Patrick J. Fitzgerald heeft gesproken... En ja, hij kwam over als rol (te spelen door Tom Hanks?) in een film van Oliver Stone voor over een paar jaar. Maar dergelijke associatie krijg je nu eenmaal al gauw als Europeaan die de VS waarneemt.
Deze speciale onderzoeksrechter wekt de indruk tot een langzamerhand verdwijnende soort mensen te behoren: fatsoenlijk rechts. Door Bush zelf aangesteld als bekend Republikein uit Chicago, voorzien van de bijnaam bulldog heeft hij zich inderdaad vastgebeten in het onderzoek naar wie een geheim agente op het gebied van onderzoek naar massavernietigingswapens heeft laten bekendmaken in de regimevriendelijke pers. Een streek die de zogenoemde oorlog tegen het terrorisme wel in een heel bijzonder daglicht stelt.
Het is een nachtmerrieachtig gegeven: het regime in Washington wordt gedragen door pathologische leugenaars, zakkenvullers en als het er op aankomt halvegaren - zoals de nu ten val gekomen Libby, die onder ede volhield niet te weten wie degene was wier CIA-dekmantel hij had weggeblazen.
Een gevaarlijke gedachte dat dit regime zelf de beschikking heeft over een vernietigend potentieel dat het wil gebruiken - bijvoorbeeld tegen Iran. Men zou gaan hopen op de terugkeer van de goede oude Koude Oorlog - in dit geval zou Rusland of China de veiligheid van Iran moeten garanderen. Er zijn redenen genoeg te bedenken waarom Moskou of Peking zich daaraan niet wagen. Is het realistischer te hopen dat het regime aan zijn eigen idioterie ten onder gaat? Of: dat het politieke stelsel van de Verenigde Staten toch nog een zeker zelfreinigend vermogen heef. Niet genoeg om de imperialistische strevingen tot staan te brengen, wel om de pathologische uitingen daarvan voor enige tijd in toom te houden. Ongeveer zoals in 1974, toen de nederlaag in Indo-China in zicht was en Nixon ten val kwam.
Eigenlijk moet men toch op deze mogelijkheid hopen. Een Verelendungsmodel kan de wereld in het algemeen en de VS zelf in het bijzonder niet toegewenst worden, omdat het te veel menselijk leed met zich meebrengt.
En het merkwaardige is dat deze "institutionele ommekeer", Fitzgerald is er een levende illustratie van, vanuit de Republikeinse Partij zelf moet komen. Van de Democraten valt al helemaal niets te verwachten.
Hopen tegen beter weten in, waarschijnlijk. Maar zonder hoop wordt het wel erg moeilijk. En mocht het Bushregime inderdaad instorten, wat voor consequenties zal dit hebben voor trouwe meelopers als Blair en Balkenende? Terechtstaan voor hun oorlogsmisdaden zullen ze allemaal wel nooit. Wat pieperig gejammer dat ze zich gemeen bedrogen voelen door het bewind in Washington is het hoogste dat we kunnen verwachten. Als het al zo ver komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten