Een maand voor de overval op Irak zong Dionne Warwick op de BBC-televisie The windows of the world en What the world needs now is love. Een duidelijke uitspraak van een African-American zangeres, en een illustratie van hoe het werk van Bacharach en David in een context geplaatst kan worden. Het schoot mij kort daarna te binnen dat Trains and boats and planes meer is dan het onschuldige liefdeslied waar het in eerste instantie voor aangezien kan worden - mits gezongen door vrouwen, wat oorspronkelijk ook gedaan is.
Vannacht in Later trad de man op, uiterlijk een kruising tussen John Kerry en mijzelf- maar dan ouder. (Het kon erger, zeg ik niet gespeend van ijdelheid). Hij heeft een nieuw album uit, At this time getiteld. Voor het eerst spreekt hij zich direct tegen de oorlog en de oorlogsstokers uit. "Ik moest dit doen. Dit raakt mij zeer." De teksten getuigen ook van zijn teleurstelling over VS-politici in het algemeen. In het verleden liet hij tekstschrijven altijd aan anderen over, maar nu moest hij het zelf doen: "Je zou kunnen zeggen, hoe kan een vent die zijn hele leven liefdesliedjes heeft geschreven plotseling besluiten onrust te stoken? Ik vond het heel belangrijk, ik kon deze teksten niet door iemand anders laten schrijven. Ik ben nooit zo politiek geweest. In de Vietnamtijd schreef ik liedjes, maar niet over Vietnam. Ik schreef alleen maar liefdesliedjes. Ik leidde mijn leven in mijn ge�soleerde wereldje."
Valt wel mee hoor, werker van het laatste uur (bij wijze van spreken)...
Wat hij liet horen klonk interessant. Wat achterwege had mogen blijven was Rufus Wainwright met A message to Martha, dat met verscheidene gouden stemmen vereenzelvigd kan worden - en Rufus Wainwright hoort niet in het rijtje. Voor mij schokkend was dat Burt bij beelden van Aretha Franklin met I say a little prayer zei dat dit toch veel beter was dan het origineel van Dionne Warwick. Hmmm... dit heb ik als Bacharach-David-loyalist niet gehoord...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten