. Ik zou niet meer naar Israel willen, misschien zelfs durven gaan.
Een van de mensen die ik ontmoette aan de universiteit van Haifa was een moderator op het gebied van de kritische theorie, dus iemand die ik binnen de grenzen die de kritische theorie zelf biedt een geestverwant kon noemen.

Terug in Nederland hoorde ik een interview met hem 's ochtends vroeg op de BBC World Service. Avner Cohen had een boek geschreven over Israel en de bom. De interviewer suggereerde dat Avner C. het moeilijk zou krijgen als hij naar Israel terug wilde gaan. Dat leek Avner sterk, hij had niets illegaals gedaan, louter openbaar beschikbare bronnen bestudeerd.
Maar ik zie dat hij aan allerlei universiteiten verbonden in - in de Verenigde Staten. Ik vraag mij af of hij zijn geluk beproefd heeft - hij is in ieder geval niet in Israel gebleven..

Israel heeft officieel de bom niet - Uri Avnery of Avner Cohen kunnen hoog en laag springen - officieel is officieel. Maar intussen wordt er nauwelijks bedekt op gezinspeeld dat als de Verenigde Staten niet "zelf" preventief kernbommen gaan gooien op Iran, Israel dat wel eens "namens" zou kunnen doen.

Eindpunt van een land dat zijn in ieder geval zijn bestaansrecht, en misschien ook zijn bestaan ontleent aan genocide. Het heeft niet zoveel zin te analyseren wat er wanneer is misgegaan. Ook als bovenstaand scenario niet wordt uitgevoerd is de enkele gedachte dat het zou kunnen gebeuren voldoende om Israel tot schurkenstaat te bevorderen - in de categorie waarin de Verenigde Staten zich zelf al een tijdje bevinden.

Er moet ook een tijd zijn geweest dat "rechts" niet bijna alleen gevormd werd door destructieve en in wezen zelfvernietiging nastrevende gestoorden - want zo kunnen veel van de bestuurderen in Washington DC genoemd worden. Iemand in Israelische bestuurskringen zou er toch op moeten wijzen, al was het maar een ambtenaar (of wat meer ambtenaren) dat het niet in het belang van Israel is buurlanden aan te vallen of te destabiliseren. Dit geldt voor Iran, dit geldt voor Irak - waar het autonome Koerdistan inmiddels goed bevriend is met Israel - het zal voor Syri�ë gelden. Mocht men in Washington denken dat regime change in Damascus de bondgenoten in Tel Aviv goed zal uitkomen dan bewijst dit vooral dat men geen enkel idee heeft van wat dit land te wachten staat bij omverwerping van de door Alawieten (Noeseiri's) gedomineerde Baathpartij. Het is een abject bewind, dat is niet voor discussie vatbaaar. De ellende is dat er geen alternatief is zonder Syri�ë zelf en de betrekkelijke rust in dit buurland van Israel en Turkije op het spel te zetten - het lijkt misschien leuk voor een bepaald soort politici, nog een Arabisch land dat in semi-burgeroorlog verkruimelt, maar de afloop zal Washington en Tel Aviv minder uitkomen dan de status quo. Zachtgesteld.

Wat is het alternatief voor hopen dat niet alle rechts gespuis dat de macht heeft in allerlei landen zwaar gestoord is? Bijvoorbeeld hopen op verkiezingswinst voor Peretz in Israel? Op verdere afbrokkeling van het Bushregime? En tegelijkertijd hopen dat er spontaan in Syrië� een mooie rechtvaardige en misschien zelfs democratische samenleving komt?
Het wonder van een plotseling zich krachtig manifesterende vredesbeweging - het wonder dat nodig is dezer dagen.

De liefde ligt te bloeden

De mooie zomer van 1976 - ik overnacht op mijn al opgezegde kamer op de Zilverberg, luister laat nog naar Caroline. Te laat natuurlijk - moet gaan slapen, nog een nummer horen dan. Funeral for a friend/Love lies bleeding, een intrigerend nummer van nota bene Elton John, nee, niet het zonnetje in huis. De radio gaat uit en ik ga slapen.

Er wordt op de deur gebonkt. Het is licht - hoe lang heb ik geslapen? Niet veel. Dof bonzen op de deur, wat aandringend. Dit betekent normaal gesproken dat er telefoon is. Dat klopt.
Aan de andere kant van de lijn vertelt iemand mij dat Tineke op een camping in Italië is doodgestoken. Door wie, waarom? Ik begrijp er niets van. Een dronken toerist die voor de deur van de wc stond, zij schrok van hem en uitte een schreeuw. Hij pakte een mes en slachtte haar af als een rund. Het blijft een onbegrijpelijk verhaal, een absurde dood.

Maar misschien is de dood altijd absurd. Absurd zoals het leven.

Tineke wordt een beroemde zaak. Zij haalt de voorpagina van De Telegraaf: de Nederlandse Helena Teuna de Jong vermoord op een Italiaanse camping. Helena Teuna? Vervolgens komt er een advertentie in de krant, met deze, blijkbaar haar doopnamen, met daaronder in kleine letters "Tineke". De begrafenis heeft in stilte plaatsgevonden.
Vervolgens word ik gebeld dat ze binnenkort gecremeerd zal worden. "In de advertentie van de krant stond anders..." Het blijkt een dwaalspoor te zijn om het mogelijk te maken dat haar echte activisten-vrienden afscheid van haar kunnen nemen in plaats van wat tantes met wie zij geen contact meer heeft. Ik ben niet blij met dit buitenkansje maar zal natuurlijk wel gaan.

Het eindpunt van - in die dagen - lijn 1 is de laatste halte voor begraafplaats en crematorium Westgaarde. Ik ben halverwege het eindpunt en het crematorium als ik een lege plek in mijn broekzak voel - mijn portemonnee is weg. Ik ren terug naar de eindhalte in de hoop dat mijn geld misschien daar is achtergebleven en gevonden door de bestuurder. De tram waar ik in gezeten heb staat nu vooraan in de rij om weg te rijden. Mijn portemonnee ligt op de stoel waarop ik gezeten heb. Alles zit er nog in.
Opnieuw op weg naar Westgaarde - maar op tijd voor de uitvaart komen is al niet meer mogelijk inmiddels. Ik heb de begraafplaats in zicht op het ogenblik dat ik besef dat ik het niet zal halen en dat mijn eventuele binnenkomst in de aula misschien storend zou zijn. Machteloos voor mij uitstarend vergeet ik blijkbaar de tijd en er komen wat kameraden langs met een auto: "moet je terug naar de stad?"
Tineke is geen onderwerp van gesprek daarna - behalve een keer, in het café, iemand die het wat merkwaardig vindt. Dit is de tweede uit onze kring die op een rare manier vermoord is in betrekkelijk korte tijd. De absurditeit van het verhaal maakt het onmogelijk verband te zien of er een politieke draai aan te geven. Het is vooral treurig - Tineke was zo zichtbaar aan het opbloeien, nieuwe vriend - afgelopen...
Dinsdag moest ik toevallig op het Dijkgraafplein zijn - gelukkig niet voor een uitvaart. De rij trams bij het eindpunt bracht het absurde van de portemonnee-uitvaart als altijd weer boven. Verleden jaar had ik aan een gevangene in de VS iets over Tineke geschreven - een anekdote - maar je hoeft tegenover een mannelijke gevangene in het algemeen maar een vrouw ter sprake te brengen of de interesse is daar. Hoe was het met haar? Voor het eerst zette ik het verhaal op papier en bracht het tot huilen, meer dan achtentwintig jaar later. Gelukkig zat mijn correspondentievriend niet voor moord...

Nauwelijks een dag later na mijn tocht naar het verre Dijkgraafplein is er weer reden om het verhaal boven te laten komen.

De moord in de Van Welderenstraat in Nijmegen op Louis Sévèke komt, als ik het verhaal lees, over als een maffiose afrekening uit wat in Italië de parallelle overheid heet. In tegenstelling tot de moord op Tineke vallen de woorden "linkse activist" meermalen. Een moord in een tamelijk drukke straat - ook om half tien 's avonds - die klinkt als een afrekening.
Naaste medewerkenden/strijdenden en familie willen niet aan speculaties over de achtergrond van de moord en spreken hun vertrouwen uit in het politieonderzoek.
Het verschil met 1976 is bijvoorbeeld dat "we" het er niet bij kunnen hebben - na de moord op Pim Fortuijn, na de moord op Theo van Gogh. De zenuwen liggen bloot in Nederland.
De terughoudendheid van de nabestaanden moet evenwel gerespecteerd worden. Mijn politieke instinct zegt mij dat de moord nooit zal worden opgelost. Of dat het 't "verkeerde slachtoffer" zal blijken te zijn geweest.

Alles in orde, alleen: het is geen reclame

Sr. Helen Prejean citeerde bij haar voordracht zondag in Amsterdam Thomas Merton: "When the world comes to an end, it will be legal."
Inderdaad: het Pentagon geeft inmiddels toe dat het fosforbommen heeft gebruikt tegen de Iraakse bevolking. Maar het is geheel volgens de wettelijke regels, wordt er bij gezegd.
Het is alleen een "public relations disaster." Vierderijkstaal.

Op de rode lijst

Hoe kort is het geleden dat je in de stad maar je raam hoefde open te zetten om vogelgeluiden te horen? (of dat je ze door het dichte raam heen hoorde?) Meestal kwamen die van de huismus.Vooral in de lente kon je de algemeenheid van de mus afmeten aan het aantal doodgereden jonge vogels dat je op straat zag. Als fietser moest je ook uitkijken voor laagvliegende mussen op bepaalde tijden van het jaar. Ze baadden zich in regenplassen of in zandhopen. Hipten om je tafeltje op het terras. Getjilp heel gewoon. Op iedere straat, ieder plein, iedere gracht - overal in de stad.
Zelfs op het platteland dat ik regelmatig bezoek zie ik zeker niet meer dagelijks huis- of ringmussen. Een vogeltje dat vroeger zo alledaags was is het plotseling niet meer.
Maar wel alledaags genoeg om op sites van zogeheten plaagdierenbestrijders genoemd te worden. Evenals trouwens de steenmarter. En er moest een type met een windbuks ingezet worden om in Leeuwarden het hoogstbelangrijke kampioenschap dominostenengooien te redden, nadat een musje er 23.000 had omgegooid. De sponsors waarderen dergelijke guerrilla-acties van vogeltjes niet. Televisiestation SBS6 ook al niet.
Nu nog even vernemen wie de sponsors zijn die wij naast plaagdierenbestrijders Duke (ha - vernoemd naar de baas van de KuKluxKlan?) in het zonnetje mogen zien na deze heldendaad.

Mark 77 oftewel napalm

George Monbiot doet vandaag laatdunkend over de Rai24-reportage over het gebruik van witte fosfor, een chemisch wapen, in Falloedja. Er zijn, schrijft hij, wel betere en overtuigender bewijzen dat de zelfverklaarde bevrijders van Irak chemische wapens hebben gebruikt (nog gebruiken) tegen degenen over wie zij snikkend verkondigden dat ze hen kwamen bevrijden van een boze dictator die chemische wapens gebruikte.
Een Kamervraag in het Lagerhuis aangaande het gebruik van Mark 77 - een curieus pseudoniem voor napalm - door VS-troepen in Irak ontlokte een ontkenning. Het leger van de Verenigde Staten probeert inmiddels zelf al niet meer het gebruik van chemische wapens te ontkennen.
Retorische conclusie: als Saddam Hoessein terecht moet staan voor misdaden tegen de menselijkheid subsidiair oorlogsmidaden, hoe zit het dan met de verantwoordelijken hiervoor?

Hallo, hallo Wognum

Altijd aardig te weten dat je gelezen wordt - al is de aanleiding verre van aardig...
De site van Ursem Bouwgroep te Wognum - bekend van reclame op tribunes van voetbalvelden - weet nu te melden dat de brand in het uitzetcontainercentrum Schiphol op 27 oktober in plaats van op 28 november 2005 was. Een bericht dienaangaande is geantedateerd op de site geplaatst (alsof het er al op 28 oktober op stond dus). Waarbij tevens in volstrekte tegenstelling tot het trotse getoeter van weleer wordt gesteld dat niet het hele uitzetcentrum van Schiphol door Ursem gebouwd is, en dat het gedeelte dat is afgebrand nou toevallig niet door Ursem is neergezet.
Vreten uit de liberale subsidietrog, akkoord - maar met enige schaamte dus. Vandaar dat ik nogmaals de diagnose stel: vast christen-democraten, daar in Wognum.

Lees de bijbel - het boek voor u

Sommige dingen horen gewoon waar ze horen te zijn. Van het voorjaar moest een loodgieter het een en ander herstellen in de badkamer. Sindsdien is het kammetje dat ik jaren geleden in Sligo bij de Poundshop heb gekocht van zijn vaste plaats op de wastafel verdwenen. Spoorloos. Mijn geestesoog ziet het nog af en toe op zijn plaats, maar het is weg. Het slijt wel een beetje, op den duur. Waar het gebleven is - of de loodgieter een of ander raar fetisjisme onderhoudt - onbegrijpelijk. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om iets wat op zijn plaats is waar het is.

Langer dan ik leef maakt een tramlijn de bocht van de Marnixstraat naar de Elandsgracht, waarbij het hoekhuis Lijnbaansgracht/Elandsgracht getooid is met de enorme tekst: lees de bijbel het boek voor u.
Ik was even niet in de buurt toen lijn 17 een buslijn was, een rampzalige beslissing die dan ook teruggedraaid is. Vanaf 1962 reed er weer een tramlijn naar het Surinameplein, en die maakte de bewuste bocht. Tussen 1962 en 1971 was dit overigens lijn 27, alleen al opmerkelijk door het hoogste lijnnummer dat een Amsterdamse tramlijn ooit gedragen heeft.
Na 1971 was het weer jarenlang lijn 17. Later werd lijn 17 weer doorgetrokken naar Osdorp - eerst naar Meer en Vaart, vervolgens naar het Dijkgraafplein.
Maar op mijn geestesnetvlies is het de gewoonste zaak van de wereld dat er een tram de bocht omgaat met op de achtergrond de aanbeveling van de bijbel, en die tram gaat naar het Surinameplein. De overwegingen gingen korter dan ik ze kan opschrijven of overdenken - ik had mijn camera bij mij en kon de vergissing van de bestuurder - was die ook even terug in de tijd? - vastleggen vorige week. Een combino van lijn 17 naar het Surinameplein. Op de Elandsgracht. Op de valreep. (En ge moet op de foto klikken om het te kunnen zien).

De treurige incompetentie van de Amsterdamse bestuurderen

Niemand in Amsterdam heeft ooit om deelraden gevraagd. Sommige delen van de gemeente lijken er van nature om te vragen door hun aparte ligging, zoals de Bijlmer en Noord. Dit waren dan ook de eerste. Maar meer dan een kweekvijver van non-talent op het gebied van vooral sociaal-democratische politici zal het nooit zijn.
De Amsterdamse binnenstad heeft zich bij referendum uitgesproken tegen een aparte dwergpoliticiraad voor de oude stad. Door speciaal ingestelde regels kon Brezjnjew aan de Amstel de uitslag naast zich neerleggen.
Dus zucht de binnenstad onder een apart, paars bestuur. D66 als referendumpartij zag geen reden de negatieve uitslag van het referendum te honoreren, en vaardigde een gesjeesde corpsbal, tevens zoontje van een vroeger raadslid (van geheel Amsterdam) af als "deelwethouder" - die allerlei leuke plannetjes ontwikkelt, zoals het opengraven van ooit gedempte grachten waar hem dat wel grappig lijkt.
Het afgebeelde bord verscheen maanden na het begin van de werkzaamheden. En er is bij al die deelraden geen ambtenaar te vinden die zonder spelfout zo'n reclamebordje kan maken. In het begin lees je het trouwens alsof het er goed staat.

Zuster op zondagmiddag

Zondagmiddag, 13 november 2005: in het betrekkelijk nieuwe kantoor van Amnesty International in Amsterdam houdt Sr. Helen Prejean een lezing over de doodstraf in de Verenigde Staten. De zuster van de orde van St. Jozef is ongetwijfeld bekend van de film Dead man walking - ik heb deze niet gezien, wat na de voordracht als een gemis voelt.
Zij schetste hoe het publiek in de Verenigde Staten er tegenaan kijkt: twintig procent zal zonder meer de doodstraf afwijzen en Amnestylid (kunnen) zijn; twintig procent anderzijds zou twee weken met Jezus of met Gandhi op een onbewoond eiland kunnen vertoeven en na afloop zeggen: "maak hem af". De zestig procent daartussenin hebben gemengde gevoelens: afschuw van geweldsmisdrijven (een legitiem gevoel), maar ook ernstige twijfels over de competentie van de staat die geen gaten in de weg weet te repareren of fatsoenlijk belasting weet te heffen - en dan wel de doodstraf voltrekken? Die zestig procent moet bereikt worden, hoe dan ook. Blijkbaar hoort bij deze grijze middenmoot ook gedeeltelijk het volk dat verantwoordelijk is voor het voltrekken van de doodstraf. Zij vertelde dat een ex-gouverneur van Texas, White, tot tranen geroerd was door een inleiding van haar - nee, voor Bush zal dit niet gelden, zij zag hem als ongeneeslijk.

Zij was tot activisme gebracht door het corresponderen met terdoodveroordeelde Patrick Sonnier. Hij was niet onschuldig: hij had op barre wijze twee jongelui vermoord, en spijt had hij niet. Moest hij daarom dood? Zij had twee�neenhalf jaar met hem gecorrespondeerd, en was aanwezig geweest bij de voltrekking van het doodvonnis. Zijn laatste woorden waren: "ik houd van je". Een tweede bekeringsmoment, zo schetste zij het [dit is ongeveer een samenvatting van het boek en de film, begrijp ik].

Het actievoeren tegen doodstraf en levenslang opsluiten ziet zij als een van de belangrijkste bezigheden die een mens kan hebben. Zij was niet per se pessimistisch: zij zag een kentering aangaande de doodstraf in de Verenigde Staten. Een belangrijke rol hierbij speelt dat het inmiddels bekend is dat er nogal eens onschuldige mensen om zeep worden gebracht door de staat, of mensen die aan de rand van imbeciel zijn. Haar nieuwe boek gaat over twee mensen die in deze categorie�n vallen.

Zij maakte het nog wel eens mee dat mensen met een beroep op de bijbel de doodstraf verdedigen. Maar de bijbel kun je overal voor gebruiken. Met een geduld dat bewonderenswaardig genoemd mag worden brengt zij tegen mensen die jubelen dat bloed met bloed gewroken moet worden te berde: "je moet overspeligen stenigen - ben je daar ook voor?" Meestal blijkt dit niet het geval. Haar christendom draait om verzoening en vergeving - zoals het hoort. De kerk van Rome heeft - Prejean suggereerde dat zij hierin een rol heeft gespeeld - naast het afwijzen van abortus en euthanasie (en oorlog inmiddels!) ook de doodstraf afgewezen als tegen leven en menselijke waardigheid gericht. Dit zal op den duur doorwerken. Het was opmerkelijk dat de doodstraf geen rol speelde in de verkiezingsstrijd in 2004 - de katholiek Kerry was als zodanig tegen de doodstraf.

De doodstraf is bepaald niet kleurenblind en wordt ook gemakkeljk tegen de armsten uitgesproken.

Zuster Prejean "was in de buurt" omdat zij de Vredesprijs van Ieper had gekregen. Over wat hierbij gezegd is heb ik helaas (nog) geen gegevens.

Denken zoals hij

Geen graf om in rond te tollen - en met onafhankelijk India dat een kernmacht is, dat meermalen oorlog heeft gevoerd met Pakistan, dat Sikkim en Goa geannexeerd heeft en met geweld heeft ge�ntervenieerd in Bangladesj en Sri Lanka zou er voor de Mahatma genoeg te tollen zijn zonder dat het volgende er nog bij komt.
Een Nederlands uitzendbureau voor straatzeurpieten met notitieblokken gebruikt Gandhiji's naam en beeltenis om jongeren aan te sporen geld te verdienen met goede doelen, zoals zij het noemen.
Beschaving van het westen - het zou geen gek idee zijn...

In De Telegraaf

Harry Bout is een Nederlander wiens levenspad het mijne gekruist heeft - indirect of direct, het verschil is niet van belang.
Hij is de Nederlander die het langst in den vreemde gevangen zit. En dat nog wel voor iets wat hij niet gedaan heeft. De afgelopen maanden is zijn zaak aan de orde geweest in diverse gedrukte media: Nieuwe Revu, Dagblad van het Noorden (tevens Tubantia en BN/De Stem). Vandaag komt het langste en ingrijpendste artikel in de zondagseditie van De Telegraaf.
Hoe het mogelijk is dat degene die de moord gepleegd heeft waarvoor Harry Bout vastzit vrij rondloopt is een van de raadselen rond de dodelijke kermis van het VS-rechtssysteem. Misschien was het niet eens een moord, maar doodslag althans zelfverdediging. Het lijkt in de hele zaak geen rol gespeeld te hebben.

Donderdagochtend fietste ik met een foto van Harry B. naar de burelen - Station Sloterdijk is snel te bereiken op de fiets, maar dan begint de ellende van een stadsinrichting zonder stad. De tocht maakte mij nog eens duidelijk hoe treurig het er met dit land voorstaat: CWI, Belastingdienst, Arboned, al die inktvissengebouwen waar mensen werken die het leven van anderen zuur moeten maken. Een grimmige vaststelling: er wordt in dit zogenaamde industriegebied bijna niets GEMAAKT. Er zijn wat drukkerijen, een daarvan is die van De Telegraaf. Ook dat is al een hele vaststelling: die wordt (er) dan nog wel gemaakt.
De foto waarmee en waarvoor ik de fietstocht heb gemaakt staat waarschijnlijk niet in deze zondagsTelegraaf.
Maar toch een hele prestatie voor de tweevrouwsgideonsbende van freeharrybout.org (zie het menu links).
Ziehier de tekst van het verhaal.

You can have him

Gisteravond in BBC's This week als commentatoren Clare Short en Ken Clarke, de Tory dien iedereen buiten zijn partij lijkt lief te hebben zolang het niet over tabak gaat. Gevraagd wie hij als nieuwe partijleider zou willen zien (zelf is hij uit de race) zei hij het nog niet zeker te weten.
Clare Short zegt: je kunt Tony hebben. Hij hoort bij jullie.
De geest is nu wel uit de fles. De neocons zijn niet meer onaantastbaar. Open de fles, pak de zoutjes of de kaas - een beetje genot mogen we er toch wel bij beleven?

Geen rokje te zien overigens

"Sinte Sinte Maarten de koeien hebben staarten de meisjes hebben rokjes an hier komt Sinte Maarten an."
Als er een onzinniger manier is om een godsdienstig feest te seculariseren: het kan best, maar ik weet het niet. Dezer dagen liep ik een warenhuis binnen dat avontuurlijk winkelen belooft. Vanaf de ingang een haag van in het rood geklede mannetjes met een sok op hun hoofd en een wattenbaard. Zij kondigen aan dat over een week of zes de geboorte van ons Heer Jezus Christus van Nazareth wordt gevierd. Maar zelfs als opiniepeilingen opleveren dat 34,2% van de respondenten meent dat kerstmis de verjaardag van de kerstman is is het nog niet zo'n grove vervorming. We mogen aannemen dat de meeste mensen nog wel weten wat er gevierd wordt op 25 december.
Maar Sint Maarten? Ten zuiden van het IJ, en Joost mag weten waar verder zuidelijk in Nederland? De zoveelste reden om de kleintjes de straat op te jagen om te bietsen en net te doen of het een leuke oude traditie is.
Enfin, genoeg hier over - als u er niet bij was toen ik hier mijn eerste voordracht in het openbaar over hield in de Groote Weiver in Krommenie elf jaar geleden interesseert het u nu ook niets (ik weet ook wel dat u niet naar Krommenie kon komen).

Aardige iconografie van de soldaat-heilige - en hoe leerzaam: hij kleedt een naakte met de helft van zijn mantel, maar de naakte blijkt toch een grote doek voor zijn schaamte te hebben, want echt nakend kon de goede man niet afgebeeld worden. Je vraagt je af waarom niet: hij heeft Maarten geholpen heilig te worden zonder zelf ooit een kans hiertoe te hebben. Bij gebrek aan behoorlijke mantel.

Viijftien miljard lichtjaar?

Fascinerend - over de sterrenhemel lezen... De oude namen die naar Mesopotami� klinken of naar voorklassiek Griekenland.. Aldebaran. Orion. Arcturus.
Net als ik verneem dat je met de verrkeijker inderdaad verder het zwerk in kunt kijken breekt het verlangen uit. Ik weet neit of het er dit jaar nog van komt...
Op goed donkere dagen met verrekijker te zien blijkbaar: de Andromedanevel - of eigenlijk dus: een andere melkweg. Negenhonderdduizend lichtjaren verwijderd. Duizelingwekkend cijfer. Dus: de Andromedanevel zien betekent met het oog bijna een miljoen jaar terug in de tijd gaan.
Maar waren er laatst niet opnamen gemaakt van de oudste sterren of nevels, die dus zo oud zijn als het universum waarin wij ons bevinden? Een blik naar het begin.

Waarom moet ik nu bevangen worden door de beklemmende gedachte dat fundamentalisten de Andromedanevel onmogelijk kunnen erkennen. Negenhonderdduizend jaar geleden bestaat niet. Wat zouden die mensen dan zien? Maar waarom moet ik mij dit afvragen?

De namen van degenen die naamloos moesten blijven

In beeld in het NOS-journaal, voorgelezen door de pastor van het uitzetcentrum Schiphol, Martin Zandstra.

De elf doden van Schiphol:
- Vitaly Khvylovyy
- Oksana Nymych
- Mehmet Avar
- Kemal Sahin
- Gheorghe Sas
- Nlafte el Swaial
- Dato Khidiritsj Kasolef
- Robert Jules Arah
- Naiva Apensa
- Maribel Mariñez Rodriguez
- Vladislav Leniv Petrov

De onhoudbaarheid van de neoconmacht

Omdat absolute macht nu eenmaal onmogelijk is keert de macht- en geldzucht van de neoconservatieven zich op den duur tegen henzelf. New Labour neocon David Blunkett maakte zich vorig jaar al volstrekt onhoudbaar door zijn onsmakelijke priv�leven in het openbaar uit te spelen - en door de mand te vallen door misbruik te maken van zijn ministersambt voor het ritselen van de verblijfsvergunning van de gouvernante van zijn vermeende minnares.
Blijkbaar was hij zo onverbrekelijk verbonden met Tony Blair dat hij binnen de kortste keren weer minister moest worden, en weer door de mand moest vallen. Er is geen reden medelijden te hebben - tenzij het zijn hond geldt.

En een week later wordt dan eindelijk Tony Blair terechtgewezen door het Lagerhuis. De inzet was wetgeving die "terrorisme" moest bestrijden. Het land is nog nooit in zo groot gevaar geweest als nu, en daarom moet het mogelijk zijn verdachten van terrorisme negentig dagen op te sluiten zonder tenlastelegging en zonder rechterlijke tussenkomst. Een vrijbrief - maar dit wordt niet ter sprake gebracht - om door middel van zogenaamde onorthodoxe ondervragingsmethoden bekentenissen af te dwingen. De suggestie met het opgevoerde verhaaltje over het enorme gevaar is dat "uiteraard" moslims opgesloten zullen worden volgens deze wet. Toen ze voor de moslims kwamen...

Blair meende indruk te moeten maken door zijn naamgenoot, hoofdcommissaris van politie van Londen, te laten pleiten voor de negentigdagendetentie. De politie heeft die negentig dagen echt nodig, zei de hoofdverantwoordelijke voor de standrechtelijke executie van de volstrekt onschuldige Jean-Charles de Menezes.
Dit was de Tories, misschien toch paleoconservatieven, te veel. Oppositieleider Michael Howard zei dat het op deze manier gehoor geven aan de wens van de politie een stap op weg naar de politiestaat was. Om dit te onderstrepen zei Tony Blair nog eens dat het niet een stap naar de politiestaat was, maar dat de politie haar zin moest krijgen. Wat zou volgens deze Blair dan wel een politiestaat zijn?
Het zijn vreemde tijden - nooit gedacht dat ik het zo hartgrondig eens zou zijn met de voorman van de Tories...
Tony en Ian Blair hebben hun zin niet gekregen. De termijn was veertien dagen, het zijn er nu achtentwintig geworden - niet de gevraagde negentig. Een hellend vlak is het in ieder geval toch al. De eerste nederlaag van Blair in ruim acht jaar. Het begin van het einde - regime change lite, binnenkort?

Geen trots meer maar betreuren

Ursem Bouwgroep had razendsnel de eigen lof wegen s de bouw van het uitzetcentrum Schiphol van het net gehaald (maar ja, die zoekmachines met hun geheugen...).
In een nieuwe editie betreurt men het dat een enkel medium de indruk wil wekken dat Ursem het uitzetcentrum alleen gebouwd heeft. Welk medium zou men bedoelen?
Men was zo geschokt dat de datum van de brand op 28 november 2005 wordt bepaald.

Een zomerse novemberdag in Amsterdam en op Schiphol

"Gij zijt toch in ons midden, Heer / wij dragen uw naam" zingt het Benedictijns avondgebed dat ik door regelmatig bezoek aan een klooster ongeveer uit het hoofd ken. Het was van toepassing op de man die onder de naam F. Baraya begraven is op Westgaarde, Osdorp - of het zijn echte naam is is niet terzake.
Welnu, van de slachtoffers (brandoffers, had ik bijna geschreven) van Schiphol mogen wij de naam niet kennen. Het regime gebruikt hiervoor de ongelooflijke redenering dat het bekendmaken van de namen van de verbrande mensen tegen de privacyregels ingaat. "Van asielzoekers worden ook geen namen bekendgemaakt."
De suggestie is dat het om criminelen gaat die derhalve het best anoniem blijven. Van enkelen staat het vast dat zij bij een razzia in de tuinbouw zijn opgepakt en opgesloten in de Ursemcontainers op Schiphol. Omdat het zelfs bij justitie bekend zal zijn dat de Nederlandse tuinbouw op zogeheten illegalen drijft kan alleen geconcludeerd worden: de containers moesten gevuld worden. Er werden al mensen langer vastgehouden dan de bedoeling was en het is niet de bedoeling dat dit symbool van het strenge beleid tegen vreemdelingen van de Nederlandse overheid niet geheel gevuld is.
Twee van de verbrande mensen hadden een Surinaamse achtergrond. Iedereen in Suriname van voor 25 november 1975 is als Nederlander geboren.
Het NOS-journaal dat als enige mocht filmen heeft overigens het oplezen van de elf namen door geestelijk verzorger Martin Zandstra uitgezonden. De namen zijn dus bij dezen bekend.

Ik verwijs nog maar eens naar mijn eerste tekst over het zogenaamde grenshospitium.

Oorworm en reptiel

Ik maak een wandeling door het open duin. De "diskjockey in mijn hoofd" zoals ik ..eh.. hem noem heeft Unsquare dance van Dave Brubeck opgezet. Dat kan, geen slecht nummer om in je hoofd op te zetten.
Aan het strand waar ik tenslotte aankom is het stil en een sterke zuidenwind beneemt mij bijna de adem en het zicht, door het stuivende zand. Vechten met de elementen - en in mijn hoofd is de drumsolo uit Unsquare dance luid aan het spelen. Heeft het nummer al die tijd doorgespeeld? bedenk ik met enige verbazing.
Tijdens de wandeling moet ik ook naar planten of vogels gekeken hebben en allerlei gedachten gehad hebben. Intussen is als een autonome hersenfunctie het Dave Brubeck Quartet blijven doorspelen.

Het fenomeen heeft blijkbaar een naam: oorwurm. Het wordt meestal toegekend aan deuntjes die zich ongevraagd of ongewild in je hoofd nestelen. Ik heb niets tegen Unsquare dance, ik wist alleen niet dat het autonoom kon doorgaan. Als onderlaag bij allerlei andere hersenactiviteiten.

Men vermoedt dat het autonoom horen van muziek die "er niet is" zich afspeelt in dezelfde hersenen als het componeren.
Dat zoekt men uit. Hoe, dat wil ik eigenlijk ook niet eens weten. Ik zou gokken op de evolutionair oudste hersenen, de hersenstam, zoals filosofisch-theologisch beschreven door Tjeu van den Berk, de reptielenhersenen worden ze ook wel genoemd.

Zouden reptielen ook allerlei muziek in hun brein laten spelen?

Alles welbeschouwd

Was er een tijd waarin de ideologie van de heersers enige samenhang
vertoonde? Of op zijn minst enige correspondentie met een intersubjectief
waar te nemen werkelijkheid?
De warboel van het zogeheten neoconservatisme - in aanbouw hieronder - leidt
tot deze vraag.
Hoe het ook zij, dat het de ideologie is van een kapitalisme dat zijn beste
tijd gehad heeft is duidelijk. Wij weten inmiddels dat deze beste tijd, de
gouden tijd, achter ons ligt: in globale jaartallen was deze tussen 1945 en
1975.
In grote delen van de "Eerste Wereld" is nauwelijks meer industri�le
productie. Hier is de consumptiemaatschappij zoals in de gouden tijd zo
gekritiseerd (en terecht, daarover geen misverstand) gerealiseerd.
Rentenieren tot de hoofdsom op is. De Verenigde Staten naderen dat laatste
stadium al. Nederland kan nog even voort, of drijft verder als vanouds op de
handel.
En dan de opstand tegen dit alles... Is Frankrijk opnieuw de
koortsthermometer van het kapitalisme? Dat de opstand in Banlieuestan
meteen in oorlog tussen culturen wordt vertaald is niet zo
verbazingwekkend. Behalve op het vlak van de retoriek is er echter geen
verbinding tussen binnen- en buitenstad, of tussen campagne en banlieue, of
alle drie - voorzover nu te overzien.
En dan - het is een opstand, niet iets wat op een revolutie lijkt,
vooralsnog. Woede die zich in nachtelijke brandstichtingen uit. Het symbool
bij uitstek van de gouden tijd van het kapitalisme, en van de
consumptiemaatschappij, de automobiel, wordt als voornaamste doelwit
beschouwd en als zodanig door de overheid geteld.
En toch - het zal je kar maar wezen... Er is een goede kans dat de auto's
die in brand gestoken worden van banlieuebewoners zelf zijn. Er is geen
moreel onderscheid, maar het maakt het allemaal niet mooier. Het is niet
mooi, en het is een opstand tegen een aartslelijke werkelijkheid.
Het zou goed zijn als de verbinding met scholieren-, studenten- en
arbeidersbeweging inderdaad gelegd werd.
Deze toestand doet denken aan de binnensteden van de Verenigde Staten
1967-68: how I yearn to burn, baby, burn. Op Indymedia is de Occitaanse
variant Crema, pichon, crema gelanceerd.
Dooddoener: de tijd zal tamelijk snel leren waartoe dit leidt.

De taak van de muis

Ja, het was een muis, de schaduw die langs de vloer ging 's avonds laat. Hij of zij ritselde. Of het dezelfde was als vroeger, toen het nog zomer was - we zullen het niet weten. Wel, dat het dier waarschijnlijk solitair was.
Toen Zomermuis zich meldde heeft A. meteen een bakje gifkorrels ("muizenlokdoos") gekocht, toen bleek dat de klapval niet uitlegde hoe hij kon werken. De drogist zei dat het dier zich in een holletje zou terugtrekken en daar zou sterven, als het gegeten had van de blauwe korrels in het doosje.
Ze bleven onaangetast, Zomermuis werd echter na een of twee dagen niet meer gezien of gehoord.
Het doosje bleef staan.
Toen meldde zich Oktobermuis. Ik heb het doosje verplaatst naar de omgeving waar het dier overdag waarschijnlijk school: het gasbuizenstelsel van de oven. En het was weer zaak alle etenswaar op te bergen buiten bereik.
Na enkele weken keek ik eens of er iets met het lokdoosje gebeurd was. Alle korrels waren opgegeten. Je zou denken dat het dier het loodje gelegd moest hebben - maar gekrabbel en gestommel in de nacht (omstreeks de tijd dat ik dit schrijf) bleef hoorbaar. Ik vulde het doosje met het restant van de dodelijk genoemde korrels en hoopte maar steeds dat het dier overdag naar buiten zou gaan - daar was genoeg gelegenheid toe, en we zijn eerder zo van een eenlingmuis afgekomen.

Eergisteravond begon het: een piepen dat deed denken aan een nestje vogels. Af en aan, en niet ver van de vermoede verblijfplaats. Had zij een nestje gehad, was zij dood en waren de kinderen om eten aan het piepen?
Maar eigenlijk was het maar een enkele muizestem. Deze avond werd het bijna onverdragelijk. A. was bang. En zette het op een onbedaarlijk gillen toen Oktobermuis uit de schuilplaats kwam, wankelend - en wellicht heeft het diertje de genadeklap van schrik gekregen van de schrik van mijn lief.
Ik schoof het op een stukje karton waar het de laatste adem uitblies voor mijn ogen. Ik gooide het diertje naar buiten, daar waar het zelf naar toe had moeten gaan toen het nog kon..

Een morele nederlaag. En het einde van een muis. Een tijdje geleden las ik ergens dat het de taak van de muis is opgegeten te worden. Onzin. De taak van de muis is muis te zijn. En het is erg dat wij niet in staat waren het dier daartoe de vrijheid te laten. Maar het gaat nu eenmaal niet.

En is het nu tot zijn of haar vaderen vergaderd? Ik zou het graag willen geloven. En gelovigen in een hiernamaals spreken van een zekerheid die alleen maar toeneemt (Felix Ortt bijvoorbeeld). Maar afgezien van de logische onmogelijkheid van een tijdloze ruimteloze tijd-ruimte waar overledenen "vertoeven": zou het wenselijk zijn voor Muis? Voor Mens?
Wil ik mijn onbekende homo-erectus-voorouders leren kennen, alsnog gezellig? Heeft Muis iemand te zoeken hiernamaals?

Is het meer dan een wijze van uitdrukken?

Meer dan vals bewustzijn (in aanbouw)

Je beroept je op de Verlichting en bent tegelijkertijd bondgenoot van apocalyptische of fundamentalistische christenen.
Van deze bondgenoten mag je niet de evolutietheorie accepteren, maar je staat een totaal sociaal-darwinisme voor.
Je bent Jacobijn en beroept je tegelijkertijd op Edmund Burke.
Je verafgoodt de staat maar verkondigt tegelijkertijd dat er een contract is tussen burgers en staat.
Je vindt dat de vrouwenemancipatie zo mooi geregeld is in het Westen, maar bent ook tegen abortus en vindt het een goede zaak als vrouwen weer achter het aanrecht staan.
Je verwijt "de moslims" hun oorlogszuchtigheid en staat klaar om hun landen te bombarderen en te bezetten.
Je staat achter Israel en bent als goj filosemiet, en citeert met graagte Heidegger en Carl Schmitt.
Je bent voor wat je globalisering noemt en tegelijkertijd wil je een krachtig nationaal bewustzijn aankweken.
Je hebt het voortdurend over de moderniteit maar vindt de meeste kunst van de twintigste eeuw duidelijk entartet.
Je noemt je progressief of desnoods revolutionair en tegelijkertijd neoconservatief.

Mijn tweede cake

Zo'n twaalf, dertien jaar geleden werd ik aangetrokken door het idee een soort sociale geschiedenis te schrijven van de merkwaardige studentenflat de Zilverberg aan de rand van de stad in Amsterdam-Noord. Het is er (nog) niet van gekomen.
Doordat een lezer uit Thailand (wauw) die evenwel ook in deze flat gewoond heeft mij het verhaal van een wereldberoemd bandje dat er opgericht is opstuurde (de Inside Nipples, om precies te zijn) kwam weer van alles boven.
Nanowrimo is al vijf dagen op dreef, te laat om er alsnog nu aan te beginnen.
Hier een foto van mijn Zilverbergbuurman Peter en mij, kijkend of de cake al klaar is.
Ja, ik heb twee cakes gebakken in mijn leven. Beide keren met speciale toevoeging. Deze keer werd het geen bad trip (u verwacht hoop ik toch niet dat ik vreselijk braaf ben, wel?). Voor de zekerheid: ik sta rechts op de foto (van Peters site geplukt).

Eigen God eerst - Willem Vermandere

Wie schiep de moslims en wie schiep de Joden en 't Talibanvolk van Afghanistan
wie schiep de heimatloze zigeuners en de katoenplukkers van Oezbekistan
Schiep Jahweh misschien ook de pygmee�n en bedacht ie voor d'Eskimo's dat ijskoud lot
en die dorre woestijnen voor de magere Berbers of was dat Allah, was dat Jehovah, of God

Wie schiep de hindoes en hun heilige koeien en 't arm volk dat daar op strate creveert
Heel handig die kasten en die wedergeboorte, zodat de pasja daar rustig regeert
Wie verzon toch al die verstikkende fabels en al die uitverkoren flauwekul
En dat ultiem paradijs voor de zelfmoordkrijgers, den blik naar achter en 't verstand op nul


God schiep destijds in amper zes dagen de wereld en het eindeloos firmament
Maar de zevenden dag viel ie in slape, aldus dat oud naief vertellement
We weten zo weinig van zoveel geheimen, van kleuren en rassen en 't waarom van 't heelal
En zo bedacht de mens zelve zijne schepper, elk volk zijn Godje dat hem beschermen zal


Die God van 't eigen volk is nen gruwel, die "Gott mit uns" die tut mir so leit
'k geloof niet in een God tot de tanden bewapend, in "Dieu le veut" en in "God on our side"
zwijg mij van al die wrokkige goden, 't zij Jahweh 't zij Allah, de die zijn al dood
vertel ons liever van vriendschap en vrede en 't eerlijk delen van 't dagelijks brood

- Commentaar overbodig. Tip: Koen Koch.

Vrijdagmiddag in de Kinkerbuurt

Vrijdagmiddag 4 november 2005 - een zonnige herfstdag, hoek Bilderdijkstraat-Kinkerstraat Amsterdam. Een negentiende-eeuwse arbeiderswijk, dus nu een wijk waar veel zogeheten allochtonen wonen. Vier politieagenten op dezelfde hoek. Twee houden er "autochtone" fietsers aan - klaarlichte dag, maar ze zijn vast stout geweest. De derde controleert de papieren van een donkere jonge man. Daar gaat hij eens uitgebreid voor staan. De vierde loert speurend rond.
Na enig winkelen: dezelfde vier hoeken, agenten op een andere hoek dan eerst. Twee kijken met grote interesse in het paspoort van uiteraard een andere donkere "Noordafrikaans uitziende" man.

Racistisch rechts weet zeker dat de Amsterdamse burgemeester een slappeling is met zijn "de boel bij elkaar houden". Mensen die nog een klein beetje geheugen hebben, en het is echt nog niet zo lang geleden, weten dat hij degene is die als staatssecretaris voor vreemdelingenzaken, als voorloper van Nawijn en Verdonk, de huidige wetgeving tegen vreemdelingen heeft doorgevoerd. De twee geliefde boelieden van de linkerzijde hoefden alleen maar de wetgeving van Cohen consequent en adequaat uit te voeren.
En het ziet er naar uit dat voor Cohen de boel bij elkaar houden betekent dat de politie willekeurig mensen aanhoudt die er verkeerd uitzien.
We hebben een paar jaar geleden in Brussel gezien waartoe dit leidt. En in Frankrijk staan de armoewijken, wat daar betekent: de buitenwijken, in brand. Men is gewaarschuwd: nog even doorgaan met de boel bij elkaar houden en het is in Amsterdam ook raak.
Koen Koch schreef vorig jaar naar aanleiding van de lawaaidemonstratie op de dag waaarop Theo van Gogh werd vermoord dat dit een slimme zet was. Dan hoefde Cohen geen gefluit of boegeroep te horen op de Dam. Het fluiten en het boeroepen bij dezen alsnog even.

Treffen bij een goelag-eiland in Wisconsin

Bron

Zaterdag 29 oktober waren er zeventig mensen bij de Boscobel supermax-gevangenis om te manifesteren tegen de onmenselijke behandeling van de gevangenen. Er was een bus van Milwaukee en Madison met familieleden van gevangenen voor bezoek. De gedetineerden hebben nu buitenkooien waarin de in oranje gehulde mensen kunnen recre�ren. Een liep er te ijsberen alsof hij inderdaad in de dierentuin was opgesloten. Frank van den Bosch van de Prison Action Coalition merkte op dat dit een zwaarbevochten verbetering was voor de gevangenen die eerder jarenlang de zon niet te zien kregen. Ex-gevangenen en mensen die voor verandering strijden voerden het woord.

De foto toont de desolaatheid van dit superveilige opsluitcentrum. Het bestaat uit betonnen elementen, dus niet zoals het geval op Schiphol uit gemakkelijk brandbare containeronderdelen.

Transferium

Uit de tekst van deze site van meeëters uit de liberale subsidietrog kunnen wij afleiden dat de "geprefabriceerde units" zoals neergezet door prachtbedrijf Ursem te Wognum eigenlijk al in 2002 gesloten hadden moeten zijn. Het gaat over een "transferium", vierderijkstaal voor een gevangenis waar de gevangenen zo snel mogelijk geloosd moeten worden. Het stond of staat vast en zeker bij de luchthaven.

Gedachten bij de gewelddadige dood van een stadgenoot

Een tweede politieke moord in Nederland: alles went op den duur?!

1.

Er is veel waarmee ik onmogelijk kon instemmen van wat Theo van Gogh schreef vooral. Maar ik heb de indruk dat hij geen ogenblik dacht dat wat hij zei in fora of schreef in columns ook echt kwetste. Grof of niet grof. Een psychologisch defect dat ik wel begrijp.

Zoals ik ook zijn moed en trouw aan sommige echte vrienden begrijp. Politiek-rioolrat Leon de Winter (jazeker! - dat ik woorden vuil moet maken aan zo iemand...) heeft Theo van Gogh jaren nagezeten over een opmerking waarvan hij kon weten dat Van Gogh deze van Ischa Meijer had geleend. En plotseling waren de twee weer indirect verbonden via Ayaan Hirsi Ali, die haar politieke overstap dankte aan mevrouw Kroes. Met zulke vijanden heb je geen vrienden meer nodig, om de bekende kreet om te draaien....

Maar ik zal Van Gogh in ere houden dat hij zich niet op Meijer beroepen heeft, de negen jaren die hem tot "eeuwige antisemiet" (kwalificatie van een andere rioolbewoner) maakten. Dit was moediger dan dagelijks argeloos door de Linnaeusstraat fietsen!

2.

Nog iets over deze "tedere anarchist": na de moord werd zijn regelmatig gebruikte kwalificatie van moslims veelvuldig geciteerd. Eén keer, aan het begin zogezegd, heeft hij het gebruik van deze weerzinwekkende woorden gemotiveerd. Hij had (zoals ook ik) het groene geestelijke boek van Ayatollah Ruhollah Chomeini gelezen, waarin de man een onstuitbare geslachtsdrift wordt toegedicht. Als er echt geen vrouw bij de hand is waar je voor een kwartiertje mee getrouwd kunt zijn zonder dat zij het hoeft te weten (je moet haar natuurlijk wel onderhouden! - hoe noemen ongelovigen zo'n contract ook alweer?), dan kon de onhoudbare man een schaap of geit tot zich nemen. Wel het herendeel na afloop goed reinigen (hiervoor praktisch advies).

De kwalificatie was een terugkerende verwijzing naar dit diep geestelijk geschrift van een waarachtig mysticus. Je kunt daar niet voortdurend naar verwijzen. Maar als je het niet doet lijkt wat je zegt verdacht veel op ordinair schelden. Zo was het, heb ik steeds begrepen, niet bedoeld. Maar Theo van Gogh had moeten beseffen dat niet iedereen wist of onthield waarop zijn woorden (die natuurlijk ook te generaliserend waren) gebaseerd waren. Bij dezen, ter opheldering.

3.

Voor wien de klok luidt...

Een koude regenachtige dinsdagavond, enkele uren na de crematie van Theo van Gogh. Twee donkergekleurde jongens lopen over straat. "Allahoe akbar!" roept er een, voortdurend, keihard. Dat zullen de omwonenden leuk vinden. Overtuigend ook, gelet op de wietwalm om het duo. Ik voel mij ongemakkelijk. Ik fiets langs, als enige. O nee, aan het einde van de straat staat een ongetwijfeld ongelovige jonge vrouw haar fiets los te maken. Dat zij ongelovig is (autochtoon laat staan Nederlands zou ik niet durven zeggen) kan ik opmaken uit het feit dat zij een korte rok draagt. Dat is iets wat de grote god van de coffeeshopjongens zeker niet accepteert. Moet ik de ridder zijn die even over haar waakt?

Anna-Blaman-achtig dilemma. Nee, ik ben doorgereden. Ja, ik ben daar ontevreden over. Ik weet niet eens of het laf is. Waarschijnlijk had ik alleen maar een oogje in het zeil moeten houden of het meisje er onbeledigd vanaf zou komen. Gek dat het zelfs een dilemma moest zijn. Laffe troost dat zij ouder en flinker gebouwd was dan de schreeuwlelijken. Enfin...

En ja - ook ik voel hoe mijn vermogen bepaalde uitingen te accepteren erodeert. God geve dat de god van deze jongens wat kleiner wordt - als u begrijpt wat ik bedoel.

4.

Een land dat zijn kunstenaars vermoordt is ernstig ziek. En ik weet geen therapie.

Theodor Holman, als eerste gepubliceerde reactie op de moord.

5.

In de nacht na Pinksteren 1991 werd ik om 4.20u. van mijn bed gelicht. Voor de zekerheid waren er 7 (zeven) politieauto's in de straat. Het is mij niet verteld of het de bedoeling was dat ik in zeven stukken gezaagd naar zeker politiebureau werd vervoerd.

Tot 17.30u., niet opzienbarend lang, heb ik H.M.'s speciale gastvrijheid mogen genieten. Ik kon nog op tijd naar paradiso, waar een manifestatie gehouden werd in verband met deze en andere politieovervallen. Mijn stuk in De Groene over de affaire was ter perse. Ik had precies het evangelie naar Mattheüs kunnen lezen tijdens de detentie.

Het misdrijf waarvan i kverdacht werd en de reden warom ik niet mocht doorslapen: ik was redacteur van het programmablad van Radio 100. Opmerkingen over de plotseling bedreigde vrijheid van meningsuiting in Nederland naar aanleiding van de moord op Theo van Gogh zijn hol gezwets. Deze vrijheid heeft effectief in feite nooit bestaan en ik zou niet weten (buiten het internet - en hoe lang mag dat nog?) hoe deze vrijheid ooit wel geëffectueerd zou kunnen worden in kapitalistisch Nederland.

6.
Dat ik ooit zoiets zou/moest schrijven naar Antiwar.com!

Justin Raimundo calls the murdered Dutch cineast the Dutch equivalent to David Duke. I had to google this name, and can only protest most strongly after seeing what I found. Van Gogh had nothing to do with any extreme right politics. He was pestered as being an anti-Semite by all kinds of dubious persons, but you at Antiwar.com barking and biting against some people in DC must know what that means.

Politically Van Gogh probably was as naive as he was as a filmer. In what turned out to be his final years he cherished the memory of Pim Fortuijn, who was also murdered in public at broad daylight.
But then, Fortuijn was not on the extreme right either. Maybe much of his following was and is, but I think he too was naive and probably a bit off course. We will never know...

(Although I must admit I feel embarassed by Fortuijn being voted the greatest Dutch person of all times).

As a film director Van Gogh cannot be judged on Submission alone. There is nothing in his filming that justifies comparison to this Duke type - and as far as I am concerend nothing in his writing too. His infamous namecalling towards muslims, tasteless though it was, was derived from a book by Khomeiny that mentioned the ultimate remedy for the indomitable male sex drive. Naive, tasteless, offensive - yes - but nothing like an (ex-)KKK-man!

7.

En nog een interventie... Gericht aan gratis blaadje Metro...

Geachte redactie,

's Winters reis ik minder per trein dus zie ik Metro ook niet vaak. De laatste column van Theo van Gogh heb ik gemist, maar die zal nog wel op zijn website te lezen zijn. Ik ben er evenwel zeker van dat onder die laatste column dat verkeersllichtje heeft gestaan: houden of wegdoen? Er was een lezer die "wegdoen" vond en dit bekrachtigde op een andere wijze dan een telefoontje dat de kas van Metro moest spekken.

Dat verkeerslicht met die tekst is al zo smakeloos - het riekt naar studentenblaadjes of jongerenomroepjes. En naar hoofdredacties die niet voor hun columnisten staan, als het er op aankomt. Ik zou denken dat het na 2 november wel verdwenen zou zijn.

Maar slechte smaak hoort bij dit land als boerenkool, wolken en Pim Fortuijn als de grootste aller tijden. Het staat er nog. In de geest van Theo zeker. Maar daarom nog niet minder wansmakelijk.


Het volgende antwoord laat blijken dat de hoofdredacteur van Metro naar de bedoeling raadt van bovenstaande en de plank misslaat. Ik laat het verder maar zo:

Beste André,

Bij de columns van Theo van Gogh die nog altijd op vrijdag verschijnen (zie de krant voor details), staat uiteraard geen stoplicht. Verder ben ik altijd blij met kritische lezers.

Groet,

Jan Dijkgraaf
hoofdredacteur Metro