Het affiche gebruikt op Indymedia om een boek over affiches uit de activistische periode aan te kondigen.
Een herinnering, beginnend in 1979.
Ik had net de gedichtachtige notitie gemaakt:
WIJ EISEN GELUK
Het wachten is
op de vakbond
die het aanbod van
de werkgevers overtreft
door 3,5 % meer geluk te eisen.
toen Hilde en Jannie, redactrices van het gelijknamige blad binnenkwamen in Het Fort van Sjakoo. Ik kende beiden uit de spontaneïstische beweging rond de Portugese revolutie, onder andere, een paar jaar eerder.
Hilde geeft mij niet eens de kans om negatief-ironisch te zijn. Ze schrijft mijn gedichtje over en het wordt geplaatst. [Het precieze percentage, om de ironie voort te zetten, weet ik niet meer, ik heb het recht het zo te houden dunkt mij].
En in de Nijmeegse krant over eigen ervaringen Wij eisen geluk heb ik daarna ook nog wat echte stukken geschreven.
Het merkwaardige is dat het blad ten onder ging aan een zekere steilheid die alleen impliciet gehanteerd kon worden. Een man (zo moest je het noemen) schreef over zijn dubbelzinnige gevoelens ten aanzien van porno. Dergelijke eigen ervaringen waren toch minder gewenst. De ondergang van het blad zag er al met al niet mooi uit.
Jannie werd iets hoogs in de staatsvakbeweging, Hilde koos er klaarblijkelijk voor naast of met haar vriend te sterven, in 1985. Andere redactieleden heb ik niet gekend althans herinner ik mij niet.
Het bovenstaande affiche komt mij onbekend voor. De leuze heeft een bekende herkomst: Karim Hashem heeft hem, in 1978 of eerder, onder een viaduct in de Bijlmer gekalkt (althans op een muur) - als een saluut aan het situationisme, dunkt mij. Het ongerijmde van de leuze was van begin af aan duidelijk. Tegelijk is het een wijze tekst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten