Ultrarechts zet zijn zielepieten in voor de oorlog (via Trouw)

China heeft massavernietigingswapens. Het heeft een abject regime dat niets van mensenrechten wil weten. Het houdt een buurland bezet. Het heeft oorlog gevoerd tegen de Sowjet-Unie, India en Vietnam en bedreigt Taiwan. Onder het wakend oog van premier van alle Nederlanders Kok wordt in het Torentje een contract getekend tussen de regering van China en Shell. Kok wordt commissaris bij de Shell, in China kun je nog steeds de doodstraf krijgen voor vakbondsactiviteiten.

Je kunt sommige mensen altijd in de maling nemen, meer mensen kun je langere tijd foppen, maar alle mensen voor lange tijd, dat gaat nu eenmaal niet. "De publieke opinie" voelt aan dat de oorlogsvoorbereidingen tegen Irak niet kloppen: de motieven deugen niet, er wordt met maatstaven gewapperd die duidelijk niet algemeen geldig zijn en de redeneringen veranderen voortdurend. Is Irak een dreigende terroristische staat? Het antwoord is uiteraard: ja, in ieder geval was het dit tot 1990 toen het Koeweit bezette. Maar het lawaai dat in 2002 en 2003 over Irak wordt gemaakt komt uit hoeken waar het muisstil was toen Irak werd losgelaten op Iran, toen Halabja met gas werd gebombardeerd, en ook toen Oost-Timor werd geannexeerd door Indonesiï¿1⁄2, over de genocide in Congo-Kinshasa, de al even genocidale oorlogen in West-Afrika, en - ik kan wel aan de gang blijven, dus dit is het laatste voorbeeld - de annexatie van Tibet door China.

Trouw laat in Letter & Geest van 1 maart Nausicaa Marbe en Amir Taheri op de anti-oorlogsdemonstraties los, die met deze anti-stukken aanzienlijk grotere aandacht kregen dan na het weekeinde van 15 februari, toen ze nieuws waren. Een veelzeggend verschil in aandacht, het wordt goedgemaakt door die ene pagina van Sylvain Ephimenco, die scherpzinnig beredeneert wat er niet klopt aan de aanzwellende oorlogsretoriek. Marbe en Taheri moeten die demonstranten even inpeperen, als aan vreselijke regimes ontvluchten, dat degenen die zuchten onder dergelijke regimes graag een portie bommen op hun hoofd krijgen als ze maar verlost worden van de dictatuur. De demonstranten zijn fellow travelers van Saddam Hoessein, daar komt het op neer, in verschillende bewoordingen. Marbe kent de demonstratie in Amsterdam alleen van de televisie en uit de krant en denkt dat zij daar een passend beeld aan kan ontlenen - en ze is tegen, want de demonstratie leek op een braderie. Zolang ze mij niet gevraagd heeft wat mijn motieven waren "om er bij te zijn", zolang zij niet heeft opgemerkt dat ik geen feestneus of Palestijnse vlag bij mij had of iets anders wat haar - terecht - tegenstaat - zolang ontzeg ik haar de bevoegdheid om te oordelen. Ik was niet opgetrommeld door een regime, en kan niet ingewisseld worden voor andere demonstranten. En ik weet dat dit niet alleen voor mij geldt, maar ik wil een individueel standpunt plaatsen tegenover haar diagnose van een massafestijn.

Taheri laat geheel in de geest van het blad waaruit zijn bijdrage is geplukt zijn kwalificaties los op de demonstranten van 15 februari jl. in Londen. De National Review vindt de Verenigde Naties een anti-Amerikaans complot, vindt sociale voorzieningen communisme, is tegen abortus en voor genetisch gemanipuleerd voedsel en geneert zich allerminst voor de manier waarop G.W. Bush president is geworden. Dat staat niet bij het artikel van vaste medewerker Taheri. Er staat dat hij "Iraans schrijver" is. Een slachtoffer dus, en ook uiterst-rechts in de VS - laat staan Trouw - koestert slachtofferschap. En plotseling blijkt de oorlog tegen Irak niet om dreigende wapens te gaan, maar om het regime af te zetten - terwille van slachtoffers zoals Marbe en Taheri. Om dergelijke desinformatie die de geesten rijp moet maken voor oorlog was ik een van die miljoenen, in het weekeinde van 15 februari.