Het was een wat billenknijperige opmerking van een Franse criticus die "de vrouw" van vandaag het mooiste kuntswerk noemde dat je kon bedenken - in de neoconvrijstaat Letter en geest van Trouw, afgelopen zaterdag. Een beetje werd het gelijk ge�llustreerd door een "installatie" van Daniel Buren in Yokohama, waar op de foto een leuke vrouw onderdoorloopt - zij maakt geen deel uit van de installatie. Deze blijkt te bestaan uit verticaal rood-wit-rood-gebaande vlaggetjes, die dansen in de wind. Het verhaal ging er eigenlijk over dat "moderne kunst" nu eenmaal niet houdbaar is. Of zo houdbaar, zou ik willen zeggen, als een haai of een mens op sterk water, of een olifantedrol.
Het probleem is natuurlijk dat de vernieuwing al is gedaan door DADA en aanverwanten, nu al bijna honderd jaar geleden. Een wc-pot als objet trouv� neerzetten is echt niet meer origineel, vernieuwend of schokkend.
Dan maar kijken naar de vrouwen die naar de kunst kijken - en wat is de kunst?
(De vraag voor de Franse criticus is: hoe denken de vrouwen over de mannen? of over zichzelf? zijn verhaal is waarschijnlijk ook maar subjectief, al begrijp ik wel enigszins wat hij bedoelt).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten