Een ernstig woord over evangelicalisme

Een uitzending op de BBC (Panorama, 31 oktober 2004) over de Amerikaanse presidentsverkiezingen liet de diverse groepen zien die als mogelijke doelgroep voor de twee belangrijkste kandidaten golden. Een daarvan werd gevormd door de Evangelicals, een verzameling mensen waar geen echt Nederlands woord voor is - men spreekt dan maar van Evangelicalen. Een zeer wit en zeker niet arm gezelschap, voorstadsbewoners, met ongetwijfeld een of meer SUVs voor de deur. Ze gaan ter kerke in grote gebouwen die ietsvan een gehoorzaal hebben, er wordt in de handen geklapt en de naam Jezus valt heel vaak.

De Evangelicaal weet namelijk een persoonlijke band met Jezus te hebben. Door het smeden van deze band is de Evangelicaal herboren. Het zou niet eerlijk zijn meteen vanwege het extatisch aandoende karakter van de vieringen van deze mensen al afwijzend te zijn, hoe vreemd het ook is aan de beoogde waardigheid en kalmte van de protestantse of ook de katholieke en orthodoxe kerken. Misschien is een wat uitbundiger gezamenlijk beleefd geloof wenselijk. Er zijn kerken van wat traditioneler protestantse snit waarin daarvoor ruimte is. Maar het gaat hier ook niet om dienst of viering.

"Wat zou Jezus stemmen?" was de maar al te serieuze vraag van een evangelicale voorganger via de televisie. En het antwoord was wel duidelijk. Jezus zou tegen abortus zijn en voor het leven, voor het gezin en dus voor George W. Bush. Let wel, deze mensen hebben het over Jezus van Nazareth - die ter dood gebracht is door de zittende macht van Zijn tijd op aarde. Deze mensen hebben het over Hem Die in de bergrede duidelijk genoeg is over het toekeren van de andere wang, over vergevingsgezindheid, over het niet wederstaan van de boze. Over Jezus van de zaligsprekingen. Over Hem Die niet zei: "vul de gevangenissen", maar Die zei: "Ik was die gevangene." Die niet zei: "zieken en zwakken moeten hun eigen verantwoordelijkheid maar nemen en zien of ze de dokter kunnen betalen", maar Die aan de hand van de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan erop wees wie de naaste is, en Die zei: "Ik was die zieke." En voor de zekerheid: uit het feit dat Hij schuldeloos aan het kruis genageld is door de machthebbers kunnen wij niet afleiden dat Hij een warm voorstander van de doodstraf zou zijn (waarom spreken die mensen eigenlijk steeds in de conditionele verleden tijd?).

Het is simpelweg blasfemisch aan Jezus van Nazareth stemgedrag in het hier en nu toe te schrijven, hoe dit stemgedrag ook zou worden beschreven door de lasteraars. Het is simpelweg beschamend dat er mensen zijn die er van overtuigd zijn dat het er toe doet hoe zij Jezus zien, en dat Jezus verrassend veel op henzelf lijkt en hun automerk prefereren. Trouw heeft mij twaalf jaar geleden toegedicht dat ik Jezus als anarchist zag. Ik vond dit te ver gaan, omdat ik Hem in het geheel geen hedendaagse politieke richting toedicht. Maar misschien zou dit het aan Hem toe te schrijven anarchisme zijn: los van het geregeer van hedendaagse mensen die zich op Hem willen beroepen. In die zin: Jezus anarchist, zeker ja.

Maar belangrijker is dunkt mij: het christendom dient verre gehouden te worden van het soort lasterlijke leeghoofdigheid dat zich evangelicaal noemt en aan het evangelie geen enkele boodschap heeft. Als de officiële kerken dit niet durven, dan zij het hier maar even gezegd: dit evangelicalisme heeft met christendom niets te maken en dit kan niet duidelijk genoeg gezegd worden. Blasfemie is blasfemie. De traditie en de erfenis van het christendom, en de boodschap van de Naamgever van deze godsdienst zijn te belangrijk dan dat zij op deze wijze door mensen die geen bedrog en onzinnigheid te veel is gekaapt zouden worden - vooral in de ogen van wie geen band (meer) voelt met het christendom.

Een verontrustend verhaal van iemand die de secte van binnenuit kent.

Vast christen-democraten daar in Wognum

Het bouwbedrijf Ursem te Wognum heeft als de gesmeerde bliksem het trotse getoeter over uitzetcentra van zijn site gehaald. Niet helemaal goed natuurlijk, en Google blijft treffers opleveren, maar ook in cache zijn de trotse verhalen plotseling niet meer te vinden.
Men blijft er wel trots op de grootste cellenbouwers van het land te zijn.
Volgens bijlmerbajes.com is Nederland inmiddels detentieland nummer twee van Europa. Nr. 1 is uiteraard Groot-Brittannië. De coalitie der gewilligen, nietwaar.
Opmerkelijk: het bericht over Ursem is ook van Indymedia verdwenen.

Eindelijk erkenning

Maar ik blijf bescheiden... u mag u blijven zeggen.

Bij en achter het hek van het uitzetcentrum

Ten Pol 64, Oude Meer, het adres van het uitzetcentrum Schiphol - officieel een stukje niet-Nederland waar de Nederlandse overheid mensen opsluit die Nederland niet in mogen of er zo snel mogelijk uit moeten. Op een zomerse zondag eind oktober begeef ik mij op de fiets naar deze locatie die ook werkelijk op een nauwelijks-bestaande plaats is, in een vage omgeving van industrie of andere bezigheid, vlak bij de Ringvaart Haarlemmermeer. Ik neem een brug te ver en krijg zo de gelegenheid Aalsmeer te bezichtigen, waar mijn moeder enige tijd gewoond heeft als kind. Vast een leuk dorp als er geen auto's rijden of iedere minuut een vliegtuig overkomt. En zo kom ik drie kwartier te laat bij de wake voor de hekken van het uitzetcentrum - maar de wake heeft nog drie kwartier voor de boeg.



Dreigende aanwezigheid van marechaussee, geüniformeerden met baretten en politieagenten - het blijkt dat zij vooral nerveus en misschien zelfs een beetje gegeneerd zijn. Aan de andere kant van de hekken kijken voortdurend bewakers naar wat er gebeurt op het vage veldje voor het hek.



De wake volgt het patroon van de wakes bij de zogenaamde grenshospitia in de Bijlmer zoals deze al jaren op de tweede zondag van de maand worden georganiseerd, en waarbij ik de eer heb gehad enkele keren voor te gaan. Maar hier is een ernstige concrete aanleiding: de elf onschuldig opgeslotenen die omgekomen zijn bij de brand donderdagochtend. Van slechts enkelen is een naam bekendgemaakt inmiddels. Nationaliteiten: twee Oekraieners, twee Turken, twee Surinamers, een Libiër, iemand uit de Dominicaanse Republiek, een Bulgaar (wiens foto op de foto), een Georgiër. Eén slachtoffer is onherkenbaar en kan niet geïdentificeerd worden.



Een emotioneel verhaal van de schoonmoeder van iemand die het overleefd heeft - iets waar zij niet zomaar achter kon komen: het bedrog rond het 0800-nummer brak ook haar op. Tenslotte kon ze het van "een aardige politieman" horen: hij leeft en is overgebracht naar Kamp Zeist. Daar zit deze Nigeriaanse man getrouwd met een witte Nederlandse, wat hem "uiteraard" nog niet het recht geeft om hier te verblijven, in een isoleercel. De gewone cellen waren vol. Na veel gesoebat mogen echtgenote en schoonmoeder de man even zien. Hij draagt een gevangenispak met daarop de letters ISO. Dit staat voor 'isoleercel'.



Ook de paus heeft zijn brennende Sorge over het Nederlandse vreemdelingenbeleid geuit de laatste paar dagen. Hoewel het genoemde vage veldje vol was was het aantal van driehonderd demonstranten/wakers ook weer niet zo groot, als men nagaat hoe en waarom Nederland in het nieuws is geweest de afgelopen dagen. Het regime zal er wel weer raad mee weten - het waait wel over, en we kunnen altijd het personeel van het uitzetcentrum de schuld geven.

Zelfreinigend vermogen politiek VS?

Patrick J. Fitzgerald heeft gesproken... En ja, hij kwam over als rol (te spelen door Tom Hanks?) in een film van Oliver Stone voor over een paar jaar. Maar dergelijke associatie krijg je nu eenmaal al gauw als Europeaan die de VS waarneemt.
Deze speciale onderzoeksrechter wekt de indruk tot een langzamerhand verdwijnende soort mensen te behoren: fatsoenlijk rechts. Door Bush zelf aangesteld als bekend Republikein uit Chicago, voorzien van de bijnaam bulldog heeft hij zich inderdaad vastgebeten in het onderzoek naar wie een geheim agente op het gebied van onderzoek naar massavernietigingswapens heeft laten bekendmaken in de regimevriendelijke pers. Een streek die de zogenoemde oorlog tegen het terrorisme wel in een heel bijzonder daglicht stelt.

Het is een nachtmerrieachtig gegeven: het regime in Washington wordt gedragen door pathologische leugenaars, zakkenvullers en als het er op aankomt halvegaren - zoals de nu ten val gekomen Libby, die onder ede volhield niet te weten wie degene was wier CIA-dekmantel hij had weggeblazen.
Een gevaarlijke gedachte dat dit regime zelf de beschikking heeft over een vernietigend potentieel dat het wil gebruiken - bijvoorbeeld tegen Iran. Men zou gaan hopen op de terugkeer van de goede oude Koude Oorlog - in dit geval zou Rusland of China de veiligheid van Iran moeten garanderen. Er zijn redenen genoeg te bedenken waarom Moskou of Peking zich daaraan niet wagen. Is het realistischer te hopen dat het regime aan zijn eigen idioterie ten onder gaat? Of: dat het politieke stelsel van de Verenigde Staten toch nog een zeker zelfreinigend vermogen heef. Niet genoeg om de imperialistische strevingen tot staan te brengen, wel om de pathologische uitingen daarvan voor enige tijd in toom te houden. Ongeveer zoals in 1974, toen de nederlaag in Indo-China in zicht was en Nixon ten val kwam.
Eigenlijk moet men toch op deze mogelijkheid hopen. Een Verelendungsmodel kan de wereld in het algemeen en de VS zelf in het bijzonder niet toegewenst worden, omdat het te veel menselijk leed met zich meebrengt.
En het merkwaardige is dat deze "institutionele ommekeer", Fitzgerald is er een levende illustratie van, vanuit de Republikeinse Partij zelf moet komen. Van de Democraten valt al helemaal niets te verwachten.

Hopen tegen beter weten in, waarschijnlijk. Maar zonder hoop wordt het wel erg moeilijk. En mocht het Bushregime inderdaad instorten, wat voor consequenties zal dit hebben voor trouwe meelopers als Blair en Balkenende? Terechtstaan voor hun oorlogsmisdaden zullen ze allemaal wel nooit. Wat pieperig gejammer dat ze zich gemeen bedrogen voelen door het bewind in Washington is het hoogste dat we kunnen verwachten. Als het al zo ver komt.

Symboolpolitiek? Erger nog...

Eerder berichtte ik over de charlatannerie met betrekking tot het 0800-nummer dat men als vriend of maag van mogelijk omgekomen gedetineerden op Schiphol kon bellen. Het Rode Kruis (altijd al ernstig fout geweest, zoals een beetje antimilitarist weet) had blijkbaar ook een nummer. Als men daarnaar belde wilde men aan de andere kant van de lijn alle mogelijke gegevens weten van degene die informeerde naar de mogelijk omgekomene. Deze gegevens zouden worden doorgegeven aan justitie. Daar zou men beoordelen of men in aanmerking kwam voor inlichtingen. Zie verder het 0800-verhaal.
Maar ook een zeer geschikte manier om verder mensen te pakken te krijgen die in brandgevaarlijke containers opgesloten kunnen worden.
Het regime in Den Haag voert zijn oorlogen niet alleen in Afghanistan en Irak.
Zondag 14.00 uur wake bij de Schipholcontainers, waar overigens nog steeds mensen vastzitten.

Vruchten van het subsidieliberalisme

Een ontvlambaar containerpakket waarin ongewenste vreemdelingen vastgehouden worden 'ter fine van uitzetting' valt weliswaar onder de overheid, maar wordt natuurlijk volgens de beste regels van de markteconomie geproduceerd door een zogeheten particulier bedrijf. Ondernemingsvrijheid! Ik ben zo vrij dit uitdrukkelijk subsidieliberalisme te noemen.

De boten waarop uit te zetten vreemdelingen worden vastgehouden - ook handig buiten de bewoonde wereld, evenals de containers op Schiphol - worden gebouwd. Ursem Bouwgroep in Wognum toetert het blijde uit: "Mega order voor Ursem Bouwgroep - Ursem Bouwgroep bouwt drijvende cellencomplexen voor justitie." Het moet snel en op een koopje, en dat kunnen zij. Wees er maar trots op. Zie verder hier.
Tip: (nogal anonieme bron op) Indymedia.

De minister spreekt

8 maart, Internationale Vrouwendag. De vrouwelijke minister Verdonk spreekt voor deze gelegenheid haar personeel toe.
"Onze gedachten gaan ook uit naar vrouwen in landen waar verkrachting en mishandeling aan de orde van de dag zijn. Gelukkig komt dit bij ons niet meer voor."
Hoongelach en uitingen van ongeloof in de zaal.
"Hm.. ik heb de toespraak niet vantevoren doorgelezen. Hij is trouwens door een man geschreven."
Bekwaaaaam, zeer bekwaaaaam, deze minister.

Welkom in Nederland

22 januari 2003, een kille natte dag, een verkiezingsdag die tot een nog rampzaliger regering zal leiden.
Aangeslagen personeel van "het grenshospitium" aan de Wenckebachweg verzamelt zich voor de begrafenis van iemand die alleen bekend zal zijn als Foussini Baraya uit Burkina Faso - waarschijnlijk klopt noch de naam noch het land van herkomst. Maar we zullen het nooit weten, hoogstwaarschijnlijk...
Baraya was ernstig ziek, en tevens niet welkom in Nederland. Hij is bij de grens ter hoogte van Venlo gepakt en geweigerd. U weet wel wie en waarom er bij die grens gecontroleerd wordt, en vervolgens geweigerd.
Hij kon moeilijk voort, ernstig ziek (malaria en nog het een en ander aan infectieziekten - ook dit zullen we nooit zeker weten), was daardoor een "lastig geval" en werd regelmatig in de isoleercel opgesloten. Daar lag hij te creperen, zoals bewakers die even door het luikje keken zagen - en toen besloten was dat het gebruikelijke aspirientje misschien niet afdoende was, was hij inmiddels overleden. Interne opmerking van een bewaker: "Ik schaam mij voor Nederland."
De man die wij kennen als Baraya was niettemin welkom in Nederland. Onder een hoop zand in Westgaarde. De imam ging voor in een gebed voor de aanwezige moslims, dezen wierpen de eerste symbolische hopen, waarmee de plechtigheid voorbij was. De katholieke pastor van het grenshospitium bad hierna nog enige tijd bij de groeve.

27 oktober 2005. Een onwaarschijnlijk warme herfstdag, die begon met een brand in het containergebouw dat "uitzetcentrum" wordt genoemd op Schiphol. Het heet uitzetcentrum, en officieel zitten de vastgehoudenen er maar kort - handig dicht bij de luchthaven, is inderdaad de overweging. Ongewenste Zuidamerikanen met indiaanse trekken kunnen zo zonder veel transport in Nederland vastgehouden worden en weggestuurd. Dat gaat misschien wel vlug.
Mensen uit Iran of Syrië verbljven er nogal wat langer, het kan wel tot maanden oplopen. Wellicht zijn deze mensen terug te sturen, maar het duurt wat langer. Als goed bondgenoot van George W. Bush' Verenigde Staten zal Nederland er warm mee instemmen dat het hier om verschrikkelijke dictaturen gaat, die met chirurgische bombardementen tot democratieën omgetoverd dienen te worden. Maar voor de uit te zetten mensen worden deze schurkenstaten als veilige bestemming gezien. Wie weet maken ze daar alsnog kennis met Nederlanders - als bezettingstroepen namens het Normen-en-Waarden-regime.

Deze voorziening voor ongewensten is het schoolvoorbeeld van sober maar rechtvaardig. (Wie zich druk maakt over mevrouw Verdonk moet zich deze woorden van Wim "Shell" Kok even in herinnering brengen). Ruimten in een container, gevormd door schotjes. Geen voorzieningen. Geen mogelijkheid tot luchten (kerosinedampen happen). Misschien schrijft de Beginselenwet Gevangeniswezen allerlei voorzieningen voor, zoals sport of leesmateriaal, maar tenslotte gaat het hier niet om gevangenen. Het gaat om gasten van de Nederlandse overheid, die afwachten tot 's staats gastvrijheid wordt beëindigd met een enkele reis.
Er was al rookontwikkeling gesignaleerd, er was zelfs al geklaagd door vastgehoudenen. De bewakers deden er lacherig over. En toen was er serieuze brand. De brandweer is er binnen de kortste keren. Maar de voorziening waardoor met een druk op de knop alle celdeuren ontgrendeld worden bleek geen voorziening, maar afwezig. Lastig in verband met ontsnappingsgevaar, laat minister Donner van justitie weten.
Er kwamen evenveel mensen om bij de brand als er wisten te ontsnappen in de verwarring: elf. Men was bij justitie al enigszins onrustig na een ontsnapping van twee "gasten" uit grenshospitium Tafelbergweg in de Bijlmer een week eerder. Geen nood: zes van de ontsnapten waren al snel weer opgepakt. Een groot deel van de bevolking van het uitzetcentrum werd naar andere centra die de Nederlandse overheid reserveert voor ongewenste vreemdelingen overgebracht, onder andere naar de befaamde boot in de Rotterdamse haven. Blijkbaar was er elders plaats genoeg. Geslaagd afschrikkingsbeleid, zullen we moeten concluderen. En met een bericht dat als opener dient bij de internationale media zal de schrik er nog wel beter inzetten bij iedereen die zo gek is naar Nederland te willen komen zonder dat minister Brinkhorst vindt dat hij of zij nodig is voor De Economie.
"Ten minste" elf doden, vijftien gewonden.

In de loop van de dag wordt er "een nummer" bekendgemaakt dat nabestaanden en vrienden van de overledenen kunnen bellen voor meer informatie. Als vriend van ingezetenen ter plaatse heb ik het nummer gebeld. Men liet weten dat er geen namen bekend gemaakt konden of mochten worden van het ministerie van justitie. Het doorgeven van dit nummer is toch al zuivere symboolpolitiek: het gaat in ieder geval om nabestaanden die niet in Nederland wonen of verblijven, of hun verblijf hier niet zullen bekendmaken.
Van Foussini Baraya die welkom was onder de grond van Nederland weten we in ieder geval een naam (of het zijn echte was of niet). Misschien zal justitie toch snel bekend moeten maken hoe de door de schuld van de Nederlandse overheid verbrande mensen heten. Waarschijnlijk zijn er moslims onder die al binnen een dag begraven zouden moeten worden.
De namen van Kok, Cohen, Verdonk, Balkenende en Donner kennen we wel. Helaas.

Onderkruiperij blijft onderkruiperij...

...ook na veertig jaar.
Hilversum 3 is opgezet om de wind uit de zeilen te nemen van Radio Veronica. Het was een treurige vertoning, en dat is het gebleven. Veronica werd van zee geveegd door een minister die eerst heel toevallig eerst voorzitter was geweest van de Katholieke Radio Omroep. Het kon zich vervolgens bij de onderkruipers aansluiten. Daar was het thuis, tenslotte hadden de heren ondernemers achter dit station een ander zendschip op volle zee proberen op te blazen.
Onvermoeibaar besloot men dat Hilversum 3 Radio 3 moest gaan heten. Dat zal wel sneller hebben moeten klinken. En tussen een aantal jaren hebben ze het alleenvertoningsrecht gehad op de middengolf, als "Nederlandse popzender" - en op de FM, althans in de legaliteit.
Ik kan geen medelijden hebben als 3FM, zoals het geval nu heet, het in luistercijfers moet afleggen tegen obscure rotzooi als Sky Radio of Radio 538. Als je bij je geboorte niet deugt, daarna ook nooit hebt willen deugen dan moet je niet opkijken als je op je veertigste met de nek wordt aangekeken. Vooral als je niets doet ter verbetering, integendeel.

Er is een tijd geweest dat deze rotzooi overal ongevraagd aanstond waar je het niet wilde horen. Wat mij opviel van de opgepepte halvegaren die hun niksige muziekjes onder gebrul aankondigden is dat bij iedere aan- en afkondiging het woord "seedee", ook wel uitgesproken "sjeedee", viel. Dus ieder drie minuten zeker het woord "ceedee", in een tijd dat nog lang niet iedereen daaraan deed. Tenslotte was Nederland het dichtst beceedeede land ter wereld. Puur toeval natuurlijk. Nu het doek voor deze geluidsdrager lijkt te vallen is het misschien mosterd na de maaltijd, maar het lijkt mij nog steeds interessant te vernemen hoeveel de gloeilampenfabriek in het zuiden des lands heeft besteed aan deze woordkramerij. En hoe het betaald is. Lijntjes coke? Of toch maar contant onder de tafel?

Hilversum 3 - ook met VPRO reddeloze rotzooi, onder welke naam dan ook. Alleen al het feit dat het moet concurreren met troep als Sky of 538 spreekt boekdelen. "Publieke omroep"...

Gierend verval

Zojuist gehoord op de onvermijdelijke reclame op de Nederlandse publieke televisie:
Sint-Nicolaas wordt mede mogelijk gemaakt door Orrendzj.
Alleen al het feit dat de kijkbuiskindertjes dit blijkbaar gewoon dienen te vinden...

Uit de nieuwe Van Dale

Ik heb een wel zeer blauw maandagje voor Van Dale geklust. Kwam er achter dat "spreken met consumptie" er niet in stond - dit is rechtgetrokken -, en dat "een halt toeroepen" een rare vernederlandsing van het Duitse "Einhalt gebieten" is stond er ook niet in (en staat er nog niet in, denk ik). Ik geloof dat mijn vondsten niet gewaardeerd werden, dus dat was weer dat.
Maar wat vinden we nu wel?

"Aan de nieuwe editie van de Grote Van Dale zijn zo'n tienduizend nieuwe woorden en betekenissen toegevoegd zoals allochtonenstop, inburgeringsplicht, monoculturalisme en uitburgeren... "
(Tip: Farshad Bashir.)
Voor wie zich afvraagt: waarom zet je op je site dat je in innere Emigration vertoeft - hierom dus.

Welkom, werker van het laatste uur

Een maand voor de overval op Irak zong Dionne Warwick op de BBC-televisie The windows of the world en What the world needs now is love. Een duidelijke uitspraak van een African-American zangeres, en een illustratie van hoe het werk van Bacharach en David in een context geplaatst kan worden. Het schoot mij kort daarna te binnen dat Trains and boats and planes meer is dan het onschuldige liefdeslied waar het in eerste instantie voor aangezien kan worden - mits gezongen door vrouwen, wat oorspronkelijk ook gedaan is.
Vannacht in Later trad de man op, uiterlijk een kruising tussen John Kerry en mijzelf- maar dan ouder. (Het kon erger, zeg ik niet gespeend van ijdelheid). Hij heeft een nieuw album uit, At this time getiteld. Voor het eerst spreekt hij zich direct tegen de oorlog en de oorlogsstokers uit. "Ik moest dit doen. Dit raakt mij zeer." De teksten getuigen ook van zijn teleurstelling over VS-politici in het algemeen. In het verleden liet hij tekstschrijven altijd aan anderen over, maar nu moest hij het zelf doen: "Je zou kunnen zeggen, hoe kan een vent die zijn hele leven liefdesliedjes heeft geschreven plotseling besluiten onrust te stoken? Ik vond het heel belangrijk, ik kon deze teksten niet door iemand anders laten schrijven. Ik ben nooit zo politiek geweest. In de Vietnamtijd schreef ik liedjes, maar niet over Vietnam. Ik schreef alleen maar liefdesliedjes. Ik leidde mijn leven in mijn ge�soleerde wereldje."
Valt wel mee hoor, werker van het laatste uur (bij wijze van spreken)...
Wat hij liet horen klonk interessant. Wat achterwege had mogen blijven was Rufus Wainwright met A message to Martha, dat met verscheidene gouden stemmen vereenzelvigd kan worden - en Rufus Wainwright hoort niet in het rijtje. Voor mij schokkend was dat Burt bij beelden van Aretha Franklin met I say a little prayer zei dat dit toch veel beter was dan het origineel van Dionne Warwick. Hmmm... dit heb ik als Bacharach-David-loyalist niet gehoord...

Ceterum censeo

Toen hij nog in de actieve politiek heette te zitten werd Bolkestein voor "intellectueel in de politiek" uitgemaakt. En dat was heel bijzonder, vond men.
Ik vond het meer zeggen over wat men in Nederland blijkbaar onder een intellectueel verstaat dan over mijnheertje Bolkestein. Zijn partijgenoot Voorhoeve vond ik op dat punt geloofwaardiger, en die arme man had dan ook nooit losgelaten moeten worden in Den Haag. Maar ja, machtslust en ijdelheid. Iets waar deze Bolkestein heel erg veel van heeft.

"Nu kunnen arbeiderskinderen eindelijk naar het gymnasium, en dan schaffen ze het gymnasium af," zei Marcus Bakker ten tijde van het kabinet-Den Uyl. Soosjaal-deemookraatiese eemansiepaatsietiepes vonden namelijk dat die ouwellullentalen maar eens van dat gimnaasiejum af moesten, dan kon de kansarme daar tenminste ook terecht. De kansarme kon zich namelijk niets voorstellen bij vreemde laat staan oude talen, die leefde in een omgeving van knorrende beesten, hu ha.

Bakker, de timmerman in de politiek is natuurlijk nergens hoogleraar geworden na zijn pensionering. Bolkestein wel uiteraard. Ook al is Bolkestein net zo intellectueel als Bakker timmerman. Maar Bolk wil van die ouwelullentalen af op het gymnasium.

Ik zou kunnen zeggen dat ik het gewoon helemaal niet begrijp. Ik heb de drie buurtalen gehad, een enorme hoeveelheid Grieks en Latijn, geschiedenis, wiskunde, tot en met de vijfde biologie en aardrijkskunde en ben als alpha ook nog gepest met schei- en natuurkunde. Dat schijnt nu allemaal echt niet meer te kunnen. Het wil er evenwel bij mij niet in dat de leerlingen nou zoveel dommer zijn of minder opnemingsvemrogen hebben dan ik in mijn gymnasiumtijd. Het ligt anders. Met de Mammoetwet kwam het Amerikaanse streven naar diminished mind (breinverkleining) als doel van de school naar deze streken gewaaid. Houd ze zo lang mogelijk vast en laat ze tegelijkertijd zo min mogelijk leren. Het element van straf voor het jong zijn moet duidelijker uitkomen. Dit lijkt te lukken. En iemand als Bolkestein zet de laatste tralies voor de ramen, ook voor de kinderen van de bourgeoisie of de heersende klasse. Voor bedrijfskunde heb je geen intellectuele bagage nodig, integendeel. Sluit die jongelui zo lang mogelijk op en zorg dat ze in niets wat het weten waard is geïnteresseerd kunnen raken.

Ik ga niet per se pleiten voor Grieks en Latijn op school. Deze talen leren gaf mij wel een indruk van een andere, vroegere werkelijkheid. En het Latijn is voor mij een sleutel tot de Romaanse talen, die ik ongeveer alle kan lezen en begrijpen. Maar als Frans al te hoog gegrepen wordt geacht voor de jeugdige gevangenen dan past nog slechts een schouderophalen. Ik kan niet zeggen dat ik behalve vertalen veel geleerd heb van het klassikaal lezen van Plato. En van voor jezelf Plato in het Grieks lezen komt in de praktijk ook niets. Later. Later?

Gevangenschap - zo wens ik de door de staat opgelegde verplichting tot verblijf in school te noemen. Dat hier breinverkleining bij hoort is haast vanzelfsprekend. Vroeger leerde je op de ambachtsschool een ambacht. Dat is begrijp ik ook niet meer de bedoeling. De eenzame toppen van de bedrijfskunde reiken ook hier.
Dat Bolkestein als Shellmannetje net zo deugt als Kok en Bos wisten we al. Horatius - waarom Catullus of Sappho niet meteen - pas als de dictatuur van de Shellmannetjes gebroken is, dunkt mij. En na de afschaffing van het staatsstrafkamp dat nu school heet.

Als de mijlpaal gehaald wordt

...is het de bedoeling dat overal in de Verenigde Staten wakes en dergelijke georganiseerd worden. Iniatief van United for Peace and Justice waarvan de Friends een belangrijk onderdeel vormen.
"Not one more death, not one more dollar".

Wat rust en wat groen - aan de nagedachtenis van Emiel Wennen

De vrijheid om te gaan
en te staan waar je wilt
Je weet wat je zoekt
wat rust en wat groen
rij weg ver weg
met Shellina
het betere tankwerk van Shell
De stem leek sprekend op die van Peter Tetteroo, of hij deze Schnabbel deed weet ik niet. Shell in verband gebracht met vrijheid, rust en groen - je moet maar durven - maar de durf was en is er nog steeds.
De Shell die ons naar groen en rust liet rijden hielp het Nigeriaanse leger in 1968 bij de quick kill in Biafra - het snelle moorden bleek toch nog twee jaar te gaan duren. En Shell, met onze nationale huisvader Kok aan het roer, zit uiteraard ook in de wachtkamer voor de olie uit Irak.
Shell stuurde naar bijeenkomsten waar kritiek te verwachten was de directeur van de pompen langs de weg - Vas Nunes - aan zijn achternaam kun je al zien dat het een tactische meesterzet was. Het was een aimabele man die bij zwakte in de zaal ongestraft kon zeggen: "jullie tanken toch ook Shellina?"

Shell ligt zo voor de hand. Zwaarder ideologisch geladen waren de voedings- en lichaamsverzorgingsindustrieën. De leuke potjes kindervoedsel met kraaiende babytjes - o wat is mammie bezorgd om het kleintje -, olie om het tere huidje te behandelen, kraaikraai, waren van het zelfde concern dat de United Africa Company in handen had, de oer-koloniale exploitant van wat Nigeria zou gaan heten. Nu laten die adverteerders misschien ook zwarte kindertjes zien, toen hoefde het niet. Consumerende kindertjes waren altijd wit. De kindertjes die uitgehongerd of doodgebombardeerd worden om die spullen hier in de supermarkt te krijgen wonen elders en zijn donkerder. Veel is er verder ook niet veranderd. (Alleen begrijp ik dat Unilever het een en ander in deze sector heeft doorverkocht, en ik ben de tel wat kwijt op dit punt).

Toen "Biafra" voorbij was wilde Emiel de inzet en ervaring van de betrokkenen bijeenhouden in verband met Zuid-Afrika. Maar het lukte niet, ieder ging zijns of haars weegs. En hij - initiatiefnemer tot het Biafra Actie Comité, die "daar" gewoond en gewerkt had - werd oprichter van de Vereniging voor Medische Polemologie. Strijdend tegen de illusie dat er voor artsen wat te doen is als de bom valt. Het was de taak van artsen om die bom en alles wat er aan vastzit te bestrijden.
Ingegaan in de Eeuwige vrede, waar hij met Tien herenigd is. De paradoxale strijd voor vrede op deze wereld gaat door.

Geluk was toen heel ongewoon

Het affiche gebruikt op Indymedia om een boek over affiches uit de activistische periode aan te kondigen.
Een herinnering, beginnend in 1979.
Ik had net de gedichtachtige notitie gemaakt:

WIJ EISEN GELUK
Het wachten is
op de vakbond
die het aanbod van
de werkgevers overtreft
door 3,5 % meer geluk te eisen.

toen Hilde en Jannie, redactrices van het gelijknamige blad binnenkwamen in Het Fort van Sjakoo. Ik kende beiden uit de spontaneïstische beweging rond de Portugese revolutie, onder andere, een paar jaar eerder.
Hilde geeft mij niet eens de kans om negatief-ironisch te zijn. Ze schrijft mijn gedichtje over en het wordt geplaatst. [Het precieze percentage, om de ironie voort te zetten, weet ik niet meer, ik heb het recht het zo te houden dunkt mij].
En in de Nijmeegse krant over eigen ervaringen Wij eisen geluk heb ik daarna ook nog wat echte stukken geschreven.
Het merkwaardige is dat het blad ten onder ging aan een zekere steilheid die alleen impliciet gehanteerd kon worden. Een man (zo moest je het noemen) schreef over zijn dubbelzinnige gevoelens ten aanzien van porno. Dergelijke eigen ervaringen waren toch minder gewenst. De ondergang van het blad zag er al met al niet mooi uit.
Jannie werd iets hoogs in de staatsvakbeweging, Hilde koos er klaarblijkelijk voor naast of met haar vriend te sterven, in 1985. Andere redactieleden heb ik niet gekend althans herinner ik mij niet.
Het bovenstaande affiche komt mij onbekend voor. De leuze heeft een bekende herkomst: Karim Hashem heeft hem, in 1978 of eerder, onder een viaduct in de Bijlmer gekalkt (althans op een muur) - als een saluut aan het situationisme, dunkt mij. Het ongerijmde van de leuze was van begin af aan duidelijk. Tegelijk is het een wijze tekst.

De tweeduizendgrens

Dit weekeinde zal het aantal VS-militaire doden in Irak sinds de invasie de 2000 overtreffen. Vijfennegentig procent van deze doden zijn gevallen nadat G.W. Bush zijn photo-op hield aan boord van een vliegdekschip: "Mission accomplished!" Dit was op 1 mei 2003. De reactie heeft deze datum voor de gekste dingen gekaapt, tenslotte.
Zei een moeder van een gedode VS-soldaat voor de camera's op CNN: "Ik zou niet graag het gevoel willen hebben dat hij voor niets is gestorven." Hij wordt er echt niet levend door als het niet zo mocht zijn - en is dit het offer van meer mensenlevens waard?
Misschien heeft het Amerikaanse regeringssysteem toch nog een zelfreinigend vemogen, zoals het dit even in 1974 had. Misschien leidt Plamegate toch nog tot de val van dit regime. Misschien. We dienen er op te hopen, omdat er vooralsnog geen omstandigheden zijn te voorzien waarin desnoods de ondergang van dit Rijk zijn beslag kan vinden zonder regime change op zijn eigen manier.
Patrick J. Fitzgerald, voorwaarts....

De pier op

The Four Tops en The Temptations komen over enkele weken naar Nederland. Hoi...
Eerlijk gezegd krimp ik ineen met een verdrietig gevoel bij zo'n aankondiging. Twee Tops zijn dood, Levi Stubbs is fysiek uitgeschakeld door een hersenbloeding - dus een tournee met drie niet-Tops.. wat is dat? Over de Temptations valt iets soortgelijks te zeggen. De collega's van Fingerpoppinsoul draaiden net I know I'm losing you - zo goed dat ik het eigenlijk niet zou durven draaien, te bekend! te bekend! - bij wie eigenlijk? - en Ain't no woman (like the one I've got) - zo veilig 1973, geen klassieke Motownsound meer, helemaal geen Motown trouwens. Wel heel mooi.
Wil ik een beatband op de pieren zien in Engeland, wetende dat de langharige oudere jongeren uit allerhande andere bands zijn geplukt, of uit de fanclub?
Er zullen mensen zijn die er naar toe willen en het leuk vinden - maar eigenlijk hoor ik er zelfs liever niet over.

Komaan: lichtere noten - de enkele keer dat ik de vrijheid neem even tussendoor te dansen op de muziek die ik zelf draai is het volgens de fraaie herenchoreografie van de Tops. Zie de foto. Hoe zou je anders kunnen doen?
En: lang gezochte singletjes van de Poppies (Gutenabend, gutenabend) en de Toys gevonden - maar dat is eigenlijk voor een andere site. Zin om weer eens met de talkpoederbus te gaan strooien...

Een nieuwe dominotheorie

Juan Cole, arabist en Midden-Oosten-deskundige - een soort mensen die men in Londen. Washington en Den Haag moedwillig niet in huis heeft - voorspelt een scenario voor de naaste toekomst. In Irak bestrijden soennitische milities sji'ieten. Dezen krijgen steun vanuit Iran. Soennitische strijders belagen vooral de oliewinning in Irak, en soennitische minderheden in Iran kunnen dit in dat land ook doen.
(Ik veronderstel dat hiermee niet de Arabische minderheid van de Iraanse zuidkust bedoeld wordt. Saddam Hoessein hoopte wellicht dat zijn troepen door hen met open armen ontvangen zouden worden, in 1980 en later. Dit was niet het geval. De sji'ietische loyaliteit ging mogelijk Arabisch nationalisme ver te boven. - AdR)

Koerden belagen de soennitische Turkmenen in Irak. (Dit gebeurt al, de Amerikaanse kolonialen noemen deze Koerdische milities nu "eenheden van het Iraakse leger" - AdR). Turkije kan dit niet over zijn kant laten gaan.

Als er een Iraanse interventie plaatsvindt in de Iraakse burgeroorlog kunnen de soennitische buurlanden - Jordanië, Saoedi-Arabië - dit niet over hun kant laten gaan. (Geen van beide lijken mij militair in staat tot regulier "ingrijpen" - AdR).
In dat geval zal de sji'ietische minderheid in Saoedi-Arabië - die in het olierijke Golfgebied woont - in opstand komen.
En het hoeft allemaal niet grootschalig. Als er maar pijpleidingen opgeblazen kunnen worden, zodanig dat de aanvoer uit deze streken stilvalt. De pijpleidingen zijn onverdedigbaar. (Hier valt niets tegen in te brengen - AdR).

George W. Bush heeft gehandeld als een dolle stier in de porseleinkast van het wereldkapitalisme, met zijn invasie.
Een grote economische crisis staat voor de deur. Men zal terugverlangen naar de huidige olieprijzen, binnenkort.
Weer geen socialistisch morgenroodscenario - wel redelijk realistisch dunkt mij, en in ieder geval wordt weer geïllustreerd dat de heersende klasse door haar ideologische oogkleppen haar belang op langere termijn niet kan zien. Maar dat weten we al - als de mensheid bezwijkt dor het broeikasefect valt er niet veel mer te heersen, tenslotte.

De nuffige commentaartjes tussen haakjes met initialen moeten even laten blijken dat ik een leerling van Leo Biegel ben - die geen arabist, maar wel Midden-Oostendeskundige was.

Nemesis

De Nederlandse pluimveesector houdt al bij voorbaat zijn handje op voordat de vogelgriep deze streken heeft bereikt. Het is herfst, de trekvogels trekken, de griep heeft inmiddels Rusland en de Balkan bereikt, dus het is binnenkort raak. Collectief zal de bioindustrie overeind gehouden moeten worden.
Zet dit af tegen de keuterboertjes in de Roemeense Donaudelta, waar blijkbaar een enkele kip of gans het verschil tussen voortbestaan of totale armoede blijkt te zijn. De boertjes uit de Donaudelta kunnen vertrekken, de pluimveeindustrie krijgt haar staatssteun van de subsidieliberalen. Zo heeft het kapitalisme sinds zijn opkomst gewerkt.
En intussen blijven de opmerkingen gelden uit de tijd waarin de bioindustrie tot de stedeling door kon dringen - maar deze is intussen allang weer weggestopt onder de onzinvlag van de scharrelkip: "Verhip, is dit een kip?" en "Leed eten".
De foto is uit Canada, maar kan overal gemaakt zijn.

Een primeur

Het onderwerp is allesbehalve vrolijk: een gevangene in een zogeheten superbeveiligde gevangenis in de VS heeft kanker (prostaatkanker als ik het goed begrepen heb). Hij wordt hiervoor behandeld in een gevangenisziekenhuis, maar als zwaarbewaakte gevangene moet je blijkbaar ook in het hospitaal zwaarbewaakt blijven. In ketenen in bed met mannetjes naast je.
De behandeling wordt voortijdig gestaakt en de gevangene wordt teruggebracht naar die zware nor, Boscobel, Wisconsin. Uiteraard is hij niet genezen. Behandeling blijft verder uit, en de gevangene weigert - zo heet dat - te eten. Hij verklaart het niet te kunnen omdat hij zich ziek voelt. Bij een gevangenentelling komt hij niet opdagen.
Er wordt een brigade bewakers samengesteld om de ongehoorzame in elkaar te beuken. Het eerste bericht luidde dat zij hiermee begonnen waren en er vervolgens achter kwamen dat hij dood was, waarschijnlijk al een tijdje (een dag). Vermoedelijk is het verhaal uit een brief hierover juist: de gevangene werd uit zijn cel gesleept met de bedoeling hem op de gang in elkaar te trimmen - en toen kwam de goon squad er achter dat hij dood was.
Het zou het tweede geval in korte tijd zijn van iemand die door veronachtzaming in de bestbeveiligde gevangenis van de Verenigde Staten overlijdt.
De naam van deze gevangene is Lornell Evans. Een brutha.

Voorwaar zeg Ik u: Voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.

In de courant

Tubantia, BN/De Stem en het Dagblad van het Noorden hadden zaterdag een interview (dat overigens twee maanden geleden is afgenomen) met Harry's Angels. Zo noemt Harry Bout zelf het tweetal - Sandra Kroep en Annabelle Parker. De verwikkelingen rond de zaak-Harry Bout zijn te volgen via de links links aangegeven op deze site.

Kortweg: Harry Bout is waarschijnlijk de langst zittende (in pregnante zin) Nederlander in het buitenland, de VS. Op de gebruikelijke corrupte rommelige wijze veroordeeld voor een moord die hij niet gepleegd kan hebben. Hij is ook weer niet geheel onschuldig: hij heeft meegeholpen met het wegmoffelen van het corpus delicti. Twintig jaar is daar een erg lange straf voor. En als er niets gebeurt wordt het levenslang. Maar er gebeurt iets - de Angels getuigen er van. We zullen zien waartoe het verder leidt. In dit geval zou dit moeten zijn: optreden van de gecombineerde Nederlandse ministeries van buitenlandse zaken en justitie, beiden bezet door leden van christen-democratische dynastie�n. Niet vertrouwenwekkend, maar misschien moeten die mensen ook eens aan het werk gezet worden voor iets anders dan waar zij steeds de courant mee halen.
In concreto: er worden familieleden van Harry Bout gezocht - familienamen die blijkbaar relevant zijn naast Bout: Schut, Jarman, Belderbos.
Wordt vervolgd...

Het spookje van de radio

Een aantal van de bekentenissen hieronder heb ik uitgesproken bij een lezing in Wageningen bij de Bilwet-tournee door het land in 1994. Ik schroomde ze op papier te zetten, maar Arjen drong er op aan dat ik juist de merkwaardige dingen zou boekstaven in Demonologie van de demonologie. Er zijn mensen die zitten te wachten op zogeheten metapsychische verschijnselen. Anderen, zoals ik, zouden liever willen dat het hun bespaard bleef. Omdat je er geen raad mee weet.

Eerst een eigen radioervaring, RVZ, najaar 1983. Ik draai in mijn vrijdagavondprogramma De draaibaarheidsfactor een blokje zogeheten vrouwenplaten, zoals vers gekocht in Londen de week ervoor. Halverwege flitst het door mij heen: "Dit zou Maria leuk vinden, als zij het hoorde." Mijn voormalige lief uit Nijmegen, lang niet meer gezien en al zeker niet in de hoedanigheid van lief. De volgende flits: "Maar ze hoort het! Ze is in de stad." Vreemde ingeving. Ik zou er geen gedachte aan besteed hebben als ik de volgende dag niet op het perron had staan wachten op de trein naar Leeuwarden. Aan de overkant het perron van de trein naar Nijmegen. Daar stond ze. Wist zich net zo min als ik een houding te geven en stapte maar even de wachtkamer binnen. Mijn programma kan aangestaan hebben in het kraakpand waar zij hoogstwaarschijnlijk verbleef, maar hoe dan ook - een toeval dat buiten kansberekeningen valt.

De volgende: ik sta aan de afwas, Caroline aan op de achtergrond in de woonkamer. Ik hoor de deejay van dienst zeggen: we hebben een nieuwe frequentie geopend waarop we ook te horen zijn, naast 963 (319 m): 576 kHz (539). Ik droog mijn handen en loop naar de tuner-versterker. Tot mijn grote ontsteltenis staat deze al afgesteld op 576. De ontvangst is wat ruisiger dan op de hoofdfrequentie. Ik heb niet gemerkt dat een Intelligentie de snaar over de band bewogen heeft intussen.
Eng!

In het licht van deze latere waarnemingen misschien ook minder geruststellend: zaterdagavond of zondagochtend, 3 maart 1968. Andy Archer doet het programma na middernacht. Hij houdt mij vast met muziek die bij mijn stemming past. "Hierna komt Never my love van The Association." Klopt. "Nu is het tijd voor Just loving you van Anita Harris." Komt. Ben ik het ideale late-night-programme van het ogenblik aan het samenstellen aan de hand van recurrents? Vang ik de signalen op van de naald bij het voorafluisteren, vanaf de Mi Amigo? Telepathie?
Overigens was het 't laatste programma dat ooit is uitgezonden in de klassieke zeezendertijd. Die ochtend werden de beide zendschepen van Caroline door schuldeisers naar de haven van Amsterdam gesleept.

De wekkerradio staat standaard afgesteld op de BBC World Service, dezer dagen, dezer jaren. "Hij is er," flitst het door mij heen, bij het tijdsein en de station call. "Kan niet, vrijdag was hij er ook. Toch..." Hij is er. De nieuwslezer die ook deejay op de Mi Amigo was. Ik durf zijn naam niet eens te noemen. Wat is dit? Hoe kan dit? Eng!
En nee, ik heb geen koorts meer. Lees het eventueel maar na in Arcade #5.

[bij de foto van Anita Harris: ik heb het singletje, maar neem de vrijheid de EP af te beelden; mijn hoesje van de single Playground komt binnenkort als illustratie op een northern-soulcompilatie - jammie].

Tussen koffie en eerste pint

Bij het tikken van het vorige stukje schoot mij te binnen dat de presentator van Tussen koffie en eerste pint laatst overleden is. Dat was omstreeks de tijd van Het Braambos nu...
Een Vlaams programma met Gaston Huysmans, op Veronica 192, op zondagochtend. Zelfs als ik had willen luisteren, hetgeen ik betwijfel, was er de American Hot-100 met Bob Walton en anderen om naar te luisteren om die tijd, als de andere kerkdienst...
Later heette zijn programma Met de benen op tafel. Hij past niet in de Veronica-mythologie, waarin steeds minder mensen passen. Barend en Van Dorp? Klassieke verzoeken? Programma's in het Spaans, Italiaans, Grieks, Papiamento, voor Surinamers en mensen met Indische achtergrond? De top-40 en de horizontale programmering zul je bedoelen.
Rust zacht, Belg die geen Belg was - Pierre van Ostade is trouwens een prachtige naam.

Koorts! hoor! koorts!

Het spookt in de nacht door mijn hoofd - hoor! hoor! de koorts van Hendrik de Vries lijkt de mijne, slapen lukt slecht. Griep? Lief is geveld door een staphylococ, en hoe kan ik nu ook ziek zijn? Maar het valt mee, het duurt maar een dag. Ik vergeet steeds de zegening van de alledaagse gezondheid te tellen. Twee jaar plaatjes draaien in openbare gelegenheden, en dit is mijn eerste afzegging - met spijt, want Vaaghuyzen is inmidels "thuis", op zaterdagmiddag/-avond. Maar het gaat niet.

Alweer bijgekomen wissel ik het zitten aan de computer af met kijken naar de eerste snookerwedstrijd van het seizoen - opmerkelijk krachtig gewonnen door John Higgins op O'Sullivan - eigenlijk in de stijl van de verslagene, die als een zombie in zijn stoel zat weg te zakken.
Later voor het eerst sinds lang op BRT2 Het Braambos bekeken. Ergerlijk eigenlijk - de onnozele benadering in tweegesprek van een van de kerngelijkenissen van de evangeli�n, die van de Barmhartige Samaritaan. En een rondvraag voor de televisie onder bedevaartgangers in Scherpenheuvel levert voor de camera alleen onwetendheid op - men kent dit verhaal niet. Heeft men de wel-kenners weggeknipt? Of is het de algehele bijbelonvastheid van de rooms-katholieken?



Later de vraag over een monnik op het eiland L�rins, wellicht het oudste klooster van West-Europa, of monniken wel normaal zijn en of ze niet gewoon in de maatschappij kunnen functioneren.
Zonder monnik te willen zijn kan ik zonder meer zeggen dat zij normaler zijn dan de zogenaamde maatschappij waaruit zij zich hebben afgezonderd. Het kan ook andersom gezien worden, beter zelfs. Maar ja, Het Braambos past zich aan aan het veronderstelde gemiddelde kijkbuiskindje om half twaalf 's avonds. Of - hoor ik nu - half tien zondagochtend.
In mijn rechterooghoek beweegt zich een zwart vlakje. Kijken.. het schiet weg. Muis! Wat er aan te doen? Koorts! koorts!....

De politiek van de permanente paniek

Maar liefst zestig mensen in Zuidoost-Azi� zijn overleden aan van vogels naar mensen overgestapte griep.
Betreurenswaardig, zeker. Maar ik heb een sterk vermoeden dat in dit deel van de wereld veel meer mensen zijn overleden aan heel andere ziekten in de betrokken tijdsspanne dan aan de overgestapte vogelgriep.
De vogelgriep heeft evenwel alle ingredi�nten van de collectieve waanzin die de "markteconomie" beheerst.
In de eerste plaats heeft hij natuurlijke oorzaken. Dat kun je van iedere ziekte zeggen, uiteraard, maar zoiets ongrijpbaars als trekkende vogels die eventueel hun gevangen broeders en zusters besmetten maakt deze griep toch natuurlijker. Eigenlijk zouden al die malle trekvogels degelijk uitgeroeid moeten worden, moet de niet-uitgesproken gedachte zijn. Dat getrek moet maar eens afgelopen zijn. En voorlopig worden de gevangengehouden vogels grootschalig afgemaakt. De keuterboertjes in voormalig arbeidersparadijs Roemeni� zullen hun gans en hun kip inleveren. De Nederlandse pluimveesector jammert al dat een volgende uitroeiingsgolf het einde van de industrie zal worden. Met andere woorden: er zal fors betaald moeten worden aan de vogelfolteraars.

De verdachte totaal-andere, het wilde dier, is dus de eerste component.
De andere is hier bijna als siamese tweeling (ha!) aan verbonden. Dat de bijna-totaal-anderen in exotische zonnige vakantielanden aan de overgestapte griep sterven is tot daar aan toe. Maar de griep bedreigt Europa! Hij klopt aan de poorten: Turkije, de Donaudelta. Beeft, Europeanen.

Zestig doden in pakweg een jaar. Voor bijna alle besmettelijke ziekten zou het een aanvaardbaar laag cijfer zijn. Om maar te zwijgen over de slachtoffers van het autoverkeer.
Jacques Ellul verwoordde het eens prachtig: het kapitalisme is het verhaal van een waanzin verteld door een gek. Maar deze mooie omschrijving blijkt dan weer van Shakespeare - die het niet over het kapitalisme had.

Het hervormend gespuis slaat weer toe

(Met dank aan Drs. P)
Een uiting van wat ik eerder sociaal-democratisme genoemd heb was het streven naar de emancipatie van de kansarme. Kansen bied je aan de kansarme door de eisen waaraan deze kansarme voldoen moet een stuk te verlagen.
Zo waren er de spellingshervormers, altijd al actief geweest - denk aan de heerlike uitingen van de Kollewijners -, maar zelden zo overtuigd van het goede van hun streven als in de jaren zeventig.
De arbijder wort vanzelf ge-emansiepeert als de spelling stukken makkulukker wort. Het is allemaal niet doorgegaan. Natuurlijk, de sociaal-democraat (-democratist) denkt de klassenmaatschppij op te heffen door anders te gaan sgreive. Maar dat is zijn of haar probleem.

Maar het hervormend gespuis waart nog steeds rond, al kruipt het sociaal-democratistische bloed allang weer elders (zie ook: stadsjongere). De voorkeursspelling werd opgeheven. Produkt en insekt moesten weer met een c (en hier waren geen varianten voorrradig - "insect" was niet eens een keuzemogelijkheid volgens het Groene Boekje).
We kregen de ruggengraat, de pannenkoek, de hartenklop en verloren de zeeë�end. Waarom je intussen weidevogel moest blijven schrijven is nooit adequaat uitgelegd. Of maneschijn. (Adekwaat, zo'n progressief sjibbolet, mocht niet meer).
Dat iets secondenlang duurde was niet meer uit te drukken. Nu ja, gespatieerd kun je het nog steeds schrijven: het duurt seconden lang.
Het Tweedekamerlid werd Tweede-Kamerlid. Het nieuwste ideetje van het hervormend gespuis is: maak er Tweede Kamerlid van. Dat de paardebloem paardenbloem wordt is in ieder geval consequent.
Maar wat lees ik bij Wim de Bie, die het weer uit NRC-Handelsblad heeft? "Ideeë�nloos" wordt "ideeë�loos". Je moet toch wat veranderen, nietwaar. En dat het Franse woord appè�l niet meer van de appel te onderscheiden is - de accent grave mocht toch al niet meer van het hervormend gespuis (de Belgen zeker, die Brussel Kongres lieten spellen om lekker niet-Frans te ogen).
Wat voor motivatie dit nu weer heeft - maar waarom afdalen in de hersesgimmen die aan dit Groene Boekje te pas komen? Mogten er ooid weer ijsen gestelt gaan worden aan de leeraaren op het baasiskolleezje, dan mag het hervormend gespuis het hun uitleggen.
Niet dat ik de uitdrukking ooit gebruik - zou ik plotseling een enorme aanvechting krijgen tot "idee�nloos"? Denk het niet...

Soayschaap, zegen de Heer

Door het bos in het duin lopen, je eigen plaatselijk-aangepaste versie van de Cantiek van de Drie Jongelingen inwendig zingend - je bereikt een open plek - en plotseling: baaah!beeeeh! Een kuddetje bruine schapen met gedraaide hoorns, er waarachtig wild uitziend.
Ik meende destijds dat het een groepje moeflons was van de Veluwe. Naar gezegd werd zou onze dierbare koninklijke familie deze zeldzame dieren allemaal hebben willen wegschieten van haar domeinen. Misschien hadden dierliefhebbers een groepje gered en hier losgelaten.
Een duinwachter hielp mij desgevraagd uit de droom. Het waren schapen die door onvoorzichtigheid van een collega losgeraakt waren en nu door het duin zwierven. Soayschapen.
Toch was het een mooi en hartverheffend schouw- en hoorspel de kudde tegen te komen. Je staat op een mooie nazomerdag bramen te plukken en plotseling duikt "baah!beeeeh!" een schaap op, en vervolgens een gezelschap van elf schapen. De kans op grotere zoogdieren die enerzijds onbenaderbaar maar anderzijds ook niet schuw zijn is in Nederland bijzonder klein, en zeker in de duinen.
In het najaar van 2003 zagen we een groepje rondscharrelen op het terrein van de camping Bakkum, die zo goed als leeg was op het eind van het seizoen. Sindsdien ben ik de schapen niet meer tegengekomen, heb geloof ik een keer wat geblaat gehoord, en heb keutels gezien die van schapen moesten zijn.
En nu verneem ik dat niet zo lang na die laatste lijfelijke ontmoeting alle rammen afgeschoten zijn, met de bedoeling de kudde te laten uitsterven. Stel je voor dat er zomaar een nieuwe wilde fauna ontstaat in Nederland! De motivering voor het afschieten was het risico van aanrijdingen. Maarten 't Hart heeft gelijk: dierenbevrijding is autobestrijding.
Het soayschaap staat naar men zegt namelijk dicht bij het wilde oerschaap. Het komt van de Hebriden, Schotland.
De tussen Heemskerk en Egmond aan Zee zwervende kudde moest weg. Op Ameland vindt men het juist een goed idee deze schapen rond te laten lopen en is een kudde in het wild uitgezet. De ten ondergang gedoemde Kennemer kudde staat boven, dit is de Amelandse:

Do ya ken John Peel?

Vandaag is het officieel John Peel Day, dertien dagen voor de eerste verjaardag van zijn dood. Een beetje treurig dat pas na zijn dood onthuld werd dat hij het erg naar had gevonden dat zijn programma later op de avond was geplaatst in de zomer van 2004, dus in feite kort voor zijn dood. De managers van de BBC weten uitstekend wat jongeren willen en John Peel hoorde daar natuurlijk eigenlijk niet bij. Ze hebben hun zin gekregen (het geeft mij een nare smaak, achteraf).

Dinsdagavond 26 oktober 2004, toen het bericht heel vers was, heb ik het "gevierd" op - toen nog- internet-Radio 100 met Perfumed garden muziek. De bijzondere dingen die hij liet horen in zijn programma op de World Service blonken in het algemeen uit door onvindbaarheid. Voor zover ze wel vindbaar waren, waren ze zeldzaam. Dit geldt ook voor heel wat Perfumed Garden-muziek.
Een diskjockey op een mainstream station die internationaal als baken in de zee van popbagger wordt gezien en als zodanig gemist blijft, een levend instituut en ontkenning van de marketing mix van de muziekcommercie - ik stel het nog maar even vast dat een beetje deejay die buiten de mainstream valt verweesd is en blijft.
It's over, it's over, it's over - it's over.... it's over!

Het gat in de markt na het multiculturalisme

De multiculturele samenleving is dood verklaard. We waren er naar op weg, was steeds het verhaal van sociaal-democratische welzijnswerkachtige opiniemakersters op zoek naar hun Gat in de Markt na het einde van den arbeider.
Ik weet niet of de dood het gevolg is van September the'leventh of van het hier niet los van te ziene optreden van Pim Fortuijn. In feite was het van begin af aan een smoesje, iets om het klassekarakter van de Nederlandse samenleving met een bont verfje van couscous en kouseband onzichtbaar te maken, wat nu eenmaal nooit zal lukken. Oftewel - een racistisch vertoog verhuld als antiracisme.

Maar het sociaal-democratisme slaapt niet, er moeten ambtenaren, functionarissen en kaderleden aan het werk blijven, nu en in de toekomst. De multiculturele samenleving is dood, leve de stadsjongere.
De stadsjongere is tussen de 15 en de 25 en woont in Rotterdam, Utrecht, Den Haag of Amsterdam. Het Apparaat heeft zelfs een publiek regionaal radiostation voor deze doelgroep ontwikkeld, en dit moet het klassieke station van Hilversum gaan vervangen. Wegens gebrekkige luisterdichtheid op de FM.
Roll over Beethoven, wij willen pokoes. Hm.

Toevallig weet ik wat het is om stadsjongere te zijn, en als er iets is wat je niet wilt zijn als stadsjongere, is het: stadsjongere. En je wilt niet als zodanig toegesproken of toegekweeld worden. Geen gat in de markt zijn voor stuurlieden van zinkende schepen. Geen vlotte taal toegeworpen krijgen van mensen die niet weten wat vlotte taal is. Als 25-jarige niet in een categorie gestopt worden met 15-jarigen. Als Amsterdammer heb ik zeker op die leeftijden alle andere Nederlanders altijd als boeren beschouwd - en even rondlopen op het Leidseplein op bepaalde uren weet dit gevoel weer helemaal boven te doen komen. Het is niet politiek-correct, maar het hoort bij de enige grote stad van dit land. En als het even meezit wil ik vooral niet als Nederlander toegesproken worden. Ik zou mij kunnen voorstellen dat dit voor veel zogenaamde stadsjongeren haast als vanzelfsprekend geldt.
Je ruikt het angstzweet bij dit gezoek naar een gaatje in de markt. De liefhebbers m/v van klassieke muziek zullen het nakijken krijgen. De stadsjongeren van de Raad voor de Publieke Omroep (o wat klinkt dit naar '40-'45) weten wel raad met die lui...
(KanYe West kan het ook niet helpen - stadsjongeren kunnen trouwens zijn naam niet spellen).

Het verval van een ooit scherpzinnig journalist

BBC Newsnight - wanneer is het opgehouden als het ware het doel van de avond, of van een televisieavond te zijn? Niet alle presentatoren zijn pijnlijk, maar het ernstige verval van Jeremy Paxman is eigenlijk niet om aan te zien.
Ik bedoel niet de natuurlijke tol van de vorderende jaren. Die jas past iedereen. Het gaat om zijn steeds duidelijker ge�taleerde behoefte van misschien niet perse likken naar boven maar in ieder geval wel trappen naar onderen.

Het duidelijkst openbaarde deze neiging zich toen de regering-Blair in samenwerking met het Bushregime klaarstond voor het neokoloniale avontuur in Irak. De Veiligheidsraad zou moeten overleggen wat er te gebeuren stond. Het stond vast dat van de vaste leden Frankrijk, China en Rusland tegen oorlogsavonturisme waren, en van de niet-vaste Duitsland en een gemengde reeks landen uit het "zuiden".
Paxman beet zich vast in de Veiligheidsraadszetel van Guinee-Conakry. Moet dit dictatuurtje gaan beslissen of wij ten strijde trekken? Heel handig werden de grote mogendheden omzeild in deze ophitsende retoriek. Dat de anchorman van Newsnight Arabisch bloed wilde zien vloeien was wel duidelijk. Dit maakte het extra onzinnig dat het regime in Westminster de BBC later beschuldigde van een anti-oorlogsagenda - en hierom zijn er koppen gerold. Paxman bleef. Hem viel echt helemaal niets te verwijten.

Als het om poltici van de gevestigde partijen gaat is de voorman van de Liberaal-Democraten een geliefd pispaaltje. Dat deze partij tegen de oorlog is helpt erbij - iets dergelijks geldt natuurlijk ook voor de autonomistische Cymrische en Schotse partijen.
Maar helemaal door het dolle heen was Paxman toen George Galloway zowaar een zetel in Londen behaalde in mei - als dissident anti-oorlogs-Labourlid die de partij uitgewerkt was. Schuimbekkend zette hij het op een schelden tegen Galloway - en wie wees hem terecht?

Deze overweging is ge�nspireerd op een soort paneldiscussie met de weerzinwekkende minister van buitenlandse zaken Straw, die een interrumperend 82-jarig partijlid onlangs van de tribune liet slaan omdat deze "onzin" riep bij Straws vertoog over de schitterende democratie die opgebouwd wordt in Irak. Gisteravond 12 oktober zat Straw onder andere tegenover twee ouders van gesneuvelde Britse soldaten. Ouders die niet inzagen waarom hun kinderen dood zijn, en die weten dat Blair en zijn bende op valse voorwendsels Irak zijn binnengevallen. Paxman kneep deze ouders voortdurend af: het mocht niet pijnlijk worden voor Straw. En het ergste was het voorzetje dat Paxman gaf: was niet laatst bij de opstandelingen in Irak Iraans wapentuig gevonden? Wat gaat u daaraan doen? Straw moest hem nog bijna remmen in het brullen om een nieuwe frisse vrolijke oorlog.
In Groot-Brittanni� en de Verenigde Staten is geen dienstplicht. De oorlogshitsers zijn zelf nooit in dienst geweest - inclusief Paxman, Straw, Blair en in feite geldt dit ook voor de deserteur Bush. Het verspreiden van democratische zegeningen achter de verarmd-uraniumbommen aan laten ze aan de overbodigen over die geen echt werk kunnen vinden. Als televisiejournalist bijvoorbeeld.

De vakbond die geen vakbond zal zijn

Alweer wat jaren geleden werkte ik op het Trippenhuis, bij de Koninklijke Akademie van Wetenschappen. Een van die banen waarover je meewarig gevraagd wordt: met jouw opleiding? Zoals een directeur ener lagere school (ik begrijp niet waarom deze nog niet Basiscollege of -academie heet) laatst opmerkte: waar vroeger iemand met mulo uitstekend voldeed zit nu iemand met universitaire opleiding. En beiden zijn dan ook ongelukkig.

In het Trippenhuis ondergebracht waren twee wat men nu noemt denktanks - iets onnozels over Europees behoud van gedrukt erfgoed en iets nog obscuurders, Infodrome geheten. Dit genootschap hield zich bezig met de uitdagingen van de informatiemaaschappij. Een ideetje van Rick van der Ploeg, een van die typen - zoals drs. W. Bos - die net zo goed of beter bij D66 of VVD had kunnen zitten, maar de PvdA was toen nog een goed carri�revehikel. (En is het misschien nog). Niet dat Van der Ploeg met zijn achtergrond zoiets nodig had - terzake!

Het opvallende aan Infodrome in het Trippenhuis was dat er allemaal van die paarse klonen werkten, die een voortdurende minachting voor het voetvolk dat verder in het gebouw werkte uitstraalden. Een opvallende onwil om onder welke omstandigheden dan ook zelfs maar te groeten, bijvoorbeeld. Het sterkste staaltje hiervan heb ik mogen meemaken toen ik eens over een monumentale traptrede struikelde en verbaasd op de grond lag. Het kan niet langer dan enkele seconden geduurd hebben, uiteraard. Maar het was lang genoeg om een Infodromedametje in kokerrokje en met hoge hakken over mij heen te zien stappen - geen woord of blik werd mij waardig gekeurd. Het was heel gewoon dat daar zo'n onderknuppeltje effe ging legge.

Niet alleen figuurlijk maar dus ook letterlijk keken zij op ons neer. Hoe verrassend is het te vernemen dat uit deze hoek het initiatief komt voor de nieuwste vorm van yellow unionism - een organisatie (?) die zich Alternatief voor Vakbond noemt? Het medialawaai eromheen weten onze informatiemaatschappijspecialisten zelf wel te verzorgen. Ze zijn dol op Europa. Dit kan niet groot genoeg zijn. En sterk. En concurrerend. En die ouwetjes die maar willen profiteren van hun harde werken en zomaar stoppen met werken als ze nog lang niet aan hun pensioen toe zijn, dat moet ook maar eens afgelopen zijn.

Ja, dat die regeling is ingesteld om ruimte te maken voor jongeren zoals zij zich wanen - geen ziekte die zo snel geneest, jongelui, als jongere zijn - zijn zij en hun politieke sponsors gezegend vergeten. Of hebben ze nooit geweten. Onwetendheid is immers macht, zoals Van der Ploeg zelf zo treffend illustreert.

De grootste vergeetachtigheid moet toch wel waren rond het inmiddels in overbodigheid uitmuntende partijtje D66. Dit heeft deze vakbond als lieveling geadopteerd. Ten strijde tegen de babyboomers! Omdat dit genootschap ooit juichend de euthanasie heeft binnengehaald onder leiding van een 65-jarige mevrouw ("Het is volbracht!" zei zij smaakvol) kunnen wij vermoeden waar hun vakbond naar gaat streven.
66 in de naam van deze club staat dan inmiddels voor de maximaal toegestane leeftijd voor minvermogenden en men moet daarna maar een spuitje krijgen. Hun vrinden in de VS en China kunnen vertellen hoe je dit soort bevolkingspolitiek en het doodspuiten van gezonde mensen toepast.
Kom op, Infodromers, vakbondsalternatievelingen - maak je sterk voor dit programmapunt. Stel je voor wat het scheelt aan pensioen- en AOW-premies!

De molecuulformule is al vergeven aan de telefoonliberalisering

Ring ring
- Met Joost.
- Goedenavond, u spreekt met Mirandella van Oxypront BV. Heb ik het genoegen met mijnheer Everts te spreken?
- Nee, Everts is mijn vrouw, mijn naam is De Bruin.
- Dag mijnheer De Bruin. En wie gaat in uw gezin over de aankoop van zuurstof?
- Huh?
- Ja, zoals u op de televisie en in de krant heeft kunnen zien gaat de regering de markt voor zuurstof liberaliseren per 1 januari. En wij van Oxypront BV hebben een hele interessante aanbieding. Mag ik u vragen hoeveel zuurstof u gebruikt?
- Eh..hm...
- Zullen we zeggen dat u een gemiddelde gebruiker bent?
- Ja, dat zal wel.
- Nou, mijnheer E..... De Bruin, voor gemiddelde zuurstofgebruikers hebben wij van Oxypront een heel interessant startpakket. U neemt het pakket per 1 januari, en verbruikt de eerste twee maanden voor de helft van het tarief. En als het u niet bevalt mag u na die twee maanden alsnog afzien van de producten van Oxypront.
- Maar.. neemt u mij niet kwalijk, mevrouw, maar blijkbaar lees ik de verkeerde kranten of kijk ik de verkeerde televisie. Ik weet van niets. Moet ik dan met een slangetje en een apparaat gaan lopen? Vierentwintig zeven, zal ik maar zeggen?
- Nee hoor, haha, mijnheer De Bruin, u hoeft niets speciaals te doen. Wij zorgen dat u vanaf 1 januari op zuurstofleveringen van Oxypront overgaat, dat gaat geheel automatisch via een chip die u per TPG Post krijgt toegestuurd. Die chip doet u bijvoorbeeld aan uw trouwring of uw polshorloge, en dan vindt Oxypront u waar u ook bent.
- Kan ik er nog even over nadenken? U heeft vast wel een website...
- Kijkt u gerust. Mag ik over twee dagen terugbellen?
- Doe maar over een week.

Wat is een naam en wat is tijdelijk?

Men zegt dat de belangrijkste bezigheid van de fusiekerk in Nederland het verhuren van kerktorens is als zendmast voor mobiele telefonie. Het zou verklaren waarom men het welluidende acroniem PKN heeft gekozen voor het fusieproduct.
Google "pkn gsm" en u begrijpt het - als u het zo niet begrijpt....
Ook verder laat de PKN zich vooral als vastgoedbeheerder kennen.
Dat een PKN-predikant steeds beschikbaar moet zijn voor haar gemeente wordt "niet meer van deze tijd" genoemd. Het kan zijn. Domi wil ook wel eens rust, daar valt niet op af te dingen.
Maar het gebruik van de uitdrukking "niet meer van deze tijd" in verband met de Kerk is gevaarlijk. Dat de PKN van deze tijd is en dus niet meer van deze tijd stond vantevoren vast. Verkondigen dat de Kerk met zijn tijd moet meegaan miskent mijns inziens het uitgangspunt dat de Kerk geacht wordt boven- en dus buitentijdelijk te zijn. Enfin, hier zit het hem dus met de PKN (en in feite met alle kerkgenootschappen van - sit venia verbis - deze tijd).

Wel Japans...

Het was een wat billenknijperige opmerking van een Franse criticus die "de vrouw" van vandaag het mooiste kuntswerk noemde dat je kon bedenken - in de neoconvrijstaat Letter en geest van Trouw, afgelopen zaterdag. Een beetje werd het gelijk ge�llustreerd door een "installatie" van Daniel Buren in Yokohama, waar op de foto een leuke vrouw onderdoorloopt - zij maakt geen deel uit van de installatie. Deze blijkt te bestaan uit verticaal rood-wit-rood-gebaande vlaggetjes, die dansen in de wind. Het verhaal ging er eigenlijk over dat "moderne kunst" nu eenmaal niet houdbaar is. Of zo houdbaar, zou ik willen zeggen, als een haai of een mens op sterk water, of een olifantedrol.
Het probleem is natuurlijk dat de vernieuwing al is gedaan door DADA en aanverwanten, nu al bijna honderd jaar geleden. Een wc-pot als objet trouv� neerzetten is echt niet meer origineel, vernieuwend of schokkend.
Dan maar kijken naar de vrouwen die naar de kunst kijken - en wat is de kunst?
(De vraag voor de Franse criticus is: hoe denken de vrouwen over de mannen? of over zichzelf? zijn verhaal is waarschijnlijk ook maar subjectief, al begrijp ik wel enigszins wat hij bedoelt).

Geen Japans....

...maar hoe je dit weblog zo kunt indelen dat niet alles tegelijk blijft staan van begin af aan kan ik ook vanaf een scherm waarin de instructies te lezen zijn niet nagaan. Zo gebruiksvriendelijk enerzijds (dat je er desnoods in het Japans mee kunt werken..) en anderzijds...
En hoe zit het met diakrieten?��
Enfin: groeten uit zonnig Rinnegom, mensen. Hier vliegen zelfs nog (mottige) atalanta's rond!

Heiligen en commercie

In de dozensupermarkt liggen ze volop, met teksten (tweetalig,voor de Belgische markt dus ook): pepernoten, met een voorgedrukt briefje aan Sinterklaas. Hoe kun je nu je schoen zetten als de goedheiligman nog lang niet in het land is? Op 26 september jongstleden hebben vier Sinterklazen in Zwolle derhalve de pepernoten uit supermarkten weggereden in karretjes. Sinterklaas verklaarde dat hij voor 3 november geen pepernoten in de winkel wenste te zien. De pepernoten zijn aangeboden aan de Spaanse ambassadeur. Er zijn enkele Sinterklazen aangehouden, wegens diefstal. Het jongste volkje heeft in de Markt te geloven, en niet in Sinterklaas (en die andere vent met die baard bestaat ook niet - al moet er wel "iets" zijn, dixit Balkenende).
Mooie actie. Doet denken aan de kerstmannenactie vanuit Christiania, Kopenhagen, in 1975, waarbij kerstmannen cadeautjes uitdeelden aan kinderen in warenhuizen - wat de scène opleverde van politieagenten die kerstmannen in elkaar timmerden en huilende kinderen hun cadeautjes afhandig maakten. Markteconomie gaat van au.
(De kerstman - of was het nog Sinterklaas? - heeft ook Wroclaw op stelten gezet in groten getale, op 7 december 1988 - afgekeken van Christiania wellicht, of desnoods van een verhaal van Leonhard Huizinga?).
Het gratis krantje Metro hield gisteren een rondvraag bij zijn blijkbaar vooral studentikoze lezerskring over dierendag. Wat een onzin, iedere dag is het dierendag - weer een commercieel opzetje, was de reactie. Aangezien de redactie van zo'n krant niet slimmer mag zijn dan haar lezers geen uitleg over de achtergrond van dierendag. Bij dezen dan maar even: 4 oktober is de naamdag van St. Franciscus, de leukste heilige voor niet-katholieken uit de roomse santenkraam. Van Franciscus wordt verhaald dat hij predikte aan de vogels en de vissen, en zodoende wordt hij wel als patroonheilige voor dieren gezien - en daarom is zijn naamdag tot werelddierendag uitgeroepen. Het heeft net zomin als Sinterklaas iets met commercie te maken. Oorspronkelijk dan...

Vanaf deze halte...

Het is in Amsterdam gebruik om nieuwe tramlijnen als het even kan historisch verantwoorde tramlijnnummers toe te kennen. Toen de ringlijn ('circletram') werd ingesteld was het oorspronkelijk de bedoeling deze het lijnnummer 8 te geven. Waterlooplein, Weesperplein, Van Woustraat - historisch verantwoord dus. Een onverwacht geloei stak op. Dat was de tramlijn waarin de Joden werden opgehaald om afgevoerd te worden naar de vernietigingskampen, dat kon toch echt niet. Zo krijgt men de indruk dat Amsterdam wel nooit meer een tramlijn 8 zal hebben.
Het werd dus lijn 20, ook historisch verantwoord, en ach, het heeft niet zo lang geduurd. En verder was het verhaal over lijn 8 een treurig klok-en-klepel-geval. Lijn 8 reed door St. Anthoniesbreestraat, Jodenbreestraat, Weesperstraat, Sarphatistraat naar de Rivierenbuurt - naar het Daniël Willinkplein, waar het gebouw staat dat nog steeds 'de wolkenkrabber' wordt genoemd in Amsterdam. Toen de Duitsers het aan Joden verboden om van de tram gebruik te maken kon lijn 8 wel opgedoekt worden bij gebrek aan passagiers. Een schande, maar wel iets geheel anders dan er in de jaren negentig van gemaakt werd. Het zou juist goed zijn geweest weer een lijn 8 te hebben rijden in Amsterdam.
Zeker, er werden trams gebruikt om mensen van de Hollandse Schouwburg naar een station te vervoeren, op weg naar de geïndustrialiseerde vernietiging. Maar lijn 8 was onschuldig.
Misschien moet het de mensen die nu stations of stationshallen opsieren met affiches waarop staat "Vroeger vertrok hier de trein naar Auschwitz" en "Tussen 40-45 moesten de Joden oprotten...wie nu?" even duidelijk gemaakt worden dat Nederland niet door "de nazi's" bezet is geweest. Zo zegt men dat graag, tegenwoordig. Nederland was bezet door Duitsland. Dit Duitsland legde de bureaucratisch georganiseerde genocide op. (Die krijgt tegenwoordig onder Engelstalige invloed ook een onschuldig bureaucratisch naampje dat ik beslist niet wil gebruiken).
Het is maar een van de schofterigheden waar het reclamebureau van "NS" (ha! die afkorting! dat betekent ook iets anders over de oostgrens!) zijn vaste klanten op trakteert. Pseudo-historische redenerinkjes met een 'link' (zo zullen ze het noemen) naar het heden... In overleg met het Opperrabbinaat. Maak u geen illusies, rabbijnen - of bedoelt u uw twijfels uit te drukken in de vraag? Deze oefening in smakeloze discussievervuiling had geheel achterwege moeten blijven. "NS" heeft het al druk genoeg met die bladeren op de rails.

Graaf die sloten weer open...

In Trouw afgelopen vrijdag ook een pleidooi, in verband met de waterhuishouding in de steden, oude gedempte grachten weer open te leggen. In Amsterdam Centrum is dit een hobbietje van een stadsdeelwethoudertje, lid van een partij die dol is op het referendum en die dus ook niet wist hoe snel plaats te nemen in een deelraadsbestuur dat bij referendum afgewezen was. Maar hier lijkt het om meer te gaan dan middenstandertje pesten, het betreft hier waterbeheer. Het Spui, de Nieuwezijds Achterburgwal, de Warmoesgracht, de Rozengracht en de Overtoom komen niet in het genoemde rijtje te heropenen grachten voor (wat Amsterdam betreft). Evenmin de Vijzelgracht, waarover nu een handtekeningenactie loopt, en waarmee niemand tekort gedaan wordt als ze weer wordt opengegraven.
Maar al dat gedempte water buiten de stad zoals deze tot pakweg 1860 was? De Zaagmolensloot van de foto - de huidige Albert Cuijpstraat? Bijna alle straten in de schil om de oude binnenstad heen volgen de loop van gedempte sloten. Er valt nog heel wat op te graven, als het om waterbeheer gaat. Domweg gelukkig aan de Dappersloot...

Twee keer blauwe-tramherinneringen op een regenachtige zondag

(Foto van het Katwijks museum, waar men noch de naam Boedapest noch het woord politiebureau kan spellen)
Zondag 2 oktober 2005, een zachte dag met af en toe een fikse bui. Zullen we naar de Zwarte Markt gaan? Ja! Het reisschema van internet doet moeilijk - er moet toch een bus gaan vanaf busstation Marnixstraat/Elandsgracht naar Krommenie, en dan overstappen in Zaandam?
Mis. De chauffeur aan wie we het voor de zekerheid vragen schampert over managers die weer eens wat geschrapt hebben vanachter hun bureau. "U heeft wel plezier in uw werk," probeer ik maar alvast. "Als ik morgen met pensioen zou kunnen... vier ik vanavond feest." Het managerdom weet reizigers te treiteren en het personeel waar het op aankomt onverschillig en bozig te maken. Vanaf het busstation gaat nog wel de erven NZH-tram naar Zandvoort. Maar ja, de naam NZH is inmiddels door iets heel ergs vervangen. En de tram door een bus.
Wat treurig dwalend door de stad kwamen we bij de bierspecialist - die Blauwe Trambier uit Hillegom had, onder veel veel meer.
U krijgt nog een smaakverslag. Wij zijn geen afschaffers...

Zeventigers: altijd al liberaal-democraat geweest

Wat moet je kiezen als er niets te kiezen valt? De affiches zijn in het Engels, er staan zwarte kandidaten op - een van de partijen blijkt betrekking te hebben op dierenrechten. De verkiezingen in Zimbabwe. Op Nederlandse muren wordt er alsnog over geplakt. Het Nederlands Instituut voor Zuidelijk-Afrika (NIZA) voegt zich bij de witte wolven die huilen om regime change in Zimbabwe - waar Robert Mugabe ongetwijfeld zonder sjoemelen de verkiezingen ook wel zou winnen, maar hij moet nu eenmaal laten zien dat hij de baas is. Er valt iets te kiezen, maar de uitslag staat vast. Zo is het daar al 25 jaar intussen.

Toen hij oorlog voerde tegen de Ndebele in "eigen land" - een campagne die tienduizenden mensen het leven kostte, gaf de witte Noordatlantische wereld niet thuis. Die zag alleen Zuid-Afrika. Zimbabwe kwam pas in beeld toen de witte landeigenaren aangepakt werden door het bewind van Mugabe - veel te laat: als het direct bij de onafhankelijkheid was gebeurd zou het redelijk zijn geweest, twintig jaar later was het dit niet. Maar schijnheilig was het wel dat "de internationale gemeenschap" toen pas Zimbabwe (her)ontdekte, en zijn democratisch gekozen dictator. Kameraad Mugabe, aan de macht sinds 1980. Destijds toegejuicht door de voorlopers van het NIZA.

De directeur van dit Instituut heeft mijn levenspad gekruist. Het was mij geen genoegen. Maar ik weet daardoor al te goed hoezeer hij juichte over de dictator van Ghana, luchtmachtluitenant Jerry Rawlings. Kameraad Rawlings, zoals deze mijnheer aan wiens naam ik mij niet ga bevuilen, hem noemde. Intussen is deze directeur liberaal-democraat, en dat was hij natuurlijk al toen hij de Ghanese kleine krabbelaar in politieke moorden (vergeleken met bijvoorbeeld Mugabe) bewierookte. Jaren-zeventig-types die het altijd bij het rechte eind hebben gehad en nog steeds - en inderdaad, op het pluche en krijg hem maar eens weg zonder passende afkoopsom. Altijd "een van ons" geweest, tenslotte. Treffendste voorbeeld: de Geschwister Etty. Ina Brouwer was al liberaal toen zij de lijst van de CPN nog aanvoerde. Etcetera. Ad quasi infinitum.

Al die mensen die het altijd al bij het rechte eind hadden, en nu dus alweer altijd al marktgerichte liberaal-democraten waren. Ze lopen natuurlijk een slagje achter, dat zal altijd hun probleem zijn. Nu de toon toch echt fascisto�de racistisch moet zijn moeten ze hun liberale veren weer afschudden. Het NIZA laat misschien al zien hoe het moet. En tenslotte: plus ça change...

Hans Achterhuis, getooid met een professoraat, en dat krijg je in Nederland niet zomaar, heeft het uiteraard altijd bij het rechte eind gehad. Hij weet uit eigen ondervinding hoe levensgevaarlijk dat linkse gedoe is: het is utopisch, en utopie is ongeveer gelijk aan dictatuur. Levend bewijs van het afschaffen van de universiteit als intellectuele vrijplaats in Nederland: alleen ideologisch goedgekeurde vakken en bijbehorende poppetjes worden getolereerd. Achterhuis zal er nog een dobber aan hebben met de nieuwste ideologische richting mee te gan, want als liberaal-democraat ben je tegenwoordig alweer verdacht links. Daar gaat deze diepdenker dan ook (weer) voor door.

Ik heb indertijd toegezegd zijn meesterwerk over "tijd" te zullen deconstrueren - dit staat nog steeds op de agenda. Het volsta nu te vermelden hoe Achterhuis zich afmaakt van een bespreking (over anderhalve tabloidpagina Trouw) van Verbij's Tien rode jaren. Verbij weet Achterhuis hierin heel even raak en scherp te typeren, en het is Achterhuis niet ontgaan - al wekt zijn bespreking de indruk dat hij het boek in het geheel niet gelezen heeft. (Het heeft geen register, dus dan heeft hij toch naar zichzelf moeten zoeken - kun je het netzogoed wel lezen). Maar hij laat fijntjes - zonder enige toelichting - weten dat hij het niets vindt, en vermeldt natuurlijk niet dat hij er zelf in voorkomt. Kijk, zo doen we dit als goedbetaalde linksgenoemde intellectuelen in Nederland. En het is natuurlijk ook weer aardig bijklussen. Want zo'n recensie wordt niet gratis geschreven, dat begrijpt u ook wel.

De Nederlandse elite en de "multiculturele samenleving"

In 1964 was er de Zo-is-het-toevallig-ook-nog-eens-een-keer-affaire. Uit het onnozele onderdeel "Beeldreligie" werd door het gezonde volksondervinden een rel geschopt die leidde tot een manifest onder de titel Pays Bah. Een van de presentatoren was Joop van Tijn, en dit moet waarschijnljk het antisemitisch vuil dat loskwam verklaren - al dient ook meteen gezegd dat een beetje antisemiet helemaal geen jood nodig heeft voor zijn overtuiging. De rel ebde weg, het programma bleef. In de jaren zeventig zijn er in Schiedam en Rotterdam de zogeheten Turkenrellen uitgebroken, het enige georganiseerde "etnische" geweld dat Nederland in mensenheugenis heeft meegemaakt. Eigenlijk viel het allemaal wel mee.

Bij de schok en de ontsteltenis over de moord op Pim Fortuyn was er toch ook de opluchting - gelukkig, de dader is een "blanke" Nederlander. Ik weet dat ik die rare opluchting ook even gevoeld heb - het waren dagen waarin men vanzelf deel werd van de manisch-depressieve samenleving. De kwestie waarom het maar het beste een moordenaar "uit eigen volk" kon zijn is hiermee natuurlijk niet opgelost. Vreesde iedereen een gewelddadig losbarsten van het bekende volksgevoel als de moord door "een allochtoon", iemand die er voor zorgt dat Nederland "multicultureel" genoemd wordt, was gepleegd? Dekten die schijnheilige termen "van boven" een inderdaad broeiende haat "van onderen"? Hoe gewelddadig zouden zich de gevoelens kunnen uiten waarvan zedig ontkend werd dat ze bestaan? Zoals het is, is het al erg genoeg, kunnen we zeggen - niet alle postuum op Fortuyn uitgebrachte stemmen zullen zijn ingegeven door racisme en xenofobie, maar veel wel. En veel van die stemmen zijn van mensen gekomen die anders nooit de moeite nemen naar de stembus te gaan. Waarmee de oproepen die sommige anarchisten ritueel vanuit hun eeuwige winterslaap slaken om niet te gaan stemmen in het juiste perspectief geplaatst zijn. Of moeten we blij zijn dat het falderappes anders wegblijft?

Nederland leefde onder Paars in een soort Sowjetwerkelijkheid. Vroom zegt de regering dat het openbaar vervoer bevorderd moet worden, en intussen wordt het "gedereguleerd" zoniet geprivatiseerd. Het onderwijs is doodvernieuwd. Achtenswaardige en nodige beroepen - docent, verpleegkundige, huisarts, rechter zelfs - zijn zo gedegradeerd dat ze er misschien niet meer bovenop komen. Iedereen kan de zegeningen van de tucht van de markt dagelijks waarnemen. Het is niet uniek voor Nederland. De van bovenaf opgelegde depolitisering, een oud vertrouwd mechanisme in dit land, het schaamteloos overboord zetten van zelfs maar de illusie van een parlementair links - de SP niet te na gesproken - is dit wel. Je kunt bijna opgelucht zijn dat er nu alleen een echt-rechtse regering mogelijk is. Ironischerwijze heeft die meer kans van slagen nu Fortuyn er niet meer is dan als hij nog geleefd had - de kogels kwamen rechts heel goed uit, "maar dat zal je wel weer niet mogen zeggen".

Dat de Partij van de Arbeid, en ook het zeer gouvernementele GroenLinks, een electoraal pak slaag zouden krijgen stond vast - en dat dit niets te maken had met hoe Melkert "overkwam" was al even duidelijk. Waarschijnlijk had de vernieuwingsbeweging Leefbaar Nederland - afstotelijke naam, maar voordat Fortuyn lijsttrekker werd een wellicht interessant alternatief - voor deze afstraffing gezorgd. Nu is het electorale gat in de markt van de xenofobie, waartoe ooit door academici de Centrumpartij is opgericht, ten volle verkend. Het is alleen de vraag of de elite, waar Fortuyn uit voortkwam en deel van uitmaakte - merkwaardig dat dit zijn achterban niets uitmaakte - het project wil voortzetten - of er dus in dit o zo democratische land een verdere xenofobe revolutie van bovenaf te verwachten is. Of van onderop zelfs? Het antwoord op de eerste vraag ligt besloten in de oplossing van het raadsel dat ik u nu voorleg.

In 1990 verscheen De ondergang van Nederland van Mohammed Rasoel, een schotschrift tegen de dreigende dominantie van islam en moslims in Nederland. De Nederlanders waren te lief en te naief om te zien dat zij onder de voet gelopen werden. Het was een goedgeschreven abject product, zogenaamd vertaald uit het Engels. Wie was Mohammed Rasoel?

Op het Amsterdamse Rembrandtplein verrichtte in die tijden een mooie, soepele, donkere man halsbrekende acrobatische toeren. Son of Tarzan noemde hij zich, en hij kwam uit Pakistan. Met een theedoek voor zijn hoofd (zo werd dat gezegd, het moest een qufiya verbeelden, niet erg Pakistaans) werd hij gelanceerd als de anonieme schrijver van De ondergang van Nederland. Hij werd op den duur ook in die functie ge�nterviewd, en hij was een gemakkelijk doelwit: verrader van eigen soort, misbruiker van Nederlandse tolerantie en gastvrijheid. Dat hij nauwelijks uit zijn woorden kon komen, niet geacht kon worden een samenhangend verhaal te schrijven, af en toe uit de hem toebedeelde rol viel ("degene die dit boek geschreven heeft"), maakte niet uit. De zondebok was gevonden. Zijn rol als acrobaat en schrijver was uitgespeeld.

Wat een dubbelzinnigheden. De moslim die waarschuwt voor zijn geloofsgenoten zal de wrekende hand van de Nederlandse gastvrijheid voelen. Wat was er te zeggen? Ik werkte in die dagen bij een opinieweekblad waar "de man met de theedoek" ook was langsgeweest. Maar het plaatste het genante verhaal van tekstwetenschapsprofessor Van Dijk, die insinueerde dat Gerrit Komrij de man achter dit boek was. Waarmee het rookgordijn alleen maar dikker werd. Je hoefde waarachtig geen groot Komrijkenner te zijn om in te zien dat hij Rasoel niet was. Nederland dommelde weer weg. Son of Tarzan was de boosdoener, klaar uit.

Een jaar later verscheen op de opiniepagina van De Volkskrant een glashelder requisitoir waarom Son of Tarzan Rasoel niet geweest was, en dat het boek een proefballonnetje was vanuit de Nederlandse elite om te zien hoe er op zo'n betoog gereageerd werd. De redenering was zo overtuigend dat ik contact wilde opnemen met de schrijver of schrijfster (het viel uit de naam niet op te maken). Maar het Amsterdamse telefoonboek gaf geen gehoor.

Nee, Fortuyn is Rasoel niet geweest. Als schrijver was hij de mindere van Rasoel. En Fortuyn kon inmiddels al openlijk "tegen de islamisering van onze cultuur" schrijven, flink als men bedenkt welke maatschappelijke positie de gemiddelde moslim in Nederland bekleedt. De proefballon was geslaagd. Maar wie heeft hem opgelaten en wie heeft de aftocht van Rasoel gedekt, en - desnoods nog - waarom?

Een paar dagen na het overtuigende stuk in de Volkskrant over Rasoel bespreek ik in een Amsterdams café met een collega van het ter ziele gegane opinieweekblad De Toestand in het algemeen. Of hij het stuk gelezen had? Nee, maar wie had het eigenlijk geschreven? "Een onbekende - heb ik niet in het telefoonboek kunnen vinden. Anne O. Nieman." Pas toen ik de naam uitsprak tegen de collega besefte ik dat het requisitoir deel was van het rookgordijn. Wie was deze ingewijde nu weer? Mohammed Rasoel zelf, of iemand die hem (haar?) kent? Waarheen wil (een deel van) de Nederlandse spraakmakende gemeente? Ik keer de vraag van de Fortuynaanhang maar eens om: heeft u nu uw zin?

Twee noten achteraf:

Aangetekend kan worden dat Volkert van der G., bewapend milieuactivist en veganistisch automobilist, het met de doorsnee-LPF-stemmer onmiddellijk eens zal zijn: Nederland is vol. Dief en diefjesmaat.

En wat de oorspronkelijke naamgever van die lijst betreft denk ik dat ik zowaar eens kan instemmen met Hans Daudt: het zou een soort DS'70 geworden zijn. Waarschijnlijk duurt dit kabinet ook niet zo lang. Maar met Fortuyn zou de rancuneus-rechtse achterban waarschijnlijk meer getemd zijn dan nu het geval lijkt - hoewel het afbrokkelingsproces al in gang is gezet. Misschien geldt voor die regering toch weer het woord van Han van der Horst: het ziet er somber uit, maar het zal allemaal wel meevallen.

Zum Thema Natur und Kritik 1

Teksten van en na Transkul voor in de reddingboot

WEBLOG BIJ HET THEMA: NATUUR EN CRITIEK

April 2005

29 maart 2005

Opmerkelijk citaat:

What might save America from further neoconservative miscalculations is the collapse of the US dollar. A country dependent on foreign financing, as is the US, cannot fight wars that its foreign bankers do not approve. I suspect America's foreign bankers would let the US fight itself into a deep hole before pulling the plug. It is the best way the world has of getting rid of us.

Paul Craig Roberts - ik herhaal het nog maar eens - staatssecretaris (voor financiën) onder Reagan.

In De Balie gezeur en gezeik over de jaren zeventig, naar aanleiding van Verbij's Tien rode jaren. Een blik op het publiek en de gastenlijst bevordert de neiging er maar waar wat negatiever over te denken. De VPRO doet vast mee, ma non troppo. Maar laten we er maar over zwijgen.

23 maart 2005

Het optillen van een hond aan zijn oren - iets ergers kon president Johnson niet doen in de dagen van bombardementen op Vietnam, Kongo en allerhande staatsgrepen namens de Amerikaanse regering. Ik moet er aan denken dezer dagen: de diepe moraal van het Amerikaanse kiesvee, ook niet van vandaag of gisteren.

De Amerikaanse en Britse media hadden het dit weekeinde immers druk met hun grote Liefde voor het Leven, gesymboliseerd door een machteloze vrouw die kunstmatig gevoed wordt, niet in staat is tot enige wilsuiting en voor wie het Congres beslist bijeengeroepen moest worden. Schiavo heet zij - Italiaans voor "slaaf" -, niet dat men in Engelstalige media in staat is dit uit te spreken, laat staan er een zekere bittere ironie in te zien. De tweede verjaardag van de invasie in Irak - geen nieuws, nietwaar - en de vieringen hiervan op straat - door Verkeerde Mensen georganiseerd, dus ook geen nieuws - waren niet belangrijk. In Amsterdam gebeurde niet veel, maar wel iets.

"Something is happening and you don't know what it is - do you, Mr.Jones?" Een jongeman liep op ons af tijdens onze Vredesdraai en vroeg of wij vaker en meer draaiden. Het was wel heel wat anders dan hij deed. Hij draaide house. Dachten wij nou echt dat de mensen voor ons kwamen? (Hij ging het maar niet vragen aan de mensen zelf). Met onze - desgevraagd vertelde - ervaring konden wij toch wel bij de radio terecht, bij Sky Radio of zo? Hoeveel onwetendheid kan men tentoonspreiden? Als ik mijn hoofd niet bij het scherpzetten en dergelijke had moeten houden was het antwoord geweest: "Jongen - house, daar was ik al op uitgekeken qua draaien toen jij nog naar de peuterspeelzaal moest. Draait men dat tegenwoordig weer?" Maar ik vermoed dat hij met "house" iets heel anders bedoelt dan house. Wat ik bedoel heet nu in het beste geval old skool. Gaap, niettemin.

Ik heb het nog niet helemaal uit, dus het verslag over Tien rode jaren van Antoine Verbij komt nog. Ik kom er zowaar in voor, tot op het punt waar ik gevorderd ben (p.160). Als "iemand". Wauw! Zonder ironie: een redelijk goed boek. En over beschouwingen gesproken: als een van de laatsten in het Ketelhuis Theo van Goghs 0605 gezien. Weinigen van degenen die zoveel lawaai maken in het kielzog van de moord op de man vonden het de moeite waard hem te eren door in ieder geval de film te gaan bekijken. Voor hen is Van Gogh geen cineast, maar iemand die zomaar moslims dorst uit te schelden. Ook in Nederland is de moraal hoog (of diep). Na het Paasweekeinde, mensen...

21 maart - eerste bezoek van het seizoen aan de Amstelveldmarkt. Makkelijke plaats in de zon om de eerste kleine vossen en een bijtje te zien, op de bloemen. Aan de Amstel volop groot en klein hoefblad en vooral speenkruid. Zilvermeeuwen in de grachten. En ja, Anton Dingeman! - de eerste blootgebeende vrouw fietste zowaar langs toen ik het huis uitstapte. Mooi toeval. En in de avondschemering een fladderende dwergvleermuis voor de bomen van mijn huis - het werd tijd!

De eerste fietstocht van het jaar (!) toch ook gebruikt om Verbij te scoren bij de VU-boekhandel, waar ook de nieuwe Tjeu van den Berk Het numineuze in stapel bleek te liggen. Misschien hoort u daar ook over. Tenslotte zou ik dat op de radio ook gedaan kunnen hebben. Bij het passeren van het Station Haarlemmermeer verontrustende affiches zien hangen over de toekomst van ons rijdend verleden. Maar in welk opzicht kunnen we nog verbaasd zijn over de Unie van Socialistische Bananenrepubliekjes aan de Amstel? Ik durf niet eens verder te kijken. U wel? Gezegend Pasen!

16 maart 2005

Nieuws van het overlijdensfront: Lou 'tot een volgend keer' de Jong, en sinds 13 maart: Lyn Collins, bij wie 'de stekker er is uitgetrokken'
. En vandaag is de tweede verjaardag van het overrijden van Rachel Corrie.

Ik vraag mij af of de demonstratie ter gelegenheid van de tweede verjaardag van de invasie in Irak ook voor Nederlanders in Brussel wordt gehouden, om te verbloemen dat de opkomst niet zo groot zal zijn als twee jaar geleden in Amsterdam. People power doet het alleen op de staatsmedia als het door de staat betaald wordt.

Een verjaarsgeschenk als het ware, ook voor mij, de feestbundel Toenemend feestgedruis van Drs. P. Zijn Gezond volksgevoel uit 1995 vat in het klein samen wat in het groot nu uitkomt: de sluimerende behoefte van het Nederlandsch gespuis aan etnische zuivering. Die ook blijkt uit de vloedgolf aan onnozelheden over "vaderlandse geschiedenis", klaarblijkelijk het thema van de Boekenweek. Polzers puntige gedichten over God (Als God bestaat dan is Hij onvolmaakt) en de tijd zijn kleine filosofische manifesten. Vooral laatstgenoemde: de geschiedenis als het enige concrete. Wonderlijk genoeg een thema van een mijner leermeesters Ed Vermeulen, wiens stemgeluid mij altijd aan de doctorandus heeft herinnerd. Zoals P. zelf schrijft over François HaverSchmidt: geestig is iets geheel anders dan lollig.

Uit de bundel heb ik vernomen dat hij kleinzoon is van de miljonair-sociaal-democraat Henri van Kol en dus ook van min-of-meer-christenanarchiste en in ieder geval Leger des Heilslid Nellie. P. laat duidelijk blijken dat hij meer ophad en -heeft met zijn opa.

Rijkelijk laat gezien: eindelijk bleekgeel gekleurde slootkanten met klein hoefblad (zondag), maandag de eerste paardebloem tussen de straatstenen om de hoek. Alles was naar verluidt juist extra vroeg dit jaar, maar de plotseling alsnog uitbrekende winter heeft althans voor mij er veel mogelijk plezier van vergald. Vannacht overvliegende scholeksters in de stad, een duidelijk teken van aangebroken lente.

11 maart 2005

Ze zullen zich er uit praten door het niet te vermelden - dat Saddam Hoessein niet in een of ander putje zat, maar in een huis, en wel degelijk op de kolonialen heeft geschoten. Het officiële verhaal is volgens de beste propagandamethoden later in scène gezet. De marinier die 'kotst' is natuurlijk een volksverrader, kijk alleen maar naar zijn naam. Uiteraard wordt het bericht achteraf ontkend door het persbureau dat het eerst gebracht heeft.

Helaas - weer niet uitgenodigd voor het Boekenbal. Maar zittend achter het tweede glas Paasij kregen wij vanzelf de juiste literaire observaties:

Wat is dat daar voor een gebral?

'T is Heleen op het Boekenbal.

*

Een zeikerd en hij schrijft ook sloom:

Daar hebben we Thomas Rosenboom.

*

Ook heel erg:

Arnon Grunberg.

*

Nu niet langer talmen!

Daar heb je Connie Palmen!

*

Zelfs Carolijn Visser

Is er.

De kaarten voor volgend jaar zijn verzekerd - dat lijkt mij duidelijk....

8 maart 2005

Bush's demand that Syria immediately withdraw its troops from Lebanon is a ricochet demand. If Lebanon cannot have free elections while under foreign military occupation, how, asks the rest of the world, does Iraq have free elections when it is under U.S. military occupation?

Een citaat van oud-staatssecretaris onder Reagan Paul Craig Roberts. Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat rechts niet halfgaar en geschift en voor iedereen levensgevaarlijk was - gewoon rechts. Je zou er naar terugverlangen.

De redenering geldt natuurlijk ook voor de verkiezingen in wat men nu Palestina noemt, waarvan de uitkomst de regeringen van de VS en Israël zo goed bevalt.

7 maart 2005

Werkend aan een biografie heb ik mij steeds als doel-daarna voorgehouden er een te schrijven over Jac. P. Thijsse. Tien jaar geleden ongeveer hoorde ik "dat daar iemand aan bezig was". Tja, die dingen kunnen lang duren... Thijsse heeft nu zijn biografie, Natuurgenot geheten. U hoort er meer over.

Een truc die het in de staatsmedia nog steeds doet: "die journalisten benne allemaal links." Waar dit uit blijkt hoef je niet toe te lichten. En zo wordt de ruimte geschapen om rotzooi als De Volkskrant, Trouw (vooral katern Letter & Geest) of de VPRO (laatst op deskundig bezoek in een moskee in Amsterdam Zuid-Oost) nog verder rechts te passeren. Want ze zijn "links". Op dit niveau wordt ook Geert Maks Gedoemd tot kwetsbaarheid tot "politiek correct" en dus politiek oncorrect verklaard. Politiek correct in Nederland dezer dagen is van het niveau van zich noemende conservatieven in de VS, die Rome met kernbommen willen bewerken omdat er nu gedemonstreerd wordt naar aanleiding van de mislukte moordaanslag door het Amerikaanse bezettingsleger op de journaliste Giuliana Sgrena, wier krant gemakshalve in Engelstalige media 'communistisch' wordt genoemd. Duistere tijden.

Het goede van Maks boekje is dat het probeert "the present as history" te presenteren. En in overeenstemming met de betere tijdgeestproevers - ik denk aan Albert Helman - bevuilt hij zijn pen niet aan de namen van de deskundigen die uit alle hoeken en gaten komen opduiken om hun licht over de islam te laten schijnen. Zeer tegen de zin van de ereneocon van Trouw, de diagnose op het einde van de gegeven link lijkt mij juist.

Mij bereikt het bericht dat de staatsmoord op Alexander Martinez is uitgesteld tot 7 juni. Uitstel, geen afstel. Lees in dit verband de column van Ivan Eland van deze week.

Ieder voordeel heb zijn nadeel. Wordt het korhoen geherintroduceerd op de Veluwe, hebben de inktkoelies geen idee meer van het geslacht of het meervoud van het woord voor het lieve beestje. Hier staat alles goed, en veel ruimte voor een goede afloop houdt het verhaal niet.. Realistisch, vrees ik.

Een fan nomineert mij voor bestgeklede deejay in verband met de Gouden Kabouterverkiezing - lijkt mij niet terecht... Ik heb mijn goede vrind John Turbo ("Mr. DFM") voorgedragen als deejay met het slechtste kapsel. We wachten af.

En over deejays gesproken: gedenken we Tommy Vance, TV on radio - die eigenlijk helemaal niet zo blijkt te heten - bekend van Caroline, Luxemburg, heel even London, MCI en heel lang de BBC.

2 maart 2005

De zanger van Island in the sun en zoveel meer was al met al toch gisteren jarig. Gefeliciteerd dus!

De onnozelheid van het Nederlandse televisiejournaal getrotseerd op zoek naar nieuws over de nieuwste Maagdenhuisbezetting. Weet nu in ieder geval dat Edwin de Roy van Zuidewijn (of daaromtrent) geen omgangsregeling met zijn hond krijgt. Voor berichtgeving over de bezetting van het zenuwcentrum van de Universiteit van Amsterdam (zo zullen de inktvissen het daar nog steeds vinden) moest ik het Amsterdamse sufferdje AT5 bekijken. Dat gaf uitgebreide beelden van een meppende ME, en het nieuws van meer dan 140 gearresteerde bezetters m/v. De knuppel werd precies zo gehanteerd als in 1969 - de tijden van de schertsbezettingen onder leiding van een CPN-PvdA-arbeiderscoalitie "namens de studenten" zijn voorbij, en dat heeft niets te maken met de opheffing van de CPN. Het ging dan ook zelfs weer om medezeggenschap! De redactie van AT5 wist zeker dat de bezetting van 1969 de enige echte was. Wat de flauwekul van de Landelijke Studentenvakbeweging over babyboomers dan toch weer wat minder flauw maakt. 21 maart landelijke demonstratie. Van harte succes gewenst.

Twee jaar lang heeft het meisje Begum gestreden om in jilbab op school te mogen verschijnen. De 16-jarige islamitische Engelse heeft dit recht tenslotte via de rechter gewonnen. Ze noemde het een overwinning in de strijd tegen "bigots". Niemand sprak haar tegen. Het Engelse onderwijs levert klaarblijkelijk niet meer de oorspronkelijke betekenis van dit woord aan de 16-jarige leerlinge. Wie de kwezel is in deze zaak lijkt mij nogal duidelijk. Jilbab - proef het woord...

1 maart 2005

Nog even iets over Mr. DFM: na op het matje geroepen te zijn in verband met Geno Washington heb ik een heel verhaal over de neotonie van de olm of karsthagedis afgestoken op de radio. Hier is een plaatje van zo'n beest!

De verslaggever van deze site, altijd goed voor een kruiperige nepvraag aan George W., is in opspraak gekomen wegens zijn activiteiten als pooier van prostitués ten dienste van de krijgsmacht - hij was zelf ook te koop. Er wordt gefluisterd dat in het Witte Huis zelf een afnemer van zijn diensten verblijft. Dit regime speelt echt de ondergang van het Romeinse Rijk na. Ze hebben wel kernwapens - een belangrijk verschil.

Blijft de vraag: wie is die klant? Iemand die niet zelf in het leger gediend heeft, dat staat vast.

(De site is schielijk doorverkocht nadat bekend werd wie er achter zat - wat zal er van deze Jeff Gannon, die eigenlijk Joe Guckert heet, worden nu?)

28 februari 2005

Weekeinde doorgebracht in best wel dierbaar Nijmegen... De culturele hegemonie van rechts is ook hier duidelijk: in plaats van O42, waar we graag kwamen, is jaren geleden inmiddels alweer een ballentent gekomen, "subsidie gestopt" - een uitdrukking die ideologisch moet verbloemen dat de overheid voor bepaalde vormen van cultuur geen geld overheeft. Toch, op de straten: zichtbaar protest tegen de grachtengordeltractor (Chelsea tractor zeggen de Britten), het deportatiebeleid van de Raad voor Normen en Waarden en beeld van de jumelage met Falloedja.

Wij besteden met alle plezier tijd en geld - meer dan goed voor ons is - in de Hemel, waar in tegenstelling tot de geruchten wel bier is. Helaas is de mogelijkheid om er te eten ingeperkt, en natuurlijk is 'de loop' er intussen aardig in aan het komen. Voor ons was het een serendipische ontdekking, september 2000.

Het was te koud om lang aan de Waal te toeven. In de desbetreffende boekwinkels kunnen constateren dat mijn twee meesterwerken nu elk €2,50 doen - wie nog Mijn zelfmoord zoekt: de kelder van v/h De Oude Mol! Buiten deze stad weet ik ze niet meer in de winkel te vinden.

Een speciale sensatie: de lokgeuren in de expositie "Vlinders in je buik". Eerlijk gezegd vond ik alleen die van de bever niet aantrekkelijk, het maakt niet uit dat ik weet dat er sinds Romeinse tijden mensenparfums van gemaakt zijn (castoreum). Lady G. vond bijna alles vies ruiken - alleen niet de lokstoffen van hommels en de vlinders. Seksespecifiek? Is zij hommelseksueel? De steekproef is wat klein.

Wat hoeren met vlinders in de buik te maken hebben weet ik niet. Ik vraag mij af of men het zelf wel weet. En de website bevat zo te zien minder spelfouten dan de begeleidende kaartjes bij de expositie. Ga er toch maar naar binnen als u in de buurt bent.

En wie weet is de northern soul en de rest van wat er in de krochten van de Waaghals te scoren viel toch weer sneller in een radioachtige context te horen dan we dachten. U wordt op de hoogte gehouden!

23 februari 2005

De kleine ooit zo talrijke slachtoffers van de agribusiness in de Nederlandse steden (maar ook op het platteland) zijn onzichtbaar geworden: Passer domesticus ofwel de huismus.

Naar verluidt vooral zo sterk en opvallend verdwenen doordat er geen zomertarwe meer verbouwd wordt, maar er worden ook andere redenen genoemd - het kan er op neerkomen dat het gewoon niet bekend is. Wat het pas echt griezelig maakt. Wat is er van de uitslag van dit onderzoek geworden?

Een radicale ingreep in de landbouw - en een die niet alleen voor mussen gevolgen heeft.

Ondanks het geweld dat er aan te pas kwam moest ik wel grijnzen over dit nieuws uit Haïti...