...misschien is het vooral Amsterdam, maar dat is voor mij in eerste instantie Nederland. Ooit was dit chauvinistisch bedoeld, en ik heb nog steeds een zekere Heimatweh naar mijn stad. Maar dat is het hem nu juist.
Nederlanders m/v weten heel zeker dat zij geheel alleen op de wereld zijn. Dit zullen zij vooral in het stadsverkeer laten blijken. Dat fietsers (behalve ikzelf meestal - Spui/Kalverstraat moet echt de uitzondering zijn) nooit stoppen voor voetgangers op de zebra lijkt al vanzelf te spreken. Dat automobilisten dit zeker ook niet doen is wat meer wennen. Fietsers heb je elders niet zoveel. Automobilisten wel. En bijvoorbeeld in Washington State heb ik het dezer dagen mogen ervaren: een SUV met bumperstickers Support Our Troops en God bless America stopt keurig bij de zebra voor mij als simpele voetganger.
De Weteringschans is een voorrangsweg. Of de verkeerslichten branden of niet. Maar ze brandden, en ik trek op voor het groene licht bij het hopeloos overhoop gehaalde Weteringcircuit. Van de kant van de Nieuwe Vijzelstraat, waar het licht beslist op rood moet staan, komen in razende vaart andere fietsers. De ene wijkt voor mij uit. De andere, kauwgum kauwende blondine met oordopjes in, weet dit niet klaar te spelen. "Kèk toch uit." Een redenering ophangen tegen iemand die vervolgens toch doorrracet heeft geen zin. Snel lucht happen en een zevenletterige grofheid naroepen. Wat zij er op terugheeft versta ik al niet meer want zij rijdt door en ik ook.
In feite gedwongen te worden mee te doen aan de nationale volkssport van ongemanierd en lomp zijn - ik wìl er eigenlijk niet eens aan wennen. Wanneer komt het omslagpunt waarop innere Emigration eventuele echte Emigration wordt als het te veel wordt?
Toegegeven, het klamwarme bijna tropische weer helpt niet mee dezer dagen in september. Maar dat is een verzwarende omstandigheid. De bron van ergernis blijft.
Als iemand een mooi advies heeft: ik houd mij aanbevolen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten