BBC Newsnight - wanneer is het opgehouden als het ware het doel van de avond, of van een televisieavond te zijn? Niet alle presentatoren zijn pijnlijk, maar het ernstige verval van Jeremy Paxman is eigenlijk niet om aan te zien.
Ik bedoel niet de natuurlijke tol van de vorderende jaren. Die jas past iedereen. Het gaat om zijn steeds duidelijker ge�taleerde behoefte van misschien niet perse likken naar boven maar in ieder geval wel trappen naar onderen.
Het duidelijkst openbaarde deze neiging zich toen de regering-Blair in samenwerking met het Bushregime klaarstond voor het neokoloniale avontuur in Irak. De Veiligheidsraad zou moeten overleggen wat er te gebeuren stond. Het stond vast dat van de vaste leden Frankrijk, China en Rusland tegen oorlogsavonturisme waren, en van de niet-vaste Duitsland en een gemengde reeks landen uit het "zuiden".
Paxman beet zich vast in de Veiligheidsraadszetel van Guinee-Conakry. Moet dit dictatuurtje gaan beslissen of wij ten strijde trekken? Heel handig werden de grote mogendheden omzeild in deze ophitsende retoriek. Dat de anchorman van Newsnight Arabisch bloed wilde zien vloeien was wel duidelijk. Dit maakte het extra onzinnig dat het regime in Westminster de BBC later beschuldigde van een anti-oorlogsagenda - en hierom zijn er koppen gerold. Paxman bleef. Hem viel echt helemaal niets te verwijten.
Als het om poltici van de gevestigde partijen gaat is de voorman van de Liberaal-Democraten een geliefd pispaaltje. Dat deze partij tegen de oorlog is helpt erbij - iets dergelijks geldt natuurlijk ook voor de autonomistische Cymrische en Schotse partijen.
Maar helemaal door het dolle heen was Paxman toen George Galloway zowaar een zetel in Londen behaalde in mei - als dissident anti-oorlogs-Labourlid die de partij uitgewerkt was. Schuimbekkend zette hij het op een schelden tegen Galloway - en wie wees hem terecht?
Deze overweging is ge�nspireerd op een soort paneldiscussie met de weerzinwekkende minister van buitenlandse zaken Straw, die een interrumperend 82-jarig partijlid onlangs van de tribune liet slaan omdat deze "onzin" riep bij Straws vertoog over de schitterende democratie die opgebouwd wordt in Irak. Gisteravond 12 oktober zat Straw onder andere tegenover twee ouders van gesneuvelde Britse soldaten. Ouders die niet inzagen waarom hun kinderen dood zijn, en die weten dat Blair en zijn bende op valse voorwendsels Irak zijn binnengevallen. Paxman kneep deze ouders voortdurend af: het mocht niet pijnlijk worden voor Straw. En het ergste was het voorzetje dat Paxman gaf: was niet laatst bij de opstandelingen in Irak Iraans wapentuig gevonden? Wat gaat u daaraan doen? Straw moest hem nog bijna remmen in het brullen om een nieuwe frisse vrolijke oorlog.
In Groot-Brittanni� en de Verenigde Staten is geen dienstplicht. De oorlogshitsers zijn zelf nooit in dienst geweest - inclusief Paxman, Straw, Blair en in feite geldt dit ook voor de deserteur Bush. Het verspreiden van democratische zegeningen achter de verarmd-uraniumbommen aan laten ze aan de overbodigen over die geen echt werk kunnen vinden. Als televisiejournalist bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten